tag:blogger.com,1999:blog-47020544874280702942024-03-20T18:37:38.683-07:00UN KARRAPUCHO DE PALABRASHéitorhttp://www.blogger.com/profile/01105834622387136218noreply@blogger.comBlogger35125tag:blogger.com,1999:blog-4702054487428070294.post-68334048411279403582024-03-13T10:08:00.000-07:002024-03-13T12:58:50.236-07:00Iria Blanco na "Cicatriz" de Elena Velasco<p style="text-align: justify;"></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhqw0aVtP48B8uYyXKi6oUhmyV0iDM7c8Uf8D7wAMLSWv-B8pT25fDDUoH4FRxr-k7jobOfvXEVfAAjeWU5W3mEGMmyWVysxlyvaWLb6ORyGVEp5u30n_4JxKoQSOD1voEJHN3ieyqsnrAkGQGOCI7Y5jcJqsCvYMdIe5bt2M69FbUZSbFgAcBTRBXJd0SU/s1200/WhatsApp%20Image%202024-03-13%20at%2017.33.36a.jpeg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="943" data-original-width="1200" height="314" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhqw0aVtP48B8uYyXKi6oUhmyV0iDM7c8Uf8D7wAMLSWv-B8pT25fDDUoH4FRxr-k7jobOfvXEVfAAjeWU5W3mEGMmyWVysxlyvaWLb6ORyGVEp5u30n_4JxKoQSOD1voEJHN3ieyqsnrAkGQGOCI7Y5jcJqsCvYMdIe5bt2M69FbUZSbFgAcBTRBXJd0SU/w400-h314/WhatsApp%20Image%202024-03-13%20at%2017.33.36a.jpeg" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Peza de Elena Velasco</td></tr></tbody></table><br /><span style="font-family: arial;"><br /></span><p></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: arial; font-size: 14pt;">(Sala Abanca da Estrada. Exposición "Cicatriz" da autora Elena Velasco. Do 1 ao 16 de marzo)... Moi recomendábel</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: arial; font-size: 14pt;">E </span><i style="font-family: arial; font-size: 14pt;">Gymnopédie</i><span style="font-family: arial; font-size: 14pt;"> no ambiente, con calma, silencio, introspección... Un
caracol de arxila avanza sobre a babuxa turquesa. Esa é a primeira impresión
que me trae a mostra “Cicatriz” de Elena Velasco. Aínda que por toda a sala se
salpican as pezas cerámicas que coliden nos ollos pola realidade que
transmiten. Algún texto da mesma artista e outros, oxalá cicatrizantes, da
amiga Iria Blanco...</span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-size: 11.0pt;"></span></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgMYC1Y8jtWVR6zodrZZrfBuGS_OwYqhTeghjLdiJ3G_j9mBCFJEmiJ0BgKq7a7KoX0kbGZAiRrgw_A4p_oSH17RMTpWjvy-G12qd7WTRXBxELWiI2at4fZM-Mmh2qllgFzxCIAnJXlzesS4GzY3bkdRe_m7EQWfH0YYqoFMV-zIG72DnTQjus_MMe409tZ/s1200/WhatsApp%20Image%202024-03-13%20at%2017.34.01.jpeg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="850" data-original-width="1200" height="284" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgMYC1Y8jtWVR6zodrZZrfBuGS_OwYqhTeghjLdiJ3G_j9mBCFJEmiJ0BgKq7a7KoX0kbGZAiRrgw_A4p_oSH17RMTpWjvy-G12qd7WTRXBxELWiI2at4fZM-Mmh2qllgFzxCIAnJXlzesS4GzY3bkdRe_m7EQWfH0YYqoFMV-zIG72DnTQjus_MMe409tZ/w400-h284/WhatsApp%20Image%202024-03-13%20at%2017.34.01.jpeg" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Iria</td></tr></tbody></table><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-size: 11.0pt;"><span style="font-family: arial; font-size: 14pt;"><br /></span></span><p></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-size: 11.0pt;"><span style="font-family: arial; font-size: 14pt;">E depurativa ou catártica podería
definirse esta exposición que nos traslada veracidade na dor das persoas que
padeceron enfermidades oncohematolóxicas. Elena avanza, pero outras pombas
voaron e deixaron o camiño... Rulan nas touzas dende a cor do caolín sobre un
niño verde en esperanza.</span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-size: 11.0pt;"><span style="font-family: arial;"></span></span></p><table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhG1KOHsQrnD4cmxLeiS0RgIXQ5eNKDhmLFhtAKKAyOKwXy_Uw3MxFeCGExiSYtonFepPHH39uRBMpDL1ZIEkXbCfvkBWlFd3ZozlzBfVKNrlFBUGhdo-vFhrVGd-3oB804TYU_Pl7zIe6CGvzRu5YsyntRgapMZunarpECdSL19NrhTia8GcaLo9VWzQfS/s1588/WhatsApp%20Image%202024-03-13%20at%2017.34.05.jpeg" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1588" data-original-width="1041" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhG1KOHsQrnD4cmxLeiS0RgIXQ5eNKDhmLFhtAKKAyOKwXy_Uw3MxFeCGExiSYtonFepPHH39uRBMpDL1ZIEkXbCfvkBWlFd3ZozlzBfVKNrlFBUGhdo-vFhrVGd-3oB804TYU_Pl7zIe6CGvzRu5YsyntRgapMZunarpECdSL19NrhTia8GcaLo9VWzQfS/s320/WhatsApp%20Image%202024-03-13%20at%2017.34.05.jpeg" width="210" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Iria</td></tr></tbody></table><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-size: 11.0pt;"><span style="font-family: arial;"><br /><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: 14pt;">E Belén recupéranos a voz da irmá
librada: “Iria tiña unha xenialidade case tola, pero sen pretensións de
resultados artísticos. Debuxaba cousiñas como método terapéutico durante o
proceso clínico”. Interrompe de novo Erik Satié, pero propicia o ambiente
reflexivo e empático.</span></div><o:p></o:p></span></span><p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: arial;"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-size: 11.0pt;">E por certo, cando a cicatriz foi
antes palabra e bosque de xestas? Ambas chagas medraron xuntas. Cavilaban neses
torques e aros de ouro (vida, ledicia, saúde) baixo o virus mutante que fai
saltar todos os demos dos infernos </span><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">[</span><i><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Non Draco Sit Mihi Dux</span></i><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">]</span><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-size: 11.0pt;">. As
Revelacións de San Xoán espreitan detrás dos espellos, porque non esquezas que ti,
ela, eu... tamén podemos ser escollidos neste azar coma un azor, presas
sorprendidas, cicatrices rabuñadas. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: arial;"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-size: 11.0pt;">E sobre unha mesa, de insípido
cromatismo corporativo, un hematíe sen corazón, furado até o núcleo, incrédulo e
arrieiro no torrente. Porque sabedes, hai veces que o becho, tal anemone, non é
quen de caer na gaiola e ser atrapado, estende o tentáculo, repta. Paranoia,
derrota, claustrofobia dende unha vida monacal nunha cama da enfermaría, non arrandean
rosarios na parede, caen unicamente rosas e perfumes sobre as sabas no momento
en que soñamos con Exipto </span><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-font-size: 11.0pt; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">[<i>Horus, o falcón mitrado, guerrea man a man convosco</i>]</span><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-size: 11.0pt;">.<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: arial;"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-size: 11.0pt;"></span></span></p><table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiITe4vaCkZj3fvzpIBtNaDLvXP0ranaBOjem2hBMM0vIoliyb6qcDm7NagtDRjbNMVwaQLi2Rzhm4oY5Va1X3Kn6bRUJWILFDXdWl992OR6PHN9lhOmc_aOnvfTvumWT5HyIiywq_FOJ3waK7RUK_UWIgYScRMakV21FksBg1c9dHVh66TXqcGGCuNI0Qm/s1200/WhatsApp%20Image%202024-03-13%20at%2017.33.53.jpeg" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1069" data-original-width="1200" height="285" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiITe4vaCkZj3fvzpIBtNaDLvXP0ranaBOjem2hBMM0vIoliyb6qcDm7NagtDRjbNMVwaQLi2Rzhm4oY5Va1X3Kn6bRUJWILFDXdWl992OR6PHN9lhOmc_aOnvfTvumWT5HyIiywq_FOJ3waK7RUK_UWIgYScRMakV21FksBg1c9dHVh66TXqcGGCuNI0Qm/s320/WhatsApp%20Image%202024-03-13%20at%2017.33.53.jpeg" width="320" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Peza de Elena Velasco</td></tr></tbody></table><span style="font-family: arial;"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-size: 11.0pt;"><br /><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-size: 11.0pt;">E seica a Ele. lle transferiron as
células nai da súa irmá, irmandade celular que apreixa o útero da nai. Outras,
por desgraza, non tiveron a sorte de ser compatíbeis: envexa por non participar
no acto solidario de entregar esencias dun corpo a outro </span><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-font-size: 11.0pt; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">[</span><i><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-size: 11.0pt;">Beit lahem</span></i><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-size: 11.0pt;"> sente a guerra no deserto</span><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-font-size: 11.0pt; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">]</span><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-size: 11.0pt;">.</span></div></span></span><p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-size: 11.0pt;"><span style="font-family: arial;">En perspectiva oblicua, dous puntos
de fuga atrapan no cuadrilátero e no arco capaz as mulleres apuntadas na
bitácora dos mares do sur... Un útero ferido coma un diaño con cornos observado
por un ollo astral (ao estilo da furia do <i>Gernika</i>).
Observa e escoita o “Amor Fati”... mentres musita o prezo que tivo que pagar
para seguir viva: “as miñas perdas orgánica, o que o ollo alleo non ve”, pero
que todas e todos deberiamos contemplar.<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: arial;"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-size: 11.0pt;"></span></span></p><table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgOZmGSHTk995Wp0ab-ZBg_nhc5IhErjuuZnNoZOxeS9G-3Nj6o9UjdafRWdf0UfsWOsi9Q6QaisBa9dH-Aqycz5zAu6-zp0x64KNL14nRVj9yzPTPgVM0dMCDkXDyBvsAzn2TLSqrWrkhfE4MDSX8ZTJWzDxc8-vcV44hGOTUaFyC0o247iiIcJOfCSeLr/s1576/WhatsApp%20Image%202024-03-13%20at%2017.34.35.jpeg" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1576" data-original-width="804" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgOZmGSHTk995Wp0ab-ZBg_nhc5IhErjuuZnNoZOxeS9G-3Nj6o9UjdafRWdf0UfsWOsi9Q6QaisBa9dH-Aqycz5zAu6-zp0x64KNL14nRVj9yzPTPgVM0dMCDkXDyBvsAzn2TLSqrWrkhfE4MDSX8ZTJWzDxc8-vcV44hGOTUaFyC0o247iiIcJOfCSeLr/s320/WhatsApp%20Image%202024-03-13%20at%2017.34.35.jpeg" width="163" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Peza de Elena Velasco</td></tr></tbody></table><span style="font-family: arial;"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-size: 11.0pt;"><br /><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-size: 11.0pt;">E porque esta mostra, dura e
sincera, serve para aprendermos a calzar os zapatos dos demais, aínda que non
sexan do noso número e do modelo que nos guste: “Noto que as cousas non van ben
cando ós meus 25 anos papá ten que axudarme a poñer os zapatos”. Calcemos as
babuchas de Iria, mentres a súa efixie resplandece nos vidros e pregunta polas
primaveras futuras... Acaso lle asistiu Vivaldi para lle dar tamén un século de
veráns? E ela, a miña a amiga, buscando o recendo encarnado dunha papoula nun
campo sen cereais. Que efémera foi esa flor e tamén esta, dando tanta cor á
aridez do asfalto...! Porque lembremos, non houbo Pan entre os pastores nin
deuses que protexesen o fogar. Camiños, congostras, apertas, apreixos,
beixos... o único antídoto que resulta útil na fatiga do corpo e da mente </span><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-font-size: 11.0pt; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">[<i>A
aperta, sen dúbida</i>].</span></div></span></span><p></p>
<span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;"><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: arial;"><span style="font-size: 14pt;">E Iria
recorda “o ruído das follas secas ao pisalas”, mentres pregunta polos museos de
París, por Praga, Venecia, as igrexas románicas, as vacas do país e as
bolboretas. Penélope segue na noite dos tempos: “Fíanme e desfíanme sen o meu
consentimento” (</span><i style="font-size: 14pt;">Iria dixit</i><span style="font-size: 14pt;">). E pensa
en Santo Agostiño. Talvez un día, nun soño común, viaxaremos a Hipona... Talvez
recuperemos a memoria dende a arxila e a palabra. Talvez volvamos percibir a
calor das mans e a cor da ledicia.</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: arial;"><span style="font-size: 14pt;"><br /></span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: arial;"><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg7t1IOEpcC3b3drtG3CuwajxhSTuKjgDuvXog9VmYphrwX5epzeM7Gc7m3d3Ya0O704xmP8XpDt8jwsd8ThITg8EhiWrlEvizUS2-npaKi-lUOLHv-WbgbJf0mW1TaMj9FopfD9PjL3e4xUNvDsiKzISjaSkrg71yIIktGKM2-10fAnZmPtWFgyB3tfQ4w/s1567/WhatsApp%20Image%202024-03-13%20at%2017.34.24.jpeg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="992" data-original-width="1567" height="254" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg7t1IOEpcC3b3drtG3CuwajxhSTuKjgDuvXog9VmYphrwX5epzeM7Gc7m3d3Ya0O704xmP8XpDt8jwsd8ThITg8EhiWrlEvizUS2-npaKi-lUOLHv-WbgbJf0mW1TaMj9FopfD9PjL3e4xUNvDsiKzISjaSkrg71yIIktGKM2-10fAnZmPtWFgyB3tfQ4w/w400-h254/WhatsApp%20Image%202024-03-13%20at%2017.34.24.jpeg" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Iria</td></tr></tbody></table><br /><span style="font-size: 14pt;"><br /></span></span></div></span>Héitorhttp://www.blogger.com/profile/01105834622387136218noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-4702054487428070294.post-58526753509029805082020-10-28T05:47:00.002-07:002020-10-28T08:27:05.461-07:00O Segredo de Clotilde... Versos da y-alma<h2><span style="font-size: x-small;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEivRvBFIt-M6VASIzhd99cYFa4CcqE6UdrjL-YoEdVwz7fVzpbUka7nS_xFr7iaravcBR1e9jtWpVNegoqAdhMDd-AqqO4sPJch5CsAbDgiXgl9vYWlN3Ks4TrTj2pOqp3r8VjHiOZ7y5_j/s2048/xxgzlz.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1476" data-original-width="2048" height="410" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEivRvBFIt-M6VASIzhd99cYFa4CcqE6UdrjL-YoEdVwz7fVzpbUka7nS_xFr7iaravcBR1e9jtWpVNegoqAdhMDd-AqqO4sPJch5CsAbDgiXgl9vYWlN3Ks4TrTj2pOqp3r8VjHiOZ7y5_j/w568-h410/xxgzlz.jpg" width="568" /></a></div><br /><span style="font-weight: normal;"><br /></span></span></h2><h2><span style="font-size: x-small;"><span style="font-weight: normal;">(Publicado no 'Diario de Caldas', </span><br /><span style="font-weight: normal;">suplemento do </span><i><span style="color: #2b00fe;">Diario de Pontevedra</span></i><span style="font-weight: normal;">, </span><br /><span style="font-weight: normal;">28 de outubro de 2020, p. 3)</span><br /><br /></span><i style="text-align: right;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: GL;">Na memoria de Clotilde</span></i></h2><div>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: GL;"></span></p><table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhV_GkbYg0SVsOmx41PQBEg0dJxKbgd3aWdnelW4Y_XSOuY1WwXvZ6HKgSyf3yAgSQWE37zV8xCDI3aujxO2QP60vBvP_w_ksqN-q-GJ4eebkUXCBlltu3nGsqnh_x78u8gzK9wdyWqWnWR/s1002/Clotilde+%25282%2529.jpg" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1002" data-original-width="574" height="436" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhV_GkbYg0SVsOmx41PQBEg0dJxKbgd3aWdnelW4Y_XSOuY1WwXvZ6HKgSyf3yAgSQWE37zV8xCDI3aujxO2QP60vBvP_w_ksqN-q-GJ4eebkUXCBlltu3nGsqnh_x78u8gzK9wdyWqWnWR/w249-h436/Clotilde+%25282%2529.jpg" width="249" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Clotilde<br /></td></tr></tbody></table><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: GL;">Quizais
nun día coma o de hoxe, solleiro e con certa atmosfera húmida, puido acontecer
un daqueles encontros. Ela tiña cinco anos menos ca ese mozo de Sebil que
nacera nun ambiente de xentes campesiñas e canteiros; pero Clotilde tampouco vivía
en casa farturenta, aínda que ter un tío crego outorgaba certo peso social pola
contorna. <o:p></o:p></span><p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: GL;">Século XX. Década dos anos dez. </span></b><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: GL;">Están a rematar os últimos raios da década, a pólvora da
I Guerra Mundial aínda se respira por algures e dise que vai haber eleccións
españolas en breve. Un mozo sobe a costa da Ponte do Ramo, cruza o lugar da
Igrexa e o lugariño de Cequeril, continúa por Mato até San Martiño da Laxe e logo
A Penagrande, recuncho no que debe quedar coa súa namorada. Danse a man e, aínda
que el xa anda por Compostela coa idea de estudar carreira, Clotilde percibe os
calos do seu mozo, pois fora canteiro e axudara a dar barro e asentar perpiaños
polas rúas de Cuntis e doutros lugares. Quizais pasean ás agochadas e el cóntalle
cousas marabillosas das torres de Compostela, dos xardíns da Ferradura, do
movemento estudantil... e de que unha nova Galiza se está a erguer. As
Irmandades da Fala foran constituídas na Coruña, Santiago, Pontevedra, Ourense,
por iso falar o idioma dos vellos non se ve mal, senón que é símbolo de
compromiso coa terra e lealdade cos antepasados. Velaí que ese canteiro –alguén
o chamou “O Xílgaro de Sebil”– ingresase nas Irmandades compostelás sen
renunciar a dicir que se dedica aos traballos da pedra. </span></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: GL;">É o ano 1918 e teima con
se matricular na Escola Normal de Santiago co obxecto de ser mestre. Entra nos
claustros de San Xerome, onde está instalado ese centro de ensino, por setembro
do ano seguinte e asiste ás aulas do pedagogo Xosé María Moar Fandiño. Quen
sabe canto tempo está aí! Pois ben certo é que en 1920 fica na cidade de Murcia
para facer o servizo militar, concretamente no rexemento de infantaría número
37, segundo batallón, primeira compañía.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: GL;"></span></b></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><b><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEifrcJoEQniXEUvtvDKiTsrz-WvLFNJJSU17VYnRAdsuQwe0L8UDcLCGgDXsaVuYc9AEspe-D4DV0W6Wt4A7dRUt9VhLKbBQjHgkVdYy07fnSwsFthjvUOvy_nfjxJTgvSUYlKxxPvuc77E/s1755/CLOTILDE.jpg" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="1755" data-original-width="1204" height="332" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEifrcJoEQniXEUvtvDKiTsrz-WvLFNJJSU17VYnRAdsuQwe0L8UDcLCGgDXsaVuYc9AEspe-D4DV0W6Wt4A7dRUt9VhLKbBQjHgkVdYy07fnSwsFthjvUOvy_nfjxJTgvSUYlKxxPvuc77E/w228-h332/CLOTILDE.jpg" width="228" /></a></b></div><div style="text-align: justify;">Década dos anos vinte<span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">. E alí se separan aquelas mans que un día pasearon xuntas, pero que talvez
recibiron correspondencia por ambas partes. Sexa como for, a relación non
prospera, algo terían que ver as familias (ou non), as circunstancias (talvez)
e o afastamento (abofé que si). Mais o cariño sempre está presente, alén de
saberse gardar o respecto e que ninguén ouse falar mal do outro. El, que xa
gusta do verso, antes quizais da despedida xa recita algunha composición á súa
namorada. E de non ser así, queda constancia dos seus sentimentos nun par de
composicións que saen recompiladas xunto con outras nun poemario titulado
“Agarimos: Versos da y-alma”. </span></div><p></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: GL;">O de Sebil lanza esta obra en Compostela no ano
1921 e di que a rematou por agosto dese ano. No tocante aos versos que lle
dedica á súa outrora moza, titúlaos co nome dela (Clotilde) ao tempo que sinala
que son “pra unha rapaza de quen estuven namorado xa hay tempo”.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: GL;">Á
moza chéganlle esas palabras ás súas mans, retenas no seu pensamento e gárdaas
coma ouro en pano. Tanto é así que quixo aprendelas e recitalas en voz alta,
sen medos e con agarimo. Pero aquel que outrora a quixera, continúa por 1921 a
compor unha outra peza lírica para lembrala e dar constancia dese feito. Mais non
estamos seguros de que Clotilde tivese constancia deste texto. O canteiro –que
aínda non é mestre– rotula a nova composición co título “Querer” e ve a luz na edición
do 20 de xaneiro de 1922 da revista <i>Vida
Gallega</i>. ‘Querer’ porta canda si unha dedicatoria que revela o nome da
destinataria: “Pra ti que xa sabes que te quero tota[l]mente, y-e che gardo no
meu peit’un corazón ¡¡Clotildiña!!”. Finaliza sinalando que se escribe en
“Cuntis, Sevil, MXMXXI”.</span></p><b><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhSZxbb-FVUvsp1HTic5efsc3SIxmA-_ShMCRAjCvlMIeK5WD2XMsG17dZZARBGAsR9EYIcnD5HX0HkZgsq1-26e9tbeY-0hL0uRydY1qr4nB8qC6McBwGOCjkvqz3zRhu84uaJ6__W9qVE/s2793/CLOTILDI%25C3%2591A.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2793" data-original-width="1126" height="364" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhSZxbb-FVUvsp1HTic5efsc3SIxmA-_ShMCRAjCvlMIeK5WD2XMsG17dZZARBGAsR9EYIcnD5HX0HkZgsq1-26e9tbeY-0hL0uRydY1qr4nB8qC6McBwGOCjkvqz3zRhu84uaJ6__W9qVE/w147-h364/CLOTILDI%25C3%2591A.jpg" width="147" /></a></div>10 de outubro de 2017: </b><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: GL;">Unha neta de Clotilde, de nome Beatriz, envíame unha mensaxe. Preséntase e
pregunta –como biógrafo do canteiro– se coñezo un poema que este lle dedica á súa
avoa e que fala dos “seus ollos feiticeiros”. Abro o exemplar do poemario, rebusco
con agarimo nos versos e –escaneados– fágollos chegar. Ela narra a historia da
súa avoa, Clotilde Rodríguez Lorenzo (de San Martiño da Laxe – Moraña, nacida
en 1900), do momento no que aprende ese poema, o que adoita recitar ás crianzas
e quizais outrora tamén ás súas catro irmás. Porque Clotilde ao final casa no
lugar do Souto, nesa mesma parroquia, en 1930. E foi feliz –abofé– e tivo un
par de fillos (Marina e Moncho) que recolleron en pano de seda esa fermosa
historia cifrada en verso e en comentario familiar.</span></div><div><span style="font-family: Times New Roman, serif;"><br /></span><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: GL; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin;"><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: 12pt;">Porén, el nunca casou,
aínda que tivo parella, e chega a mestre, xornalista, escritor, sindicalista,
político, avogado, preso... Unha bala, e outra e outra bala... Un compañeiro
cae e el tamén: fusilados todos. Porque hai
quen quixo arrebatarlle a vida, ao igual que a tantos miles de republicanos,
homes e mulleres de ben. Porque alí o deixaron ciscado coma un farrapo vello
para queimar. Porque alí na foxa de Boisaca, dende o 12 de setembro de 1936, guindárono
para non ter lembranza. Nos anos cincuenta a súa familia, con medo, traslada ao
camposanto de Sebil os restos mortais daquel que buscara a igualdade xurídica
para a muller e o home (aínda hoxe se está con iso!!). </span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: 12pt;"><br /></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: 12pt;">Só de cando en vez, mans
ignotas depositan margaridas sobre esa laxe que segue anónima e atesoura a
dignidade. Non houbo maceta e punteiro que cicelasen tres estrelas –tal correa
de Orión– cabo dun epitafio austero para el: “Xohán Xesús González (1895-1936)
– canteiro, poeta e Galego... En Compostela soterraron a semente” (que diría
outro bardo: Ferrín).</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: 12pt;"><br /></span></div><div style="text-align: justify;"><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjcqslNYutvjH83GEOww0BEbHcWKXqQWfrt__IhVjB39vcBqPaVkIifEI2gH50G6SFZZ8_HXrDnJoVSf2xRTZ9kNrmC1briqBnhMHGTWDCc-Wopqy5qOtLiMhX24yXdcq8fecnAZVQi0nzB/s2048/Xoh%25C3%25A1n+Xes%25C3%25BAs+Gonz%25C3%25A1lez.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1536" height="427" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjcqslNYutvjH83GEOww0BEbHcWKXqQWfrt__IhVjB39vcBqPaVkIifEI2gH50G6SFZZ8_HXrDnJoVSf2xRTZ9kNrmC1briqBnhMHGTWDCc-Wopqy5qOtLiMhX24yXdcq8fecnAZVQi0nzB/w320-h427/Xoh%25C3%25A1n+Xes%25C3%25BAs+Gonz%25C3%25A1lez.JPG" width="320" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Xohán Xesús González<br /></td></tr></tbody></table><br /><br /><span style="font-size: 12pt;"><br /></span></div><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjEUZFdNS4U6kI3bI2hULqa_B3renhGndlxeohq7VSn8qaoGLsLoovzEjzcvVoNc4MoM4wWa4iMhaGjFMxrEQAEm8SShqAIpakFNhDND6yfr3Pv2SYq444sLUkj1OODRq3LlR7J11EXawNw/s2048/clotilde+02a.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1514" height="755" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjEUZFdNS4U6kI3bI2hULqa_B3renhGndlxeohq7VSn8qaoGLsLoovzEjzcvVoNc4MoM4wWa4iMhaGjFMxrEQAEm8SShqAIpakFNhDND6yfr3Pv2SYq444sLUkj1OODRq3LlR7J11EXawNw/w560-h755/clotilde+02a.jpg" width="560" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><h2 style="font-family: "Times New Roman"; text-align: left;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-weight: normal;">Publicado no 'Diario de Caldas', </span><span style="font-weight: normal;">suplemento do </span><i><span style="color: #2b00fe;">Diario de Pontevedra</span></i><span style="font-weight: normal;">, </span><span style="font-weight: normal;">28 de outubro de 2020, p. 3.</span></span></h2></td></tr></tbody></table><br /><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: 12pt;"><br /></span></div></span></div>Héitorhttp://www.blogger.com/profile/01105834622387136218noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4702054487428070294.post-47767880516512681572020-10-20T04:23:00.003-07:002020-10-20T04:25:34.860-07:00O PERGAMEO DE ARCOS DE FURCOS (ano 898)<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEinDIC5hO0ZlMuNECtQEWD04GH0LC0z7rYWqOWcN2DsHCmTFGcNcPmvSbM76XFWwNANV5haaM0ZQCfe9IL9k2ATVVEtULyktr1uCgGDMv5KCtVx9nrLpfxREUagKkNw6qDw3St0DOfsgWEa/s2048/Paisaxe.JPG" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1357" data-original-width="2048" height="362" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEinDIC5hO0ZlMuNECtQEWD04GH0LC0z7rYWqOWcN2DsHCmTFGcNcPmvSbM76XFWwNANV5haaM0ZQCfe9IL9k2ATVVEtULyktr1uCgGDMv5KCtVx9nrLpfxREUagKkNw6qDw3St0DOfsgWEa/w547-h362/Paisaxe.JPG" width="547" /></a></div><br /><p style="text-align: justify;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiit9Tm0Tj2COPY4AIouMQ-3uw1eRjKwwwR6jYeUDykFCsSpTmBi7N-4XmCpElieqIlbMLdyhBiYrj3rmlYbhb_14xMiS0sbpPxL7uFpMyD8T0e_j5LOVsDvEFkMoNbDMQa3JX85Hsh2I7j/s2048/CRUZ.JPG" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><br /><img border="0" data-original-height="1480" data-original-width="2048" height="149" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiit9Tm0Tj2COPY4AIouMQ-3uw1eRjKwwwR6jYeUDykFCsSpTmBi7N-4XmCpElieqIlbMLdyhBiYrj3rmlYbhb_14xMiS0sbpPxL7uFpMyD8T0e_j5LOVsDvEFkMoNbDMQa3JX85Hsh2I7j/w207-h149/CRUZ.JPG" width="207" /></a></div><div style="text-align: justify;">Dende as páxinas do <a href="https://gl.wikipedia.org/wiki/Sermos_Galiza" target="_blank">Sermos Galiza</a>, na edición do 20 de decembro de 2018 (número 327), <a href="https://gl.wikipedia.org/wiki/Emma_Pedreira" target="_blank">Emma Pedreira</a> e máis eu publicamos un artigo para conmemorar a redacción dun pergameo procedente do mosteiro de <a href="https://gl.wikipedia.org/wiki/Arcos,_Cuntis" target="_blank">San Breixo e San Martiño de Arcos de Furcos</a>. Este cenobio dúprice (provisto de dúas comunidades relixiosas: feminina e masculina) asenta baixo a sombra do Castro de Arcos e na proximidade de pequenos regos de auga polo século VIII, aproximadamente. O lugar, chamado o Mosteiro, conserva un certo halo enigmático, malia que a realidade indica que no ano 898 os monxes e monxas do cenobio asinan un pacto de renovación monástica co seu abade, por aquela altura un tal Adaulfo.</div><p></p><p style="text-align: justify;">Entre os monxes figura unha muller que tomara votos de obediencia (deo vota - devota) de nome Fradegunda, cuxa sinatura fica entre aquelas persoas que subscribiron o citado pacto vinculábel coa regra de San Froitoso de Montelios (Braga).</p><p style="text-align: justify;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi4DAPao19yyj855yUUaT6tR_eDxnsnEVoNcrV3r-cfSwRH1e5Do7J2U8woi78PhLOuGxudmBGof5OOWtFNNTN-7UAm4oN1kPkqSyG-g0JEmKAoMR7kEQ52mq7K4Tt-jx0318xd0Xy0EE2w/s1948/CAPITEL.JPG" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1948" data-original-width="1744" height="143" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi4DAPao19yyj855yUUaT6tR_eDxnsnEVoNcrV3r-cfSwRH1e5Do7J2U8woi78PhLOuGxudmBGof5OOWtFNNTN-7UAm4oN1kPkqSyG-g0JEmKAoMR7kEQ52mq7K4Tt-jx0318xd0Xy0EE2w/w128-h143/CAPITEL.JPG" width="128" /></a></div><div style="text-align: justify;">Naquel 2018 cumpríanse 1120 anos da redacción do pergameo e quixémolo lembrar indicando cal foi a historia del. Así, escrito en Arcos de Furcos, voará cara ás instalacións monásticas de San Paio de Antealtares, de aí ás de San Martiño Pinario, logo aos fondos do Concello Compostelán, á Biblioteca da Universidade e na actualidade, coma un tesouro (e abofé que o é) fica no Arquivo Histórico Universitario de Santiago, onde o puidemos ver, aloumiñar coas mans cubertas de fío e cuns ollos que non daban creto do que tiñamos diante: a alfaia da palabra antiga.</div><p></p><p style="text-align: justify;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://drive.google.com/file/d/1oK8CyPnmRTP6iw1vTxRTIGo_Wfz60HwA/view?usp=sharing" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="1547" data-original-width="1187" height="115" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhTLnKKnRdSa46ZJcgQzf20-kyABfRkuzo05Lbm9wzkS_5hwzOdEQ7_n7rIIfWVZEsptszCn1zo_aSoJUsIaFloMoOoUfBET9WttYGqXxTNs1o51aAaFFLlWimJ3G0f8BfY0xUZKLECD0Fb/w88-h115/fradegunda.jpeg" width="88" /></a></div><div style="text-align: justify;">Emma Pedreira, sen dúbida unha das persoas máis relevantes da escrita actual galega (e internacional), gustou de lle poñer voz (poética) a aquela devota que deambulou polas xeografías de Arcos de Furcos, que se entrega ao seu credo e que gusta de grafar o signo que lle é propio, coma se for un peza de pan cunha cruz enriba posta a levedar. Esta sinatura puidemos reproducila para ser conservada polas xeracións vindeiras na retina e no papel impreso. Por iso agardo, máis ben agardamos, que vos guste este saboroso petisco de historia que recende a país. Se queredes lelo integramente non tedes máis que premer a sinatura de Fradegunda.</div><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi0WXWCR9kPRL3aYXHJOjbPBIHGcojCU4yvxYBK3S979A5AABzBpCLmAipN4eP-i88FG3R3AbpBnMwYEVG0CL3rSOv-clXax8Zy_DSBY-NXR7D57M8ewMT7BK1gdK3gQ1x1YA8EbJDlyFgu/s2048/Igrexa.JPG" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1536" height="698" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi0WXWCR9kPRL3aYXHJOjbPBIHGcojCU4yvxYBK3S979A5AABzBpCLmAipN4eP-i88FG3R3AbpBnMwYEVG0CL3rSOv-clXax8Zy_DSBY-NXR7D57M8ewMT7BK1gdK3gQ1x1YA8EbJDlyFgu/w523-h698/Igrexa.JPG" width="523" /></a></div><br /><p style="text-align: justify;"><br /></p><p style="text-align: justify;"><br /></p>Héitorhttp://www.blogger.com/profile/01105834622387136218noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4702054487428070294.post-9046307091598963482020-04-09T07:11:00.001-07:002020-04-28T08:55:33.789-07:00A ANTIGA TORRE DE DONA URRACA (Caldas de Reis)<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 14.2pt;">
<span lang="GL"><span style="font-size: x-small;">(Este texto foi publicado o día 8 de agosto de 2004 no suplemento <i>Arousa, un mar de cultura</i> do <b>Diario de Arousa</b>)</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 14.2pt;">
<span lang="GL"><br /></span></div>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgLsHWhtcBIR7nURwPkX0rsRA_Z_ZC5UJx-g5LZzTbxAYBhORRvF_PDDC5m8FleTLIX4uB2HfS0fA_NDZ35svaqAlChzJrrQSzaCgMLDfz-F5d09B6upiRIR7pDylmxJTUJiGx7ZnfaVuP8/s1600/En+Caldas+de+Reyes.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="864" data-original-width="1119" height="247" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgLsHWhtcBIR7nURwPkX0rsRA_Z_ZC5UJx-g5LZzTbxAYBhORRvF_PDDC5m8FleTLIX4uB2HfS0fA_NDZ35svaqAlChzJrrQSzaCgMLDfz-F5d09B6upiRIR7pDylmxJTUJiGx7ZnfaVuP8/s320/En+Caldas+de+Reyes.jpg" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">A torre de dona Urraca nun debuxo de Ramón Gil Rey (1842)<br />
Museo de Pontevedra</td></tr>
</tbody></table>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 14.2pt;">
<span lang="GL">E
berraba con folgos entre aloumiños... non moi lonxe das beiras do Umia e do
Bermaña, se cadra nunha das alcobas da torre de Caldas de Reis, segundo parece
ser... Era un neno, o vinculeiro. A súa nai Urraca, raíña leonesa e condesa de
Galiza, preñada do seu primeiro marido, Reimundo de Borgoña, entre prantos e
suores trouxera ao mundo a aquel que se chamaría Afonso VII, quen ademais de
ser rei da monarquía galega —dende os cinco anos de idade— herdaría os reinos
de León e Castela en 1126, sendo este o porqué do seu alcume: <i>O Emperador</i>. </span></div>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEieat1SMn_jltmGTDJFzmE2otuadUqk6_LNPHqybxUtCrqEx3cVafEOfzrQGpnZ1yDBXZCTvaUxNnUBUKzpYTViALpH030xkPxZ-0Hl5gAvIzb5l26zQ22q2dE2HtDfYnkvbfZI_tONA9fU/s1600/DSC05303.JPG" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1097" data-original-width="1600" height="136" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEieat1SMn_jltmGTDJFzmE2otuadUqk6_LNPHqybxUtCrqEx3cVafEOfzrQGpnZ1yDBXZCTvaUxNnUBUKzpYTViALpH030xkPxZ-0Hl5gAvIzb5l26zQ22q2dE2HtDfYnkvbfZI_tONA9fU/s200/DSC05303.JPG" width="200" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Peza arquitectónica procedente da<br />
torre, hogano fincada na igrexa de<br />
San Tomé de Caldas de Reis</td></tr>
</tbody></table>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 14.2pt;">
<span lang="GL">Logo da súa coroación na
basílica compostelá en 1111, cerimonia que sería presidida polo bispo Xelmírez,
Afonso recolle un importante pat<o:p></o:p></span><span style="text-indent: 14.2pt;">rimonio, no que se integraba aquela fortaleza
onde supostamente o pariran. Con todo, a ausencia de cariño parental que se lle
dispensou, motivada por situacións familiares, sociais, económicas e políticas,
obrigarían aos condes de Traba a ocupárense da titoría do </span><i style="text-indent: 14.2pt;">neno rexio</i><span style="text-indent: 14.2pt;">.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 14.2pt;">
<span lang="GL">Da
patria galega de Afonso Reimúndez (que así era o seu nome completo) e da
naturalidade caldense xa fixera declaración, outrora, coa <i>Historia de los reyes de Castilla y de León</i>, o prelado tudense
Prudencio de Sandoval (1615), de quen beberían Henrique Flórez, Antonio López
Ferreiro e Hipólito de Sá Bravo.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 14.2pt;">
<span lang="GL"></span><br />
<span lang="GL"></span></div>
<h3 style="text-align: justify; text-indent: 14.2pt;">
<span lang="GL"><span style="color: red;"><b>Historia</b></span></span></h3>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 14.2pt;">
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEji3KkjdJh7_8FOnV4LYW4prTotZxvS3cbtqEpOGxmEBs4RXTFFhMnO8Ig9WuDs47HrpgvItfuQdnjSCyu-wdNi5jj62AbYVWyDIzia-RovFGHowIbk98_8qINkTH3WvGRbj08NvBOjRwrR/s1600/DSC05302.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="1600" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEji3KkjdJh7_8FOnV4LYW4prTotZxvS3cbtqEpOGxmEBs4RXTFFhMnO8Ig9WuDs47HrpgvItfuQdnjSCyu-wdNi5jj62AbYVWyDIzia-RovFGHowIbk98_8qINkTH3WvGRbj08NvBOjRwrR/s320/DSC05302.JPG" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: 12.8px; text-indent: 0px;">Lintel armoriado da </span><span style="font-size: 12.8px; text-indent: 0px;">torre provisto<br />dun par de escudos (non confundir<br />coas armas de Castela e León). Hoxe<br />localízase nos lenzos exteriores da<br />igrexa de </span><span style="font-size: 12.8px; text-indent: 0px;">San Tomé de Caldas de Reis</span></td></tr>
</tbody></table>
<span lang="GL">A
fortaleza, da que tan só hoxe se conservan pequenas restingas arquitectónicas
fincadas aos muros do templo parroquial de San Tomé de Caldas de Reis, a partir
de 1147 pasa a integrarse no patrimonio do mosteiro de Sta. Mariña de
Carracedo, cenobio que se atopaba relativamente próximo ao núcleo urbano.
Concretamente neste privilexio facíase explícita a entrega dos mananciais
quentes da referida vila así como varios conxuntos herdeiros das igrexas
(ermidas ou parroquias) de San Sebastián, San Lourenzo, Bemil, Caldas e
Carracedo. Mais pouco acougou esta construción castrense nas facendas da
familia regular (se cadra porque a comunidade esvaeceuse de inmediato): xa no
abrente do S. XIII aparece integrada dentro dos bens arcebispais de Santiago,
así se declara nun documento (do 21 de marzo de 1214), que se reproduce no Tombo C do
ACS, época que coincide co pontificado de Pedro Muñiz (1207-1224).<o:p></o:p></span></div>
<div style="text-align: right;">
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 14.2pt;">
<span lang="GL">Noutras
andainas históricas, en plena efervescencia irmandiña, tanto a vila
caldense como outras da franxa meridional de Galiza (Redondela, Vigo,
Pontevedra, Padrón, etc.), foron invadidas polo lendario Conde de Camiña, Pedro
Álvarez de Soutomaior (“alias Madruga”); e, tras as axitacións emprendidas por
diferentes caudillos, moitos dos bastións e construcións militares quedarían
sensibelmente magoados. Do edificio que vimos a afondar, en concreto, faría
subrepticio secuestro un fillo do señor de Lantañón (de seguro que se tratou do
malogrado mariscal Xoán Gómez de Soutomaior), quen levaba por compaña a
Pedro Arias (titular da casa de Aldao). Simultaneamente, outro potentado de
igual reputación cós anteriores, Pedro Bermúdez de Castro (señor de Montaos),
aproveitando como harpía esta ocasión, daría furto dun considerable volume da
fábrica do inmoble caldense —rebaixándolle aproximadamente un metro da súa altura—
e encarreirando o produto rabuñado cara a outra fortificación que si lle era de
seu e que, asemade, se inscribía entre os símbolos autoritarios da redonda: a
fortaleza de Penaflor (sita en Santo André de Cesar, briosa sobre o espello do
Umia).<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 14.2pt;">
<span lang="GL"></span><br />
<span lang="GL"></span></div>
<h3 style="text-align: justify; text-indent: 14.2pt;">
<b><span style="background-color: white; color: red;">Arquitectura</span></b></h3>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj9uGI5dlvRIiSkU5BXbR9K7kTAH40nl8A2Mkm7x7K_tzFSXK6RbtXlQ1pgZ7xsD5U2AFr4k-nc5rD-EH4S1rBp04sA5jkdo1QkGUGMmDtjpVz69x7j8SNnRhCuvTvCmBrfo8j6rWCiDiHT/s1600/DSC05300.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1130" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj9uGI5dlvRIiSkU5BXbR9K7kTAH40nl8A2Mkm7x7K_tzFSXK6RbtXlQ1pgZ7xsD5U2AFr4k-nc5rD-EH4S1rBp04sA5jkdo1QkGUGMmDtjpVz69x7j8SNnRhCuvTvCmBrfo8j6rWCiDiHT/s200/DSC05300.JPG" width="141" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Fiestra xeminada da antiga <br />
torre. Na actualidade nos<br />
muros de San Tomé de<br />
Caldas de Reis</td></tr>
</tbody></table>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 14.2pt;">
<span lang="GL">De
introducírmonos xa en eidos arquitectónicos, en aspectos que procuran o rescate
informativo deste inmoble caldense, cómpre indicar que se ben non se pode
percibir hoxe unha tanxible visión da súa antiga presenza, sería interesante
revisar as imaxes fotográficas conservadas no Museo de Pontevedra (en
particular unha de Prieto) así como algún debuxo de R. Gil Rey (1842), ou ben
do membro da <i>Sociedad Arqueológica de
Pontevedra</i> E. Campo Sobrino (1908), quen bosquexan, indagan e rescatan a
fisionomía do exemplar edificio. Aproximámonos, con isto, a un suposto
concepto de como se debeu configurar a finais do medievo, mais para brunir a
nosa hipótese mental debemos recorrer, iso si, ás descricións que dela se fai no preito Tabera-Fonseca (1525-1532), nunhas pescudas arcebispais do ano 1617 e
logo de valorar as reflexións dun prezado manual: a obra <i>Caldas de Reis </i>de Hipólito de Sá Bravo.<o:p></o:p></span></div>
<div style="text-align: right;">
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 14.2pt;">
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgX5bRP6vyALF84OIPRA56nmSeE0J93F9lRxvqsVfx968pNGfeEmLgp1xBg5kRt-o5a_NYQUkolLF0gKetdfRR_6MYqtjvJe_yfgNK43hk0hY-W02ve4FLYaXyAuoowmfMNePJfYSbJgpGS/s1600/DSC05304.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1200" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgX5bRP6vyALF84OIPRA56nmSeE0J93F9lRxvqsVfx968pNGfeEmLgp1xBg5kRt-o5a_NYQUkolLF0gKetdfRR_6MYqtjvJe_yfgNK43hk0hY-W02ve4FLYaXyAuoowmfMNePJfYSbJgpGS/s320/DSC05304.JPG" width="240" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><div style="font-size: 12.8px;">
Segunda xanela xeminada</div>
<div style="font-size: 12.8px;">
da torre de dona Urraca.</div>
<div style="font-size: 12.8px;">
Consérvase no templo de</div>
<div style="font-size: 12.8px;">
San Tomé de Caldas</div>
</td></tr>
</tbody></table>
<span lang="GL">Contemplando
todo este produto informativo logramos achegar a seguinte descrición. Por unha
banda é mester manifestar que o recinto fortificado se atopaba circundado dunha
muralla de terra e pedra, en cuxo seo se disporían o propio edificio castrense (ou torre) e varias dependencias secundarias, entre elas una casa chá —de
fermosa aparencia— e na cal o arcebispo compostelán adoitaba celebrar misa
cando a ela se dirixía. A parte superior da torre, que obviamente estaba
merlonada así como provista dun tellado a catro augas, posuía unha louzá
cornixa decorada con bezantes, ademais de rematar a súa estrutura superior con
catro cubos, a xeito de garitas,
ergueitos en cadanseu vértice da cornixa.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 14.2pt;">
<span lang="GL">Segundo
parece ser, ademais das fiestras xeminadas e lumieiras góticas —unha delas estaba armoriada elebaba entre os seus emblemas unha castelo (quizais sobre ondas) e un león rampante. Ambos escudos esculpidos nun lintel consérvanse fincados nos lenzos
da sancristía de San Tomé de Caldas, mais persistiu do mesmo edificio un perpiaño granítico no que se facía referencia á data dunha restauración
medieval (posto que a torre abofé si existía no S. XII). A superficie
epigrafada, que portaba os caracteres E : MCC : LXXVI, daba conta do ano 1238 e,
á par, subliñaba a prelatura de D. Xoán Arias (</span><span style="background-color: white; color: #222222; font-family: sans-serif; font-size: 14px;">1238-1266</span><span style="text-indent: 14.2pt;">). </span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 14.2pt;">
<br /></div>
<h3 style="text-align: justify; text-indent: 14.2pt;">
<span style="color: red;">Logo da derruba, a acción da Sociedade Arqueolóxica de Pontevedra</span></h3>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 14.2pt;">
<span lang="GL">Logo de acontecer o acto
homicida da derruba da torre en 1891, este “residuo” histórico sería
rescatado da indolencia polo caldense D. Xosé Salgado Rodríguez, para de
contado trasladalo ás instalacións museográficas que presidía en
Pontevedra Casto Sampedro Folgar, as da manifestada <i>Sociedad Arqueológica</i>.<o:p></o:p></span></div>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiLSsTkg7iLdT7BlFkrTHdFmFkYwD8IADJRH9-svptVe1hHIWbv3Y5ZGnCrGG4DGLe02KuwSsF80e_ejqDpz04-qR4k4y379C4nD6ApwPRU-Z221jEfbtKMkRLw_lK8SZdNQppL6YfdCdxh/s1600/Torre-dona-urraca.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="755" data-original-width="1085" height="222" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiLSsTkg7iLdT7BlFkrTHdFmFkYwD8IADJRH9-svptVe1hHIWbv3Y5ZGnCrGG4DGLe02KuwSsF80e_ejqDpz04-qR4k4y379C4nD6ApwPRU-Z221jEfbtKMkRLw_lK8SZdNQppL6YfdCdxh/s320/Torre-dona-urraca.jpg" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">A desaparecida torre de "dona Urraca" (Caldas de Reis)</td></tr>
</tbody></table>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 14.2pt;">
<span lang="GL">Para
sermos agora máis completos, analisando de inmediato o conxunto arquitectónico
a partir das descricións que posuímos do ano 1617, cómpre engadir ao xa
declarado, ademais de que basicamente se atopaba todo nunhas condicións
bastante propicias para a habitabilidade, a existencia dun corredor coa súa
escaleira (en estado lamentable) que axudaba o servizo da torre coa casa
chá. Tamén contaba cunhas cortes e ao carón do predio existía un pequeno eixido onde se chantaran varios grupos de
árbores e xermolaba a planta do liño.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 14.2pt;">
<span lang="GL">Só
queda agora deixar renda solta á imaxinación e pensar... cavilar no
desaparecido (mais non esquecido), lamentar o insulto ao patrimonio... Que nos
sirva de lección ben aprendida para non reincidir nas desgrazas; aínda queda un
núcleo antigo en Caldas de Reis por apreciar, porén contaminado pola
especulación urbana e ameazado por unha eclipse, autoconsentida, de conciencia
cultural e responsabilidade administrativa... <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 14.2pt;">
<br /></div>
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12.0pt;">-Vaites, vaites!!!, que diría Castelao</span>Héitorhttp://www.blogger.com/profile/01105834622387136218noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4702054487428070294.post-75734691988814848232019-05-23T07:31:00.000-07:002019-05-28T07:38:56.631-07:00A CASA DA ESTRADA AO PÉ DO CAMIÑO FRANCÉS: UN INTERESANTE TEXTO MEDIEVAL<div class="MsoNormal" style="text-align: right; text-indent: 1cm;">
<span lang="GL"><i><span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 11.0pt;"><br /></span></i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: right; text-indent: 1cm;">
<i style="text-indent: 1cm;"><span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 11.0pt;">Maio de 2019 – Tempo para Antón Fraguas e tempo
para os amantes do galego</span></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: right; text-indent: 1cm;">
<span lang="GL"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm;">
<span lang="GL">Entre os fondos antigos da Fundación Penzol (Vigo)
podemos recompilar unha serie de pergameos realmente interesantes para o
municipio estradés, datábeis entre finais do baixo medievo e os albores da
época moderna dos cales, algúns deles, xa fixemos mención ou extracto no ensaio
titulado <i>No medievo, castañas e
castiñeiros como recursos económicos</i> (edicións Fervenza 2018). Certo é que
tales documentos non pertencen a unha unidade de instalación en exclusiva,
senón que se atopan catalogados en diversos cartafoles. Varias ducias son as
que espertan a nosa curiosidade pois, alén da relevancia que posúen dentro do
contexto galego, son significativas tamén para a historia da bisbarra. E
sinalamos isto último xa que un dos pergameos, que leva data do 20 de abril 1440,
ligado ao casal do Preguecido, versa non unicamente sobre unha figura principal
galega como é Álvaro Núñez de Isorna –bispo de Conca–, senón tamén sobre aquela
fortaleza do señorío dos arcebispos composteláns que se ergueu na xeografía de
Vea, referímonos á casa forte da Insua (da que temos tratado en múltiples
ocasións). De toda a colección, o documento máis antigo a destacar redáctase en
1347 e trata sobre determinados herdos que en Santa Cristina de Vea pertencen
ao mosteiro das clarisas de Compostela.<o:p></o:p></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12.0pt;"><br /></span></div>
<div class="MsoListParagraph" style="margin-left: 14.2pt; mso-add-space: auto; mso-list: l0 level1 lfo1; text-align: justify; text-indent: -14.2pt;">
<!--[if !supportLists]--><b><span lang="GL">1.<span style="font-size: 7pt; font-stretch: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-weight: normal; line-height: normal;">
</span></span></b><!--[endif]--><b><span lang="GL">Intención<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm;">
<br /></div>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhpUfwcmBrpm4-YvVm19GcdqmX6pZckl9mTW39KZMd0quVY4PJ1AymzYqI4ss7hW92x8PfCmh3ysEZzBoEUgdtSWHved9el-NofLqrlu88AjBm2aDX90KrHQ8ITP-XyHEuLmthh_INc9CnI/s1600/ESCUDO+DO+CABIDO+DE+LUGO.JPG" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1086" data-original-width="914" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhpUfwcmBrpm4-YvVm19GcdqmX6pZckl9mTW39KZMd0quVY4PJ1AymzYqI4ss7hW92x8PfCmh3ysEZzBoEUgdtSWHved9el-NofLqrlu88AjBm2aDX90KrHQ8ITP-XyHEuLmthh_INc9CnI/s320/ESCUDO+DO+CABIDO+DE+LUGO.JPG" width="269" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Armas do Cabido de Lugo<br />
(debuxo: Héitor Picallo)</td></tr>
</tbody></table>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm;">
<span lang="GL">Porén a intención de nos mergullar no contido de
tales pergameos e na súa paleografía radica, fundamentalmente, no feito de
tentar reconstruír –xunto co amigo e historiador Damián Porto Rico– a
biográfica dun dos máis ilustres estradeses de finais do medievo e comezos do
S. XVI. Referímonos ao deán lugués Gabriel Rodríguez de Casal de Raros, procedente
das casas fidalgas do Preguecido (Santa María de Aguións – terra de Vea) e
Casal de Raros (San Miguel de Moreira – terra
de Tabeirós). Residente na Corte de Roma e ao servizo dos Medicis, alén
de ser comensal continuo e palafreneiro do papa León X, vémolo como espectador
–e quen sabe se en certo xeito tamén resultou ser axente activo– no
rexurdimento italiano, tanto no eido das artes plásticas como no que atinxe aos
revolucionarios pensamentos que están agromar con ímpeto dende o humanismo. Da
historia deste personaxe estamos a ultimar un ensaio que axiña ha ser unha
realidade impresa, e que poderá colaborar talvez no engrandecemento da historia
galega e, en bo grao, de certas historias locais (da Estrada, Cuntis, Lugo,
Compostela...). Velaí que con este artigo facilitemos non só datos de contexto
e biográficos dalgún persoeiro destacado, senón a transcrición íntegra dun
pergameo escrito a finais de 1499 vinculado ao lugar da Estrada (hogano vila e
urbe principal do municipio). Poderíamos certificar que este documento é un dos
máis antigos que cita á Estrada, que se ben no pergameo vai ligado a un inmoble
ou casa debía existir certamente tamén como lugar, de termos en conta outro
documento redactado seis anos antes.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm;">
<span lang="GL"><br /></span></div>
<div class="MsoListParagraph" style="margin-left: 14.2pt; mso-add-space: auto; mso-list: l0 level1 lfo1; text-align: justify; text-indent: -14.2pt;">
<!--[if !supportLists]--><b><span lang="GL">2.<span style="font-size: 7pt; font-stretch: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-weight: normal; line-height: normal;">
</span></span></b><!--[endif]--><b><span lang="GL">Contexto histórico-social<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm;">
<span style="text-indent: 1cm;"><br /></span></div>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjZxhtIvfxJOPrFK6UuInhD0j7diY6KLtfNEL-5n-XOohurnygYaS4pL1Z2cucF2b46bBAvEQ1rx_N5QOW6COWTbu6_JuabC0Gy8B14EyQdrASyLzkiSQ4fEpY2Vk78Nsmzjx8SG358zkAI/s1600/ESCUDO+DO+PAZO+DE+PREGUECIDO.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1154" data-original-width="1055" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjZxhtIvfxJOPrFK6UuInhD0j7diY6KLtfNEL-5n-XOohurnygYaS4pL1Z2cucF2b46bBAvEQ1rx_N5QOW6COWTbu6_JuabC0Gy8B14EyQdrASyLzkiSQ4fEpY2Vk78Nsmzjx8SG358zkAI/s320/ESCUDO+DO+PAZO+DE+PREGUECIDO.jpg" width="292" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Brasón do Pazo do Preguecido <br />
(debuxo: Héitor Picallo)</td></tr>
</tbody></table>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm;">
<span style="text-indent: 1cm;">O texto que se facilita no último apartado deste
artigo vén a ser un contrato de compravenda estabelecido entre os irmáns Pedro
e Xoán Rodríguez de Casal de Raros (II), tío e pai, respectivamente, do
devandito deán lugués. Ambos personaxes, vinculados aos pazos do Preguecido e
Casal de Raros, son fillos doutro Xoán Rodríguez (I), de quen ignoramos o nome
da súa muller mais sabemos que debeu vivir na primeira metade do S. XV. Cómpre
achegar que Casal de Raros é por aquelas alturas un couto xurisdicional situado
en Moreira dependente de dúas institucións señoriais: o cenobio cisterciense de
Santa María de Aciveiro e o cabido diocesano de Compostela. Por outra banda, o
Preguecido está en posesión deses fidalgos da caste dos Casal de Raros dende a
última centuria medieval, se ben é certo que os verdadeiros señores por
concesión das institucións catedralicias compostelás resultaron ser, entre
outros, o referido Álvaro Núñez de Isorna (arcebispo de Santiago entre 1445-1449)
e o mariscal Sueiro Gómez de Soutomaior, señor das fortalezas de Lantañón
(Paradela de Meis), A Lúa (Rianxo), A Insua (A Estrada), Montival (Cuntis)...</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt;">No que atinxe á contorna do lugar da Estrada,
esta área estivera xunto co couto do Viso e a fortaleza de Guimarei controlados
polos representantes da casa de Altamira, próceres que –como achegan os
investigadores Luís Ferro Pego e Xosé Bértolo Ballesteros– desistirían de
conservar determinados patrimonios na primeira metade do S. XVI, concretamente o bastión de Guimarei
e os seus outros edificios principais e anexos. Así e todo, en 1493 Pedro Rodríguez
de Casal de Raros e Maior do Pedregal son agraciados por Lopo Sánchez de Ulloa,
conde de Altamira, cun gorentoso contrato enfitéutico: o lugar da Estrada e os
patrimonios ligados a el, baixo a renda anual dun real de prata. Mágoa que este
pergameo non se atope na mellor das condicións desexábeis, pois a súa lectura
resulta empresa ben complicada por mor da veladura de tintas, por estar o
pergameo bastante brunido e a existencia, outrora, de fungos que foron quen de
deixar a súa pegada.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoListParagraph" style="margin-left: 14.2pt; mso-add-space: auto; mso-list: l0 level1 lfo1; text-align: justify; text-indent: -14.2pt;">
<!--[if !supportLists]--><b><span lang="GL">3.<span style="font-size: 7pt; font-stretch: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-weight: normal; line-height: normal;">
</span></span></b><!--[endif]--><b><span lang="GL">Os protagonistas do documento<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm;">
<span lang="GL">Noutra orde de asuntos, podemos sinalar que Xoán
Rodríguez de Casal de Raros (II), o que se cita no pergameo de 1499 e que
estamos a contextualizar, tivera certas relacións cunha dama da marxe dereita
do Ulla (Vedra) chamada Sancha de Merín, de quen nace o deán lugués. Con ela
non casa e si o ha facer en primeiras nupcias con Tareixa Rodríguez do
Preguecido e, en segundas, con Urraca Ares de Soutomaior (descendente das casas
de Lantañón, Sebil e Aldao, entre outras moitas de prestixio). Polo que se
dilucida do texto, Tareixa xa finara por esas alturas e era outra muller,
Urraca Pose, a cónxuxe do patriarca do Preguecido (quizais a mesma da casa de
Lantañón que se cita noutros documentos). Xoán Rodriguez, que debe nacer na
segunda metade do S. XV, continúa vivo en 1501 e falece antes de 1506, deixando
non menos de once fillos e fillas, entre os que está o cóengo Gómez Rodríguez
de Casal de Raros, fundador do vínculo e morgado do Preguecido (a 15 de xaneiro
de 1556). Coa morte do patriarca é o seu fillo homónimo, o escudeiro Xoán
Rodríguez de Casal de Raros (III), medio irmán do deán de Lugo, o que bote man
do fogar familiar, pois queda ao coidado dos seus irmáns menores (“Afonso
Rodriguez, et Rodrigo Fernandes do Pregueçido, et Jácome Rodrigues e María
Rodrigues do Feal”). <o:p></o:p></span></div>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjmB4Au7m7RhzUQTgBx6uY8noKYOBU10YLCWVWnwlynpnBI8mb_QOkUF8BatLF75xwc_7M6NRwu89nhSgOu7FGNqTMYQtktR4gidUxlhjqaISJivkHpPUN5adrSt9LXnqxZcmul3rKaW2Dl/s1600/%25C3%2581RBORE+XENEAL%25C3%2593XICA.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="875" data-original-width="1450" height="193" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjmB4Au7m7RhzUQTgBx6uY8noKYOBU10YLCWVWnwlynpnBI8mb_QOkUF8BatLF75xwc_7M6NRwu89nhSgOu7FGNqTMYQtktR4gidUxlhjqaISJivkHpPUN5adrSt9LXnqxZcmul3rKaW2Dl/s320/%25C3%2581RBORE+XENEAL%25C3%2593XICA.jpg" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Árbore xenealóxica da caste dos Casal de Raros</td></tr>
</tbody></table>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm;">
<span lang="GL">Isto no que atinxe ao comprador, mais no que se
refire ao que estabelece a venda debemos sinalar que Pedro Rodríguez, veciño de
Ouzande, fica casado con Maior do Pedregal dende cando menos 1493; porén consideramos
que podería ser a mesma persoa que anos máis tarde, e logo do pasamento da súa
dona, exerce de crego na mesma freguesía e é veciño do lugar de Penarada
–segundo se indica en varios documentos conservados na Catedral de Santiago. <o:p></o:p></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12.0pt;"><span lang="GL" style="font-size: 12pt;"><span lang="GL" style="font-size: 12pt;">
<span lang="GL" style="font-size: 12pt;">Seis
anos máis tarde, Pedro Rodríguez cede a referida <i>casa da Estrada</i> e as súas herdades e devesas, localizadas en San
Lourenzo de Ouzande e nas inmediacións dunha verea importante que denominan <i>camino francés</i>, ao seu irmán Xoán
Rodríguez de Casal de Raros (II), aínda que no pergameo non se indique tal
filiación. Este é o documento do que gustamos transcribir o seu contido.
Velaquí queda para interese do curioso e do investigador.</span></span></span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12.0pt;"><span lang="GL" style="font-size: 12pt;"><span lang="GL" style="font-size: 12pt;"><span lang="GL" style="font-size: 12pt;"><br /></span></span></span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12.0pt;"><span lang="GL" style="font-size: 12pt;"><span lang="GL" style="font-size: 12pt;"><span lang="GL" style="font-size: 12pt;"><br /></span></span></span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12.0pt;"><span lang="GL" style="font-size: 12pt;"><span lang="GL" style="font-size: 12pt;"><span lang="GL" style="font-size: 12pt;"><br /></span></span></span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12.0pt;"><span lang="GL" style="font-size: 12pt;"><span lang="GL" style="font-size: 12pt;"><span lang="GL" style="font-size: 12pt;"></span></span></span></span></div>
<div class="MsoListParagraph" style="margin-left: 14.2pt; mso-add-space: auto; mso-list: l0 level1 lfo1; text-align: justify; text-indent: -14.2pt;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="GL" style="mso-ansi-language: GL;"><span style="mso-list: Ignore;">4.<span style="font: 7.0pt "Times New Roman";">
</span></span></span></b><!--[endif]--><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="GL" style="mso-ansi-language: GL;">O texto, o idioma e a toponimia<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm;">
<span lang="GL" style="mso-ansi-language: GL;">O pergameo ten unhas dimensión en alto e ancho,
respectivamente, de 120 por 312 milímetros; e en dezanove liñas redáctase un contrato
de compravenda pasado perante Fernán Bieites, notario público xurado das terras
de Tabeirós e Vea en substitución do seu verdadeiro titular, Alonso López
Galos, de quen xa temos tratado noutras ocasións. O texto vai provisto dun par
de folios anexos nos que se indica a información contida nesa vitela. Nun
deles, con letra do S. XVIII, alértase que se trata dunha “venta que hizo Pedro
Rodríguez, morador en la felegresía de San Lorenzo de Ouzande, a Juan Rodríguez
de Casal de Nares, da Casa da Estrada que está so o Camiño Francés, en dicha
felegresía de Ouzande, con todas sus heredades y devesas, fecha en 7 de
noviembre de 1499, por an\te/ <s>Revera</s> \Fernán/ Bieitez, notario de tierra
de Tabeirós. Escrivano Fernán Bieitez”.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm;">
<span lang="GL" style="mso-ansi-language: GL;">Son testemuñas no acordo comercial o crego de San
Lourenzo de Ouzande, Gonzalo Rodríguez, e entre outros un par de veciños das
terras de Vea, nomeadamente Xoán Bouzón e Xoán Mancebo.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm;">
<span lang="GL" style="mso-ansi-language: GL;">Integramente redactado en galego e con letra
carolina, o texto elabórase no interior do templo de Santa María de Aguións (“</span>foy
feita e outorgada (n)a iglesia de <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Santa
María d’Aguioos</i>, que he en <i style="mso-bidi-font-style: normal;">terra de
Vea</i><span lang="GL" style="mso-ansi-language: GL;">”) e leva data do 7 de novembro
de 1499. Mais en relación co outorgante do mesmo, Pedro Rodríguez de Casal de
Raros, consérvase nos mesmos fondos documentais un outro pergameo tamén
redactado no idioma de noso. Trátase dun novo contrato de compravenda que, con
data do 2 de novembro de 1501, axusta co seu irmán Xoán Rodríguez. Por medio
del véndelle a esoutro fidalgo todos os herdos que posúe na xeografías
estradesas (“as mynas erdades, e casas, e casares que eu teno en Terra de Vea e
de Taveirós, e donde quer que las eu teño e ajo”). <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm;">
<span lang="GL" style="mso-ansi-language: GL;">No que atinxe aos nomes de lugar, aínda que esta
sería unha tarefa propia da investigadora Clara Iglesias Cortizo, existe unha restra
de topónimos reproducidos no pergameo que se nos fan moi suxestivos. Un par deles
refírense a dous territorios: <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Terra de
Vea</i>, que engloba a organización administrativa localizada no val do mesmo
nome (hoxe ligada á Estrada); e <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Terra de
Tabeyroos</i>, caso semellante ao anterior. <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Reuadulla</i>
–tamén citado– alude non así ás freguesías homónimas presididas polas devocións
de San Mamede, San Vicenzo e Santa Cruz, senón a unha área territorial e
administrativa denominada Ribadulla que totalmente diferenciada dende o medievo
e que abarca, fundamentalmente, as terras do municipio actual de Vedra. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm;">
<span lang="GL" style="mso-ansi-language: GL;">Dous son os nomes de freguesías estradesas que se
mencionan, <i style="mso-bidi-font-style: normal;">San Lourenço d’Ouçande</i> e <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Santa María d’Aguioos</i>; e tres as
entidades de poboación. Con respecto a estas últimas debemos entender que o
apelido da citada Maior posúe unha vinculación toponímica directa, pois <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Pedregal</i> é unha entidade da parroquia da
Estrada. Caso semellante acontece con de <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Cas
de Raros</i>, ou <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Casal de Raros</i> na
versión máis estendida, pois alén de denominar a unha familia, liñaxe ou caste
alude a ese topónimo que resultou ser núcleo dun couto xurisdicional “sito en
la feligresía de <i style="mso-bidi-font-style: normal;">S. Miguel de Moreiras</i>,
en<i style="mso-bidi-font-style: normal;"> La Pica</i>, junto al Puente de <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Zarandón</i>”. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm;">
<span lang="GL" style="mso-ansi-language: GL;">A último hodotopónimo a ter en conta é o que deu
orixe ao nome da actual entidade de poboación e vila da Estrada. <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Astrada</i> procedería –se nos guiamos das
investigacións de Clara Iglesias– do verbo latino <i style="mso-bidi-font-style: normal;">strare </i>ou do termo <i style="mso-bidi-font-style: normal;">stratus</i>
que aluden, dun ou doutro xeito, a unha verea de evidente importancia
socioeconómica que discorrería polas inmediacións e que sen dúbida é a mesma
que no pergameo se documenta como <i style="mso-bidi-font-style: normal;">camino
francés</i>.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm;">
<span lang="GL" style="mso-ansi-language: GL;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg8OQi5bjF-3-3fLdQOYsKoLczN6w2iIaDb6bqIs-GIqsUbYwTIZWZp6wC1M0JVC6Gz0GdnBG8EBHE8SqFA-XXxgzNMng4lPhgPsIkASOl2zjCBM2MBV1eJC0qOGM0uTAExFmeaT2XjAO25/s1600/ffdfr.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="256" data-original-width="1558" height="65" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg8OQi5bjF-3-3fLdQOYsKoLczN6w2iIaDb6bqIs-GIqsUbYwTIZWZp6wC1M0JVC6Gz0GdnBG8EBHE8SqFA-XXxgzNMng4lPhgPsIkASOl2zjCBM2MBV1eJC0qOGM0uTAExFmeaT2XjAO25/s400/ffdfr.jpg" width="400" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm;">
<br /></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12.0pt;"><span lang="GL" style="font-size: 12pt;"><span lang="GL" style="font-size: 12pt;"><span lang="GL" style="font-size: 12pt;"></span></span></span></span></div>
<div class="MsoListParagraph" style="margin-left: 14.2pt; mso-add-space: auto; mso-list: l0 level1 lfo1; text-align: justify; text-indent: -14.2pt;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="GL" style="mso-ansi-language: GL;"><span style="mso-list: Ignore;">5.<span style="font: 7.0pt "Times New Roman";">
</span></span></span></b><!--[endif]--><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="GL" style="mso-ansi-language: GL;">Criterios de transcrición e signos<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 1.0cm; text-indent: -14.15pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 1.0cm; text-align: justify; text-indent: -14.15pt;">
<span lang="GL" style="mso-ansi-language: GL;">Toponimia: preferiuse
grafar do xeito que aparece na documentación orixinal, no entanto,
resaltarémola en <i style="mso-bidi-font-style: normal;">cursiva</i>.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 1.0cm; text-align: justify; text-indent: -14.15pt;">
<span lang="GL" style="mso-ansi-language: GL;">As transcricións
efectuáronse verbo dos criterios máis habituais e segundo os signos que a continuación
se reproducen e explicamos:<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 1.0cm; text-indent: -14.15pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 2.0cm; text-indent: -14.15pt;">
<span lang="GL" style="mso-ansi-language: GL;">\ / Caracteres grafados sobre a liña ou
chamadas á marxe.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 2.0cm; text-indent: -14.15pt;">
<span lang="GL" style="mso-ansi-language: GL;">[ ] Restitución certa do escrito cando
existe unha lagoa no texto.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 2.0cm; text-indent: -14.15pt;">
<span lang="GL" style="mso-ansi-language: GL;">[...] Lagoa non restituíbel no texto.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 2.0cm; text-indent: -14.15pt;">
<span lang="GL" style="mso-ansi-language: GL;">(<i style="mso-bidi-font-style: normal;">sic</i>)
Grafía aberrante non corrixida.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 2.0cm; text-indent: -14.15pt;">
<span lang="GL" style="mso-ansi-language: GL;"><<i style="mso-bidi-font-style: normal;">cursiva</i>>
Texto omitido polo escribán, pero preciso para a comprensión do texto.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 2.0cm; text-indent: -14.15pt;">
<span lang="GL" style="mso-ansi-language: GL;">Manteranse co <s>riscado</s> as palabras
que deste xeito aparezan.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 2.0cm; text-indent: -14.15pt;">
<span lang="GL" style="mso-ansi-language: GL;"><br /></span></div>
<div class="MsoListParagraph" style="margin-left: 14.2pt; text-indent: -14.2pt;">
<b><span lang="GL">6.<span style="font-family: "times new roman"; font-size: 7pt; font-stretch: normal; font-weight: normal; line-height: normal;">
</span></span></b><!--[endif]--><b><span lang="GL">Transcrición do documento<o:p></o:p></span></b></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span lang="AF" style="font-size: 11.0pt; mso-ansi-language: AF;">(Aguións. 1499-11-07)</span><b><span lang="AF"> </span></b><b><span lang="GL"><o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<br /></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<b><span lang="GL">XOÁN RODRÍGUEZ DE CASAL DE
RAROS (II), PAI DO DEÁN GABRIEL RODRÍGUEZ, ADQUIRE A CASA DA ESTRADA, AO PÉ DO
CAMIÑO FRANCÉS <o:p></o:p></span></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<br /></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span lang="AF" style="font-size: 11.0pt; mso-ansi-language: AF;">(</span><span style="font-size: 11.0pt; mso-bidi-font-size: 12.0pt;">Arquivo da Fundación Penzol, Colección de
documentos B, PLA-04/199</span><span lang="AF" style="font-size: 11.0pt; mso-ansi-language: AF;">)<o:p></o:p></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm;">
<span lang="GL">Ano do nasçemento do noso sennor Ihesus Chripsto
de mill et quatroçentos <s>ihs</s> et noventa e nueve annos, septe días do mes
de nobenbre, sepan todos que eu, Pero Rodrigues, morador enna freyguisía de <i>San Lourenço d’Ouçande</i>, por min et por
minna muller, Mayor do Pedregal, et por todas nosas vozes vendo et firmemente
outorgo para senpre a vós, Juan Rodrigues de Cas do Raros, et a vosa muller,
Horraca Pose, moradores enna freyguisía de <i>Santa
María d’Aguioos</i>, et as vosas vozes, convén a saver a casa d’<i>Astrada</i>, que está soo <i>Camino Françés</i>, para a parte do vendaval
da freyguisía de <i>San Lourenço d’Ouçande</i>,
con todas súas herdades et devesas, según que fasta agora eu o dito Pero
Rodrigues tibin et posoýn, et véndovos todo a montes et a fontes por contía de
tres mill et cen pares de brancas, que ja me destes et pagastes, et de que
confeso et outorgo que soo entrego et ven pago, et renunçio a toda eixepçión,
que non diga dello o contrario, et a lex dereito do aver non dado nen contado en presençia do notario
et testigos et todo juro, sennorío, vos, auçión et dereito, possisón et
propiedade que eu ajo et \me/ pertençe en esto que vos vendo de min et de mina
vos, o tiro e tollo et en vós et en vosas vozes o pono et traspaso por esta
presente carta de venda. Et se máys val esto que vos vendo que a dita cotía,
toda esa
demassía vos dou en libre doaçón para senpre, et prometo de vos amparar
et defender con esto que vos vendo para o qual vos obligo m</span>in e meus
veens et de aquí en diante façades dela toda vosa voontade como de nosa cousa
propia. Et esto prometo teer et conprir so pena do dobre da dita contía que
page por pena quen contra elo vyer ou pasar, et a pena pagada ou non pagada
esto fiqui firme et valla para senpre. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm;">
Et eu, o dito
Juan Rodrigues, asý resçebo por min e por la dita myna muller absente, ven como
se fose presente, que foy feita e outorgada <<i>n</i>>a iglesia de <i>Santa María
d’Aguioos</i>, que he en <i>terra de Vea</i>.
Testigos que estaban presentes Gonçaluo Rodrigues, clérigo de <i>Sant Lourenço d’Ouçande</i>, et Juan Bouçon
et Juan Mançebo, moradores enna dita terra et outros.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm;">
<br /></div>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" style="width: 100%px;"><tbody>
<tr><td><div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
Fernán Bieites,
notario appostólico</div>
<o:p></o:p></td></tr>
</tbody></table>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjmLnizjHHldNvi-qdiTTIUDF1q7wbmbzs0QuefVRBLQKQCZexix2CF0WFLeZnyf1VrIZ93LZUlN25YFzXiKfXXXHDdN9LrYKDpjI5jSv1oaB7yYCMPRA2bV7tur-046glsBgmYsmTeZ3pT/s1600/sdfert.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="462" data-original-width="657" height="140" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjmLnizjHHldNvi-qdiTTIUDF1q7wbmbzs0QuefVRBLQKQCZexix2CF0WFLeZnyf1VrIZ93LZUlN25YFzXiKfXXXHDdN9LrYKDpjI5jSv1oaB7yYCMPRA2bV7tur-046glsBgmYsmTeZ3pT/s200/sdfert.jpg" width="200" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Sinatura de Fernán Bieites</td></tr>
</tbody></table>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<v:shape id="Cuadro_x0020_de_x0020_texto_x0020_13" o:gfxdata="UEsDBBQABgAIAAAAIQC75UiUBQEAAB4CAAATAAAAW0NvbnRlbnRfVHlwZXNdLnhtbKSRvU7DMBSF
dyTewfKKEqcMCKEmHfgZgaE8wMW+SSwc27JvS/v23KTJgkoXFsu+P+c7Ol5vDoMTe0zZBl/LVVlJ
gV4HY31Xy4/tS3EvRSbwBlzwWMsjZrlprq/W22PELHjb51r2RPFBqax7HCCXIaLnThvSAMTP1KkI
+gs6VLdVdad08ISeCho1ZLN+whZ2jsTzgcsnJwldluLxNDiyagkxOquB2Knae/OLUsyEkjenmdzb
mG/YhlRnCWPnb8C898bRJGtQvEOiVxjYhtLOxs8AySiT4JuDystlVV4WPeM6tK3VaILeDZxIOSsu
ti/jidNGNZ3/J08yC1dNv9v8AAAA//8DAFBLAwQUAAYACAAAACEArTA/8cEAAAAyAQAACwAAAF9y
ZWxzLy5yZWxzhI/NCsIwEITvgu8Q9m7TehCRpr2I4FX0AdZk2wbbJGTj39ubi6AgeJtl2G9m6vYx
jeJGka13CqqiBEFOe2Ndr+B03C3WIDihMzh6RwqexNA281l9oBFTfuLBBhaZ4ljBkFLYSMl6oAm5
8IFcdjofJ0z5jL0MqC/Yk1yW5UrGTwY0X0yxNwri3lQgjs+Qk/+zfddZTVuvrxO59CNCmoj3vCwj
MfaUFOjRhrPHaN4Wv0VV5OYgm1p+LW1eAAAA//8DAFBLAwQUAAYACAAAACEAU1XMezADAAAHCQAA
HwAAAGNsaXBib2FyZC9kcmF3aW5ncy9kcmF3aW5nMS54bWzsVtuO0zAQfUfiHyw/A01vu0tFFi1l
i5AWWG3hCfEwdZzGwrGD7d74G76BT+DHOHZStrs8IG5P0KrpODM+PnNm7OTR422t2Vo6r6zJef9B
xpk0whbKLHP+5vXs/glnPpApSFsjc76Tnj8+vXvnEU2WjppKCQYE4yeU8yqEZtLreVHJmvwD20gD
X2ldTQFDt+wVjjZArnVvkGVHvZqU4afXUE8pEFs59QtQ2or3spiSWZMHpBaTwzsdRy1+H5kmZv3M
NfPm0kXm4uX60jFV5BzKGaohEe91ji4Mw96tWctrgG3p6hhvy5Jtcz4eDo6PxsDawT7Jxv3jrMWT
28AEAvr94WCQjTkTiOhnWdYfjLsVq1c/wBDV+Q9QQLQlBOOApG8iRbP+Puv+cJ/2dEWFs6yQLICr
ZfDshYjTWNg+sZF/KrhvLlAwz4ydVmSW8sw5u6kkFT5GtIpB2na9pN5+aR+xFpsXtoDUtAo24f0p
Fb/lT5PG+fBM2ppFI+dOipCWovWFDy3DfUgUx1utipnSOg3ccjHVjq1J53yWPl1SN8K0YZucPxyj
gklfG+cn0WoVpGNa1Tk/QY2zrgmiQuemSCGBlG5tkNYmNVkUJyKF7TxVLGpe7OKdBf4hnLNIBd2F
HQ+jsu4jZxvs45z7DytykjP93KAGD/ujEcJCGozGxwMM3KFnceghIwCV88BZa04DRlmX1BmKVKpO
spZHZKR9mIedlimZxDZWlvQS55AILk32jTgrQ4yGdRl8K2gSA0nvvTC7vFPyDjAaTZVz6e+fz3F+
fURT4cBJkLIsUcm2hCBBQRkWdo0sSaChXqtaevZSbtiVrclw1pCxHo5sgO9RNszG2Qi/AawRvCqI
aka10nEz4qgUFTkvk8YpL0l/EVz4A/ApabVw6gbjWWIamY/AF9dbjIe4cZMxpIR8qYVO33plKKwc
vYvnF6oQndElTXFJjq7+DZ2R9XXCSYS2WaMS/zv2Z7bDYXPNpDNfPhn2REkcdf4engSBnLKMmsb6
8OWzVsLe6DvMhvC4Xh9qKy/nzRW2M/ZacsRTD0Z8XPVuvQIkR/fKEt8zDsenXwEAAP//AwBQSwME
FAAGAAgAAAAhAJEtaklYBgAADxoAABoAAABjbGlwYm9hcmQvdGhlbWUvdGhlbWUxLnhtbOxZS28b
NxC+F+h/WOy9sd6KjciBrUfcxE6CSEmRI6WldhlzlwuSsqNbkZx6KVAgLXpogN56KIoGaIAGvfTH
GHDQpj+iQ+5DpETFD7hAUMQCjN3Zb4bDmdlvSO6Nm09j6h1hLghLOn71WsX3cDJhAUnCjv9wNPjs
uu8JiZIAUZbgjj/Hwr+5/eknN9DWhJJ0zBAPRhGOsQeGErGFOn4kZbq1sSEmIEbiGktxAs+mjMdI
wi0PNwKOjmGAmG7UKpXWRoxI4m+DRakM9Sn8S6RQggnlQ2UGewmKYfR70ymZYI0NDqsKIeaiS7l3
hGjHB5sBOx7hp9L3KBISHnT8iv7zN7ZvbKCtXInKNbqG3kD/5Xq5QnBY02PycFwO2mg0G62d0r4G
ULmK67f7rX6rtKcBaDKBmWa+mDabu5u7vWaONUDZpcN2r92rVy28Yb++4vNOU/0svAZl9hsr+MGg
C1G08BqU4Zsr+EajXes2LLwGZfjWCr5d2ek12hZegyJKksMVdKXZqneL2ZaQKaN7TvhmszFo13Lj
CxRUQ1ldaogpS+S6WovRE8YHAFBAiiRJPDlP8RRNoCa7iJIxJ94+CSMovBQlTIC4UqsMKnX4r34N
faUjgrYwMrSVX+CJWBEpfzwx4SSVHf82WPUNyOmbNyfPXp88+/3k+fOTZ7/mY2tTlt4eSkJT791P
3/zz8kvv799+fPfi22zoZbww8W9/+ertH3++zzzMeBGK0+9evX396vT7r//6+YXD+g5HYxM+IjEW
3l187D1gMUzQ4T8e84tpjCJETI2dJBQoQWoUh/2+jCz03TmiyIHbxXYcH3GgGhfw1uyJ5fAw4jNJ
HBbvRLEFPGCM7jLujMIdNZYR5tEsCd2D85mJe4DQkWvsLkqsLPdnKXAscZnsRthy8z5FiUQhTrD0
1DN2iLFjdo8JseJ6QCacCTaV3mPi7SLiDMmIjK1qWijtkRjyMnc5CPm2YnPwyNtl1DXrHj6ykfBu
IOpwfoSpFcZbaCZR7DI5QjE1A76PZORycjjnExPXFxIyHWLKvH6AhXDp3OMwXyPpd4Bm3Gk/oPPY
RnJJDl029xFjJrLHDrsRilMXdkiSyMR+Lg6hRJF3n0kX/IDZb4i6hzygZG26HxFspftsNngIDGu6
tCgQ9WTGHbm8hZlVv8M5nSKsqQYagMXrMUnOJPklem/+d/QOJHr6w0vHjK6G0t2GrXxckMx3OHG+
TXtLFL4Ot0zcXcYD8uHzdg/NkvsYXpXV5vWRtj/Stv+/p+117/PVk/WCn4G61bI1W67rxXu8du0+
JZQO5ZzifaGX7wK6UjAAodLTe1Rc7uXSCC7VmwwDWLiQI63jcSa/IDIaRiiFNX7VV0ZCkZsOhZcy
AUt/LXbaVng6iw9YkG1Zq1W1Pc3IQyC5kFeapRy2GzJDt9qLbVhpXnsb6u1y4YDSvYgTxmC2E3WH
E+1CqIKkN+cQNIcTemZX4sWmw4vrynyRqhUvwLUyK7Bs8mCx1fGbDVABJdhVIYoDlacs1UV2dTKv
MtPrgmlVAKwhigpYZHpT+bp2emp2WamdI9OWE0a52U7oyOgeJiIU4Lw6lfQ8blw015uLlFruqVDo
8aC0Fm60r7/Pi8vmGvSWuYEmJlPQxDvu+K16E0pmgtKOP4WtP1zGKdSOUMtdREM4NJtInr3wl2GW
lAvZQyLKAq5JJ2ODmEjMPUrijq+mX6aBJppDtG/VGhDCB+vcJtDKh+YcJN1OMp5O8USaaTckKtLZ
LTB8xhXOp1r98mClyWaQ7mEUHHtjOuMPEJRYs11VAQyIgBOgahbNgMCRZklki/pbakw57ZpnirqG
MjmiaYTyjmKSeQbXVF66o+/KGBh3+ZwhoEZI8kY4DlWDNYNqddOya2Q+rO26ZyupyBmkueiZFquo
rulmMWuEog0sxfJyTd7wqggxcJrZ4TPqXqbczYLrltYJZZeAgJfxc3TdczQEw7XFYJZryuNVGlac
nUvt3lFM8AzXztMkDNZvFWaX4lb2COdwILxU5we95aoF0bRYV+pIuz5PHKDUG4fVjg+fCOBs4ilc
wUcGH2Q1JaspGVzBlwNoF9lxf8fPLwoJPM8kJaZeSOoFplFIGoWkWUiahaRVSFq+p8/F4VuMOhL3
veLYG3pYfkyery3sbzjb/wIAAP//AwBQSwMEFAAGAAgAAAAhAJxmRkG7AAAAJAEAACoAAABjbGlw
Ym9hcmQvZHJhd2luZ3MvX3JlbHMvZHJhd2luZzEueG1sLnJlbHOEj80KwjAQhO+C7xD2btJ6EJEm
vYjQq9QHCMk2LTY/JFHs2xvoRUHwsjCz7DezTfuyM3liTJN3HGpaAUGnvJ6c4XDrL7sjkJSl03L2
DjksmKAV201zxVnmcpTGKSRSKC5xGHMOJ8aSGtHKRH1AVzaDj1bmIqNhQaq7NMj2VXVg8ZMB4otJ
Os0hdroG0i+hJP9n+2GYFJ69elh0+UcEy6UXFqCMBjMHSldnnTUtXYGJhn39Jt4AAAD//wMAUEsB
Ai0AFAAGAAgAAAAhALvlSJQFAQAAHgIAABMAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAFtDb250ZW50X1R5cGVz
XS54bWxQSwECLQAUAAYACAAAACEArTA/8cEAAAAyAQAACwAAAAAAAAAAAAAAAAA2AQAAX3JlbHMv
LnJlbHNQSwECLQAUAAYACAAAACEAU1XMezADAAAHCQAAHwAAAAAAAAAAAAAAAAAgAgAAY2xpcGJv
YXJkL2RyYXdpbmdzL2RyYXdpbmcxLnhtbFBLAQItABQABgAIAAAAIQCRLWpJWAYAAA8aAAAaAAAA
AAAAAAAAAAAAAI0FAABjbGlwYm9hcmQvdGhlbWUvdGhlbWUxLnhtbFBLAQItABQABgAIAAAAIQCc
ZkZBuwAAACQBAAAqAAAAAAAAAAAAAAAAAB0MAABjbGlwYm9hcmQvZHJhd2luZ3MvX3JlbHMvZHJh
d2luZzEueG1sLnJlbHNQSwUGAAAAAAUABQBnAQAAIA0AAAAA
" o:spid="_x0000_s1026" stroked="f" style="height: 78.75pt; left: 0; margin-left: 334.45pt; margin-top: 1.05pt; mso-height-percent: 0; mso-height-percent: 0; mso-height-relative: margin; mso-position-horizontal-relative: text; mso-position-horizontal: absolute; mso-position-vertical-relative: text; mso-position-vertical: absolute; mso-width-percent: 0; mso-width-percent: 0; mso-width-relative: margin; mso-wrap-distance-bottom: 3.6pt; mso-wrap-distance-left: 9pt; mso-wrap-distance-right: 9pt; mso-wrap-distance-top: 3.6pt; mso-wrap-style: square; position: absolute; text-align: left; v-text-anchor: top; visibility: visible; width: 89.15pt; z-index: 251660288;" type="#_x0000_t202">
<v:textbox>
<!--[if !mso]-->
<!--[endif]--></v:textbox>
<w:wrap type="square">
</w:wrap></v:shape>E eu Fernán Bieites, notario público jurado por la abtoridade
apostólica et escusador de Afonso Lopes Galos, notario de <i>Terra de Tabeyroos</i> e <i>Reuadulla</i>,
a esto que dito he, presente foy con os ditos testigos. Et después ben et
fielmente et meu nome y sygno puge que tal he<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 14.6667px; text-align: right; text-indent: 37.7953px;">(Textos e imaxes: Héitor Picallo, agás aquelas fotografías procedentes do Arquivo da Fundación Penzol)</i></div>
<div style="text-align: justify;">
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12.0pt;"><span lang="GL" style="font-size: 12pt;"><span lang="GL" style="font-size: 12pt;"><span lang="GL" style="font-size: 12pt;"><br /></span></span></span></span></div>
Héitorhttp://www.blogger.com/profile/01105834622387136218noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4702054487428070294.post-63324822831944074432018-04-21T06:24:00.000-07:002019-05-23T07:11:45.545-07:00Mamá Dolores e outras flores da República<div style="text-align: center;">
Na memoria de Dolores Buján Rajoy </div>
<div style="text-align: center;">
e Manuel Fuentes Vázquez</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh5oNMpzK4PtfDYgfBhBzKRqKJFcaQTRO8UbaZUehxSb2K9A4GHmbiZQ8ZeLAdrvs2eRMkmbSSAY1f3o_sFyzZYrZOU_LXcYlxsqB4gVm8Ep6gbq6tI1IN7NzesE-Je5ZuojTwI5PfdORVk/s1600/mam%25C3%25A1dolores.jpeg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1309" data-original-width="1254" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh5oNMpzK4PtfDYgfBhBzKRqKJFcaQTRO8UbaZUehxSb2K9A4GHmbiZQ8ZeLAdrvs2eRMkmbSSAY1f3o_sFyzZYrZOU_LXcYlxsqB4gVm8Ep6gbq6tI1IN7NzesE-Je5ZuojTwI5PfdORVk/s200/mam%25C3%25A1dolores.jpeg" width="191" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Dolores Buján Rajoy</td></tr>
</tbody></table>
<div style="text-align: justify;">
<div style="text-align: justify;">
A punto de se iniciaren –pousados e na friaxe da posguerra– os incertos anos corenta do século pasado, Mamá Dolores sacha nas leiras da casa, malia estar preñada da súa última filla, que había levar o seu mesmo nome e idéntica tenrura. É, aquela muller, un cúmulo de xenerosidade, e á súa porta non deixan de petar os seres máis humildes da contorna a quen nunca lles faltou unha cunca de caldo fervido, un caroliño de pan con touciño ou unha copiña de augardente (se a hai) para entraren en calor os seus corpos tolleitos pola xeada das desigualdades. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Évos aquela muller a miña bisavoa, e dela gardo na gabeta da memoria non poucos e felices recordos –aínda que só a coñecín até os cinco anos, cando falece na súa casa, no fogar do Carrapucho, no lugar do Porto de Gómez.</div>
</div>
<div style="text-align: justify;">
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 18pt;">
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgP0lRMx2mWbU9Fic6FERruiTikEldfEHXODqRXp58XTephYsC0AWJ2sXzwWgkYhzEh1EZ5K5AyJUwF0UiUbs6SEkTGJe_SYb4t5u4Ql0YCGio7JuxjcEmrsSEvtgRFiwh8c4U7f3AZ75Wn/s1600/UX%25C3%258DO01.JPG" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="849" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgP0lRMx2mWbU9Fic6FERruiTikEldfEHXODqRXp58XTephYsC0AWJ2sXzwWgkYhzEh1EZ5K5AyJUwF0UiUbs6SEkTGJe_SYb4t5u4Ql0YCGio7JuxjcEmrsSEvtgRFiwh8c4U7f3AZ75Wn/s320/UX%25C3%258DO01.JPG" width="169" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Galiza, nai e señora (obra de<br />
Uxío Souto) - <b>Museo de </b><br />
<b>Pontevedra</b></td></tr>
</tbody></table>
<div style="text-align: justify;">
<span lang="GL">Con ela percorro o mundo dos lagartos, na busca
polos valados da casa vella, e apaño á rastela as primeiras mazás da miña vida,
pequeniñas coma min e amarelas coma o sol. Os meus ollos conquistan con Mamá
Dolores os hórreos da zona da Cantaleta e o cheiro dos marmelos que triunfan nos
cumios das pólas que abaneaban detrás da humilde casa familiar. Ese foi o meu
paraíso máis sinxelo e modesto, e ela había ser a miña única princesa na República
dos soños máis nenos.<o:p></o:p></span></div>
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 18pt;">
<div style="text-align: center;">
<span lang="GL"><br /></span></div>
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 18pt;">
<span lang="GL" style="text-indent: 18pt;">Aínda que durante un tempo fora moza de Uxío Souto </span><span style="text-indent: 0px;">–</span><span style="text-indent: 18pt;">o egrexio escultor galeguista, membro das Irmandades da Fala</span><span style="text-indent: 0px;">–</span><span style="text-indent: 18pt;">, casa con Manuel Fuentes, home de aspecto rexo que loce sempre un pequeno bigotiño que o fai ligar a aquela época florida da
II República, pola que camiñara no abrente da súa madurez máis moza. É fillo,
logo así, das liberdades e por iso mesmo escravo durante a ditadura. O
matrimonio relaciónase acotío cunha manchea de persoas diversas,
independentemente das ideoloxías, das fadriqueiras e da maior ou menor animadversión cara ao
estamento eclesiástico.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 18pt;">
<div style="text-align: justify;">
<span lang="GL"><br /></span></div>
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 18pt;">
<div style="text-align: justify;">
<span lang="GL">Posúen un ultramarinos á saída de Cuntis –que ás
veces quixeron gobernar os “nacionais”–, no que venden aceite (o pouco que se
pode conseguir por aquel entón), follas de bacallau, café, viño (bravo e
correúdo, ou ben outros máis acaídos para o padal), folichadas de fariña milla
e triga, algún que outro tecido... Manuel, por ser fillo espurio, sofre os consabidos desprezos sociais, porén este triste feito librouno de realizar o servizo militar e de ser
chamado á fronte, para participar na barbarie, nesa guerra deseñada dende o
odio por uns xenocidas aínda non declarados tal. El fica na casa, ao carón dos
seus, traballando arreo para sacar adiante a familia naqueles anos de bagoas
esvaradías, perfumes de pólvora abafante, pecaminosos incensarios e sangue callado.
<o:p></o:p></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span lang="GL"></span><br />
<span lang="GL"></span></div>
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 18pt;">
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhIuRsClCH-_5UbDhhyphenhyphenToaPwVRRA-aG_01F5vdXECPLFYye2EaUjDtlicMGauckJJ6rVTz3f_I7bhaO2xgXX8ThbZf1dUwARhz6y4_LP9sKrMcTZ-RNngrr59I4vJKUbfrhwHPVf_4eYBPG/s1600/manuel.jpeg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1360" data-original-width="1316" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhIuRsClCH-_5UbDhhyphenhyphenToaPwVRRA-aG_01F5vdXECPLFYye2EaUjDtlicMGauckJJ6rVTz3f_I7bhaO2xgXX8ThbZf1dUwARhz6y4_LP9sKrMcTZ-RNngrr59I4vJKUbfrhwHPVf_4eYBPG/s200/manuel.jpeg" width="193" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Manuel Fuentes Vázquez</td></tr>
</tbody></table>
<div style="text-align: justify;">
<span lang="GL">A por el veñen en varias ocasións –os falanxistas
e os amantes do golpe militar– e para salvar os coiros ten que ir durmir non
poucas veces ás canas do río, ao monte, ao medio dunha touza, nun alpendre, ou nas
brañegas terras da Fontepiñeira. Seica nunca lle conseguiron facer ren –ou iso
cremos os da casa– malia que o alcalde que por aquel tempo terma do bastón da
ditadura o ha multar en varias ocasións por motivos do máis esperpénticos:<o:p></o:p></span></div>
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 18pt;">
<div style="text-align: justify;">
<span lang="GL"><br /></span></div>
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 18pt;">
<div style="text-align: justify;">
<span lang="GL">–</span>Por hablarme y dirigirte a mí fuera de la
alcaldía,<o:p></o:p></div>
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 18pt;">
<div style="text-align: justify;">
<span lang="GL">–</span>Por no saludarme al pasar y levantar el
brazo,</div>
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 18pt;">
<div style="text-align: justify;">
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt;">–</span><span style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt;">Y esta vez, Manuel, por
“mis cojones”…</span></div>
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 18pt;">
<span lang="GL"></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 18pt;">
<div style="text-align: center;">
<span lang="GL"><br /></span></div>
</div>
<div style="text-align: justify;">
Naquel ultramarinos –no que se lle fía ao máis
humilde e ao que acoden persoas de Arcos de Furcos, da Anllada e San Mamede–
non faltan persoas que chegan de uniforme –ou facendo uso (e abuso) do cargo
“público”– co obxecto de rapinar –coma aguia imperial ou real, ou fascista– un
cabritiño (de habelo), unha pita (con máis ósos ca carne), unha esmirrada folla
de bacallau... Eses, que nos salvaron de non sei que paranoia, furtaban o
que era necesario en moitos fogares e negocios para poderen subsistir e saciar a
fame (porque esta pousou coma folerpas de inverno en case todas as vidas). Eles
foron os que non lle conseguiron pór a man enriba a Manuel O Carrapucho, este levaba
fama de ser afoutado, de ter mal temperamento, de ser un can rabioso ou con
pulgas, de ser republicano se se quer...<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 18pt;">
<div style="text-align: justify;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgLAadHAnOBh2HV7CGFONV0WPdOfRlF7JY8NU3VjQH-LB08xF27ZmJJ7PWhCKK63qoPXSM_3nHrKqh4Dg8UAVGVzgMN0eYNeFS4ovmGyrtcXPyNV23ahege6hqEeNlti7f4RApZUqLhhwfV/s1600/Dolores+Buj%25C3%25A1n+e+Manuel+Fuentes.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1141" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgLAadHAnOBh2HV7CGFONV0WPdOfRlF7JY8NU3VjQH-LB08xF27ZmJJ7PWhCKK63qoPXSM_3nHrKqh4Dg8UAVGVzgMN0eYNeFS4ovmGyrtcXPyNV23ahege6hqEeNlti7f4RApZUqLhhwfV/s200/Dolores+Buj%25C3%25A1n+e+Manuel+Fuentes.jpg" width="142" /></a><span lang="GL"><br /></span></div>
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 18pt;">
<div style="text-align: justify;">
<span lang="GL">Porén, esa sede de castigo saciárona na súa dona,
Mamá Dolores, unha santa muller (coma tantas outras) próxima ao cristianismo
pero temerosa non tanto de Deus e si máis dos curas. Eles saben todo de todos,
controlan o que se di, tanto en segredo sacramental coma dende os bancos das
igrexas, as rúas dos pobos e as barras das tabernas. <o:p></o:p></span></div>
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 18pt;">
<div style="text-align: justify;">
<span lang="GL"><br /></span></div>
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 18pt;">
<div style="text-align: justify;">
<div style="text-indent: 0px;">
<span lang="GL">Mamá Dolores, preñada da miña tía-avoa Lola,
preñábase tamén de dores por todo o corpo, polas malleiras que lle deron eses
que disque salvaron a patria e loitaron por España e por Deus (por ese deus que
seica é amor: amor para uns e para outros unicamente uns puntos suspensivos...).
Co coitelo de rebandar o pan, córtanlle a súa longa trenza, e ela dilles que
non sabe do Manuel, que hai días que non vai pola casa. Os fillos <span style="text-indent: 0px;">–</span>cativos<span style="text-indent: 0px;">– </span>observan </span><span style="text-indent: 18pt;">a
tráxica escena (Manolo e Xesús), e quizais Pepe (o meu avó) non soubo do
acontecido, ou quizais llo ocultaron, ou talvez era mellor esquecer e pasar páxina na vida. As trompadas que a muller leva nas costas doeranlle
durante anos, como lle doeu que estragasen o ultramarinos e mexasen no
viño.</span></div>
</div>
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 18pt;">
<div style="text-align: center;">
<span lang="GL"><br /></span></div>
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 18pt;">
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiLXwF9Zu7mtgSPOnuXXLUyGQGmntT7pTxuKldtG78J6354dxSF4AK8M8wOv_xBsXo1yp5h6k1yPWi8L4LPIC7sgNdJESGkNf7TUqZ78BdOTKzhjBiaKMVGIZTJxMsS_tM0a2ANWsJcUVnB/s1600/UX%25C3%258DO09.JPG" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1067" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiLXwF9Zu7mtgSPOnuXXLUyGQGmntT7pTxuKldtG78J6354dxSF4AK8M8wOv_xBsXo1yp5h6k1yPWi8L4LPIC7sgNdJESGkNf7TUqZ78BdOTKzhjBiaKMVGIZTJxMsS_tM0a2ANWsJcUVnB/s200/UX%25C3%258DO09.JPG" width="133" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Obra de Uxío Souto - Museo de <br />
Pontevedra</td></tr>
</tbody></table>
<div style="text-align: justify;">
<span lang="GL">Os meus bisavós, que aínda lembro, e están
comigo acotío, ao meu lado, sen se despegaren de min un instante, nos
pensamentos, nos faladoiros da sobremesa... non foron militantes de ningún
partido, nin asasinaron a ninguén, nin levantaron calumnias do ser máis descoñecido,
aínda que na súa vida privada pensasen –en segredo– noutros tempos que si foron
para eles máis felices, con liberdade (para falar, opinar, para a prosperidade
persoal e colectiva), fraternidade e igualdade. Votaran nas últimas eleccións democráticas, ambos os dous, como tamén o fixeron para conseguiren o Estatuto de Autonomía de Galiza.<o:p></o:p></span></div>
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 18pt;">
<div style="text-align: justify;">
<span lang="GL"><br /></span></div>
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 18pt;">
<div style="text-align: justify;">
<span lang="GL">Mais esta é unha historia coma tantas máis que se
viviron nos fogares galegos dos anos 40 e 50. E heroes de familia hóuboos a mancheas,
e son descoñecidos e ignorados pola amnesia, a desmemoria das nacións (do
estado, das familias...) e sobre todo pola ausencia de Xustiza que
faga uso do seu poder e virtude (diso mesmo, falo de Xustiza) para restituír a
dignidade e o honor a todas aquelas nais, pais, fillos e fillas, avoas e avós
que ergueron en silencio (ou non!!) as súas vidas dende as borrallas ciscadas polos
opresores. Ciscadas polos fascistas, os falanxistas e unha boa grei da
xerarquía eclesiástica que tiña os ollos espetados no azul –que non das nubes–
o pescozo revirado cara á dereita –que non cara ao pobo–, asexando por enriba
do ombreiro, coa voz chea de saña e as mans ateigadas de pezoña mercé da súa
complicidade coas pecaminosas accións de estado.<o:p></o:p></span></div>
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 18pt;">
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 18pt;">
<div style="text-align: justify;">
<span lang="GL">Os corpos ferven de dor, e aínda que é verán, cae
a folerpa. O almanaque sinala que xa naceu o venres, día 14 de xullo de 1939, e
peta á porta da vida aquela meniña de nome Lola. Si, Lola Fuentes Buján: tres
veces Dolores. Dores pola malleira que lles deron, a ela e á súa nai; dores
pola dureza do parto, pois crían que a meniña podería nacer morta; e dores polo
nome que lle deu voz nun mundo ao principio calado e con medo, e hogano por reconstruír.</span><br />
<span lang="GL"><br /></span></div>
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 18pt;">
<div style="text-align: justify;">
<span lang="GL">Pasa o tempo... e o ultramarinos comeza a ser
tamén casa de xantar. Mamá Dolores bole entre as cazolas, escoita chamar e deixa que aqueles homes entren cara ao reservado
da casa. Beben viño, petiscan o pouco que se lles pode ofrecer e murmuran ao
tempo que intercambian papeis e falan de liberdade. Nalgún recuncho resoan as
palabras de Antonio Paz Hervés, “O Comunista”, e de Pedro “O Ferreiro”. Sen
moita publicidade, a casa de xantar pasa a ser unha parada habitual e de
confianza para grupos políticos clandestinos que discorren, tamén sen moito balbordo,
pola popularmente denominada <i>Ruta Ho Chi
Minh</i>... <o:p></o:p></span><span style="text-indent: 18pt;">Así e todo as portas están abertas para eles, e para todos os que gusten de pronunciar a palabra Liberdade. Mamá Dolores non comenta ren, ninguén o sabe, nin tan sequera os seus fillos...</span><span style="text-indent: 18pt;"> </span></div>
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 18pt;">
<div style="text-align: justify;">
<span lang="GL"><br /></span></div>
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 18pt;">
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhJJ7CTjELmtNOg8OWkSgwKXoeCRWWObbyfHN1RMCVsSLeV2G-fg3b3oRgK2PmzHpRp8MR3PDD18iVR-yaQ-D3rJU89ypzZHzvll00LaDxQIJDQ7e_eRvmppVj2mP7lk3_8wmtIMZ-QSaj8/s1600/Ruta+Ho+Chi+Minh.jpeg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="715" data-original-width="876" height="260" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhJJ7CTjELmtNOg8OWkSgwKXoeCRWWObbyfHN1RMCVsSLeV2G-fg3b3oRgK2PmzHpRp8MR3PDD18iVR-yaQ-D3rJU89ypzZHzvll00LaDxQIJDQ7e_eRvmppVj2mP7lk3_8wmtIMZ-QSaj8/s320/Ruta+Ho+Chi+Minh.jpeg" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Ruta Ho Chi Minh, empregada por membros de agrupacións<br />
políticas <span style="text-indent: 18pt;">clandestinas, nomeadamente polo PC, o PSG e a UPG</span></td></tr>
</tbody></table>
Petan na porta de novo. Mamá Dolores ábrea e quizais Manuel tamén os deixa pasar; aínda que daquela xa non están á fronte do negocio. Rexéntano Pepe Fuentes e Elena Gómez, os meus avós, e desta volta xa non son os do Partido Comunista os que buscan un lugar cómodo para tratar as súas cousas, estes falan da Unión do Pobo Galego... Entrementres, os meus avós talvez son alleos a esta realidade; porén nalgún recuncho igual aboian os pensamentos de Luís Soto, Xosé Luís Méndez Ferrín e Xosé González Martínez, que un día puxeron o pé neste fogar... O último de tales persoeiros, aperta continua e amigo de hoxe, évos na actualidade un dos impulsores da normalización lingüística galega en moitos ámbitos (na administración pública, na xustiza, na etiquetaxe de produtos galegos). E el recórdanos –en chamada telefónica de hai uns intres– as súas habituais reunións na casa do Carrapucho, por ser lugar de confianza. Nela intercambia propaganda política cos compañeiros da UPG, e cítase con persoas de Compostela, unha noite calquera... Logo agroman, entre os recendos da adega e da cociña, as primeiras conversas sobre a normalización do galego no eido da Xustiza... Un carrapucho de ideas floreceu en silencio grazas a mulleres e homes que quixeron construír unha outra realidade, acorde ao noso tempo, malia as malleiras que logo serían feridas de orgullo.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 18pt;">
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 18pt;">
<div style="text-align: justify;">
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt;"> ... E hoxe, novamente, paseo por debaixo do marmeleiro e vexo a Mamá Dolores
detrás da sombra difusa daqueles anos de xenreira. Cólleme da man para buscarmos
lagartos no hórreo da casa vella e apañarmos as pequenas mazás amarelas,
carrapetas, que malia non naceren aínda xa recenden en cariño. Recollémolas do chan, da Nosa Terra, que é nosa porque nos pertence dende tempos esquecidos. Recollémolas coas fragrancias da República e das liberdades floridas, esas que tamén
apañou Montse Fajardo, para rexas gardalas no seu cesto, esas que Fernando Salgado nos recorda dende o Diario de Caldas, esas que outras persoas tamén entregamos para alimento da nosa Dignidade e da nosa Memoria.</span></div>
</div>
</div>
Héitorhttp://www.blogger.com/profile/01105834622387136218noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4702054487428070294.post-38103260161034062022018-04-15T08:56:00.003-07:002018-04-16T02:48:26.223-07:0014 de abril de 2018: Crónica dun día ditoso.O Rescate de M. X. Fernández Mariño<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgQJzqIAfEVN-SbFyd5ujvEvaiO64hcCRMLWYYFkxACclsz1nyKupSENSGYKIdcbuD9nK1Ec8o4fekB_XjSI3I0-r0v-b-8jUPczSOWP8-_j91oD196DONO1qa-Wc1P2QrO0XaUoJ2CNyXY/s1600/CORREO.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1350" data-original-width="1600" height="269" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgQJzqIAfEVN-SbFyd5ujvEvaiO64hcCRMLWYYFkxACclsz1nyKupSENSGYKIdcbuD9nK1Ec8o4fekB_XjSI3I0-r0v-b-8jUPczSOWP8-_j91oD196DONO1qa-Wc1P2QrO0XaUoJ2CNyXY/s320/CORREO.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Achegábao o tataraneto do homenaxeado, Francisco Ramón García Fernández –colaborador de El Correo Gallego– que realmente <i><b>Cuntis é hoxe a Capital da Cultura Médica de Galicia</b></i> por mor duns actos fantasticamente organizados polo citado concello. Todo xorde en base a unha proposta que a Plataforma Veciñal para a Recuperación do Patrimonio Termal rexistra para que se lle renda a debida homenaxe a Manuel Xacobe Fernández Mariño, a cal foi levada a pleno e aceptada por unanimidade de todos os membros das diversas agrupacións políticas (PSOE, BNG, PP e Veciñanza). Nos actos, celebrados na Casa da Cultura Roberto Blanco Torres, e guiados polo propio concelleiro de Cultura –Diego Torres Iglesias– fíxose moito fincapé na necesidade de recuperarmos a memoria dos nosos fillos ilustres, aqueles que –como Fernández Mariño- souberon compatibilizar ciencia con humanidades, progreso con respecto e conservación dos nosos recursos e testemuños arqueolóxicos. Nesta liña discorre o discurso de Cristina Eiras Leal, presidenta da Plataforma; liña que a continuación tamén asume o profesor Francisco Díaz-Fierros (en representación do Consello da Cultura Galega). Este traerá, ata unha sala de conferencias totalmente ateigada, citas non só ao homenaxeado, senón igualmente a Domingo Fontán (fillo da bisbarra do Umia) a Antonio Casares, Gómez Bedoya e outros. As gabanzas pola celebración deste acto tamén chegan da man do Presidente da Real Academia de Medicina e Cirurxía de Galicia, José Carro Otero, que gustou de se mergullar na historia desa institución (da que formou parte o propio Fernández Mariño).</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi3ejlyKNHjuq8rtzh_aUqu6wtoMzNBhqxs3eldV67RPn0u_MCrZPvkYHneyzHRalHIPan7_rztZSaVpchCb_kWCaIzT8iEmP3xE_acurMxg3hKmHN0CIhIfI_48T9NowlAYSUkHU_7c4vu/s1600/IMG_5087.JPG" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em; text-align: justify;"><img border="0" data-original-height="1067" data-original-width="1600" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi3ejlyKNHjuq8rtzh_aUqu6wtoMzNBhqxs3eldV67RPn0u_MCrZPvkYHneyzHRalHIPan7_rztZSaVpchCb_kWCaIzT8iEmP3xE_acurMxg3hKmHN0CIhIfI_48T9NowlAYSUkHU_7c4vu/s320/IMG_5087.JPG" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
A mesa de autoridades, presidida polo alcalde do Concello de Cuntis –Manuel Campos Velay-, e acompañado pola presidenta da plataforma, polos profesores Díaz-Fierros e Otero, polo concelleiro de Cultura e o representante da familia –Francisco García Fernández– tivo o mérito de atraer a un público do máis diverso: veciños das localidades de Cuntis e Caldas de Reis, antigos propietarios do Balneario Acuña dese último concello, unha multitude de institucións, entre outras tres ex decanos da Facultade de Medicina –nomeadamente os profesores Juan Gestal, José María Fraga Bermúdez e Joaquín Potel–, evidentemente unha ampla representación familiar (que se despraza algunha dela dende a capital do Estado, e dende outros lugares), investigadores e escritores recoñecidos (como Xoán Xosé Fernández Abella, Fernando Salgado Varela, Manuel Gago...), directores de museos tamén emblemáticos como o de Valle-Inclán da Pobra do Caramiñal (cargo que ocupa Antonio González Millán), a deputada provincial Eva Villaverde e o ex Delegado Provincial da Consellaría de Medio Ambiente Juan Froján. Os actos na casa da cultura remátaos o alcalde do municipio anfitrión, Manuel Campos Velay, que agradece a presenza de todos os asistentes e clausura cun alegato: “todas as augas termais son públicas”.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhnhlvD56OyDK8KSIsDZJNNmVl5sOx1Vlga8LzknpfbGVxIjURJb_0WvpY_tE-8iMJJs_G6v7IVCJ5OO4v529N1V6eT1AHt2uNU3Im689-KBLMynZd_79Jsu6O4crVoS6i5lM8z2Onzy-rs/s1600/IMG_5130.JPG" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em; text-align: justify;"><img border="0" data-original-height="1067" data-original-width="1600" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhnhlvD56OyDK8KSIsDZJNNmVl5sOx1Vlga8LzknpfbGVxIjURJb_0WvpY_tE-8iMJJs_G6v7IVCJ5OO4v529N1V6eT1AHt2uNU3Im689-KBLMynZd_79Jsu6O4crVoS6i5lM8z2Onzy-rs/s320/IMG_5130.JPG" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Seguidamente, guiados polo responsábel de turismo –Manuel Martínez, alias de Roque–, as institucións e todos os asistentes visitan a Praza de Galicia, onde se explica a historia da burga Lume de Deus (construída en tempos do emperador Tiberio, 14 d.C. aproximadamente). Os actos finalizan ao pé da burga da Rúa Real, ou do Baño Romano, onde Manuel Xacobe Fernández Mariño descobre unhas instalacións balnearias da época clásica (e que se conserva na actualidade no subsolo por recomendación del mesmo) e manda construír unha fonte de auga quente pública, concretamente en 1835.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjbjWt8tOQI6eC2Zv4qJVVmakwrJZFIv3f41wdWLcpn3WqmoH08fP8BvQSoMs9XIAlDxse819iZWHs3o8nsyU_K0FIXSrpfW7UX1PI0v-RHL2dmTIgp4-A5Y7kYk2gtc6nwEKCTy7Hph-5N/s1600/IMG_5125.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em; text-align: justify;"><img border="0" data-original-height="1067" data-original-width="1600" height="133" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjbjWt8tOQI6eC2Zv4qJVVmakwrJZFIv3f41wdWLcpn3WqmoH08fP8BvQSoMs9XIAlDxse819iZWHs3o8nsyU_K0FIXSrpfW7UX1PI0v-RHL2dmTIgp4-A5Y7kYk2gtc6nwEKCTy7Hph-5N/s200/IMG_5125.JPG" width="200" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
E si, moitas persoas viñeron á vila das augas quentes dende recunchos ven diversos: A Pobra do Caramiñal, Compostela (con Uxío García Fernández de abandeirado), Caldas de Reis, Meis, Pontevedra, Sevilla, A Coruña... E malia as significativas ausencias (que non merece a pena nin citar) os actos foron emotivos, emocionantes e dun nivel moi elevado... E cando sinalo emotivos e emocionantes resultan ser tamén polo feito de que –ao compás do himno galego– fosen os bistataranetos de Manuel Xacobe Fernández Mariño os que descubran a lousa laudatoria.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhAkoWyE7Hss_ImoUna5fOdjL5oS7u1i3O-ravWR520NKPsl_qAXhXIZ2TQrprOViCyV44RzF4JqifoDT4C4R_08Hg-COQFtQbY_tuOfPv5YCqBHD88srk2G-pBJiZUu_luFyJvbaVK-4rA/s1600/IMG_5114.JPG" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="1067" data-original-width="1600" height="133" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhAkoWyE7Hss_ImoUna5fOdjL5oS7u1i3O-ravWR520NKPsl_qAXhXIZ2TQrprOViCyV44RzF4JqifoDT4C4R_08Hg-COQFtQbY_tuOfPv5YCqBHD88srk2G-pBJiZUu_luFyJvbaVK-4rA/s200/IMG_5114.JPG" width="200" /></a>Previamente e logo de ser convocado a esta ágora, Fernández Mariño, valéndose das cordas vogais de Manuel Martínez, quixo pronunciar aquelas mesmas palabras que había máis de 150 anos pronunciara para clarificar feitos sobre as augas de Cuntis e achados de publicidade manifesta. Realmente un acto para recordar e que, en verbas do alcalde da localidade termal, debería ser emulado por concellos como o de Caldas de Reis –representado polo seu tenente alcalde, Manuel González Martínez– e tamén o de Ribeira e Compostela (baixo o punto de vista dos promotores desta iniciativa social).</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
E traemos até aquí os textos de Manuel Xacobe lidos ao pé da burga, da súa burga, da fonte comunitaria que é de todos e de ninguén en particular:</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: justify;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjdW01LYt3bAQmcyIhxJix0Uhw1xfsmm8cWkLTnE4GddXkY8UB4QVMT6CZKm5ow10-qeW0Qb2ps7MiWCZ55y7oJH_mpZPAs_6KX_MDPagk9M3gCcezAf3UiZucr3gbsxhcv61YXloMllmYA/s1600/C_Fdez+Mari%25C3%25B1o_A3.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><i><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1138" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjdW01LYt3bAQmcyIhxJix0Uhw1xfsmm8cWkLTnE4GddXkY8UB4QVMT6CZKm5ow10-qeW0Qb2ps7MiWCZ55y7oJH_mpZPAs_6KX_MDPagk9M3gCcezAf3UiZucr3gbsxhcv61YXloMllmYA/s320/C_Fdez+Mari%25C3%25B1o_A3.jpg" width="227" /></i></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><i>Cartaz dos actos elaborado por </i><br />
<i>Martiño Picallo</i></td></tr>
</tbody></table>
<div style="text-align: justify;">
<i>“En el mes de Junio del año de 1831 he descubierto debajo de un manantial de agua mineral, que brotaba en el centro del pueblo, un grande baño de construcción romana, a la profundidad de dos varas bajo el nivel de la calle principal, con paredillas muy compactas, formadas de argamasa y piedras muy menudas, en cuya capacidad hueca de doce pies, cuatro pulgadas y cuatro lineas y media de longitud; y doce pies, una pulgada y nueve lineas de latitud, se acomodan cuarenta bañistas a la vez, su fondo enlosado de guijos de diferente magnitud y figura irregular, sin pulimento. Presenta cuatro abundantes manantiales que le llenan en una hora y veinte minutos de agua mineral sulfurosa a la temperatura de 43 º Reaumur (53º Centígrados). Sobre una pared de este baño se halló una pequeña estatua de metal, que figura ser un Edil romano, y una inscripción en lo interior de la pared, al lado de una corona, que desgraciadamente destruyeron los operarios. Con la descripción de este baño he remitido copia dibujada de la estatua a la Junta Superior Gubernativa de Medicina y Cirujía, en cuyo archivo debe existir. </i></div>
<div style="text-align: justify;">
<i><br /></i></div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<i>El local de este baño situado en medio del pueblo, al borde de la calle y la carretera principal no me permitió darle otro cultivo que cerrarlo perfectamente sin alterar su fábrica, elevando sus antiguas paredes, cubriéndolas con piedra de sillería, y dividiendo toda el agua en dos porciones iguales, una para fuente pública continua, y otra para conducirla por una cañería a la casa de baños nº 5, nombrada de Sta. María, que dista treinta y ocho pasos, y emplearla en baños de chorros y estufas. De este modo permanece actualmente”</i>.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
(texto que leva data de 1844)</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
“No dejé de agotar todos los recursos que me fueron posibles para aprovechar las aguas de este baño, nuevamente descubierto, con algunos gastos que he hecho y que estoy haciendo a expensas de la pequeña producción de la Casa de Baños nombrada de Santa María, de algunos con que también contribuyeron los vecinos del pueblo para tener alguna parte de esta agua, en dos caños, para sus menesteres y usos domésticos (…)”.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
(texto datado en 1832)</div>
</div>
<span style="font-family: "arial" , sans-serif; font-size: 12pt;"></span>Héitorhttp://www.blogger.com/profile/01105834622387136218noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4702054487428070294.post-36069035648960153642017-11-12T15:56:00.001-08:002017-11-12T16:01:29.103-08:00A MIÑA COLABORACIÓN Á MOSTRA DO PERGAMIÑO VINDEL (Museo do Mar)<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiheV9BA9NtoqjGwQjBDcJNB3W8q21eCcKv2QwALZcLTW9s7kB859TPJqARU3U1NbTdyVgj9tgfJhjk66mU1ckB8-5GT2T6P8oBrc4hogRZGW-dHcQmVxpz6dG_Bv0h-eVxXR7znawVpExW/s1600/ada.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="635" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiheV9BA9NtoqjGwQjBDcJNB3W8q21eCcKv2QwALZcLTW9s7kB859TPJqARU3U1NbTdyVgj9tgfJhjk66mU1ckB8-5GT2T6P8oBrc4hogRZGW-dHcQmVxpz6dG_Bv0h-eVxXR7znawVpExW/s320/ada.jpg" width="126" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Augatinta do Cristo<br />
Salvador (Vigo)</td></tr>
</tbody></table>
<div style="text-align: justify;">
Dende o mes de outubro, Galiza pode gozar da presenza do marabilloso pergameo no que se reproduce a música e letra de sete cantigas de Martín Códax. Todas elas escritas evidentemente en Galego, é un regalo para os sentidos poder contemplar este importantísmo testemuño da lírica profana medieval alí ao pé daquela ría á que o trobador cantou xa hai oitocentos anos. O Museo do Mar, presidido por Vicente Caramés Moreira, acolle esta alfaia para os sentidos, pois non só ten a súa imporancia dende os eidos da literatura, senón tamén da arte, da historia e da música; e tamén sublíñase non unicamente dende o contexto galego-português ou Ibérico senón incluso dende o ámbito universal...</div>
<div style="text-align: justify;">
Temos perante nós os sons de oitos séculos escritos nunha fermosa vitela, as grafías de hai case un milinio trazadas coa pluma de -cando menos- tres amanuenses, o salitre do noso mar apegado á febra do coiro, a esencia da nosa existencia no mundo... e a importancia dun idioma universal nado entre ambas marxes do río, chamado Miño. E velaí ese tempo, de area de mar, no que Galiza se erguera coma reino dentro dun orbe irisado, no que hoxe só asemella que predomina o gris cinsa... Así e todo, recuperamos, para a nosa retina o celeste dun texto universal.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<h3 style="text-align: justify;">
<span style="color: red;">A encarga</span></h3>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhBCypmekLs7M3Suta8V_AJxSA6sFSy6aEJapSSNUm4rCMkC-QwoHBP1Do5Q8zVkM7YvH1MyxwYt3AXx3-PSmJxa93014qFHx3OaC5aE2XZL9Nf1Y7UxCT4kWGy-I_toVQTzUOCNjoyynoV/s1600/a2.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="765" data-original-width="1200" height="127" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhBCypmekLs7M3Suta8V_AJxSA6sFSy6aEJapSSNUm4rCMkC-QwoHBP1Do5Q8zVkM7YvH1MyxwYt3AXx3-PSmJxa93014qFHx3OaC5aE2XZL9Nf1Y7UxCT4kWGy-I_toVQTzUOCNjoyynoV/s200/a2.jpg" width="200" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Pergamiño Vindel (foto: UdeVigo)</td></tr>
</tbody></table>
<div style="text-align: justify;">
Ao longo do verán, con bastante apuro e con poucas pausas, fun elaborando unha serie de imaxes propostas polos organizadores desta magnífica exposición (concretamente, dende o Museo do Mar e a propia Universidade de Vigo). Porén, interesáballes sobremaneira que reproducise a silueta e os detalles dunha peza marmórea que non foran quen de conseguir para a citada mostra: O Cristo Salvador de Santiago de Vigo. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<h3 style="text-align: justify;">
<span style="color: red;">O Cristo Salvador de Santiago de Vigo</span></h3>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjlt8DR2_fkcoX-KR_t9ZnsXbw7qED_DV0toGGxzxLqbHqufJrb-nsbKBjOEP_UZ9rRNM0y03RSYtwNHegEUELpnUWp2PagPtT04g2NNaBbGv-FyeFb4h8sGBqRO3kuRfPrVQf11AOjsfsw/s1600/IMG-20171010-WA0008.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="960" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjlt8DR2_fkcoX-KR_t9ZnsXbw7qED_DV0toGGxzxLqbHqufJrb-nsbKBjOEP_UZ9rRNM0y03RSYtwNHegEUELpnUWp2PagPtT04g2NNaBbGv-FyeFb4h8sGBqRO3kuRfPrVQf11AOjsfsw/s200/IMG-20171010-WA0008.jpg" width="120" /></a>A obra exposta ao carón do Pergamiño Vindel –concretamente á súa esquerda– é unha augatinta, de 35 X 105 cm nas súas dimensións, que tiven o gusto de elaborar en lámina de algodón de 640 gramos. Na técnica do debuxo arqueolóxico, intentamos representar con minuciosidade e proporción o Cristo Salvador que, procedente do parteluz da igrexa de Santiago de Vigo, hogano se conserva Museo Arqueológico Nacional (Madrid). </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi2Wpq81vgaEexX8dabisf0VOb1jt3qIPIaxzGsbCpQ_76RhGKZo-mM5FgZwAa0V5MU2k0z9TaWbT5n-ggPqHNxRAIuaLGqAm4fY_W1XbS7jdOR1UM42Tc8XPRTs6SqBR4HMEWkdlXXdPhB/s1600/a.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1067" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi2Wpq81vgaEexX8dabisf0VOb1jt3qIPIaxzGsbCpQ_76RhGKZo-mM5FgZwAa0V5MU2k0z9TaWbT5n-ggPqHNxRAIuaLGqAm4fY_W1XbS7jdOR1UM42Tc8XPRTs6SqBR4HMEWkdlXXdPhB/s200/a.JPG" width="133" /></a>A peza orixinal, esculpida en mármore, é riquísima na decoración dos mantos do Cristo, o cal estruga cos seus pés posibelmente un león e un dragón (símbolos do mal). Este é un testemuño iconográfico magnífico da escultura do século XII e comezos do seguinte que procedente, sen dúbida, da Escola do Mestre Mateo, xa que conserva evidentes similitudes con varias figuras do Pórtico da Gloria da Catedral de Santiago de Compostela. Na augatinta intentamos distinguir con meridiana nitidez a inscrición da aureola, na que se indica, “<i>Ego sum alfa et omega</i>”; e aqueloutra que se le no libro aberto que terma o Cristo coa axuda da man esquerda e o peito, “<i>Deus Eternus Omnipotens et Clemens Omniaque Gubernans</i>”.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<h3 style="text-align: justify;">
<span style="color: red;">Músicos</span></h3>
<br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhikAGitlMaM1DJGbuNEIBwq0ECQYEj4wVlbIrZTM7HCZRwtxrINTr7cp02B6Cwadd4y6OMMeVfNkOrNYFCxLHxKEfky2QKYFw7nKgVBmDiF5l3QAfoLNuo3BAF0_znw8v59bG7Rb2PJTEp/s1600/SAN+LOURENZO+DE+CARBOEIRO.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1132" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhikAGitlMaM1DJGbuNEIBwq0ECQYEj4wVlbIrZTM7HCZRwtxrINTr7cp02B6Cwadd4y6OMMeVfNkOrNYFCxLHxKEfky2QKYFw7nKgVBmDiF5l3QAfoLNuo3BAF0_znw8v59bG7Rb2PJTEp/s200/SAN+LOURENZO+DE+CARBOEIRO.jpg" width="141" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiqvMWSU9jeNmbOqr8u7O9wAeRIWSW3xHgIne-G6FOHswIDsU2I65lcsTT9UJhT3UcpfXRBNGynGTJa2eq027sn_A_7NpFz0obhyphenhyphenyAYlycU0I7_BUkIFmdZeauPrMd-4CKz4t1JDCf2GCrL/s1600/SAN+FRANCISCO+DE+BETANZOS.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1132" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiqvMWSU9jeNmbOqr8u7O9wAeRIWSW3xHgIne-G6FOHswIDsU2I65lcsTT9UJhT3UcpfXRBNGynGTJa2eq027sn_A_7NpFz0obhyphenhyphenyAYlycU0I7_BUkIFmdZeauPrMd-4CKz4t1JDCf2GCrL/s200/SAN+FRANCISCO+DE+BETANZOS.jpg" width="141" /></a>Mais esta non é a única peza que elaboramos para esta exposición, pois outras cinco, realizadas coa mesma técnica da augatinta, aparecen no catálogo que se edita ex profeso para esta ocasión. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
No apartado que o musicólogo Carlos Villanueva destina para ‘O Pergamiño Vindel e a súa música’ aparecen, entre outras imaxes, tres esculturas que buscamos reproducir con detalle: </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
un gaiteiro esculpido nunha das nervaduras do templo conventual de San Francisco de Betanzos; un músico que toca a viola e que se conserva entre as arquivoltas do marabilloso mosteiro de San Lourenzo de Carboeiro (Silleda); e outro músico que sostén un instrumento, semellante ao anterior, e que ten o seu orixinal en pedra na igrexa estradense de Santiago de Tabeirós.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-OcVlJI4v5rsOelZghliQPMKYJXNUSEgimAFe0DX-P5HTHtZ-yriBl1A0ow0AZLjZsFlgs-o86VP2xHjjqCSXAST7vJXwaqJifhB6-hekVPUd8vbgR5j36xwgeA2vWNO__sFCRxC38YOq/s1600/SANTIAGO+DE+TABEIR%25C3%2593S.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1132" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-OcVlJI4v5rsOelZghliQPMKYJXNUSEgimAFe0DX-P5HTHtZ-yriBl1A0ow0AZLjZsFlgs-o86VP2xHjjqCSXAST7vJXwaqJifhB6-hekVPUd8vbgR5j36xwgeA2vWNO__sFCRxC38YOq/s200/SANTIAGO+DE+TABEIR%25C3%2593S.jpg" width="141" /></a></div>
<h3 style="text-align: justify;">
<span style="color: red;">Serea e Centauro</span></h3>
<span style="text-align: justify;">David Chao Castro –profesor de Historia da Arte da USC– encárgase da “Exempla” e poética na iconografía profana medieval galega (séculos XII-XIII), estudo no que Picallo entrega outras dúas augatintas. </span><br />
<div style="text-align: justify;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhbOHRPPxSPuQZS8qV_s71J8kEEAVz9bmGn8fzLdgIldw3z2VzR1vUKmCZbbeFrtKyYFBYBQYm0-IHYGv7U57gMJi8fhruSexf2n9Ry8Cu_6SjGkgYdt_T2XmRAemRsdwHzhbikQxFhyN_f/s1600/CATEDRAL+DE+SANTIAGO.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; display: inline !important; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="1132" data-original-width="1600" height="141" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhbOHRPPxSPuQZS8qV_s71J8kEEAVz9bmGn8fzLdgIldw3z2VzR1vUKmCZbbeFrtKyYFBYBQYm0-IHYGv7U57gMJi8fhruSexf2n9Ry8Cu_6SjGkgYdt_T2XmRAemRsdwHzhbikQxFhyN_f/s200/CATEDRAL+DE+SANTIAGO.jpg" width="200" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj851HwghDeO8XrnzylEff4mqghuTesG1R2WEELqB8B1B2AU6C2JpU9103eagwF0U3ZId8rhV4VtjChIZNft8xNo0dIyQwArlCjSMJMhcRFV4Vh9M7X-3zt9rNiAYIIZZU7Dy7sUxK0-IV3/s1600/CATEDRAL+DE+SANTIAGO+2.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1132" data-original-width="1600" height="141" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj851HwghDeO8XrnzylEff4mqghuTesG1R2WEELqB8B1B2AU6C2JpU9103eagwF0U3ZId8rhV4VtjChIZNft8xNo0dIyQwArlCjSMJMhcRFV4Vh9M7X-3zt9rNiAYIIZZU7Dy7sUxK0-IV3/s200/CATEDRAL+DE+SANTIAGO+2.jpg" width="200" /></a>Desta volta, as pezas que reproducimos –e cuxas orixinais foran executadas en mármore vetado no século XII– proceden da fachada norte da Catedral de Compostela, aínda que con posterioridade se embutiron de xeito anárquico na actual fachada das Praterías. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Nos debuxos obsérvase un Saxitario ou Centauro que lanza frechas a unha serea. Esta –coa súa man esquerda– terma dun peixe e –coa dereita– un olifante. Esa muller ictioforme, tan característica na iconografía galega, ve traspasado o seu corpo por unha das setas que guinda esoutro ser fantástico.</div>
Héitorhttp://www.blogger.com/profile/01105834622387136218noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4702054487428070294.post-43163555602099690022017-10-13T10:48:00.001-07:002017-10-17T08:05:04.728-07:00A PRINCESA DE CUNTIS E O “CAMARADA PRÍNCIPE"<br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjy6dz_4YYP1plpVxXlzqk_kQMJuoKJs-XtFBliG8dh8cgpl1ZX1Y-rwmvKPiuV6kPZGLeykF5dv4qekw89Rt3LFXVymHqSRrUQ2Jc9VNMMVDHiQNGclbhSva2mwhmr2NGFTOC83BzWoPeu/s1600/borb%25C3%25B3n.jpeg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1056" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjy6dz_4YYP1plpVxXlzqk_kQMJuoKJs-XtFBliG8dh8cgpl1ZX1Y-rwmvKPiuV6kPZGLeykF5dv4qekw89Rt3LFXVymHqSRrUQ2Jc9VNMMVDHiQNGclbhSva2mwhmr2NGFTOC83BzWoPeu/s200/borb%25C3%25B3n.jpeg" width="131" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Camarada Príncipe</td></tr>
</tbody></table>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">Alberto de Borbón
padecera varios momentos traumáticos ao longo da súa vida, o máis grande sen dúbida o do
asasinato da súa nai –María Luisa de Rich y Carbajo; pois o que preme o
gatillo da pistola é o propio cónxuxe desta, José María de Borbón y de la
Torre, pai do cativo e disque Duque de Sagunto. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">Mais que Alberto e os seus
cinco irmáns vivisen nun palacete madrileño do Paseo de Rosales co seu proxenitor,
logo dun crime de violencia de xénero de tal magnitude (se realmente existe un
baremo para calibralo), tampouco debeu resultar nada sinxelo; nin igualmente escoitar
os ruxerruxes nas rúas da cidade e observar os dedos delatores que apuntan –e
non disparan– pero si sinalan con desvergonza dende as xanelas dos edificios
próximos. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<h3 style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;"><span style="color: red;">A primeira vez que Alberto entra en prisión</span></span></b></h3>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiVyvYdz2pSJsTlOz_H3ElVpqAw6jSpWSTkh_X7SJn3NwnvXCcpRXQsFoe2RXH2qbtFAtUi0H_G9OmBnt5T29o-Y4WIVNWgopRzY2WXTGVwD0R2nRSJrNIv_8ZA7NX7Xr6xiIeM3Ovy8GO-/s1600/albert02.jpeg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1534" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiVyvYdz2pSJsTlOz_H3ElVpqAw6jSpWSTkh_X7SJn3NwnvXCcpRXQsFoe2RXH2qbtFAtUi0H_G9OmBnt5T29o-Y4WIVNWgopRzY2WXTGVwD0R2nRSJrNIv_8ZA7NX7Xr6xiIeM3Ovy8GO-/s200/albert02.jpeg" width="191" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Alberto de Borbón y Rich<br />
(fonte: revista Interviu)</td></tr>
</tbody></table>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">Quizais, esta
podería ser a situación vivida (non é difícil imaxinala), aínda que cómpre subliñar que Alberto é, dende cativo, un rapaz bastante fedello, curioso e falto
de prexuízos. Tanto é así que se fai íntimo amigo do porteiro da casa, co que
escoita radio comunista de Carabanchel. A eles únenselles varios compañeiros, e
na caseta do xardín do palacete, entre grolo de viño e tapa raspiñada na cociña
do Borbón, fálase de política e doutros asuntos da actualidade dese tempo. Era
o ano 1934 e comeza a Revolución Obreira de Asturias, polo que se dirixen até
alí informados previamente de que na Fábrica
de Gas fican uns “esquiroles”. Mais as cousas non resultaron sinxelas nin
moito menos pacíficas. Arrestado por membros da <i>Dirección General de Seguridad</i>, Alberto pasa unha tempada entre
reixas, e alí ha aprender non só a Internacional senón varios daqueles himnos
que se entoaban dende o Partido Comunista: “Somos la joven guardia / que va
forjando el porvenir. / Nos templó la miseria / sabremos vencer o morir”.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">Daquela ten dezaoito anos, pouco máis ou menos (nacera o 2 de novembro de 1916),
e foi rescatado do presidio polo seu malhumorado pai. Pero isto supuxo un par
de drásticas consecuencias. Primeiramente, tanto el coma o seu amigo o porteiro
son postos na rúa por José María de Borbón e, na desgraza, buscan novos camiños
vinculados á República e ao PC (malia que o curioso Alberto nunca ha militar no partido). En segundo termo, resulta tanxíbel dende aquela o distanciamento familiar e,
estigmatizado polos Borbóns, poucas axudas ha conseguir deles ao longo da súa
vida, senón máis ben rexeitamentos, reprobacións, baleiros, omisións e “descualificativos”. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<h3 style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;"><span style="color: red;">Durante a guerra civil, o segundo presidio republicano</span></span></b></h3>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEinYiApeJR7ftfSoKCn3cW3BbxoXhmHegrxozme3kZEcOXZuAM_AhItAzCQM6bPsDJDGmIA5bZIrvVQ4HOxEjoWZa8GKr5VKP4G3msUGf85Ux34hWJagme9yK6KOyxcXQX9KHziRzxh7ihK/s1600/borbon5.jpeg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1120" data-original-width="1600" height="224" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEinYiApeJR7ftfSoKCn3cW3BbxoXhmHegrxozme3kZEcOXZuAM_AhItAzCQM6bPsDJDGmIA5bZIrvVQ4HOxEjoWZa8GKr5VKP4G3msUGf85Ux34hWJagme9yK6KOyxcXQX9KHziRzxh7ihK/s320/borbon5.jpeg" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Árbore xenealóxica</td></tr>
</tbody></table>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">Despois do Golpe
Militar Franquista propinado en xullo de 1936, vemos a Alberto de Borbón y
Rich como voluntario no <i>Cuartel de la
Montaña</i> –non lonxe do palacete familiar– nese edificio onde se organiza a
sublevación contra o goberno republicano que Alberto, sen dubidalo, defende a capa e espada. Recordemos que o 19 de xullo o Xeneral Fanjul declara
dende ese cuartel o estado de guerra, aínda que esa mesma tarde o inmoble é
rodeado e custodiado sen dificultade por tropas leais á República, pola
garda de asalto, a Garda Civil e –como non– polas milicias populares das que
forma parte o Borbón. Estas, se somos fieis á realidade, non dispuñan para se defenderen de moito
máis que de vasoiras e escopetas de caza.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;"></span><br />
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;"></span></div>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEivU-pGqj4ZXlYK4kKbty2G0fPDcVSByc0PHsSpcWeSMR3NZxL2fMNGOO-AQdPZQsMmgKLcXhMgvIelxkgSd5f5F0fe7eJmxb6YWlgWKZPmbSIbmhE370V2G1qILTlT3Fh_KDg3lCDv59OK/s1600/durcal2.jpeg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="480" data-original-width="315" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEivU-pGqj4ZXlYK4kKbty2G0fPDcVSByc0PHsSpcWeSMR3NZxL2fMNGOO-AQdPZQsMmgKLcXhMgvIelxkgSd5f5F0fe7eJmxb6YWlgWKZPmbSIbmhE370V2G1qILTlT3Fh_KDg3lCDv59OK/s200/durcal2.jpeg" width="131" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Fernando de Borbón<br />
II Duque de Dúrcal</td></tr>
</tbody></table>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">Logo do sucedido no
cuartel, retorna ao seu fogar –do que fora expulsado– porén reside na casa duns
amigos. Mais estar no bando republicano non o priva de moitas sensacións agres,
xa que ser Borbón tamén proe bastante nas filas que defenden o goberno.
Tanto é así que –por ese motivo– lle han facer compaña de novo as reixas. Os
feitos acontecen cando regresa ao cuartel, pois certas persoas con tan só ouviren o seu nome captúrano e danlle traslado ás instalacións que se reservan para os condenados a morte.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;"></span><br />
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;"></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">Un par de días máis
tarde, un amigo do porteiro e membros da “radio comunista de Carabanchel”
conseguen a súa liberación; e por mor deste feito Alberto de Borbón ha transmitir,
dende o exilio e aos redactores da revista <i>Interviu</i> en Francia (nomeadamente,
José Dalmau, Evelyn Mesquida e Fernando Marull), palabras de agradecemento cara
ao partido: “Yo suelo decir que debo mi vida a los comunistas”. Tamén engade
que ten moita simpatía con esa organización política así como unha gratitude
sincera con ela, xa que “me ha ayudado mucho moralmente”. O aprezo </span><span style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 16px;">–</span><span style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt;">que é recíproco</span><span style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 16px;">–</span><span style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt;"> faise notar pola outra parte, pois os militantes do PC –con certa sorna– denomínano “camarada príncipe”.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;"><br /></span></div>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhAGSL90dawaYRe3peWLNdQUvTmFQOK8MDDqn2WtVYfIxA3SMdiC1y4bR556nzIEns-EWdb0c46KiX9EKaO-9ZDn9l20SxKlfvyifQMv8X-eydeiUru-nLNgykHt3U5qxigQQzco1wYkJdD/s1600/durcal.jpeg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="846" data-original-width="1170" height="231" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhAGSL90dawaYRe3peWLNdQUvTmFQOK8MDDqn2WtVYfIxA3SMdiC1y4bR556nzIEns-EWdb0c46KiX9EKaO-9ZDn9l20SxKlfvyifQMv8X-eydeiUru-nLNgykHt3U5qxigQQzco1wYkJdD/s320/durcal.jpeg" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Necrolóxica do II Duque de Dúrcal</td></tr>
</tbody></table>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">Alén diso, a dor é a tónica habitual dese tempo. Tanto é así que non deixa de bater na porta do Borbón e de afiar a gadaña contra ela. Polo mes de agosto o seu irmán José Luís
de Borbón y Rich –que daquela é oficial de infantería e se atopa por Girona– é
fusilado, tal e como nos trae José María Zavala no seu libro <i>La maldición de los Borbones: De la locura
de Felipe V a la encrucijada de Felipe VI</i>. E posto que as desgrazas non veñen
soas, tamén recibe novas de que o 24 de setembro dese ano a súa tía Elena de
Borbón y de la Torre é asasinada –na <i>Calle
Serrano</i>– por uns milicianos. O 1 de novembro falecen dous dos seus tíos: o comandante de aviación, Xentilhome de Cámara de Alfonso XIII e II
Marqués de Squilache (Grande de España), Alfonso de Borbón y León Castellví y
Navarro de Balboa –verbo do que indica Rafael Nieto Cortadellas; e o tamén comandante de aviación, e titular do Marquesado de Balboa, Enrique de
Borbón y León. Por se isto fose pouco, nese mesmo mes as necrolóxicas seguen a encher de loito a súa
vida, xa que anuncian o pasamento dun fillo deste último marqués, o mozo Jaime de Borbón
y Esteban, curmán do noso biografado.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<h3 style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;"><span style="color: red;">Os “golpistas” méteno de novo entre reixas</span></span></b></h3>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjGm_rUMWcrN1O_jaXoM2XSQEjjsgoquftv9C_dkhEk6OnYFqVhP9AfzK4-WGDNNX0UqSAGtfcdqAO6Nc4MmuwpfwXVJmKy3v4rfEVJ87XjkrxFn2jU3I-cDvDLqmHGXBt9nlJ_b1uBVLYe/s1600/Fortalesa_de_la_Mola_%2528Ma%25C3%25B3%2529_-_1.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1048" data-original-width="1600" height="208" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjGm_rUMWcrN1O_jaXoM2XSQEjjsgoquftv9C_dkhEk6OnYFqVhP9AfzK4-WGDNNX0UqSAGtfcdqAO6Nc4MmuwpfwXVJmKy3v4rfEVJ87XjkrxFn2jU3I-cDvDLqmHGXBt9nlJ_b1uBVLYe/s320/Fortalesa_de_la_Mola_%2528Ma%25C3%25B3%2529_-_1.jpg" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">La Mola de Mahón (Menorca)<br />
(fonte: wikipedia)</td></tr>
</tbody></table>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">Cheo de coraxe, estes sucesos non acovardan a Alberto, nin tan sequera torna de bando ou fica neutral. Por mor da súa lealdade ás forzas republicanas, a súa vida e as súas loitas discorren por
distintos lugares, concretamente por Brunete (onde falecen máis de 50.000
persoas en vinte días), Girona (onde matan ao citado seu irmán) e Menorca, illa
que gañan os sublevados en febreiro de 1939. Arrestado, trasládano á <i>fortalesa de La Mola de Maó</i>, aínda que polos contactos familiares consegue a liberdade </span><span style="font-family: "times new roman", serif; font-size: 16px;">–</span><span style="font-family: "times new roman", serif; font-size: 12pt;">non sen atrancos. </span><br />
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;"><br /></span><span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">Debemos recordar que ser
Borbón é –en tempos de guerra– unha mala chave mestra, tanto é así que o seu
propio tío o Xeneral do IV Corpo do Exército, Francisco de Borbón y de la
Torre, emite unha contraorde que curiosamente “llegó tarde”. E dicimos
“curiosamente” pois este nobre, Duque de Sevilla </span><span style="font-family: "times new roman", serif; font-size: 16px;">–que Franco expulsa do exército </span><span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">en 1943 por traficar con alimentos, como indica Paul Preston</span><span style="font-family: "times new roman", serif; font-size: 16px;">–</span><span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;"> non só quixo que Alberto fose
desterrado a Alcaraz (Albacete) senón que provoca –en palabras do seu sobriño–
que Fernando de Borbón y Madán (II Duque de Dúrcal) fose recluído en Galiza e
que morrese de fame en 1944 (falece o 28 de marzo no sanatorio de San
Francisco de Asís de Madrid). </span><br />
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;"><br /></span>
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">De Fernando de Borbón debemos sinalar un par
circunstancias. Por unha banda </span><span style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 16px;">é mester lembrar que ao Duque de Dúrcal e ao seu cuñado Mauricio van Vollenhoven (que logo ha ser ministro plenipotenciario dos Países Baixos en Madrid) se lles imputa en 1936 o asasinato do capitán de aviación, e Marqués Squilache, Alfonso Borbón y León, segundo se recolle na documentación arquivística dos Marqueses de Torrelaguna. </span><span style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 16px;">Nun segundo termo, cando Fernando fica</span><span style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt;"> recluído polo seu tío, estará concretamente en Viana do Bolo
(Ourense), cando menos entre os anos 1939 e 1942, data esta última na que acada o certificado
de boa conduta e a súa “afección ao réxime”, que lle expide o xefe da falanxe dese
municipio ourensán. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;"><span style="color: red;">Alberto de Borbón: desertor, traidor e condenado a morte
por segunda vez</span></span></b></div>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjuy5sQM1pqJthIN37n-DwLNDogsNo0UHVBWFL1qX0tjQEjgen-JSyZ4eRcyoZ8kIM9H4k7bbazi5HV21oza59BSvN6-d9i86fJqlnor6Oe0lJcKfaHrEYuOyDSB9erKfuGKBr5aY88V0Be/s1600/IMG_6093.JPG" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1067" data-original-width="1600" height="212" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjuy5sQM1pqJthIN37n-DwLNDogsNo0UHVBWFL1qX0tjQEjgen-JSyZ4eRcyoZ8kIM9H4k7bbazi5HV21oza59BSvN6-d9i86fJqlnor6Oe0lJcKfaHrEYuOyDSB9erKfuGKBr5aY88V0Be/s320/IMG_6093.JPG" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Mar da Coruña - A Marola</td></tr>
</tbody></table>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">Para continuarmos coa nosa historia non nos debemos esquecer de que por ese tempo Alberto –grazas a estar formado en navegación– traballa como empregado nun barco dun parente, pero as leas non se farán de agardar.</span><br />
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;"><br /></span>
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">Xa no réxime
franquista, axuda ao seu bo amigo o porteiro para que fuxa cara a América, polo
que pon ao seu dispor os documentos que lle eran de seu.
De novo é descuberto, e os tribunais declárano desertor, de aí que aproe o seu destino cara aos mares de Francia, mais non se ha distanciar moito do Estado xa que, provisto
dun barquiño da súa propiedade, de cando en cando percorre as costas cantábricas
e as atlánticas da Coruña. </span><br />
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;"><br /></span>
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;"><b style="font-family: "Times New Roman"; font-size: medium;"><span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt; line-height: 17.12px;"><span style="color: red;">Logo dos negocios do Wólfram: declarado traidor, condenado a morte e exiliado en Francia</span></span></b></span><br />
<div style="text-align: justify;">
Así podemos identificalo nos negocios do wólfram que el traslada cara a <i>Bayonne </i>para saciar as ambicións alemás durante a II Guerra Mundial. E nese “negocio” –brillante e escuro como o propio mineral– tamén meten o fociño os servizos de espionaxe do Reino Unido, ben se sabe da intención de que o seu país ou os “amigos aliados” levasen unha tallada no festín, aínda que disto pode tratar con maior detalle e criterio o investigador Rafael Lema. Mais avancemos coa nosa crónica. Por mor da situación descrita, o cónsul inglés da Coruña convence ao Borbón para que lle dea o frete a un barco americano, sen reparar en profundidade nos riscos que isto lle puidese ocasionar. Alberto –que accede– é descuberto por un gardacostas cando está coa descarga da mercadoría, polo que ha retornar ao calabozo. Declarado traidor, sen miramentos, é condénano a morte.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman", serif; font-size: 12pt;">Alén desta rotunda sentenza, sexa
como for a situación e quen estiver movendo certos fíos e falando con determinados
contactos, a pena conmútase por case unha década sen poder navegar.
Consecuencia disto, acompañado da súa muller (a cuntiense María das Dores
Campos Guerra) e a súa proxenie, o “príncipe vermello”, rebelde e inconformista,
volve salvar o pescozo e pasa instalar o seu fogar –definitivamente– no país dos cen mil
fillos de San Luís, de onde proceden realmente os seus antepasados... </span><br />
<span style="font-family: "times new roman", serif; font-size: 12pt;"><br /></span>
<span style="font-family: "times new roman", serif; font-size: 12pt;">Así e
todo, alí tampouco fica inmóbil: pois dende o exilio xa está pronto para vivir novas aventuras vinculadas á República e á Democracia... Algún día habería que agradecerllo, digo eu.</span></div>
Héitorhttp://www.blogger.com/profile/01105834622387136218noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4702054487428070294.post-68139979228894323302017-09-23T12:36:00.005-07:002017-09-24T15:58:25.684-07:00O SOGRO DA PRINCESA CUNTIENSE<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjd6lZQSro8ZFR_yGQmIkkq0JO569pT6IieeDosIpyb9UcoT-z1z9zi8fAXdVWSqEdpoDeMFR9_1OH-ShZxEyHRMJwz5VUNwFu9isVsSnEfqt108z6_2wPn_bFVAYU0iZxHy_FTIm1s83T4/s1600/Sin+nombre.png" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="241" data-original-width="776" height="99" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjd6lZQSro8ZFR_yGQmIkkq0JO569pT6IieeDosIpyb9UcoT-z1z9zi8fAXdVWSqEdpoDeMFR9_1OH-ShZxEyHRMJwz5VUNwFu9isVsSnEfqt108z6_2wPn_bFVAYU0iZxHy_FTIm1s83T4/s320/Sin+nombre.png" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Sinatura de José María Enrique Alberto de Borbón <br />
y de la Torre</td></tr>
</tbody></table>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">Retomamos a
historia do entronque de certa póla da familia real española con aqueloutra
humilde familia rural cuntiense –e a xeito de preámbulo deste capítulo– coas
nupcias dos sogros de María das Dores Campos Guerra, a saber: María Luisa de
Rich y Carbajo e José María Enrique Alberto de Borbón y de la Torre. Ela –que é
filla do Tenente Coronel Narciso de Rich y Martínez e Estrella Carbajo y Gómez
de Terán– e el –que o é do Xeneral de División Francisco de Paula de Borbón y
Castellví (que fora deputado a cortes por Barcelona) e de María Luísa de la
Torre Bassavé– contraen matrimonio no ano 1909. En <i>El Álbum Ibero-americano</i>, na súa edición do 30 de xuño, recóllese
este feito e indícase que a cerimonia relixiosa ten lugar nos Xerónimos de
Madrid. A parella, de seguro, baixa pola mesma escalinata que en 1905 se constrúe
ex profeso para a voda de Afonso XIII e a escocesa Victoria Eugenia de
Battenberg (que acontece o 31 de maio de 1906). Reproducimos, ao pé da letra, a nova de prensa que sobre o
matrimonio Borbón-Rich trae a devandita publicación:<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; margin-left: 1.0cm; margin-right: 14.1pt; margin-top: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">“Se ha verificado en el templo de San
Jerónimo el Real el matrimonio de la bella señorita María Luisa de Rich con el
ilustre oficial del regimiento del Rey D. José María de Borbón, tan conocido en
los círculos de la Corte. Apadrinaron a los contrayentes la elegante señora de
Rich, madre de la novia, y D. Francisco M. de Borbón, hermano del novio, y
fueron testigos los Sres. Narciso Rich, Alberto de Borbón, González Conde,
Oltra y el Marqués de Villamantilla de Paredes. La ceremonia religiosa se
verificó en familia”.</span><br />
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;"><br /></span></div>
<h3 style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;"><span style="color: red;">Dezasete anos máis tarde e un día antes</span></span></b></h3>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiSJKQuBYlejzyRP9TWme4qSQwcJC7Xwk6IGiGfVm7xMzDyaWf1UOe-yxMci2iFT-EWDwjuSOZJxtdjZ7_EqnB2fwtoadsT95zwlo9E97cj0YFjam9cKRbc9EOJdaS0GQl0bjHTV4MRNqaj/s1600/adfasdfsadf.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="220" data-original-width="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiSJKQuBYlejzyRP9TWme4qSQwcJC7Xwk6IGiGfVm7xMzDyaWf1UOe-yxMci2iFT-EWDwjuSOZJxtdjZ7_EqnB2fwtoadsT95zwlo9E97cj0YFjam9cKRbc9EOJdaS0GQl0bjHTV4MRNqaj/s1600/adfasdfsadf.jpg" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">José María de Borbón y de<br />
la Torre<br />
(fonte: http://geneall.net)</td></tr>
</tbody></table>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">Pasado o tempo, o
futuro cónxuxe de María das Dores Campos Guerra –Alberto José de Borbón y Rich–
padece un tráxico e dolorosísimo drama familiar, cando aínda é un cativo de
nove anos. Daquela o fogar está instalado no número 4 da rúa madrileña de
Andrés Mellado, concretamente, no segundo esquerda do inmoble. O seu pai, José
María de Borbón, curmán segundo de Afonso XIII, conta con 42 anos de idade e,
no exercicio das armas, goza do rango de Tenente Coronel de Infantería, afecto
á aviación. A nai de Alberto, María Luisa, aínda non ten cumpridos os 36. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;"></span><br />
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;"></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">Días antes do
fatídico suceso, José María comenta cos seus compañeiros que ten a intención de
abandonar o exército e, así mesmo, botarse ao mar e coller rumbo cara a Illa de
Cuba, onde nacera a súa nai a mediados do século pasado. Por iso –disque– está
a tramitar con urxencia o pasaporte.</span><br />
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;"><br /></span></div>
<h3 style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;"><span style="color: red;">Un día na rúa Andrés Mellado</span></span></b></h3>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">O almanaque indica
que xa é 5 de febreiro de 1926, tempo no que aínda recende a pólvora que
deixara tras de si Primo de Rivera no Desastre de Annual, naquela África ferida
que tantos recordos e medallas lle dera a José María de Borbón. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">O reloxo anuncia as 15:30 e a nai e os dous fillos cativos xa están prontos para rematar o xantar. Beatriz,
ten seis anos e Álvaro catro. Segundo aseguran algunhas crónicas (outras
sinalan que a familia está toda reunida), fican ausentes: José Luis de 15 anos
(pois é cadete de Infantería na Academia Militar de Toledo); Carlos Luís e
Alberto José, de 10 e 9 anos, respectivamente, que residen nun internado; e
Beatriz, de 8 anos, que vive cuns parentes. Tamén falta Fernando, pero esta
crianza xa morrera en 1914 con tan só oito meses de idade. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;"><br /></span></div>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiADOHtNTTSj99TccPI42Zd3GJhNxTag-B4iDeI6UsuyrOZ6Nm8_5gE4RTRlgtCMYr1kBphxsZLg1QnSM4SrS9LBF7BeCDQEzOWUTLBbKV5DCPQm5GbJtxaSFxhGkbbzMS_BP4E-Ztn29pS/s1600/borb%25C3%25B3n04.jpeg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1105" data-original-width="1600" height="221" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiADOHtNTTSj99TccPI42Zd3GJhNxTag-B4iDeI6UsuyrOZ6Nm8_5gE4RTRlgtCMYr1kBphxsZLg1QnSM4SrS9LBF7BeCDQEzOWUTLBbKV5DCPQm5GbJtxaSFxhGkbbzMS_BP4E-Ztn29pS/s320/borb%25C3%25B3n04.jpeg" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Árbore Xenealóxica</td></tr>
</tbody></table>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">Todo asemella un
día coma outro calquera, e o persoal de servizo tamén está na casa, entre eles
as “serventes”: Trinidad García e Ramona Rivas. O pai de familia, axudante
daquela do Xeneral Zabalza, e procedente como de costume do aeroporto de Cuatro
Vientos entra con moitos aires no fogar á hora sinalada –segundo recolle o
xornal galego <i>La Zarpa</i>. Alí atopa a
familia rematando de xantar, e este motivo –“de no haberlo esperado para
comer”– propicia unha violenta discusión no matrimonio. O Borbón avisa ao
servizo para que se recolla cos cativos e, entrementres, vai coa súa muller cara ao cuarto de baño. Alí continúa a discusión, acalorada. Mais esta non
é excepcional, pois verbo do que trae o ABC deses días, María Luisa padece
“grandes y continuos disgustos”, razón pola que se atopa “enfermiza,
delgadísima y con ánimo muy entristecido”. Quizais para buscar unha saída no
labirinto de infortunios e dar conta da situación que vive e padece, visita
“con frecuencia a sus parientes y a la familia de su marido, escuchando de
todos los labios palabras que se traducían en consejos de resignación y
paciencia”, pois o tenente coronel mudara a súa conduta había algún tempo,
“mostrándose violento en sus relaciones familiares”.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;"><br /></span></div>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiT6lpM5B_MXGnRC-9t1f8n_3ZkhQhLS4PZEbaqA1j9G_0T8cDXBBbBSfH5L9v_PYDgFUY4rHwTceR8-EaMpplY5lDnvFHQqnrbappk8C2D6panHF9ETgjZFn_rr3VTOBVNLoR_dZvrN2gc/s1600/francisco+de+paula.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="400" data-original-width="286" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiT6lpM5B_MXGnRC-9t1f8n_3ZkhQhLS4PZEbaqA1j9G_0T8cDXBBbBSfH5L9v_PYDgFUY4rHwTceR8-EaMpplY5lDnvFHQqnrbappk8C2D6panHF9ETgjZFn_rr3VTOBVNLoR_dZvrN2gc/s320/francisco+de+paula.jpg" width="227" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Francisco de Paula de Borbón y de la Torre,<br />
consorte da IV Duquesa de Sevilla</td></tr>
</tbody></table>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">Continuando coa
narración dos feitos, e segundo nos trae o xornal obreirista <i>La Libertad</i> (de Madrid), logo
reproducido por Antonio Maestre en 2013, “María Luisa salió al pasillo con el
propósito de ganar la puerta que comunica con la escalera”. O Borbón desenfunda
a pistola e un par de proxectís (das catro, tres ou dúas balas que lle dispara
polas costas, dependendo do xornal que consultemos) alcanza á asustada
muller.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">O balbordo que ocasiona,
evidentemente, atrae e altera non só aos inquilinos da vivenda, senón tamén a diversos
veciños dos edificios próximos, ao porteiro e a varios transeúntes. Baixo ordes
do Borbón, unha das mulleres de servizo corre a avisar a un médico e, de aí a
pouco, entra “una pareja de guardias, a la que el agresor entregó la pistola
con la que había disparado”. Apresurados acoden os pais da vítima e o seu
irmán, Narciso de Rich y Carbajo, e tamén o doutor Alfonso, da Casa de Socorro
de Chamberí, que nada máis recoñecer a vítima comproba que xa falecera –como
nos trae <i>El Correo Gallego</i>, de
Ferrol– “sin recibir los auxilios de la Religión ni los de la Ciencia”.</span><br />
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;"><br /></span></div>
<h3 style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;"><span style="color: red;">Xuízo e silencio...</span></span></b></h3>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">O xuíz militar de
garda ordena que José María de Borbón sexa levado á prisión militar e –segundo <i>La Zarpa</i>– “quedó incomunicado”. Polo ano
1927 lévase con certa dilixencia o proceso, e incóase a causa contra o tenente
por parricidio. Esta iníciase no Xulgado de Instrución da Capitanía Xeneral da
Primeira Rexión, praza de Madrid; mais o 30 de agosto de 1931 prodúcese
inhibición a favor da xurisdición ordinaria (en base aos Decretos de Lei do 11
de maio e 2 de xuño de 1931). Nese instante o sumario deriva cara a Audiencia
Provincial madrileña para ser resolto, mais debemos facer fincapé nun asunto de
capital importancia para entender en amplitude o acontecido. Ao expediente –que
se conserva no Archivo Histórico Nacional, na documentación da Sala do Criminal
da Audiencia Provincial– úneselle un informe
psiquiátrico que asina –sen lle tremelicar o pulso– o doutor Antonio
Vallejo-Nájera Lobón, daquela profesor na Academia de Sanidade Militar. Cómpre
informar que este reputado médico, simpatizante do nazismo, foi quen de afirmar
(e publicar) sen vergonza e pudor que os republicanos –e máis concretamente os
marxistas– gozaban dunha manifesta inferioridade mental. Sen reprimir a súa misoxinia e gabándose da súa fobia ás concepcións de esquerda, opina que nas mulleres republicanas hai certos indicadores
que coinciden cos nenos e os animais... Pois este é o “personaxe” (reputado catedrático e
futuro franquista) que emite un informe que favorece en alto grao ao parricida.
Que conste que o mesmo día do crime un irmán do asasino se pon en contacto
coa prensa e, ademais de alardear das virtudes da falecida súa cuñada, atribúe
a traxedia a un “extravío mental del teniente coronel Borbón, que hace algún
tiempo daba muestras, por sus rarezas y genialidades, de hallarse perturbado”.</span><br />
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;"><br /></span></div>
<h3 style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;"><span style="color: red;">Na República... e despois</span></span></b></h3>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">Así e todo, pasou o
tempo, discorre o silencio e ao asasino non lle acontece nada, ren de ren. Só
lle fixeron compaña as reixas durante unha breve estadía nos anos da República,
detido –segundo as nosas pescudas– e trasladado ao cárcere de Porlier por ser
este militar “pariente del ex-rey detenido por sospechar fuera enemigo del
régimen”. Segundo el mesmo fai constar no xuízo, celebrado en xuño de 1937, fora arrestado “en su domicilio el día vientisiete de Agosto último, por unas
milicias comunistas de la Calle de San Bernardo, los cuales le juzgaron y le
dejaron en libertad, y que en esta cárcel de Porlier lo juzgó un tribunal el
día diez y seis de Noviembre último, y otro el día seis de Enero, y ambos le
dijeron que quedaba en libertad”. Abertas as cancelas do presido, durante a
República o parricida vive coa súa cruz (e se cadra tamén calvario), na compaña
dunha muller de servizo no número 63 da “Calle de Diego de León”; logo </span><span style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 16px;">–</span><span style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt;">a corpo de rei</span><span style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 16px;">–</span><span style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt;"> estombállase nun
palacete do Paseo de Rosales, con porteiro e nove criados. Ah!, e tamén convive </span><span style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt;">cos seus fillos, entre eles o inquedo e revolucionario Alberto. Os nenos, axiña mozos, orfos de cariño materno, pasean polos corredores cunha bandada de interrogantes no maxín, mentres albiscan entre as sombras as derrotadas admiracións... </span><br />
<span style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt;"><br /></span><span style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt;">Absolto polos tribunais republicanos verbo das sospeitas políticas que tiñan del, José María de Borbón continúa a súa vida até os 78 anos. E velaquí esta dolorosa historia –que non
completa– do sogro daquela nena labrega de Cuntis que un día soñou con ser
princesa... e quizais –dende os ollos dun republicano tamén descendente de
labregas e canteiros– dalgún xeito así o foi.</span></div>
Héitorhttp://www.blogger.com/profile/01105834622387136218noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4702054487428070294.post-49767870484510281972017-09-15T12:48:00.000-07:002017-09-25T16:07:25.482-07:00DE CANTEIROS CUNTIENSES A PRÍNCIPES DE BOURBON<div style="text-align: justify;">
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhlEbXuMdAO4EnczFtKB86yEsfK1qa3uUgkAVcfmTTuSREsCOwK11qVvefO21TSbUBwhyIi43nz864A-p6EfCy4y67ycKmB_VYwgFY-I2-mVy7o9I4A4BhvcpEFLMVgoacULiZ7jdXoa35Q/s1600/francia.jpeg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1406" data-original-width="1005" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhlEbXuMdAO4EnczFtKB86yEsfK1qa3uUgkAVcfmTTuSREsCOwK11qVvefO21TSbUBwhyIi43nz864A-p6EfCy4y67ycKmB_VYwgFY-I2-mVy7o9I4A4BhvcpEFLMVgoacULiZ7jdXoa35Q/s200/francia.jpeg" width="142" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Flores de lis de Francia,<br />
armas tamén dos Bourbon</td></tr>
</tbody></table>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg5i_RH2vFPCdbFCLDhGkOxCkriihQVWkNtr8jGnhyb_4vuUOzgIWh2gDr5jp9BBEECB1NsrLEpdEo0_nvStX-NKR5eMice-cBWzScTXKh-J-nGlyO5XmVtoqjJeifFyP0YMjVtyGE1ahbE/s1600/adfa.JPG" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1461" data-original-width="1600" height="182" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg5i_RH2vFPCdbFCLDhGkOxCkriihQVWkNtr8jGnhyb_4vuUOzgIWh2gDr5jp9BBEECB1NsrLEpdEo0_nvStX-NKR5eMice-cBWzScTXKh-J-nGlyO5XmVtoqjJeifFyP0YMjVtyGE1ahbE/s200/adfa.JPG" width="200" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Monumento aos canteiros<br />
de Cuntis (obra de Maxín Picallo)</td></tr>
</tbody></table>
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">Ben sabemos que este podería ser un bo material
para os contos de Charles Perrault, ben tamén para unha novela histórica (de
amor, xenerais, príncipes, honor, horror e sangue) ou incluso o alimento dunha prensa
sensacionalista –insaciábel e pouco ética– amiga de meter o fociño en fogares
alleos para promocionar os negocios da dor. </span><br />
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;"><br /></span>
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">E comezamos polo primeiro dos escenarios, pola vila de Cuntis e a súa
parroquia homónima, que vive un gran desenvolvemento cultural, político,
sindical e agrario durante o reinado de Alfonso XIII (1886-1931). Pois famosa é esta terra mercé
do labor dos seus fillos canteiros que picaron con sacrificio unha pedra que
–por distintos recunchos da xeografía galega pero tamén incluso da europea–
quixo ser catedral, capela, muíño, fogar ou igrexa. Labregas e labregos, canteiros,
lavandeiras que refregan a colada na beira do río, traballadoras do fogar e na
familia, troiteiros do Umia e do Gallo, arrieiros (os menos) que soben cara ao
Paraño… eses foron os oficios de vello nestas terra de augas quentes e de eidos e granito labrados, as ocupacións dos nosos maiores para traeren o sustento ás
crianzas que na casa agardan por un carolo de pan. Mais por veces os cartos
non chegan, e sobre todo cando un non é dono nin do fouciño co que cortar a
herba dos prados, nin do alpendre para gando, nin do martelo co que fender os
outeiros para elaborar perpiaños.</span><br />
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;"><br /></span>
<br />
<h3>
<span lang="GL" style="color: red; font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;"><b>De labregos
e canteiros</b></span></h3>
<br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgbouG7msiQCNYicNwFZ7suoPvEi4IbMjwfLyZt_IW60exVdS34r4ipq9Z6I3e6frlfQCT9TZtQ4yI5IWHimff4r00m_oNdxvGySfU5idgminBopvGgW01tX6KBzYdD4iD-s_tuDgPRH62l/s1600/ad.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1067" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgbouG7msiQCNYicNwFZ7suoPvEi4IbMjwfLyZt_IW60exVdS34r4ipq9Z6I3e6frlfQCT9TZtQ4yI5IWHimff4r00m_oNdxvGySfU5idgminBopvGgW01tX6KBzYdD4iD-s_tuDgPRH62l/s320/ad.JPG" width="213" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Santa María dos Baños de Cuntis:<br />
igrexa na que se bautiza María das Dores<br />
Campos Guerra</td></tr>
</tbody></table>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">A primeira pista
desta historia facilitouma o meu irmán Martiño, xa hai ben anos... e aínda que
algunha vez tiña escoitado referencias ambiguas sobre o tema, esta tinguiuse
sempre das pálidas cores dun silencio case absoluto. Alén diso, a historia desenvolve
o seu primeiro capítulo na igrexa de Santa María dos Baños de Cuntis (Pontevedra), cando
unha rapaza labrega de 17 anos de idade, de nome Manuela Guerra Puente, natural
da freguesía, se une en sacramento con Xosé Campos García, que lle leva pouco
máis de nove anos e que procede da parroquia compostelá de San Froitoso. A
cerimonia, presidida polo párroco cuntiense, Santiago Abuelo Lado (futuro
cóengo da cabido catedralicio compostelán), ten lugar na tarde dun sábado 7 de
xuño de 1919. Xusto un ano despois nace a primeira filla desta parella, á
que lle porán de nome María das Dores, e que vén ao mundo polo lugar de
Piñeiros o 10 de xuño de 1920. Perante o xuíz municipal Antón Rivas Sueiro e o
secretario Mario Blanco Torres (irmán do egrexio escritor do <i>Orballo da Media Noite</i>), a nena faise cuntiense
de nacenza. Amalia, a irmá pequena, vénlle facer compaña ao ano seguinte (nace
o 8 de outubro) e de seguro que han enredar nese lugar de Piñeiros, onde se
albisca o val de Cuntis, asexa o Castro Sebil e serpea o río Gallo para se unir co Umia. Reproduzo
aquí o asentamento de María das Dores no rexistro municipal:<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt 1cm;">
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgl088zlbspKQZfDEqCJb9UnZfruQSOc2NkKtC-v2C5OVoXaAdYhqfl-n8eVWF67xY_NEfZQ0QlQBsNq7ARVUszUh2-2n2mxSk_uJzcxSE9TeamcyF_OOqLnIp3l6fNcbUCbWmqJp__zbY_/s1600/b.JPG" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1067" data-original-width="1600" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgl088zlbspKQZfDEqCJb9UnZfruQSOc2NkKtC-v2C5OVoXaAdYhqfl-n8eVWF67xY_NEfZQ0QlQBsNq7ARVUszUh2-2n2mxSk_uJzcxSE9TeamcyF_OOqLnIp3l6fNcbUCbWmqJp__zbY_/s320/b.JPG" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Vivenda do lugar de Piñeiros (Cuntis)</td></tr>
</tbody></table>
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">“</span><span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">En
Cuntis, a las diez del día doce de junio de mil novecientos veinte, ante Don
Antonio Rivas Sueiro, juez municipal, y Don Mario Blanco Torres, secretario,
compareció José Campos García, de veintiocho años, empleado, natural de la
ciudad de Santiago, domiciliado en la parroquia, voluntario se inscriba en el
Registro Civil a una niña y declara: que nació en el lugar de Piñeiros, de esta
parroquia, a las cuatro y media del día de anteayer. Que es hija legitima del
declarante y de su esposa Manuela García Puente, de diez y ocho años,
labradora, natural y vecina de esta parroquia. Que es nieta por linea paterna
de José Campos Vázquez y Carmen García Andujar, naturales y vecinos de la
ciudad de Santiago, y por la materna de Jesús Guerra, sin segundo, y Lucía
Puente Sande, cantero y labradora, naturales esta del término de Conjo y aquel
de esta parroquia, de la que son vecinos. Y que a la expresada niña se le puso
el nombre de Dolores”. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhkaqp6sumNe2mZxrNh8GLPHsyC2zPeCGGpQqTsUdHJOiCmXn8tQta-jEePGbgSZ6OEWgtv8hQCx8hQPGPnAxogYKSw3TmKSgD6A0MJlPhEp2l8AJ5IggPyYfNP9tukZ9ec9hzmZUcp99C4/s1600/c.JPG" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="838" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhkaqp6sumNe2mZxrNh8GLPHsyC2zPeCGGpQqTsUdHJOiCmXn8tQta-jEePGbgSZ6OEWgtv8hQCx8hQPGPnAxogYKSw3TmKSgD6A0MJlPhEp2l8AJ5IggPyYfNP9tukZ9ec9hzmZUcp99C4/s320/c.JPG" width="167" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Partida de bautismo de María<br />
das Dores Campos Guerra</td></tr>
</tbody></table>
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">Bautizan a nena na igrexa
dos Baños e, semellante ao descrito no rexistro do Concello, isto é o que se sinala nos
libros sacramentais (se ben difiren na data de nacemento, que aquí indica ter
acontecido o día nove):<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt 1cm;">
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">“En la iglesia parroquial de Santa María de
Cuntis, provincia de Pontevedra, en la tarde del día diez de Junio, año de mil
novecientos veinte yo, el infraescripto cura párroco de la misma, bauticé
solemnemente, puse los Santos Óleos y por nombre María de los Dolores a una
niña que dijeron haber nacido a las cuatro de la mañana del día nueve en el
lugar de Piñeiros, hija legítima de José Campos y su mujer Manuela Guerra, de
dicho lugar. Abuelos paternos: José Campos Vázquez, Carme García Andújar.
Abuelos maternos: Jesús Guerra (sin otro) y Lucía Puente Sande. Naturales el
padre y abuelos paternos de San Frutuoso de Santiago; la madre y abuelo materno
de esta de Cuntis, y la abuela materna de Santa María de Conjo. Fueron padrinos
José Arca Rodríguez y su muger Dolores Hervés, vecinos también de esta
parroquia, a quienes advertí el parentesco espiritual y demás obligaciones que
contrajeron, según el ritual Romano. Fueron testigos dichos padrinos y el
Sacristán Manuel Suárez, y para que conste lo firmo en Cuntis, a la fecha
indicada. Santiago Abuelo”.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt 1cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<h3>
<span lang="GL" style="color: red; font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;"><b>Cinsenta
muda de zapatos para camiñar por Madrid</b></span></h3>
</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">Vemos que o avó cuntiense da nena é canteiro de
oficio, como o deberon ser tantos antepasados maternos. Alén disto, logo de
quedar demostrada a nacenza da cativa (pois hai quen a ten considerado natural da cidade herculina), cómpre fornecer a historia con datos de
interese documental. </span><br />
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;"><br /></span>
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">Ignóranse as razóns polas que María das Dores Campos
Guerra chega a Madrid, como tamén se ía ou non acompañada dos seus
proxenitores. De ser así, que é o máis seguro, algo ten que ver o feito de que
a familia deba gañar o pan que aquí se lle resiste, pois o lume de moitos
fogares pouco quenta neses anos e as cinsas apegábanse aos pés sen remedio. Con
independencia desa cuestión e do calendario concreto no que acontece, a rapaza –xa muller
completa– queda en estado en 1947 e, solteira, trae ao mundo o 11 de xaneiro a Enrique
José, o vinculeiro. Un par de anos máis tarde xesta unha nova criatura, que lle
nace nena, tamén en Madrid, o 6 de decembro de 1949.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<h3>
<b><span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;"><span style="color: red;">O príncipe azul bate coa rapaza de Cuntis</span></span></b></h3>
</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhlNN5N-WT7WLFC-eFwtOSHxWTjEhdqkHHqHEirLnLhJm-Jfz3pCdTfdsXrLQuy4QX6zaV9eSkdALNvcOD7TGdqPFJWROyNsC0qwiAM6KjeFVFRRgCJMQx09WM9fFBv-g_8LCmCi2j2CHqS/s1600/a.JPG" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1140" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhlNN5N-WT7WLFC-eFwtOSHxWTjEhdqkHHqHEirLnLhJm-Jfz3pCdTfdsXrLQuy4QX6zaV9eSkdALNvcOD7TGdqPFJWROyNsC0qwiAM6KjeFVFRRgCJMQx09WM9fFBv-g_8LCmCi2j2CHqS/s320/a.JPG" width="228" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Apuntamento marxinal na partida de <br />
bautismo de María das Dores Campos <br />
Guerra</td></tr>
</tbody></table>
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">O descoñecido pai
non pode agochar máis a paternidade destes dous fillos, polo que o 30 de
xaneiro (e non no mes de marzo, como se indica nos libros parroquiais de Santa
María dos Baños de Cuntis) María das Dores –tal fose o conto da Cinsenta– dende
o barrio de Malasaña, achégase á praza <i>de las Maravillas</i> vestida de novo, sobe ao
altar do templo, deixa que lle poñan o aro nupcial e únese en sacramento ao seu
príncipe azul. O nome daquel que agora a colle do brazo para saír pola porta
principal da igrexa é Alberto José de Borbón y Rich. A cerimonia ten lugar en
San Ildefonso, no mesmo templo no que anos atrás –impulsivos e silandeiros– contraen
matrimonio Rosalía de Castro e Manuel Murguía (concretamente o 10 de outubro de
1858), como nos aseguran Aurora López e Andrés Pociña. Das alianzas de Dores e
Alberto consérvase un apuntamento marxinal nun dos libros sacramentais da
freguesía cuntiense, tal e como nos facilita o actual párroco, Xoán Carlos Martínez
Mariño. Nel indícase o que a continuación reproducimos literalmente:<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt 1cm;">
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">“María Dolores Campos Guerra contrajo
matrimonio con D. Alberto José Luis Fernando Victorino de Borbón Rich, el 30 de
Marzo de 1950, en San Ildefonso de Madrid. Y lo firmo: S. Abuelo”.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">Non é difícil
intuír que o namorado, Alberto José de Borbón y Rich (1916-1997), é un
nobre madrileño dedicado ás armas e fillo daquel polémico tenente coronel de
infantería chamado José María de Borbón y de la Torre (1883-1962), curmán segundo
de Alfonso XIII. Velaquí que a cativa de Cuntis, nada no lugar de
Piñeiros, se una en alianza sacramental cun descendente de Carlos IV (de
España), de Francisco I (das Dúas Sicilias), dos Duques de Cádiz e
de Sevilla (grandes de España) e que garde parentescos próximos cos Marqueses de Santa Elena e con outros
nobres de “sang bleu” da caste dos Bourbon.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<div style="text-align: left;">
</div>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiotgUlEBO-BR0JBXN_53CoKZo_2O2gkr-I-CCm_iPzeJ6Xfv9nn-QkUlx1OEIsewjctq2utEUphuXwXUgwrgbow8JJljqFCYXe-eIUY4FXf2G-s4U0Z5cFk3WOZxIhcFtKg5E_23k_o-5S/s1600/%25C3%25A1rbore01.jpeg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="826" data-original-width="1182" height="223" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiotgUlEBO-BR0JBXN_53CoKZo_2O2gkr-I-CCm_iPzeJ6Xfv9nn-QkUlx1OEIsewjctq2utEUphuXwXUgwrgbow8JJljqFCYXe-eIUY4FXf2G-s4U0Z5cFk3WOZxIhcFtKg5E_23k_o-5S/s320/%25C3%25A1rbore01.jpeg" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Árbore familia de María das Dores Campos Guerra e<br />
Alberto José Luis Borbón y Rich</td></tr>
</tbody></table>
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">A Alberto
cualificámolo príncipe –non por capricho ou por lle dar unha tinguidura
literaria a este humilde texto– senón porque, logo dunha arroutada (máis ou
menos lóxica: <i>Vive la République</i>!),
procure a nacionalidade francesa (en 1970), se faga chamar e Albert e busque ser príncipe
nesa vella democracia (gañada na Bastilla). Porén, esa é outra historia que nos
reservamos para futuras entregas.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;"><br /></span>
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">Para rematar
o capítulo que aquí traemos, fáisenos preciso sinalar que da proxenie de Dores e Alberto é esa nena que mencionamos liñas arriba e que
nacera en decembro de 1949, á que bautizan –logo do casamento dos proxenitores–
en meses sucesivos. Unha nova de prensa (que leva a data do 8 de febreiro de
1950) facilítanos os nomes da meniña –Beatriz Victoria Eugenia– e a identidade
dos padriños –que son concretamente os seus tíos Beatriz de Borbón y Rich e
Juan de Ricoy Pereira, este último natural de Cambados. Ao ano seguinte, a 19
de decembro, vén ao mundo –tamén pola cidade de Madrid– María Luisa Blanca
María de los Dolores Borbón y Campos, da que son padriños de bautismo Isabel
de Borbón de Barucci e Francisco de Borbón y Borbón (tíos da crianza e fillos
da IV Duquesa de Sevilla). O último xermolo do matrimonio é Juan Carlos de
Borbón y Campos, que nace ao pé do Atlántico, nomeadamente na cidade da Coruña o 28 de outubro de 1953. </span><br />
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;"><br /></span>
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">E até aquí os
primeiros bosquexos históricos desta árbore que naceu entre as pedras de Cuntis
e as alcobas madrileñas, entre as cinsas dun fogar pobre e o luxo dunha vivenda
aristocrática na España franquista.</span></div>
</div>
Héitorhttp://www.blogger.com/profile/01105834622387136218noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4702054487428070294.post-7424420301166533502017-07-27T03:44:00.004-07:002017-07-27T03:44:46.198-07:00CIENCIA EN GALEGO: MANUEL XACOBE FERNÁNDEZ MARIÑO<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span style="color: blue;"><span lang="GL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: GL; mso-bidi-font-size: 11.0pt;">Artigo publicado baixo o título: </span><span style="font-family: Times New Roman, serif;">‘Manuel Xacobe</span></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span style="color: blue;"><span style="font-family: Times New Roman, serif;">Fernández Mariño. O precursor da balneoterapia’. Ve a luz no </span><span style="font-family: "Times New Roman", serif;">Diario de Pontevedra, </span></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span style="color: blue;"><span style="font-family: "Times New Roman", serif;">suplemento Diario de </span><span lang="GL" style="line-height: 115%;"><span style="font-family: Times New Roman, serif;">Caldas (25-11-2015</span></span><span lang="GL" style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt; line-height: 115%;">)</span></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span lang="GL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: GL; mso-bidi-font-size: 11.0pt;"><br /></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span lang="GL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: GL; mso-bidi-font-size: 11.0pt;"><br /></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span lang="GL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: GL; mso-bidi-font-size: 11.0pt;">Ao CPI Aurelio Marcelino Rey
García<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="GL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: GL; mso-bidi-font-size: 11.0pt;"><br /></span></div>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg08s3DZbLk6YU1acgZTJeG5bTFvFjugAwP_8JxX-8cB5JLOweMGGcmh38RbZtJBtjIMCO_I8s-MY3V9mBHE9_1QThwAEcn1ejUiMpfrAWBELvdtYNY_0ZUtQ90n3isbuzEv212vuPlt-SO/s1600/IMG_0402.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1006" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg08s3DZbLk6YU1acgZTJeG5bTFvFjugAwP_8JxX-8cB5JLOweMGGcmh38RbZtJBtjIMCO_I8s-MY3V9mBHE9_1QThwAEcn1ejUiMpfrAWBELvdtYNY_0ZUtQ90n3isbuzEv212vuPlt-SO/s320/IMG_0402.jpg" width="200" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Retrato de Manuel Xacobe Fernández<br />Mariño coa súa indumentaria médica</td></tr>
</tbody></table>
<br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="GL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: GL; mso-bidi-font-size: 11.0pt;">Certo é que a balneoterapia moderna comeza a rexurdir en
Galiza logo da batalla contra as tropas napoleónicas... xusto cando egrexios
personaxes como Manuel Xacobe Fernández Mariño se introducen de cheo no estudo
das augas minerais deste territorio. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<h3 style="text-align: justify;">
<span style="color: red;">As Orixes e a familia</span></h3>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="GL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: GL; mso-bidi-font-size: 11.0pt;">Fillo de Vicenta Maneiro Mariño e
Francisco Xavier Fernández Pérez, nace en Santa Uxía de Ribeira un 18 de
outubro de 1784; e contrae alianzas sacramentais –o primeiro de outubro de
1822– cunha muller de bastante renome por toda a bisbarra do Umia, Xosefa
Mosqueira Taboada, que é filla dos señores do Pazo da Peroxa (Portas),
nomeadamente de Tomasa Taboada e Cea e Antón Mosqueira Caamaño das Seixas e
Osorio. Manuel Xacobe e Xosefa conseguen ter, cando menos, tres fillos: Tareixa,
Xosé (que acada a licenciatura en medicina pola Universidade de Santiago de
Compostela) e Antón Vicenzo (que o fará en dereito e xurisprudencia na mesma
universidade).<o:p></o:p></span></div>
<h3 style="text-align: justify;">
<span style="color: red;"><span lang="GL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: GL; mso-bidi-font-size: 11.0pt;"><br /></span><span style="font-family: Times New Roman, serif;">Formación Académica e Labor Académico</span></span></h3>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="GL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: GL; mso-bidi-font-size: 11.0pt;">Sábese que o ribeirense xa é médico polo ano 1808, mais a
guerra debeu frear a súa brillante formación, a que ha completar en diversas
universidades. En Compostela faise bacharel, mais o seu título é revalidado en
Madrid. Consegue ser doutor pola universidade valisoletana (1826) e fórmase en
medicina e cirurxía en San Carlos de Madrid. Durante a súa estancia en
Valladolid ocúpase dunha cátedra nesa universidade (1822), logo será profesor
substituto da Facultade de Medicina en Santiago de Compostela (1824) e un pouco
máis tarde, obtén a cátedra de Medicina e Cirurxía nesa universidade (1827). A
partir de 1843 encárgase de dar clase de Medicina Legal e Forense, mais o seu
currículo vital e de honores non remata aí: noméano Síndico Fiscal da
Universidade de Santiago, médico en propiedade do Real Acordo e Tribunal
Superior do Reino e do Colexio Maior Fonseca, académico numerario das Reais Academias de Medicina e Cirurxía de <a href="https://gl.wikipedia.org/wiki/Real_Academia_de_Medicina_e_Cirurx%C3%ADa_de_Galicia">Galicia</a> e de Asturias.<o:p></o:p></span></div>
<h3 style="text-align: justify;">
<span lang="GL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: GL; mso-bidi-font-size: 11.0pt;"><span style="color: red;"><br /></span></span><span style="color: red; font-family: Times New Roman, serif;">Investigacións</span></h3>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="GL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: GL; mso-bidi-font-size: 11.0pt;">Dentro do eido da investigación, é autor de varias obras.
Velaquí citamos as coñecidas: </span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
</div>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgFu34ZaWzA8IGmyl1rSdcakFBpn3yQ_L2fDzENJoki4UZ02GovQjRjCXLUZiV80MLSfGSKx6XD2-QbcWxScLXT43Dbw8y9GTl778tkmfYxofkZt6XExMH2ygTrXy9ucPj-870zwV0UXibO/s1600/DSC01516.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="940" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgFu34ZaWzA8IGmyl1rSdcakFBpn3yQ_L2fDzENJoki4UZ02GovQjRjCXLUZiV80MLSfGSKx6XD2-QbcWxScLXT43Dbw8y9GTl778tkmfYxofkZt6XExMH2ygTrXy9ucPj-870zwV0UXibO/s200/DSC01516.jpg" width="115" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Observaciones sobre<br />las aguas minerales de<br />Caldas de Reyes y Caldas <br />de Cuntis (132)</td></tr>
</tbody></table>
<ol>
<li style="text-align: justify;"><i><span style="color: blue;"><b>Opúsculo sobre las enfermedades de los ojos</b></span></i> (1822); </li>
<li style="text-align: justify;"><b><i><span style="color: blue;">Anuncio sobre las investigaciones físico-químico-médicas de las aguas
minerales de Caldas de Reyes y Caldas de Cuntis</span></i></b> (1828); </li>
<li style="text-align: justify;"><i><b><span style="color: blue;">Observaciones sobre
las Aguas Minerales de Caldas de Reyes y Caldas de Cuntis</span></b></i> (1832); </li>
<li style="text-align: justify;"><i><b><span style="color: blue;">Cánones
generales fundados en reiteradas observaciones física, química y médicas (...)
para el gobierno de los que necesiten las aguas y baños minerales medicinales
de los establecimientos de Las Caldas de Reyes y Cuntis</span></b></i> (1841); </li>
<li style="text-align: justify;"><i><b><span style="color: blue;">Establecimientos
de augas y baños minerales de Caldas de Reyes y Cuntis en la provincia de Pontevedra</span></b></i> (1842); e </li>
<li style="text-align: justify;"><i><b><span style="color: blue;">Programa de las lecciones de tercer año de la facultad
de Medicina </span></b></i>(1851). </li>
</ol>
Para ampliar algún detalle sobre isto pódese consultar a
información publicada a este respecto polo <a href="http://culturagalega.org/albumdaciencia/imprimir-detalle.php?id=442">Consello da Cultura Galega</a>.<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="GL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: GL; mso-bidi-font-size: 11.0pt;"><br /></span></div>
<h3 style="text-align: justify;">
<span lang="GL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: GL; mso-bidi-font-size: 11.0pt;"></span></h3>
<h3 style="text-align: justify;">
<span style="color: red;"><span style="font-family: Times New Roman, serif;">Cuntis e Caldas de Reis: dous concellos en débeda co ilustrado </span></span></h3>
<div style="text-align: justify;">
En relación coa nosa bisbarra, temos coñecemento de que
se interesa polas propiedades das augas minerais cuntienses polo ano 1811; se
ben é certo que chega a Caldas de Reis un ano máis tarde e que é aí cando
esperta a súa gran curiosidade por este tipo de recursos naturais. Por
oposición, no ano 1816, acada unha praza de director médico para os balnearios
de Cuntis e Caldas de Reis, e nesa primeira vila ocuparaa durante varios anos (1817-1848).</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="GL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: GL; mso-bidi-font-size: 11.0pt;"><br /></span></div>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh_4Yc3eHLifFL91LWyIkMqqzQ8yewdwTPX8hMTg6MYqSjvyQOeC4oSWVY8ZoPKDnv8oJoQhvryH0gMnOSZ_1VYPuLwZUBgu8-BIQXcsiXXsMgdXW1e18V8ru76ScJacyRxXs8vs5DwdAzk/s1600/IMG_3467.JPG" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1067" data-original-width="1600" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh_4Yc3eHLifFL91LWyIkMqqzQ8yewdwTPX8hMTg6MYqSjvyQOeC4oSWVY8ZoPKDnv8oJoQhvryH0gMnOSZ_1VYPuLwZUBgu8-BIQXcsiXXsMgdXW1e18V8ru76ScJacyRxXs8vs5DwdAzk/s320/IMG_3467.JPG" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Sinatura de Manuel Xacobe Fernández Mariño</td></tr>
</tbody></table>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="GL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: GL; mso-bidi-font-size: 11.0pt;"><i><b>Resulta
asombroso que tanto a vila do Baño (Cuntis) coma a de Caldas de Reis non teñan
no seu rueiro o nome de tan grande investigador galego, verdadeiro responsábel
do rexurdimento termal de ambas as dúas vilas</b></i>. É curioso que existan rúas –cando
menos algunhas cuntienses– que levan nomes de persoas que pouco ou nada teñen
feito por este municipio, e entrementres hai outros que foron esquecidos,
omitidos ou –como pode ser este caso– inconscientemente ignorados. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="GL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: GL; mso-bidi-font-size: 11.0pt;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;">Ademais en
Cuntis Fernández Mariño é responsábel de varios feitos de sobrada
transcendencia: </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
</div>
<ul>
<li><b>Primeiro</b>: ter instalado os baños de vapor e chorro no
balneario da Virxe; </li>
<li><b>Segundo</b>: localizar en 1831 un baño de fábrica romana
(construído en argamasa) e que presumibelmente aínda se conserva na Rúa Real
(hogano rúa do Balneario); </li>
<li><b>Terceiro</b>: recuperar o bronce dun suposto edil
romano ou da deusa Minerva que el traslada para o Museo da Universidade de
Santiago (lugar onde “se perdeu”); e</li>
<li><b>Cuarto</b>: mandar construír unha fonte,
nesa citada rúa, co obxecto de que vertese ininterrompidamente para toda a
veciñanza. Achegamos uns parágrafos, redactados por este médico, en relación coa
declarada descuberta:</li>
</ul>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi5j8wSQKTpENf-wuAVnDs1RpGgA59oNFKN8DPTdWIHDjqisqKmGEeurFOoIlefE9L9KAkf1xMMr243-mDv4KDDMr0sM_k23eQ4jmqqEj9MsgJIqVLkhbgHMJTZbQomLRZXdaIyBQSRcfF3/s1600/2013_10_7_17345s740x.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="408" data-original-width="740" height="176" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi5j8wSQKTpENf-wuAVnDs1RpGgA59oNFKN8DPTdWIHDjqisqKmGEeurFOoIlefE9L9KAkf1xMMr243-mDv4KDDMr0sM_k23eQ4jmqqEj9MsgJIqVLkhbgHMJTZbQomLRZXdaIyBQSRcfF3/s320/2013_10_7_17345s740x.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="GL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: GL; mso-bidi-font-size: 11.0pt;"><i>“</i></span><span lang="ES-TRAD" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: ES-TRAD; mso-bidi-font-size: 11.0pt;"><i>En el mes
de Junio del año de 1831 he descubierto debajo de un manantial de agua mineral,
que brotaba en el centro del pueblo, un grande baño de construcción romana, a
la profundidad de dos varas bajo el nivel de la calle principal, con paredillas
muy compactas, formadas de argamasa y piedras muy menudas, en cuya capacidad
hueca de doce pies, cuatro pulgadas y cuatro lineas y media de longitud; y doce
pies, una pulgada y nueve lineas de latitud, se acomodan cuarenta bañistas a la
vez; su fondo –enlosado de guijos de diferente magnitud y figura irregular, sin
pulimento– presenta cuatro abundantes manantiales que le llenan en una hora y
veinte minutos de agua mineral sulfurosa a la temperatura de 43 º Reaumur (53º
Centígrados). Sobre una pared de este baño se halló una pequeña estatua de
metal, que figura ser un Edil romano, y una inscripción en lo interior de la
pared, al lado de una corona, que desgraciadamente destruyeron los operarios.
Con la descripción de este baño he remitido copia dibujada de la estatua a la
Junta Superior Gubernativa de Medicina y Cirujía, en cuyo archivo debe
existir”.</i><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="ES-TRAD" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: ES-TRAD; mso-bidi-font-size: 11.0pt;"><i><br /></i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: right;">
<span lang="ES-TRAD" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: ES-TRAD; mso-bidi-font-size: 11.0pt;"><i><a href="http://www.galiciaconfidencial.com/noticia/16079-cuntis-tesouro-termas-romanas">Recomendamos que se consulte, así mesmo, </a></i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: right;">
<span lang="ES-TRAD" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: ES-TRAD; mso-bidi-font-size: 11.0pt;"><i><a href="http://www.galiciaconfidencial.com/noticia/16079-cuntis-tesouro-termas-romanas">a seguinte nova que se publicou no Galicia Confidencia</a>l</i></span></div>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhvHEIVC3grCOD-9MZvQtNhd1XA-RKET-3UTP1RVAqrnSGZhSVVRdyWeN-S_f_mIyK_shzgcEbhWKaeX-PM4kL-meXM-fMUbxiPRAiJzvj3rgk_WEinVz0WbqjYEgWt1T4DBCAODT6xWlqB/s1600/2013_10_7_17342s740x.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="494" data-original-width="740" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhvHEIVC3grCOD-9MZvQtNhd1XA-RKET-3UTP1RVAqrnSGZhSVVRdyWeN-S_f_mIyK_shzgcEbhWKaeX-PM4kL-meXM-fMUbxiPRAiJzvj3rgk_WEinVz0WbqjYEgWt1T4DBCAODT6xWlqB/s320/2013_10_7_17342s740x.JPG" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Fonte mandada construír por Manuel Xacobe Fernández<br />Mariño. Detrás, praciña que resgarda no subsolo o baño<br />romano identificado polo ilustrado médico</td></tr>
</tbody></table>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span lang="GL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: GL; mso-bidi-font-size: 11.0pt; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin;">Digamos que </span><span lang="ES-TRAD" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: ES-TRAD; mso-bidi-font-size: 11.0pt; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin;">–</span><span lang="GL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: GL; mso-bidi-font-size: 11.0pt; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin;">a diferenza doutros profesionais, a diferenza de
certos propietarios de estabelecementos balnearios, a diferenza de distintos
particulares</span><span lang="ES-TRAD" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: ES-TRAD; mso-bidi-font-size: 11.0pt; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin;">–</span><span lang="GL" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: GL; mso-bidi-font-size: 11.0pt; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin;"> Manuel Xacobe Fernández Mariño quixo e soubo compatibilizar o
desenvolvemento “empresarial” coa conservación do patrimonio; soubo entender
que o progreso non ten porque rifar cos testemuños do pasado. Considero que
Cuntis débelle algo, e Caldas de Reis tamén.</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
Héitorhttp://www.blogger.com/profile/01105834622387136218noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4702054487428070294.post-41481839174348156802017-02-09T07:53:00.001-08:002017-02-09T08:39:32.431-08:00O CRUCEIRO DE BEADE<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiyIWSx_q2T_gkpA9JPst-5OofwWfM0c1Dw589vcRjnKZZ6jLUBquu8ILupq7mWN8Z1uRUuYjgkAC5YNP2VJav2bENqY1HmfvZ_oM5Wc1sxbyhnva90cPOk1m0nKXmTZ8gjjwYaFjI3ndKJ/s1600/10151971_10202389868480310_7768000250457448799_nO+cruceiro+es+la+Cruz+de+Malta.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiyIWSx_q2T_gkpA9JPst-5OofwWfM0c1Dw589vcRjnKZZ6jLUBquu8ILupq7mWN8Z1uRUuYjgkAC5YNP2VJav2bENqY1HmfvZ_oM5Wc1sxbyhnva90cPOk1m0nKXmTZ8gjjwYaFjI3ndKJ/s400/10151971_10202389868480310_7768000250457448799_nO+cruceiro+es+la+Cruz+de+Malta.jpg" width="265" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Cruceiro de Beade<br />
(foto extraída de http://lamagiadelaspiedras.blogspot.com.es)</td></tr>
</tbody></table>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="GL" style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"><span style="font-family: inherit;">E sérvenos ben, por dar conta dalgunha curiosidade do
noso patrimonio etnográfico galego, o cruceiro que se sitúa enfronte ao templo
parroquial de Beade. Este elemento, provisto como é habitual duns chanzos, unha
base e un fuste, ten un motivo moi pouco común. A citada cruz está constituída
por catro puntas de frecha unidas nun único vértice, polo que debemos
clasificala entre aquelas que se denominan octógonas. <o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="GL" style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"><span style="font-family: inherit;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="GL" style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"><span style="font-family: inherit;">Pero a existencia dese elemento ten unha razón moi
lóxica. Adiviñádelo?<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="GL" style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"><span style="font-family: inherit;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="GL" style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"><span style="font-family: inherit;">Beade foi cabeza e encomenda dunha orde militar moi
coñecida –así como lendaria- que estendeu a súa fama (e vida) en pouco menos de
dous séculos durante o medievo. A mesma fora castigada polo monarca francés
Filipe IV, quen coa súa insistencia consegue convencer ao polo Sumo Pontífice
romano Clemente VI. A adquisición dun enorme patrimonio é visto por aqueles
como un gran perigo, como unha ameaza continua e constante. <o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="GL" style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"><span style="font-family: inherit;"><br /></span></span></div>
<h3 style="text-align: justify;">
<span lang="GL" style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"><span style="color: red; font-family: inherit;"><b>A ORDE DO TEMPLE</b></span></span></h3>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="GL" style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"><span style="font-family: inherit;">Estamos a falar orde do Templo de Salomón (ou do Temple),
que funda Hugo de Payns ao redor de 1118 e que Clemente VI ordena extinguir de
xeito canónico no ano 1312 (a raíz do Concilio de Viena e tras promulgar a bula
pontificia <i>Vox in excelso</i>). Os
relitos bens da mesma, a partir desa data, comezan a seren adquiridos por
distintas institucións, así como tamén furtados ou traspasados. No que atinxe
ás terras de Caldas de Reis, O Salnés, Moraña e Arcos da Condesa estes
integraranse no Cabido Catedralicio Compostelán, e máis concretamente nunha
tenza que ha levar o nome do Temple. Sobre este asunto é recomendable consultar
a obra que Carlos Pereira Martínez publica sobre <i>Os Templarios: Artigos e ensaios </i> (Toxosoutos 2000), pois estamos, posiblemente,
perante un dos maiores coñecedores desa orde militar a nivel galego. </span></span></div>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjxxWnhZczdehKWSMMRdkziePw_X7ytTPM5w_-vqA5ymMhRsAB6e2Xz9wCQfVz9RBKdZHf88JJWof1ySUtAA83hUthtkTNsWRfIUry0zhS_C-hcQuDJyJszacalWGxtJ958u4tbtQ-sUWwn/s1600/templars-2708185-1920x1080.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="112" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjxxWnhZczdehKWSMMRdkziePw_X7ytTPM5w_-vqA5ymMhRsAB6e2Xz9wCQfVz9RBKdZHf88JJWof1ySUtAA83hUthtkTNsWRfIUry0zhS_C-hcQuDJyJszacalWGxtJ958u4tbtQ-sUWwn/s200/templars-2708185-1920x1080.jpg" width="200" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Cruz da Orde do Templo de Salomón <br />
(ou do Temple)</td></tr>
</tbody></table>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="GL" style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"><span style="font-family: inherit;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="GL" style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"><span style="font-family: inherit;">Sobre
Caldas de Reis e os restantes territorios do Salnés algo tirei nalgunha revista
de investigación, transcribindo incluso certos documentos medievais, porén
sobre a Tenza do Temple cumpriría afondar con moita constancia nos fondos do
Arquivo da Catedral de Santiago para coñecermos, logo así, a amplitude deses
herdos. Así e todo, xa existen traballos moi a ter en conta como aqueles publicados
por J. A. Rey Souto.<o:p></o:p></span></span></div>
<h3 style="text-align: justify;">
<span lang="GL" style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"><span style="color: red; font-family: inherit;"><br /></span></span><span lang="GL" style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"><span style="color: red; font-family: inherit;">A ORDE DE SAN XOÁN DE XERUSALÉN</span></span></h3>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgr5xYdZd6jsRMqWQ7tCGvAp26TIeF0LH1VLUXa2M9tkZtURxYSJ2D0FUaIKUVxwxlP3r-H7i6HxkbDllniOyOyyBCeHlw09K_B7wFqmTkpquG2ounZBWbWhF7fjYShfntuzTF10YLv1rI6/s1600/16650510_1286232928122161_1289588837_n.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgr5xYdZd6jsRMqWQ7tCGvAp26TIeF0LH1VLUXa2M9tkZtURxYSJ2D0FUaIKUVxwxlP3r-H7i6HxkbDllniOyOyyBCeHlw09K_B7wFqmTkpquG2ounZBWbWhF7fjYShfntuzTF10YLv1rI6/s200/16650510_1286232928122161_1289588837_n.jpg" width="137" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Foto de Natividad Rey <br />
Ordóñez</td></tr>
</tbody></table>
<span lang="GL" style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"><span style="font-family: inherit;">No que se refire a Beade, á súa encomenda e patrimonios,
estas pasan directamente á Soberana Orde Militar e Hospitalaria de San Xoán de
Xerusalén, de Rodas e de Malta (comunmente coñecida como este último topónimo),
e será a partir daquela centuria (S. XIV) cando Beade se vincule a estoutra
milicia. De querermos afondar neste asunto, non resulta necesaria, senón imprescindible,
botar man da fabulosa obra titulada <i>Las
encomiendas gallegas de la Orden Militar de San Juan de Jerusalén</i> do
investigador Isidro García Tato.</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgxb5efQp1i8VU7Bma8lmnioC4P1Q6j8OwQteQCaDXsxXd9Fs1YeI588ZBKlOuNqHMziyIPVzpQtWB7eEwRTKh6KfrBKca8arv9cMlsn7TsDkEjZKzvi-fZJEYgFmGh9HacT5wkYZP_Dmsr/s1600/2000px-Maltese_Cross_variant_red.svg.png" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgxb5efQp1i8VU7Bma8lmnioC4P1Q6j8OwQteQCaDXsxXd9Fs1YeI588ZBKlOuNqHMziyIPVzpQtWB7eEwRTKh6KfrBKca8arv9cMlsn7TsDkEjZKzvi-fZJEYgFmGh9HacT5wkYZP_Dmsr/s200/2000px-Maltese_Cross_variant_red.svg.png" width="200" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Cruz octógona ou da Orde de Malta</td></tr>
</tbody></table>
<span style="font-family: inherit; font-size: 12pt;"><br /></span>
<span style="font-family: inherit; font-size: 12pt;">Co ánimo de non nos desviar do tema central deste breve
texto, e a xeito de conclusión, debo sinalar que a milicia de Malta foi quen de
tomar como propio o citado símbolo da cruz octógona. </span><br />
<span style="font-family: inherit; font-size: 12pt;"></span><br />
<span style="font-family: inherit; font-size: 12pt;"></span>
<span style="font-family: inherit; font-size: 12pt;">De aí que o cruceiro de
Beade o debamos vincular directamente a esta orde militar (á de Malta) e non á
do Temple ou a un mero capricho do escultor ou do promotor da obra. As oito
puntas da cruz, ademais, aluden a certos preceptos que debían observar tales
cabaleiros: </span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="GL" style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"><span style="font-family: inherit;"></span></span><br />
<span lang="GL" style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"><span style="font-family: inherit;"></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="GL" style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"><span style="font-family: inherit;">1) A Verdade, 2) A Fe, 3) A Humildade, 4) A Xustiza, 5) A Misericordia,
6) A Sinceridade, 7) Soportar a persecución e 8) O arrepentimento dos pecados.</span><span style="font-family: "arial" , sans-serif;"><o:p></o:p></span></span></div>
Héitorhttp://www.blogger.com/profile/01105834622387136218noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-4702054487428070294.post-72465976283554849332017-01-21T10:55:00.000-08:002017-03-27T14:05:16.907-07:00A TORRE DOS VALLE-BERMÚDEZ (A POBRA DO CARAMIÑAL) EN DOLOROSO ESTADO<div class="" data-block="true" data-editor="7kmr6" data-offset-key="811r8-0-0" style="background-color: white; font-family: "helvetica neue", helvetica, arial, sans-serif; font-size: 14px; white-space: pre-wrap;">
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="811r8-0-0" style="direction: ltr; position: relative; text-align: justify;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg1YKnv4aZTks72rue1AlzValna_5w6wb9QajB8-DsGhixzFQJ2PJON41Q_yvMnago93a_Yu-5XodTbTEuZRKiiXu11rc6-kuh_NrKBa2hnaHnJciyxqIqhLBegBQPIMr81J2cgza1sl7by/s1600/EVA02+001.jpg" imageanchor="1" style="background-color: white; clear: right; color: #4b4f56; float: right; font-family: inherit; font-size: 14px; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em; white-space: pre-wrap;"><img border="0" height="169" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg1YKnv4aZTks72rue1AlzValna_5w6wb9QajB8-DsGhixzFQJ2PJON41Q_yvMnago93a_Yu-5XodTbTEuZRKiiXu11rc6-kuh_NrKBa2hnaHnJciyxqIqhLBegBQPIMr81J2cgza1sl7by/s200/EVA02+001.jpg" width="200" /></a>Non comprendo certas cousas... <br />
E isto é impresionante, ao mesmo tempo que penoso, se temos a ben analizar o que significa en amplitude cada un dos aspectos que vinculan a Torre dos Valle-Bermúdez da Pobra do Caramiñal coa cultura galega.<br />
Como se pode deixar deteriorar unha edicificación civil (como se fose doutra índole) cando debera ser fachenda e orgullo de toda a sociedade!!!???: das/os pobrenses, das/os galegas/os, de todas as administracións (local, autonómica e estatal).</div>
</div>
<div class="" data-block="true" data-editor="7kmr6" data-offset-key="f787k-0-0" style="background-color: white; font-family: "Helvetica Neue", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; white-space: pre-wrap;">
<h3 style="background-color: white; direction: ltr; font-family: inherit; font-size: 14px; position: relative; text-align: justify; white-space: pre-wrap;">
<span data-offset-key="f787k-0-0" style="font-family: inherit;"><span style="color: red;">A TORRE DOS VALLE-BERMÚDEZ</span></span></h3>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEggSVrk8DkiwGxrFHmax856UCmA6kwThiRP6E5fw_ofe7KvNthdPfHSCmPxAUCTG9DsD6ipTSLtOjnFBgGdh_IoOv3nTwGel6J0dDS_51moCRvKW4I4uzXcFTZm04abcVOlCnbDp9UDioUa/s1600/IMG_2809.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEggSVrk8DkiwGxrFHmax856UCmA6kwThiRP6E5fw_ofe7KvNthdPfHSCmPxAUCTG9DsD6ipTSLtOjnFBgGdh_IoOv3nTwGel6J0dDS_51moCRvKW4I4uzXcFTZm04abcVOlCnbDp9UDioUa/s200/IMG_2809.JPG" width="133" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
E lembremos de que se trata: </div>
<div style="text-align: justify;">
A torre, ergueita na primeira metade do S. XVI por mercadores poderosos da caste dos Xiance, posúe arestora a declaración de Ben de Interese Cultural (BIC), alén de ser un dos poucos edificios renacentistas galegos desta tipoloxía, localizado na citada vila mariñeira, tan rica en patrimonio como tamén nalgún fracaso. E digo fracaso pois cumpriría cavilar nas arbitrarias explicacións que algúen nos agasallaría tras xustificar a histórica derruba da casa do escritor e fillo predilecto da vila Victoriano García Martí (1881-1966). Surrealista o feito, non? Pois autorízase a demolición para que un supermercado local (da compañía Gadis) puidese instalar un aparcadoiro: Vivamos coma galegos!!! Nin a propia empresa debera ter considerado e aprobada tal posibilidade... Aínda que o obxecto responsábel recae, obviamente, nas administracións e -de forma subsidiaria- naqueles que o consentimos. Ou iso creo. </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg5GMZtugwne0SIeCwI9SA_yqx0AjFqU0jxNzYnuJ5QmxC3ONac5Ga157-XfsFs7e8MDrsIqo4v2fXocflAynRhoSODdRfa4tAdgYBU83pmfnjPD6nFJVGDjQhpCP3ucdBBKeOTH0fF8qnd/s1600/IMG_2794.JPG" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="133" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg5GMZtugwne0SIeCwI9SA_yqx0AjFqU0jxNzYnuJ5QmxC3ONac5Ga157-XfsFs7e8MDrsIqo4v2fXocflAynRhoSODdRfa4tAdgYBU83pmfnjPD6nFJVGDjQhpCP3ucdBBKeOTH0fF8qnd/s200/IMG_2794.JPG" width="200" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Con independencia deste excurso, pois non é o tema que hoxe nos interesa sobremaneira, retomamos a liña argumental que nos trae. Así cómpre sinalar que a torre tamén posúe a declaración de Monumento Histórico Artístico (concretamente dende 1976). Aínda que outrora é a morada orixinal na que reside a familia Valle-Bermúdez e particularmente o autor de Luces de Bohemia, hogano cumpre a función de dar espazo, lugar e protección á <a href="http://www.museosdeescritores.com/ESP_II/autor/vinclan_m.htm">casa-museo de Ramón María del Valle-Inclán</a>. </div>
<div style="text-align: justify;">
Neste inmóbel consérvase un importante patrimonio vinculado ao autor e á súa familia, con manuscritos orixinais (correspondencia incluída), con primeiras edicións das obras de Valle, pezas únicas e valiosísimas de distintos protagonistas das artes plásticas galegas, con cadros de pintores egrexios coma Juan Luís López (1894-1979), escaiolas coma a de Maxín Picallo (sobre o nacemento do Río Miño), cadros orixinais de Siro López, e algúns deste que escribe (<a href="http://karrapucho.blogspot.com.es/2016/02/valle-inclan-dende-mina-caricatura.html">caricaturas</a> e augatintas)... </div>
<div style="text-align: justify;">
E pregunto (SÓ É UNHA PREGUNTA, NON PRETENDE SER UNHA AFIRMACIÓN, ou si, quen sabe!) se existe algunha administración á que lle interese conservar este ben, e tomarse en serio o que significa custodiar os bens culturais da nación galega, das súas fillas e fillos, das/os creadores literarios e plásticos. Pois para sermos correctos precísase falar de ORZAMENTOS, SUBVENCIÓNS e COMPROMISOS REAIS (que ao fin e ao cabo non se trata doutra cousa que observar e aplicar a LEI 5/2016, do 4 de maio, do patrimonio cultural de Galiza)... </div>
<div style="text-align: justify;">
Cumpriría que se crease, dunha vez por todas -que xa tarda-, unha fundación que fose quen de velar pola divulgación e resgardo de todo ese legado e patrimonio... Os autores e autoras que aí temos pezas (depositadas, cedidas ou expostas) ampáranos no dereito a que estas sexan protexidas de maneira apropiada e que contribúan a enriquecer -día si, día tamén- o que xa é unha figura universal: a de Ramón María. E oxalá fose este espazo íntimo que pisamos -chamado Galiza, este anaco de terra que serviu de berce e inspiración a unha das mellores plumas de todos os tempos-, de impulso de todos os fillos e fillas ilustres que fixeron matria, ou crearon canles artísticas polo mundo adiante.</div>
</div>
<div class="" data-block="true" data-editor="7kmr6" data-offset-key="cl8uo-0-0" style="background-color: white; font-family: "Helvetica Neue", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; white-space: pre-wrap;">
<h3 style="background-color: white; direction: ltr; font-family: inherit; font-size: 14px; position: relative; text-align: justify; white-space: pre-wrap;">
<span style="color: red;">A EXPOSICIÓN DAS AUGADAS DA TORRE</span></h3>
<div style="text-align: justify;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh3feb34FvINi8VWZraPi49695qfzJyzSpLToNUFuhUu9J7Cr4gl7nMgkVb9kuysLnHDuH40bMxJ0YmwSL-Zw8EjFJi8tVyTlRUIO6QSwoa4I-mJuIR-UO72bIXL5jbsHQqtNDHXg-ZV8B0/s1600/IMG_6025.JPG" imageanchor="1" style="clear: right; display: inline !important; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em; text-align: center;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh3feb34FvINi8VWZraPi49695qfzJyzSpLToNUFuhUu9J7Cr4gl7nMgkVb9kuysLnHDuH40bMxJ0YmwSL-Zw8EjFJi8tVyTlRUIO6QSwoa4I-mJuIR-UO72bIXL5jbsHQqtNDHXg-ZV8B0/s200/IMG_6025.JPG" width="133" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjMOmUqVcj5ecPvWm837HIem1AMMhudZ9r_K6A5gtdFerqcl7fMH-MQ7d30qqIOZ7qMujmBT1RfVTdn3IoN3VfsYParjwCXOreek5NMHUFuEpY-a6hh2nG4XNJ_Z_wkj5iqYPto33hXBs7o/s1600/CARTEL.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjMOmUqVcj5ecPvWm837HIem1AMMhudZ9r_K6A5gtdFerqcl7fMH-MQ7d30qqIOZ7qMujmBT1RfVTdn3IoN3VfsYParjwCXOreek5NMHUFuEpY-a6hh2nG4XNJ_Z_wkj5iqYPto33hXBs7o/s200/CARTEL.jpg" width="141" /></a>Aínda que gusto de protexer calquera resto arqueolóxico, ben cultural ou patrimonio colectivo da sociedade galega; quizais me encariñei de vez coa torre dos Valle-Bermúdez ao analizar polo miudo os relevos esculpidos nas pedras do solemne edificio. </div>
<div style="text-align: justify;">
Analizalos de xeito xeométrico (nas proporcións, no material, nos motivos), estudalos e logo intentar reproducilos en augatintas sobre láminas de algodón... creou un lazo que ten que ver coa posesión. Un non é dono desa arquitectura pero pode "posuila", acariñala e tela como próxima. Deste feito, de gozar das súas gárgolas, dos canos coma canóns, das sereas, dos homes vexetais, dos escudos de armas, e do bestiario mitolóxico -profano e fantástico- somos quen de crer na magnitude desa plástica renacentista e posuila dende un aspecto comunitario. "Todo o que se ignora, desprézase" (que dicía Antonio Machado).</div>
</div>
<div class="" data-block="true" data-editor="7kmr6" data-offset-key="cl8uo-0-0" style="background-color: white; font-family: "Helvetica Neue", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; white-space: pre-wrap;">
<div style="text-align: justify;">
<span style="background-color: transparent;">Como resultado do estudo, coas axudas xenerosas dos responsábeis da casa-museo, gustamos de </span><a href="http://karrapucho.blogspot.com.es/2015/10/a-torre-dos-valle-bermudez-no-caraminal.html" style="background-color: transparent;">expoñer</a><span style="background-color: transparent;"> (do 16 de outubro ao 17 de novembro de 2015) todas as láminas creadas (máis de corenta) coa intención de divulgar, reinterpretar o feito plástico, reencontrármonos coa estética e ética renacentistas, e reescríbirmonos coma a ave fénix que asexa -aínda hoxe- na cornixa da torre.</span></div>
</div>
<div class="" data-block="true" data-editor="7kmr6" data-offset-key="8fe3f-0-0" style="background-color: white; font-family: "Helvetica Neue", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; white-space: pre-wrap;">
<h3 style="direction: ltr; font-family: inherit; position: relative; text-align: justify;">
<span data-offset-key="8fe3f-0-0" style="font-family: inherit;"><span style="color: red;">BRIÓN, FENTO, SILVEIRA</span></span></h3>
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjimdvXmX_MyK6XRNhLMG_FHzmOYJ7ZX4_C3kfSJ02uTdePhug855DpcjJxJXDQk_ltPNCbhPAB5YysGEzFIrpDjlnF4AfZvErMvIR1_UvpD_IPvCrrG7kYI8JtUOMdXAa9oofJGHCiEp6N/s1600/EVA02+001.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="169" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjimdvXmX_MyK6XRNhLMG_FHzmOYJ7ZX4_C3kfSJ02uTdePhug855DpcjJxJXDQk_ltPNCbhPAB5YysGEzFIrpDjlnF4AfZvErMvIR1_UvpD_IPvCrrG7kYI8JtUOMdXAa9oofJGHCiEp6N/s200/EVA02+001.jpg" width="200" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhA6eW9jvyYb-C5QvzWBTluShIiS1jQNj3MLEZeeAQNwJ9hjfRmAquXrpD3u0WB1oGWsO0ihyphenhyphen4K92iCHqcEz_ZvlssZJL70DKcqC_El13byBKRwu02SO5sshQ_8Cf1JYbuMWPcwYhgDMaWH/s1600/IMG_6053.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhA6eW9jvyYb-C5QvzWBTluShIiS1jQNj3MLEZeeAQNwJ9hjfRmAquXrpD3u0WB1oGWsO0ihyphenhyphen4K92iCHqcEz_ZvlssZJL70DKcqC_El13byBKRwu02SO5sshQ_8Cf1JYbuMWPcwYhgDMaWH/s200/IMG_6053.JPG" width="133" /></a>Na actualidade, como dende aquela e dende antes dese tempo, segue a medrar o brión, enraíza o fento, asexa a silveira, ulíscase o lique que lica no granito, despréndense tellas da cuberta (co risco que isto coadxuva), entra a auga no interior, esténdense as humidades (polo tanto, quizais puidese proliferar o inimigo do documento impreso ou manuscrito: o fungo) mais non todo é "selva", quizais. </div>
<div style="text-align: justify;">
Deterióranse paseniño -pola acción "humana" e a atmosférica- os relevos platerescos... No "xardín umbrío" repousa a sombra, sen luces... Comedias bárbaras, talvez, no S. XXI.</div>
<div style="text-align: justify;">
Se somos sensatos habería que subliñar outro feito, ao meu entender, que desmereceu un chisco aquela maxestosidade da torre e do pazo. Polos anos setenta do século pasado acométese unha "restauración", coa ampliación dun edificio anexo que non harmoniza ren co principal. A obra contemporánea, feita "dese xeito arbitrario" antes do boom inmobiliario, leva o absurdo selo do prescindíbel. Incluso podemos sinalar que o proxecto orixinal (obra de Carlos Fernández-Gago Varela) "desaparece" dos arquivos municipais, ou traspapélase, que xa se sabe como son estas cousas.</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhvPAgtujYZo9B44z2otNHi-ID205EPNDiT3IiVXlOcBSLy_S4C-2DmuM7knTFnRvQ322ljusrDea9UZw47sfSl45spLNl2WoYohxEX8j0oKODrOxP33AWhS9WSVTPaRec83M7vc8UwSAin/s1600/IMG_2795.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; display: inline !important; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="133" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhvPAgtujYZo9B44z2otNHi-ID205EPNDiT3IiVXlOcBSLy_S4C-2DmuM7knTFnRvQ322ljusrDea9UZw47sfSl45spLNl2WoYohxEX8j0oKODrOxP33AWhS9WSVTPaRec83M7vc8UwSAin/s200/IMG_2795.JPG" width="200" /></a>Pero deixádeme seguir afondando un chisquiño máis en como se "respecta" o patrimonio. Fornece esta idea o método polo cal un certo alcalde autoriza a limpeza do edificio histórico: a auga a presión, esa que é tan agarimosa cos relevos, coas pátinas superficiais, cos detalles... O resultado, aínda que se comenta polo baixiño, foi o seguinte: algún escudo con tenantes erosionado, algunhas columnas con bustos masculino e femenino irreconocíbeis... Por sorte houbo quen se animou a esixir a inmediata paralización da obra, e falo do que era por ese tempo o arquitecto municipal da Pobra, Carlos Henrique Fernández Coto.</div>
<div style="text-align: justify;">
O que tamén causa dor é ver como todas aquelas casiñas mariñeiras en simbiose (dende a sinxeleza das liñas construtivas) coa contorna e coa propia torre foron esfarelando e ninguén as quixo consolidar: bo motivo para alzar outras torres (de máis andares, máis pobres en materiais e lamentabelmente incómodas para moitos ollares). Porque a paisaxe (natural e urbana) e as vivendas humildes tamén forman parte do concepto patrimonio... do noso, do que nos fai ser e seguir sendo.</div>
<div style="text-align: justify;">
Quizais teñamos algún día ese panfleto turístico, de perfecto encadre, que realce a imaxe deteriorada, aínda que non decrépita. Imaxe que, se cadra, é o símbolo máis fiel do esperpento contemporáneo: a casa do "creador do esperpento", nunha situación "esperpéntica"... Vaites, vaites!!! Talvez conservemos fotos históricas do que foi e non se soubo gardar entre as alfaias e os aloumiños.</div>
<div style="text-align: justify;">
Xa o dicía Castelao, que o problema do idioma en Galiza é un problema de Cultura... Aínda que considero que non soamente isto é veraz no que concirne á lingua, senón que noutros aspectos tamén se certifica... Todo se resume nun problema de afectos, de AMAR o que che é propio e tamén respectar -que é outra forma de amar- o que non che pertence máis que pola mirada, pola historia, pola artes, pola sociedade e a natureza. Debemos posuír o que nos fai sermos conscientes do que somos. Ou iso creo, talvez...</div>
Héitorhttp://www.blogger.com/profile/01105834622387136218noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4702054487428070294.post-82658930110795013842017-01-16T13:11:00.002-08:002017-01-16T13:25:13.163-08:00A COSMOGRAPHIA DE SEBASTIAN MÜNSTER E GALIZA<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj1chcJrvol93eNPlpHodAwb0hUWWCwswLvFFUJ9wf7w_N15S9LRG3Es3josIXCZ2MPukUU2nRJITbtj5cuzK6kDUBR6Y2F5acfK1jp4tyhtkDU5daEl2utHwCEROXrjcV2HesEGfr1YPfP/s1600/xx+003.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj1chcJrvol93eNPlpHodAwb0hUWWCwswLvFFUJ9wf7w_N15S9LRG3Es3josIXCZ2MPukUU2nRJITbtj5cuzK6kDUBR6Y2F5acfK1jp4tyhtkDU5daEl2utHwCEROXrjcV2HesEGfr1YPfP/s200/xx+003.jpg" width="156" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="GL" style="font-size: 12.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: GL; mso-bidi-font-size: 11.0pt;">Poderíamos
comezar polo seu autor, mais neste caso coñecerémolo grazas ás súas obras.
Moitos foron os traballos que elabora e publica, abarcando diversas disciplinas
como a Gnomónica, a astronomía e a cartografía. Segundo se sabe, é o primeiro
autor alemán que na lingua que lle é de seu escribe sobre a cultura hebraica e o
hebreo. Non sendo menos de dúas ducias os seus títulos, os que máis nos
interesan para este capítulo teñen que ver coa cosmografía. Velaquí as que
coñecemos: <i><span style="color: blue;">Die Planetentafeln</span></i>, <i><span style="color: blue;">Organa planetarum</span></i> (1536), <i><span style="color: blue;">Cosmographia
universalis </span></i>(1544), e <span style="color: blue;"><i>De radio astronomico et geometrico liber </i></span>(1558).<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<h3 style="text-align: justify;">
<span lang="GL" style="font-size: 12.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: GL; mso-bidi-font-size: 11.0pt;"><span style="color: red;">SEBASTIAN
MÜNSTER: LIÑAS BIOGRÁFICAS</span></span></h3>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhNvrObtlvA3Y3dbE84Dz1pGw248KgvcXrVqH36zR96xTgE-OZKshJ_hqPWCqr1egxFlXgejf47lA9Zk7I3ZO8crORkxS-yPh8jwoo4AGwFbNGnmcEE0WYuBa-xhKCUKflkUsWNy65JZI9F/s1600/Muenster_de_Bry_Web.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhNvrObtlvA3Y3dbE84Dz1pGw248KgvcXrVqH36zR96xTgE-OZKshJ_hqPWCqr1egxFlXgejf47lA9Zk7I3ZO8crORkxS-yPh8jwoo4AGwFbNGnmcEE0WYuBa-xhKCUKflkUsWNy65JZI9F/s200/Muenster_de_Bry_Web.jpg" width="150" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Sebastian Münster</td></tr>
</tbody></table>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhy19owqMh6Z23-beqz0OqEGT5Fnplt7Q2xPHGay5ftpbWdY97pvedvjGsC8TvRX9mng-9JUz0sUa0SQjG9eE-abA3z4rJt2DdjSu6RqLG279E960nzC4VUCEE3LbuMijGrczcVKmflBYNk/s1600/1544+galiza.jpeg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="119" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhy19owqMh6Z23-beqz0OqEGT5Fnplt7Q2xPHGay5ftpbWdY97pvedvjGsC8TvRX9mng-9JUz0sUa0SQjG9eE-abA3z4rJt2DdjSu6RqLG279E960nzC4VUCEE3LbuMijGrczcVKmflBYNk/s200/1544+galiza.jpeg" width="200" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Editio princeps (1544)</td></tr>
</tbody></table>
<span lang="GL" style="font-size: 12.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: GL; mso-bidi-font-size: 11.0pt;">Comprobamos,
logo así, que este é un autor xermánico da primeira metade do século XVI, que
vive en tempos do Emperador Carlos V e desenvolve un importante labor
intelectual en distintos eidos. Fillo dun granxeiro e de nome Sebastian Münster,
nace por 1488 (na cidade alemá de Ingelheim am Rhein), recibe a orde sacerdotal
(en 1512) e será reitor da universidade de Basilea (fundada en 1459 polo Papa
Pío II). Alén diso, debemos destacar un feito: os seus estudos, dos que se fixo
eco a sociedade renacentista, provocaron que hoxe sexa considerado un dos
maiores cosmógrafos de todos os tempos. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="GL" style="font-size: 12.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: GL; mso-bidi-font-size: 11.0pt;"></span><br />
<span lang="GL" style="font-size: 12.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: GL; mso-bidi-font-size: 11.0pt;"></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="GL" style="font-size: 12.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: GL; mso-bidi-font-size: 11.0pt;">Falece
na cidade suíza de Basilea en 1552, deixando unha importantísima produción cultural.<o:p></o:p></span><br />
<span lang="GL" style="font-size: 12.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: GL; mso-bidi-font-size: 11.0pt;"></span><br />
<span lang="GL" style="font-size: 12.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: GL; mso-bidi-font-size: 11.0pt;"></span></div>
<h3 style="text-align: justify;">
<span lang="GL" style="font-size: 12.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: GL; mso-bidi-font-size: 11.0pt;"> </span><span lang="GL" style="font-size: 12.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: GL; mso-bidi-font-size: 11.0pt;"><span style="color: red;">A
COSMOGRAPHIA</span></span></h3>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiTRN6FPuvPSPEbV3aEvUCLzvL1p-VdqzNuj0ba30qYGNcNLIJDMRrAMjwGn3y9l6w52HfkLv_h0-8OZhmfwA5Slu46A4iCoJUvc6xCR6HHNw0lSmhOTIoonPb_rMrkrJpOVderXHufwN1h/s1600/aaa.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="165" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiTRN6FPuvPSPEbV3aEvUCLzvL1p-VdqzNuj0ba30qYGNcNLIJDMRrAMjwGn3y9l6w52HfkLv_h0-8OZhmfwA5Slu46A4iCoJUvc6xCR6HHNw0lSmhOTIoonPb_rMrkrJpOVderXHufwN1h/s200/aaa.jpg" width="200" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Hispania na Cosmographia <br />
de Sebastian Münster</td></tr>
</tbody></table>
<span lang="GL" style="font-size: 12.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: GL; mso-bidi-font-size: 11.0pt;">A obra
da facer fincapé é aquela titula <i>Cosmographia</i>,
que ve a luz no ano 1544 e que tivo unha repercusión enorme por toda Europa.
Segundo parece, trátase da primeira descrición do mundo escrita en lingua alemá
da que teñen saído dos tórculos non menos de dúas ducias de edicións nun mesmo
século. Por se isto fose pouco, verteuse a varios idiomas: latín (1550),
francés (1552), checo (1554), italiano (1558) e inglés (1561), tal e como nos
trae Nandini Das na obra colectiva titulada <i>The
Oxford Handbook of English Prose 1500-1640</i>.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="GL" style="font-size: 12.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: GL; mso-bidi-font-size: 11.0pt;">Numerosísimos
son os territorios que trata esta obra. E así divulga moitos feitos históricos,
accidentes xeográficos, asuntos de interese e aspectos lingüísticos das Illas
Británicas, de Hispania (con todos os seus reinos), Bélxica e Países Baixos,
Italia... Isto no que concirne ao libro II, os restantes até o sexto (con este
incluído) abordarán introduciranse noutros territorios de Europa, Asia, América
e África.<o:p></o:p></span><br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjuCrQytCakKEFHxd1osLcg8_L9oIrKtsCp-fIrkanhXsN2tMW4d0KTRaP-bWgKgsP3NiscctYdm5hNtIPIRB4yCKOFsEX_uh0PKdvTuPUHcWlL_VxDtQPtLHXAP58RSoZQnYZL8wKN5ZFr/s1600/Galizab.jpeg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="98" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjuCrQytCakKEFHxd1osLcg8_L9oIrKtsCp-fIrkanhXsN2tMW4d0KTRaP-bWgKgsP3NiscctYdm5hNtIPIRB4yCKOFsEX_uh0PKdvTuPUHcWlL_VxDtQPtLHXAP58RSoZQnYZL8wKN5ZFr/s200/Galizab.jpeg" width="200" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Edición francesa de 1575</td></tr>
</tbody></table>
<span lang="GL" style="font-size: 12.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: GL; mso-bidi-font-size: 11.0pt;"></span><br />
<span lang="GL" style="font-size: 12.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: GL; mso-bidi-font-size: 11.0pt;"></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="GL" style="font-size: 12.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: GL; mso-bidi-font-size: 11.0pt;">No que
respecta a “Hispania”, abundantes son os lugares, cidades e territorios que
cita; aínda que se ha centrar nos oito reinos principais: Aragón, Granada,
Portugal, Castela, León, Toledo, Galiza e Navarra. Estes, ademais, aparecen
representados cos seus brasóns reais.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="GL" style="font-size: 12.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: GL; mso-bidi-font-size: 11.0pt;"></span><br />
<span lang="GL" style="font-size: 12.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: GL; mso-bidi-font-size: 11.0pt;"></span></div>
<h3 style="text-align: justify;">
<span lang="GL" style="font-size: 12.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: GL; mso-bidi-font-size: 11.0pt;"><span style="color: red;">OS
GRAVADOS</span></span></h3>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgCAvHA8SisvI6hY2r4eLf7e2c3YaPupdIZkxKzlWt2F81DdJlZvn7hb48b12VWE4J6Koi2raHYOv8EySbnh8JzFo-7_t3HSeR1LI_K64mXm-d390vo0QKf3UiUPhzSQeMzQOH6YPkTpMN3/s1600/1598_-_David_Kandel_02.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="151" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgCAvHA8SisvI6hY2r4eLf7e2c3YaPupdIZkxKzlWt2F81DdJlZvn7hb48b12VWE4J6Koi2raHYOv8EySbnh8JzFo-7_t3HSeR1LI_K64mXm-d390vo0QKf3UiUPhzSQeMzQOH6YPkTpMN3/s200/1598_-_David_Kandel_02.jpg" width="200" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Rinoceronte de David Kandel,<br />
nunha edición de 1598</td></tr>
</tbody></table>
<span lang="GL" style="font-size: 12.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: GL; mso-bidi-font-size: 11.0pt;">A obra
destaca polos seus impresionantes gravados, concretamente xilografías, que
foron elaborados con grande mestría por varios dos mellores artistas dese
tempo. Os motivos representados non son unicamente decorativos (como letras
capitulares, recreacións florais, vexetais e animais), senón que tamén recrea o
aspecto de importantes cidades de Europa, a cartografía de países, continentes
e do globo terráqueo, personaxes históricos e incluso brasóns de armas. Nun
principio os gravados puideron ser non moi “complicados” na súa elaboración,
mais moitos deles –aínda que conservando o mesmo espírito artístico- foron
mellorando ao longo das décadas. Tanto é así que algúns escudos de armas só
estaban boquexados con coidados trazos rectos e curvos, para logo seren
sombreados en edicións vindeiras e, incluso, logo de finalizar o S. XVI, seren
coloreados manualmente.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiSllU7eVl2yU-yCyKIIwBaZD3AAFPoKRr5SecdE362veMY_blqqjxEj8sdQdaE8VZF6bUzzgFL_vpmvTZJdvtnj_zQ1UlB5vA9agFSTxwSml4G5YmjmeS_B7eW66n37QE7jiF7ZF6oRspZ/s1600/munster-c1570-hand-col-woodcut.-durer-s-rhinoceros-by-david-kandel-%255B3%255D-27029-p.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiSllU7eVl2yU-yCyKIIwBaZD3AAFPoKRr5SecdE362veMY_blqqjxEj8sdQdaE8VZF6bUzzgFL_vpmvTZJdvtnj_zQ1UlB5vA9agFSTxwSml4G5YmjmeS_B7eW66n37QE7jiF7ZF6oRspZ/s200/munster-c1570-hand-col-woodcut.-durer-s-rhinoceros-by-david-kandel-%255B3%255D-27029-p.jpg" width="200" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Rinoceronte de David Kandel, <br />
nunha edición coloreada</td></tr>
</tbody></table>
<span lang="GL" style="font-size: 12.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: GL; mso-bidi-font-size: 11.0pt;"></span><br />
<span lang="GL" style="font-size: 12.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: GL; mso-bidi-font-size: 11.0pt;"></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="GL" style="font-size: 12.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: GL; mso-bidi-font-size: 11.0pt;">Fermosísimos
son moitos dos animais “exóticos” alí estampados, coma o rinoceronte (que
subliña a súa fermosura nas edicións do S. XVII). Pero observamos que algúns
motivos, como este que acabamos de citar, son interpretacións de certos autores
deixados levar polo ronsel que deixaron os seus predecesores. O xilografía do
rinoceronte que realiza David Kandel é moi semellante a aqueloutra que fixera
Durero.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<h3 style="text-align: justify;">
<span lang="GL" style="font-size: 12.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: GL; mso-bidi-font-size: 11.0pt;"><span style="color: red;">OS
GRAVADORES</span></span></h3>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiGoVJa3knLYYO9ItCjGB-WkZqp9oUFYeTubHFBMCS8qTs7m00Yqej89q4Bog4WF_6Ty55T_Cn13VzEg1AY65MPV_cCOIbsvVCUzeReeOunm90LWMOImNdZpUzWYW-JKtrPZGAnkW2FXZ2X/s1600/xx+004.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="132" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiGoVJa3knLYYO9ItCjGB-WkZqp9oUFYeTubHFBMCS8qTs7m00Yqej89q4Bog4WF_6Ty55T_Cn13VzEg1AY65MPV_cCOIbsvVCUzeReeOunm90LWMOImNdZpUzWYW-JKtrPZGAnkW2FXZ2X/s200/xx+004.jpg" width="200" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Detalle de Galiza, no mapa <br />
de Hispania</td></tr>
</tbody></table>
<span lang="GL" style="font-size: 12.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: GL; mso-bidi-font-size: 11.0pt;">E xa
que comezamos a tratar os gravadores, cómpre citar, ademais de David Kandel
(1520-1592), especializado na temática naturalista, aos suízos Hans Rudolf
Manuel Deutsch (1525–1571) e Urs Graf (ca. 1485-1528) e o alemán
Hans Holbein “O Mozo” (ca. 1497–1543). </span><br />
<span lang="GL" style="font-size: 12.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: GL; mso-bidi-font-size: 11.0pt;"></span><br />
<span lang="GL" style="font-size: 12.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: GL; mso-bidi-font-size: 11.0pt;"></span>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi0PeJbPqvlJJvgZNhuvwMbi_FZmYevYyxX62tmZ53wkPaoJ-PZBmZZ70ydiRrDqrh_fucyPOzQ3MtQFAr_EnDVpZpeQZ2mXbMo2i-qo9AQEf1mHSrazf6As8PiaWn_X5S0UagVTvieUhqk/s1600/1546+galiza.jpeg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="118" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi0PeJbPqvlJJvgZNhuvwMbi_FZmYevYyxX62tmZ53wkPaoJ-PZBmZZ70ydiRrDqrh_fucyPOzQ3MtQFAr_EnDVpZpeQZ2mXbMo2i-qo9AQEf1mHSrazf6As8PiaWn_X5S0UagVTvieUhqk/s200/1546+galiza.jpeg" width="200" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Edición de 1546</td></tr>
</tbody></table>
<span lang="GL" style="font-size: 12.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: GL; mso-bidi-font-size: 11.0pt;">Descoñecemos, de momento, quen
puido ser o gravador ou os gravadores que estamparon os escudos de armas que se
plasman nesta obra, e máis concretamente os que se corresponden cos reinos
hispánicos. O que se pode afirmar é que os catro citados estaban entre os
mellores daquel tempo nas xeografías alemá e suíza.<o:p></o:p></span><br />
<span lang="GL" style="font-size: 12.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: GL; mso-bidi-font-size: 11.0pt;"><br /></span></div>
<h3 style="text-align: justify;">
<span lang="GL" style="font-size: 12.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: GL; mso-bidi-font-size: 11.0pt;"> </span><span lang="GL" style="font-size: 12.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: GL; mso-bidi-font-size: 11.0pt;"><span style="color: red;"><b>O BRASÓN DO REINO DE GALIZA</b></span></span></h3>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhjSDH5aGATdfZCcXxcTSTnxPQpH_nLVtcjuvxUG4VFrtix21gzJr09h96h7057OzKHC1TJJ4ariWLzmzNRtgXxqfjopiHBwWyl7JUNqHcsOF26lEZuR5gi99z1KzL7305u3Atp9Ec2NniL/s1600/bbb.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="144" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhjSDH5aGATdfZCcXxcTSTnxPQpH_nLVtcjuvxUG4VFrtix21gzJr09h96h7057OzKHC1TJJ4ariWLzmzNRtgXxqfjopiHBwWyl7JUNqHcsOF26lEZuR5gi99z1KzL7305u3Atp9Ec2NniL/s200/bbb.jpg" width="200" /></a></div>
<span lang="GL" style="font-size: 12.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: GL; mso-bidi-font-size: 11.0pt;">Segundo
analizamos as diversas edicións da obra, primeiramente os escudos dos reinos
hispánicos eran meros bosquexos (aínda así de calidade) perfectamente
executados. Logo engadíronse sombreados e os característicos efecto luminosos
para suxestionar volumes, e na edición de 1624 coloreados manualmente.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<div style="text-align: right;">
</div>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiRworJo3_0J2zRGQ_DKX5MiCVdhz99Gu13kb2lXFvQErzYKfTmeMlcF_L9dT69vvZjtaYcxzsq8sUQ_c8VLCdR7HPkMFgXXc0sALQ4IzbnZNNRO-crUJA_SpMIcG2ecS7kxhuqmLHJ4-0x/s1600/edici%25C3%25B3n+do+ano+1600.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="136" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiRworJo3_0J2zRGQ_DKX5MiCVdhz99Gu13kb2lXFvQErzYKfTmeMlcF_L9dT69vvZjtaYcxzsq8sUQ_c8VLCdR7HPkMFgXXc0sALQ4IzbnZNNRO-crUJA_SpMIcG2ecS7kxhuqmLHJ4-0x/s200/edici%25C3%25B3n+do+ano+1600.jpg" width="200" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Edición do S. XVII</td></tr>
</tbody></table>
<span lang="GL" style="font-size: 12.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: GL; mso-bidi-font-size: 11.0pt;">Indicábamos
noutro lugar que foron os brasóns de Aragón, Granada, Portugal, Castela, León,
Toledo, Galiza e Navarra os representados... Por 1544 so se indicaban estes
nomes, mais logo, na edición francesa, engadiríase o concepto de <i>royaume</i>. </span><br />
<span lang="GL" style="font-size: 12.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: GL; mso-bidi-font-size: 11.0pt;"></span><br />
<span lang="GL" style="font-size: 12.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: GL; mso-bidi-font-size: 11.0pt;"></span>
<span lang="GL" style="font-size: 12.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: GL; mso-bidi-font-size: 11.0pt;">No
que afecta ao reino galego, o brasoamento é o seguinte: “sementado de cruces,
un compón ou cáliz pechado”. De querermos precisar un chisco máis, só resta
dicir que en todas as edicións aparecen seis cruces, e naquelas que son
coloreadas, o campo é azur e o copón de ouro.<o:p></o:p></span></div>
Héitorhttp://www.blogger.com/profile/01105834622387136218noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4702054487428070294.post-78546979759826911462017-01-05T12:09:00.003-08:002020-09-04T01:48:15.231-07:00GALIZA NA ABDICACIÓN DE CARLOS V, POR FRANS FRANCKEN<div style="text-align: justify;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgrzYwBtr4NfWByXZqP__ar65vk_PSB40WfHb_JN1zzrvg0Lh8xSTQ1acZAuNk3VqBI0mLUOzOnI7huCBJ24-S-7DQuk_8KRKi4PlRrvg9d9V7fPOSGhiYcvmBvJmxI2ZZ9UFFTHjB7SUTr/s1600/1636+galiza.jpeg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgrzYwBtr4NfWByXZqP__ar65vk_PSB40WfHb_JN1zzrvg0Lh8xSTQ1acZAuNk3VqBI0mLUOzOnI7huCBJ24-S-7DQuk_8KRKi4PlRrvg9d9V7fPOSGhiYcvmBvJmxI2ZZ9UFFTHjB7SUTr/s200/1636+galiza.jpeg" width="182" /></a>Os Francken escribiron na historia das artes plásticas de Bélxica non só unha páxina importante, senón varios capítulos. E o motivo radica no feito de que non foron poucos os pintores que conseguiron subliñar os seus nomes nos cadros que, ao longo da súa vida, gustaron de pintar con enorme mestría.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Que teñamos constancia, <b><span style="color: red;">Nicholas Francken</span><span style="color: blue;"> </span></b>é o primeiro dunha longa saga de artistas que, cando menos, se estenderá durante cinco xeracións.<br />
<br />
Tamén podemos sinalar que máis dunha ducia de membros desta familia portentosa destaca neste eido; incluíndo a unha muller: Isabella Francken (filla de Hieronymus Francken).</div>
<br />
<h3>
<span style="color: red;"><b>UNHA CASTE DE ARTISTAS</b></span></h3>
<div style="text-align: justify;">
O declarado Nicholas, que se estebelece en Herentals e posteriormente en Autuerpen, é o proxenitor de<span style="color: red;"><b> Frans Francken I "O Vello"</b></span> (1542-1616), do que se poden consultar importantes datos biográficos na obra <i><b><span style="color: blue;">Flemish Paintings in the Metropolitan Museum of Art </span></b></i>(de Walter A. Liedtke)<br />
<br />
Este último artista, que consegue ser un pintor de éxito, ten igualmente dous irmáns moi reputados: <b><span style="color: blue;">Hieronymus Francken I</span></b> (1540-1610) e <span style="color: blue;"><b>Ambrosius Francken I </b></span>(1544-1618). Do seu matrimonio con Elisabeth Mertens, Frans ten media ducia de fillos: <span style="color: blue;"><b>Thomas </b></span>(Autuerpen 1574-1625), <span style="color: blue;"><b>Hieronymus Francken II </b></span>(Autuerpen 1578-1623), <span style="color: blue;"><b>Ambrosius II </b></span>(Autuerpen 1581-1632), <b><span style="color: blue;">Magdalena</span></b>, <span style="color: blue;"><b>Elisabeth </b></span>e <span style="color: red;"><b>Frans Francken II</b></span> "O Mozo" (Autuerpen 1581-1642). Todos os homes forman parte do mundo artístico e, o que máis ou o que menos, adquire o recoñecemento dentro dese eido.</div>
<br />
<h3>
<span style="color: red;">FRANS FRANCKEN II</span></h3>
<div style="text-align: justify;">
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgawPhyphenhyphennVCGGq-4sXGw4jlQuJwu6PB01QNDZsREk6Y5BRiVM7vbQ8XFf0bhXnZ44M4zIgA2wGoaSBcBuou-PiqNdRsnlT_m3O-bDqs4DzYi3f-YgV_0EHDPAwHnbUJvCoWCLLVItr3sVaZi/s1600/Frans_Francken_%2528II%2529%252C_by_Willem_Hondius.jpg" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgawPhyphenhyphennVCGGq-4sXGw4jlQuJwu6PB01QNDZsREk6Y5BRiVM7vbQ8XFf0bhXnZ44M4zIgA2wGoaSBcBuou-PiqNdRsnlT_m3O-bDqs4DzYi3f-YgV_0EHDPAwHnbUJvCoWCLLVItr3sVaZi/s200/Frans_Francken_%2528II%2529%252C_by_Willem_Hondius.jpg" width="131" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Frans Francken II <br />
"O Mozo"</td></tr>
</tbody></table>
Alén de ser alumno do seu proxenitor e de ter forxado unha carreira artística moi elevada a unha idade temperá, convértese en mestre da guilda ou gremio de San Lucas, na súa cidade natal (aló polo ano 1605). A este grupo tamén pertence o seu pai (tal e como se nos asegura na<span style="color: blue;"><i><b> European Paintings in the Collection of the Worcester Museum</b></i></span>).<br />
<br />
Dous anos máis tarde, instálase pola súa conta ao tempo que contrae matrimonio e lle nace o seu primeiro fillo homónimo (<span style="color: blue;"><b>Frans </b></span><b><span style="color: blue;">III</span></b>) que, seguindo a traxectoria familiar, había ser alcumado "Rubensian Francken" (facendo alusión a Rubens, evidentemente). <span style="color: blue;"><b>Hieronymus Francken III</b></span>, membro da súa proxenie, non renuncia ao mundo da plástica, e así o ha facer igualmente o seu descendente: <span style="color: blue;"><b>Constantijn Francken</b></span>.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Afondar nas virtudes dos membros destacados desta familia, no contexto da arte, alén de ser interesantísimo, resulta moi complicado, e incluso é un xeito de nos desviar do tema central, que ten moito que ver con Frans Francken II.<br />
<br />
Con respecto a este pintor, provisto de certos conceptos manieristas na súa obra, os seus cadros posúen un pouso alegórico ben importante, e exemplo disto é aquela pintura que -conservada en Ámsterdam no Museo Nacional de Holanda (<i><b><span style="color: blue;">Rijksmuseum</span></b></i>)- leva o título de <span style="color: blue;"><i><b>Alegoría da abdicación do emperador Carlos V en Bruxelas</b></i></span>.<br />
<h3>
<span style="color: red;"><br /></span><span style="color: red;">TESTAMENTO DE CARLOS V</span></h3>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgQf5JnetMZL5iC8o4LiulqyzgGqhd1cPPJi9HuMTC7-qoMnIBn7wa2MGwFXWvSfjauQbjCf_eZPDkMnaT8uiStXuaAJCE6fTPS2_iue9uH3UFds3c1BxtEVzKQy0lItKs5c679SO9A-RP8/s1600/039.jpg" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgQf5JnetMZL5iC8o4LiulqyzgGqhd1cPPJi9HuMTC7-qoMnIBn7wa2MGwFXWvSfjauQbjCf_eZPDkMnaT8uiStXuaAJCE6fTPS2_iue9uH3UFds3c1BxtEVzKQy0lItKs5c679SO9A-RP8/s320/039.jpg" width="219" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">O emperador Carlos V</td></tr>
</tbody></table>
Carlos V pronuncia as súas últimas vontades o 6 de xuño de 1554, concretamente na cidade de Bruxelas, e nelas fai gala dun amplo elenco de títulos. Velaquí algúns deles:<br />
<br />
"En el nombre de Dios todo poderoso, Padre, Hijo, Spíritu Santo, tress personas, un solo Dios verdadero, y de la gloriosa siempre Virgen y Madre suya Santa María, Nuestra Señora, y de todos los Santos y Santas de la Corte Celestial; nós, don Carlos, por la divina clemencia Emperador de los Romanos, Augusto Rey de Alemaña, de Castilla, de León, de Aragón, de las dos Sicilias, de Hierusalem, de Ungría, de Dalmaçia, de Croaçia, de Navarra, de Granada, de Toledo, de Valençia, de Galicia, de Sevilla, de Mallorca, de Çerdeña, de Córdova, de Córcega, de Murçia, de Jaén, de los Algarbes, de Algezira, de Gibraltar, de la Islas de Canaria, de las Indias, Islas y Tierra Firme del Mar Océano, Archiduque de Austria, Duque de Borgoña, de Brabante, de Lothoringia, de Corintia, de Carniola, de Linburg, de Luçenburg, de Gueldes, de Athenas, de Neopatria, Conde de Barcelona, de Flandes, de Tirol, de Auspurg, de Arthois y de Borgoña, palatino de Henao, de Olandia, de Zelandia, de Ferrete, de Friburg, de Hanurg, de Rosellón, de Hutfania, Langrave de Alsacia, Marqués de Burgonia y del Sacro Romano Imperio, de Oristán y de Gociano, Príncipe de Cataluña y Suevie, señor de Frisia, de la Marcha Esclavonia, de Puerto Haon, de Vizcaya, de Molina, de Salinas, de Triplo y de Malinas, etc.".<br />
<br />
Neste seu testamento sinálase que escolle ao seu fillo Filipe como "heredero y suçesor universal, en todos los dichos mis reynos e señoríos, así de Castilla, de León, Aragón, Cataluña, Valençia, Navarra, Galizia, Sevilla, Granada y las Islas Canaria y de las Indias, islas y Tierra Firme del Mar Océano, Mar del Norte y Mar del Sur, y otras cualequier yslas y tierras descubiertas y que se descubrirán, y señorearán de aquí en adelante, como en todos mis reynos de Nápoles, Cecilia, Mallorca, Menoría, Çerdeña y todos los demás señoríos y derechos, como quiera que sea, pertenecientes a las Coronas de Castilla de Aragón".<br />
<br />
Carlos V retirarase en Caucos de Yuste, ao pé dos claustros do mosteiro dos xerónimos. Aí fica ano e medio, até a chegada da súa morte que acontece o 21 de setembro de 1558.<br />
<br />
<h3>
<span style="color: red;"><b>ABDICACIÓN DO EMPERADOR</b></span></h3>
Logo da pasamento da súa proxenitora, Xoana I de Castela (acontecido o 12 de abril de 1555), o emperador reune á súa familia en Bruxelas a finais de ano. Entre ese 1555 e o 56, acontecen as abdicacións, polas que escolle ao seu irmán Fernando I de Absburgo (1503-1564) como sucesor no Sacro Imperio Romano Xermánico (ratificado de xeito formal en 1558); e ao seu fillo Filipe como herdeiro dos Estados de España e das Indias. Filipe II, monarca dende o 15 de xaneiro de 1556, adquirira tamén o título de Gran Mestre da Orde do Toisón de Ouro. O 25 de outubro de 1555, no Palacio Real de Bruxelas e acompañado de Guillermo de Orange, Carlos V inaugura a súa abdicación cun discurso pronunciado en francés e vestido cuns atuendos negros, unicamente adornados co Toisón. Porén, Frans Francken II non o pintaría, décadas máis tarde, con ese sobrio colorido, senón todo o contrario.<br />
<h3>
<span style="color: red;"><br /></span><span style="color: red;">ALEGORÍA DA ABDICACIÓN DO EMPERADOR CARLOS V</span></h3>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj9Rjgl7uhYgfN8homGWLf0hZ8qaDzDoZIxG05BwAlAYvP732DB6B4zehrSw5mhJJ6sgk-MojIXxgpUs6y3ASINaUJiX_qrGqcQW7_A-zYxSMUQttkrqJrLBC72hfYMjgoE_uPHpRdZvUO1/s1600/Frans_Francken_II_-_Troonsafstand_Karel_V.jpg" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="155" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj9Rjgl7uhYgfN8homGWLf0hZ8qaDzDoZIxG05BwAlAYvP732DB6B4zehrSw5mhJJ6sgk-MojIXxgpUs6y3ASINaUJiX_qrGqcQW7_A-zYxSMUQttkrqJrLBC72hfYMjgoE_uPHpRdZvUO1/s200/Frans_Francken_II_-_Troonsafstand_Karel_V.jpg" width="200" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Alegoría da abdicación do Emperador<br />
Carlos V en Bruxelas, <br />
por Frans Francken</td></tr>
</tbody></table>
O cadro no que Frans recrea a abdicación, mide 134 x 172 centímetros en alto e longo, respectivamente, e debeu ser realizado por 1636, segundo Peter Mason (<span style="color: blue;"><i><b>Infelicities: representations of the exotic</b></i></span>).<br />
<br />
Na zona central do mesmo, sentado no trono e con coroa imperial sobre a cabeza, aparece un feble Carlos V, acompañado do seu irmán Fernando (a que nomea emperador do Sacro Imperio Xermánico) e do seu fillo Filipe II (futuro soberano dos reinos das españas e señor dos Países Baixos). Na parte inferior, máis aló das figuras mitolóxicas representadas, coma tritróns, sereas e Neptuno (que alude a America), tamén hai certos elementos simbólicos que identifican aos continentes europeo, asiático e africano.<br />
<br />
Ao pé do monarca, alén da espada, o cetro e o globus cruciger tamén se aprecian un par de documentos con selos de chumbo que representan o parto e repartición dos territorios pertencentes ao emperador. Na dereita do cadro tamén se aprezan varias damas da realeza (unha delas puidera ser a emperatriz Sabela de Portugal, muller de Carlos V) que portan tres pendóns, nos que se identifican os brasóns de distintos territorios e reinos que foron motivo de reparto.<br />
<br />
<h3>
<span style="color: red;">IDENTIFICACIÓN DOS ESCUDOS</span></h3>
<h3>
<div style="font-size: medium; font-weight: normal;">
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiYRchqCmsBirtNnUjWWFXCGy8DFiLnEqKGOl-Szbl0ZpeU6aBnlXc17UK1ZdquxKA_mOI021J0OZRa3Zut62rRb5cdUizLS3gZjRW-vNCDp9DBJGWM8q-FrUY4_ae3khbXRRPHI5vcpXGT/s1600/afafrans.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="140" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiYRchqCmsBirtNnUjWWFXCGy8DFiLnEqKGOl-Szbl0ZpeU6aBnlXc17UK1ZdquxKA_mOI021J0OZRa3Zut62rRb5cdUizLS3gZjRW-vNCDp9DBJGWM8q-FrUY4_ae3khbXRRPHI5vcpXGT/s320/afafrans.jpg" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Enumeración dos brasóns</td></tr>
</tbody></table>
<br />
No <b><span style="color: blue;">primeiro pendón</span></b> represéntanse todos aqueles territorios ligados aos Países Baixos e aos estados Borgoñóns. Comeza cos ducados de Brabante (1), Limburgo (2), Luxemburgo (3) e Güeldres (4); os condados de Flandres (5), Artois (6), Henao ou Hainut (7), Holanda (8), Zelanda (9), Namur (10) e Zutphen (11); o marquesado de Antuerpen (12); os señoríos de Malinas (13), Utrech (14), Frisia (15), Overijssel (16) e Groninga (17)</div>
<div style="font-size: medium; font-weight: normal;">
<br /></div>
<div style="font-size: medium; font-weight: normal;">
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi7QefMxH43Flf0i1xjpZOfow0_TFmVLnDXyeEUt2t52J6ucTcBOCqz6VMI1ncs70MKZgGQxns4UukT5uKzXpVKohA9wvq_yrVMoVssKYKySRblVXctp4lvApLMuv_wr4cVlNg3NhGJrwCT/s1600/1630-1640+Frans+Francken+%2528II%2529.jpeg" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="110" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi7QefMxH43Flf0i1xjpZOfow0_TFmVLnDXyeEUt2t52J6ucTcBOCqz6VMI1ncs70MKZgGQxns4UukT5uKzXpVKohA9wvq_yrVMoVssKYKySRblVXctp4lvApLMuv_wr4cVlNg3NhGJrwCT/s200/1630-1640+Frans+Francken+%2528II%2529.jpeg" width="200" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Localización do escudo de Galiza</td></tr>
</tbody></table>
No <span style="color: blue;"><b>segundo pendón</b></span> identificamos once reinos da Península Ibérica: Castela (18), León (19), Aragón (20), Navarra (21), Granada (22), Toledo (23), Córdoba (24), Valencia (25), Galiza (26), Xaén (27) e Mallorca (28)</div>
<div style="font-size: medium; font-weight: normal;">
<br /></div>
<div style="font-size: medium; font-weight: normal;">
No <b><span style="color: blue;">último </span></b>grafáronse as armerías propias das terras do Lacio; isto é, os reinos das Dúas Sicilias (29) e Nápoles (30); o ducado de Milán (31); e os reinos de Sardeña (32) e Córsega (33).</div>
<div style="font-size: medium; font-weight: normal;">
<br /></div>
</h3>
<h3>
<b><span style="color: red;">ESCUDO DE GALIZA</span></b></h3>
<h3>
<div style="font-size: medium; font-weight: normal;">
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjrMea-xPpMIWPxQmlJRgQU0Xcvr32Meb4rpYIEhWLVwOhrcfR8svJ4vYSvCYbWXqWWgjkpmyuPsFpltwIAYFN00fbAiH6TlD4Entqub5CCNf4Rz-F0_MTRcdQKqLgmTrem6nyc7h7F4q4T/s1600/1581+GALIZA.JPEG" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjrMea-xPpMIWPxQmlJRgQU0Xcvr32Meb4rpYIEhWLVwOhrcfR8svJ4vYSvCYbWXqWWgjkpmyuPsFpltwIAYFN00fbAiH6TlD4Entqub5CCNf4Rz-F0_MTRcdQKqLgmTrem6nyc7h7F4q4T/s200/1581+GALIZA.JPEG" width="127" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Galiza na obra de <br />
Hiérosme de Bara</td></tr>
</tbody></table>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhKGmBG550C3cyc9IJy3Fpc4mWau7xMT449KjOlkXvL6JxYFUdM3_H1r_n7DgvnaZT6-8pnQ9xG38H6yz0ktZQE2iOX88IiLf3pQNpRGerOLgORuvCeS0CJuvRfvkK1zOse6CEsw5uzdNHR/s1600/1636+galiza.jpeg" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhKGmBG550C3cyc9IJy3Fpc4mWau7xMT449KjOlkXvL6JxYFUdM3_H1r_n7DgvnaZT6-8pnQ9xG38H6yz0ktZQE2iOX88IiLf3pQNpRGerOLgORuvCeS0CJuvRfvkK1zOse6CEsw5uzdNHR/s200/1636+galiza.jpeg" width="182" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Escudo de Galiza na pintura<br />
de Frans Francken II</td></tr>
</tbody></table>
<span style="font-family: inherit;">Como se achegou, no pendón relativo aos reinos peninsulares gráfase o emblema propio do reino galego. A súa descrición podería ser esta: "en campo de azur, e sementado de cruces recrucetadas e fixadas de prata, un copón pechado de ouro; tendo por timbre unha coroa real aberta". </span></div>
<div style="font-size: medium; font-weight: normal;">
<span style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div style="font-size: medium; font-weight: normal;">
<span style="font-family: inherit;">De querermos sacar algún "parentesco estilístico" deberiamos comparalo con aquel que Hiérosme de Bara trae para Galiza na súa obra titulada <span style="color: blue;"><i><b>Le Blason des Armoiries</b></i></span>, e máis concretamente na edición de 1628 (p. 165). Cómpre achegar que na primeira edición, de 1581, contémplanse as mesmas armas.</span></div>
<div style="font-size: medium; font-weight: normal;">
<span style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div style="font-size: medium; font-weight: normal;">
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiu2m1ZpJDyltnlJdirqs5t3hmJgcxoIzvJwlkc4twbAAPOLRoeD3QoVJP4HYppXK3Bwz6neVtHaI8Acwec9h07sBIsnboSF-GWkSSmCaGmnkNXSWo1ancC3sppdNK-0OC25lWKRdF7QRjj/s1600/cordoba.jpg" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><span style="font-family: inherit;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiu2m1ZpJDyltnlJdirqs5t3hmJgcxoIzvJwlkc4twbAAPOLRoeD3QoVJP4HYppXK3Bwz6neVtHaI8Acwec9h07sBIsnboSF-GWkSSmCaGmnkNXSWo1ancC3sppdNK-0OC25lWKRdF7QRjj/s200/cordoba.jpg" width="128" /></span></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-family: inherit;">Córdoba na obra de <br />Hiérosme de Bara</span></td></tr>
</tbody></table>
<span style="font-family: inherit;">Como conclusión cómpre sinalar que quizais Frans Francken II se baseou neste armorial para representar as armas propias do reino galego. Enténdase igualmente que a segunda edición da mesma fixérase oito anos antes, aproximadamente, da conclusión do óleo do artista de Antuerpen. En ambos casos (pintura e armorial) as cruces son de prata e non de ouro, ambas aparecen recrucetadas e fixadas e os copóns (pechados) son de ouro. E iso sen ter en conta, ademais, o estilo tan semellante con que están elaborados ambos brasóns galegos.</span></div>
<div style="font-size: medium; font-weight: normal;">
<span style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div style="font-size: medium; font-weight: normal;">
<span style="font-family: inherit;">Para rematar, e co obxecto de certificar esta teoría ("que Frans Francken" se deixa guiar da man de Hiérosme de Bara") é preciso comprobar como o autor do armorial colorea un brasón para o reino de Córdoba "idéntico" ao representado no segundo pendón da Abdicación do Emperador Carlos V en Bruxelas (1636).</span></div>
</h3>
<br /></div>
Héitorhttp://www.blogger.com/profile/01105834622387136218noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4702054487428070294.post-90969516499071452842016-12-25T11:56:00.001-08:002016-12-26T09:05:30.738-08:00GALIZA NO PALAIS DU FRANC EN BRUXAS<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEivGD6r9AtSAO1HtWCv-y9txvb8bID2Llf0Xo37DRwO8QnCYf9_ay9x_o1F4gp7e-YT5GTkHhcRYZwth2dvMR4cScgbe8Sa4fs0oak00G1NspZb2c-3WQBn7TNary0AVMVlmF1fyRpgPHuP/s1600/fmd473011.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEivGD6r9AtSAO1HtWCv-y9txvb8bID2Llf0Xo37DRwO8QnCYf9_ay9x_o1F4gp7e-YT5GTkHhcRYZwth2dvMR4cScgbe8Sa4fs0oak00G1NspZb2c-3WQBn7TNary0AVMVlmF1fyRpgPHuP/s200/fmd473011.jpg" width="133" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Un dos escudos de Galiza<br />
no Palacio du Franc <br />
(Bruxas)</td></tr>
</tbody></table>
<span style="text-align: justify;"><br /></span>
<span style="text-align: justify;">Visitar "Flandria" e "Valonia" (no Estado belga) é sempre unha marabilla, coas súas vilas e cidades que recenden a historia pero tamén ao fume daquelas guerras que os Austrias libraron nesas xeografías co obxecto de conservar, para Castela, certos territorios que xacían baixo a sombra da súa coroa imperial. E o veo translúcido do imperio deixa entrever -tanto en Anveres, como en Gante, Malinas ou Bruxas- certos testemuños da nacionalidade galega, así como doutros reinos que outrora intentaron encaixar nun mosaico de culturas, pobos, idiomas e realidades.</span><br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEinD6XeM3Fj0JfHEVDxysHjJXC44TcNPe1BUkTXTY98Yz9Ot0fSgaXTphXoGnrKGus-BdI8rXqKCCLrZ7w-ywZLB0dP_wBrpODdkpX2PBmKIwWwqjBAYNvRrkPjQrULr4HR-Li6pTdVfxHp/s1600/357-1897425fbc65a46506f2ffc311295346.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; display: inline !important; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEinD6XeM3Fj0JfHEVDxysHjJXC44TcNPe1BUkTXTY98Yz9Ot0fSgaXTphXoGnrKGus-BdI8rXqKCCLrZ7w-ywZLB0dP_wBrpODdkpX2PBmKIwWwqjBAYNvRrkPjQrULr4HR-Li6pTdVfxHp/s200/357-1897425fbc65a46506f2ffc311295346.jpg" width="128" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Palais du Franc</td></tr>
</tbody></table>
Quizais poderiamos sinalar, primeiramente, que durante os séculos XV e XVI certas familias destacadas de orixe galega buscaron asento no condado de Flandres, e máis concretamente en Bruxas. Disto ten tratado o xenealoxista e investigador (membro do CSIC) Eduardo Pardo de Guevara y Valdés, facendo fincapé -e con xenerosidade nos detalles- unha manchea de datos vinculados á familia dos Pardo. Alén disto, tamén se amosan nesta cidade brasóns identificábeis co reino de Galiza, aínda que tamén con outras (que non moitas) nacións da Península Ibérica. Desta volta falaremos dun elemento escultórico-arquitectónico dos máis significativos desa cidade, onde a decoración renacentista, a elaboración das tallas e a simboloxía que se observa reafirman con énfase esta gran obra de arte. Estámonos a referir do <i>Palais du Franc</i>, que na actualidade acolle ao museo homónimo.<br />
<br />
Así e todo, o noso interese hase centrar na maxestosa Chimenea da Audiencia.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<h3 style="text-align: justify;">
<span style="color: red;">O PALAIS DU FRANC</span></h3>
<div style="text-align: justify;">
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiIDpWfIVXUiFhFAcAPJUg6Qz9aWgsgYZH5JaTe0J38b-CZb8NTdzUej8A-tkxGRLC-tFg3V1cJVVsMewgWi7I90jSiBaVfaRL8n-9TqYr4USVplxIZOoksKzmPxrPizK7We4a2ho2lWZLc/s1600/Louis+Haghe%252C+P.R.I.+%25281806-1885%2529.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="158" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiIDpWfIVXUiFhFAcAPJUg6Qz9aWgsgYZH5JaTe0J38b-CZb8NTdzUej8A-tkxGRLC-tFg3V1cJVVsMewgWi7I90jSiBaVfaRL8n-9TqYr4USVplxIZOoksKzmPxrPizK7We4a2ho2lWZLc/s200/Louis+Haghe%252C+P.R.I.+%25281806-1885%2529.jpg" width="200" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">A Sala e Chimenea da Audiencia. <br />
Pintura de Louis Haghe</td></tr>
</tbody></table>
Trátase dun edificio renacentista, que outrora é o lugar no que, coa celebración das xuntas, se reúnen os concelleiros que gobernaban a cidade. Localízase nas proximidades da igrexa de San Donato e da capela do Santo Sangue.<br />
<br />
Abandonado o edificio, reconstrúese en 1722, mais no seu interior conserva -do século XVI- a sala de rexedores ou maxistrados, como liñas arriba demos conta. O pintor belga Louis Haghe (1806-1885) realizaría unha fermosísima pintura sobre esta parte interior do edificio, e máis concretamente da súa cheminea.<br />
<br />
Porén, no ha ser o único artista que se deixe embriagar de tal espazo: non poucos gravados conservamos do mesmo.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<h3 style="text-align: justify;">
<span style="color: red;">A CHEMINEA DA SALA DE REXEDORES</span></h3>
<div style="text-align: justify;">
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh4XKO3b_LtvLC4wCSfa6evbw6f0J7n-5DC1sZbYD8zsizRuN6Ml9pdI-EJ748la6DHZgFYUhcnblI8qBeXj4Y1ugY8dj9bszDEpLtRAMMPP41O0zQqlNHyQsprxtNt8lw7eOHK_L6Xq1d_/s1600/adad.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="149" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh4XKO3b_LtvLC4wCSfa6evbw6f0J7n-5DC1sZbYD8zsizRuN6Ml9pdI-EJ748la6DHZgFYUhcnblI8qBeXj4Y1ugY8dj9bszDEpLtRAMMPP41O0zQqlNHyQsprxtNt8lw7eOHK_L6Xq1d_/s200/adad.jpg" width="200" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Cheminea da Sala de Audiencia <br />
do Palais du Franc</td></tr>
</tbody></table>
A cheminea "curiosa reliquia do pasado" (en verbas de Agustin Joseph du Pays), alén de estar ateigada dun halo lendario, foi executada por Herman Glosencamp, Rogier de Smet e Adrien Raset ou Rans. A dirección das mesmas estivo a cargo do malinés Guizot de Beaugrant e do arquitecto de Bruxas Lanceloot Blondeel (1498-1561).<br />
<br />
Cinco son as figuras humanas que, a tamaño natural, se esculpiron e -en conxunto- representan tres xeracións da máis alta aristocracia europea. Con independencia disto, todo o conxunto está decorado profusamente co obxecto de ser un importante vehículo de transmisión política: non menos de corenta e sete labras heráldicas representan os estados, reinos e territorios que a Carlos V lle eran de seu.<br />
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<div style="text-align: justify;">
<h3 style="text-align: justify;">
<span style="color: blue;">Lateral esquerdo da cheminea</span></h3>
</div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjVRNX1I8WcNj0dyAcB3VCsbAYX6bxQxbLwtdwcWBbpvk9qDjSVYc-jian4E1U9qt9Au2tKjpULgR7OORKVyBStfiqzVyjD9QYdH5PGIB17cfYHMGle9n7kJEPuOEJFfIMG6XdphEjJkC14/s1600/esquerda.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="133" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjVRNX1I8WcNj0dyAcB3VCsbAYX6bxQxbLwtdwcWBbpvk9qDjSVYc-jian4E1U9qt9Au2tKjpULgR7OORKVyBStfiqzVyjD9QYdH5PGIB17cfYHMGle9n7kJEPuOEJFfIMG6XdphEjJkC14/s200/esquerda.jpg" width="200" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Lateral esquerdo</td></tr>
</tbody></table>
As figuras humanas aquí esculpidas representan a Maximiliano de Habsburgo (1459-1519), emperador do Sacro Imperio Xermánico (dende 1508), de aí que porte na talla a esfera do orbe; e a María de Borgoña (1457-1482), filla herdeira de Carlos "O Temerario" e Sabela de Borbón. Por conseguinte, ocupa os ducados de Lothier, Güeldres, Limburgo, Flandres, Borgoña, Brabante, etc. Esta muller contrae matrimonio co citado arquiduque de Austria, Maximiliano en 1477, que terán por fillo a Filipe "O Fermoso" e Margarida de Austria.<br />
<br />
No que atinxe á decoración, a zona esquerda da chimenea, en simetría co lateral dereito, ten esculpidos dez escudos de armas, concretamente os característicos dos seguintes estados:<br />
(1) Ducado de Luxemburgo,<br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi6cMxgC04uEqH6tIXHvyXRmiZuTJo5WAC8ZOyLqDUjdPiIz97HqxGDUS1qPukm_vpX_k5ioCHZyC3pvGgln7aaieeidnvkdaB9ABdoVQbvliM64yaiBPMCJMsyDbatxdTCFdCi32Okr1mo/s1600/esquerda00.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="152" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi6cMxgC04uEqH6tIXHvyXRmiZuTJo5WAC8ZOyLqDUjdPiIz97HqxGDUS1qPukm_vpX_k5ioCHZyC3pvGgln7aaieeidnvkdaB9ABdoVQbvliM64yaiBPMCJMsyDbatxdTCFdCi32Okr1mo/s200/esquerda00.jpg" width="200" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Numeración do lateral esquerdo</td></tr>
</tbody></table>
(2) Condado de Artois,<br />
(3) Flandres,<br />
(4) Ducado de Brabante,<br />
(5) Brasón de Carlos "O Temerario",<br />
(6) Borgoña Antiga,<br />
(7) Condado de Namur,<br />
(8) Ducado de Carintia,<br />
(9) Tirol e<br />
(10) Novamente o Condado de Namur.<br />
<br />
No brasón de Carlos "O Temerario" identifícanse as do ducado de Borgoña, as do condado homónimo, as dos ducados de Brabante e Limburgo e o condado de Flandres.<br />
<br /></div>
<h3>
<span style="color: blue;">Centro da cheminea</span></h3>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhPbViXBGgq_QLdDTzUTEbt0J2IAkO-2x_D_ne6Do5L-pdcblZ5RA_zIVBsYnjtby_mGRkuQuKZGjRaupurwnhh_l-svMQUPYzKRG5WNJUHudAgo_cOnw1SoMlJ339Tb7OjQazwjWy5gPM6/s1600/central.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="182" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhPbViXBGgq_QLdDTzUTEbt0J2IAkO-2x_D_ne6Do5L-pdcblZ5RA_zIVBsYnjtby_mGRkuQuKZGjRaupurwnhh_l-svMQUPYzKRG5WNJUHudAgo_cOnw1SoMlJ339Tb7OjQazwjWy5gPM6/s200/central.jpg" width="200" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Zona central</td></tr>
</tbody></table>
Preside a zona central da cheminea Carlos V (neto do arquiduque Maximiliano de Habsburgo), que ao igual có seu avó terma na súa man esquerda o<i> globus cruciger</i>, ou esfera do orbe. Nesta zona, son vintesete os escudos esculpidos, algúns xa representados noutro lugares, os cales intentaremos identificar.<br />
<br />
Ao noso entender, identificamos:<br />
(11) Suabia,<br />
(12) Estiria,<br />
(13) Toledo,<br />
(14) Croacia,<br />
(15) Valencia,<br />
(16) Croacia,<br />
(17) Nápoles,<br />
(18) Dalmacia,<br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjvc3vT5RJAZupqCcLuSMWgQ0RBUxYyk4Cg9ECVIKWsns-vcPKDsO_cy_wcgeJ8K4XD6IMR93_0-jMWIozwmYwyWjcfJ06u3lj1Sw5TBsG15Q85ADVVSee2zgw_nzYQBZTDtEcyL2pAWdLP/s1600/centro00.jpeg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjvc3vT5RJAZupqCcLuSMWgQ0RBUxYyk4Cg9ECVIKWsns-vcPKDsO_cy_wcgeJ8K4XD6IMR93_0-jMWIozwmYwyWjcfJ06u3lj1Sw5TBsG15Q85ADVVSee2zgw_nzYQBZTDtEcyL2pAWdLP/s200/centro00.jpeg" width="199" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Numeración da zona central</td></tr>
</tbody></table>
(19) Dalmacia novamente,<br />
(20) Hungría,<br />
(21) As propias de Maximiliano de Austria,<br />
(22) Austria Antiga e Nova,<br />
(23) Hungría,<br />
(24) As de Carlos V,<br />
(25) Castela,<br />
(26) León,<br />
(27) Aragón,<br />
(28) Dúas Sicilias,<br />
(29) Aragón,<br />
(30) Xerusalén,<br />
(31) Navarra,<br />
(32) Dúas Sicilias,<br />
(33) Granada,<br />
(34) Nápoles,<br />
(35) Galiza,<br />
(36) Valencia e<br />
(37) Sardeña.<br />
<br /></div>
<h3 style="text-align: justify;">
<span style="color: blue;">Lateral dereito da cheminea</span></h3>
<div style="text-align: justify;">
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjau607Qsz57ItaRM0K-ljw10WRtMTrTKBEUSd4iObZ52jumze4DZiQLVsRPgoTeuBjcs9VgUJFL0Cmf-nnNrM1CGPPMYuyJdefIMjo-ppYu3cUdDAzn8-KYyhZ_E-zxJWzRfGoBPBoWfTQ/s1600/dereita.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="133" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjau607Qsz57ItaRM0K-ljw10WRtMTrTKBEUSd4iObZ52jumze4DZiQLVsRPgoTeuBjcs9VgUJFL0Cmf-nnNrM1CGPPMYuyJdefIMjo-ppYu3cUdDAzn8-KYyhZ_E-zxJWzRfGoBPBoWfTQ/s200/dereita.jpg" width="200" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Lateral dereito</td></tr>
</tbody></table>
<div style="text-align: justify;">
No lateral dereito da cheminea esculpíronse as imaxes de Carlos de Valois e Borgoña (alcumado "O Temerario") e Margarida de York. El, que nace en 1433 e fina en 1477, é o titular dos ducados de Borgoña, Brabante, Limburgo, Lothier e Luxemburgo; do marquesado de Namur e dos condados de Artois, Borgoña, Charolais, Flandres, Hainut, Holanda e Zelanda. Margarida, irmá dos reis de Inglaterra Eduardo IV e Ricardo III, vén ao mundo en 1446, será a terceira esposa do devandito Carlos de Valois e fina en 1503. Na efixie que se realizou para o declarado elemento arquitectónico, Margarida leva na man unha flor, en evidente alusión á rosa branca ou alba da casa de York (que se distingue da que é vermella e que representa á casa de Lancaster).</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Entre a fermosa decoración, aparecen tallas heráldicas moi significativas que, identificadas e numerados en sentido antihorario, podemos indicar que se tratan das seguintes:</div>
(38) Navarra,<br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhRd-gqSw1_pRixWltDx1LugpqSC1o-ik6_yX7fkJkFw-QN-MBEKdAhaGzpJ5v2Z8DADmVxmYrq2gXTt5Ib8wL_o_CmdKrLCLTnxR0m0iPsYP8b-QzKJCbmPAX3ZHvkfFNYIe1by40lX-zq/s1600/dereita00.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="138" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhRd-gqSw1_pRixWltDx1LugpqSC1o-ik6_yX7fkJkFw-QN-MBEKdAhaGzpJ5v2Z8DADmVxmYrq2gXTt5Ib8wL_o_CmdKrLCLTnxR0m0iPsYP8b-QzKJCbmPAX3ZHvkfFNYIe1by40lX-zq/s200/dereita00.jpg" width="200" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Numeración do lateral dereito</td></tr>
</tbody></table>
(39) Catalunya,<br />
(40) Mallorca,<br />
(41) Toledo,<br />
(42) Castela e León,<br />
(43) León,<br />
(44) Sevilla,<br />
(45) Galiza,<br />
(46) Castela e León unido a Galiza e<br />
(47) e Granada.<br />
<br />
<br />
<h3>
<span style="color: red;">ESCUDOS DO REINO DE GALIZA</span></h3>
<div style="text-align: justify;">
Como deducimos das descricións anteriores, son dous os escudos correspondentes ao Reino de Galiza, porén existe un terceiro -dubidoso- do que tamén faremos descrición. Reservamos esta representación, que leva o numero corenta e seis na nosa numeración, para o remate deste estudo, pois igual nos temos que deter un chisco máis.<br />
<br />
Alén disto, cómpre sinalar que todos os brasóns foron esculpidos por 1529, que se sinala nunha cartela, localizada sobre unha columna do lateral dereito da zona central (ou principal) da cheminea.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<h3>
<b><span style="color: blue;">Brasón (35): Galiza</span></b></h3>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEil2rrl0JbxtXs830jS69UZRbnfFsi1O-z42BUl6b23F8lgJ5gVwjcql6FsRpyLUGBPgt54Yj_gZfGpDSd8uCjQwu9OVgUQDnkZusy6cdBH9FUsDT2xyJYbsZ_XgmvHxPQ4JfdRHnvdoeYH/s1600/fmd473011.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEil2rrl0JbxtXs830jS69UZRbnfFsi1O-z42BUl6b23F8lgJ5gVwjcql6FsRpyLUGBPgt54Yj_gZfGpDSd8uCjQwu9OVgUQDnkZusy6cdBH9FUsDT2xyJYbsZ_XgmvHxPQ4JfdRHnvdoeYH/s200/fmd473011.jpg" width="133" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Escudo de Galiza co<br />
campo sementado de <br />
cruces</td></tr>
</tbody></table>
<div style="text-align: justify;">
O escudo número 35, que aparece suxeito por un tenante alado, de torso espido e provisto de extremidades inferiores de tipo floral; terma coas súa mans dunha grilanda que contorna o escudo. O tenante tamén posúe follas na súa face, polo que sería quizais recomendábel clasificalo como un <i>Green Man</i> (ou home verde).<br />
<br />
Esta, tamén provista de decoración vexetal, ten salpicadas no seu contorno un bo número de pezas de froita (ao noso entender, mazás).</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
A descrición do brasón sería: sementado de cruces recrucetadas, un copón; timbrado todo por coroa real aberta.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Como podemos ver, esta resulta ser unha das máis fermosas representacións do escudo do Reino de Galiza que se conserva e, ademais, xunto co que describiremos a continuación, das poucas que foron esculpidas en madeira e que perduran no exterior da comunidade e nacionalidade histórica de Galiza.<br />
<br />
Tamén podemos afirmar que é unha das primeiras pezas nas que se grafaron cruces. Sobre papel, a primeira representación que teñamos constancia é aquela pertencente á <i>Carta Itineraria Europae </i>(editada por 1520). Porén este brasón localizado no Palais du Franc, é o primeiro que leva cruces recrucetadas, xa que o da cita carta son cruces normais, aínda que asemellan de Malta.</div>
<br />
<div style="-webkit-text-stroke-width: 0px; color: black; font-family: "Times New Roman"; font-size: medium; font-style: normal; font-variant-caps: normal; font-variant-ligatures: normal; font-weight: normal; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: justify; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;">
</div>
<h3>
<b><span style="color: blue;">Brasón (45): Galiza antiga</span></b></h3>
<div style="text-align: justify;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg7zdZA2zizUSTKjf8GrN0L6vXGeMxHLFwdkAuoCRipLctX0CrHmUWVQ1F4IzODZT3ulaV43fAU326uK5QL1JyIETrrfpCH2FGJWWsKpg9I-LqCBokZGV2q455u3Nb7Fk-jOtI6c0h_-cnw/s1600/GALIZA.JPG" imageanchor="1" style="clear: right; display: inline !important; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em; text-align: center;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg7zdZA2zizUSTKjf8GrN0L6vXGeMxHLFwdkAuoCRipLctX0CrHmUWVQ1F4IzODZT3ulaV43fAU326uK5QL1JyIETrrfpCH2FGJWWsKpg9I-LqCBokZGV2q455u3Nb7Fk-jOtI6c0h_-cnw/s200/GALIZA.JPG" width="128" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj64eDzr1rfWdIpFovib3KBR8FnFUcXO7C9yPAbFZCLcuxKAsHeuU1vOMuKtjMwrPA5oIAMIgvnzBeaG4Wv_Oq33VtyatXGQWRJXe6XIbk2x4SjLBPg5A3cXE6MQNcUwcNge8VTbs3V6JSx/s1600/gzantiga.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj64eDzr1rfWdIpFovib3KBR8FnFUcXO7C9yPAbFZCLcuxKAsHeuU1vOMuKtjMwrPA5oIAMIgvnzBeaG4Wv_Oq33VtyatXGQWRJXe6XIbk2x4SjLBPg5A3cXE6MQNcUwcNge8VTbs3V6JSx/s200/gzantiga.jpg" width="123" /></a><br />
<div style="text-align: justify;">
Como comentamos, localízase na zona dereita da cheminea, e neste escudo represéntanse as armas propias de Galiza, pero na súa versión primitiva, isto é, sen ter o campo sementado de cruces e ocupando o maior espazo do seu campo. Por timbre leva unha coroa real aberta.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
A súa lectura do brasón sería: en campo de azur, un copón de ouro.</div>
</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
No lateral amosamos a representación do escudo de Galiza segundo o armorial de Vigil Raber, datado en 1548. Deste armorial, de moito interese por diversos aspectos, trataremos noutra ocasión.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<br />
<h3>
<b><span style="color: blue;">Brasón (46): Castela, León e Galiza ou Asturies?</span></b></h3>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwfX2NNh8IHiwV8p-nH87e5HmR7TsSKJHh8RyLWVzu_R-915uDkVAhNs5uf90p5bH-B0LLcbaxwXoivQzpGJjc9aQR-PNyjDL9JKE-GXHoGD4uFpd2dw4Ucw8TkuVhSvLcXoTCLEnIy7tP/s1600/castelaleongz.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwfX2NNh8IHiwV8p-nH87e5HmR7TsSKJHh8RyLWVzu_R-915uDkVAhNs5uf90p5bH-B0LLcbaxwXoivQzpGJjc9aQR-PNyjDL9JKE-GXHoGD4uFpd2dw4Ucw8TkuVhSvLcXoTCLEnIy7tP/s200/castelaleongz.jpg" width="144" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Escudo dos reinos de <br />
Castela, León e Galiza</td></tr>
</tbody></table>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi42fyXyzYoT0jEP12ui0KhsLG-QBcEfRJmWLSMIq-4hq9ZkciuaQLjRGwDBPp1SP213QCXFd_MzYRyiiJv3MI34Hc5PH9UOYNWs-ynbHCJP5P5o_9s5sx7O2WJsGpf0TTCIC5CPnXnUUMa/s1600/EPN_475195523_0029a.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; display: inline !important; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi42fyXyzYoT0jEP12ui0KhsLG-QBcEfRJmWLSMIq-4hq9ZkciuaQLjRGwDBPp1SP213QCXFd_MzYRyiiJv3MI34Hc5PH9UOYNWs-ynbHCJP5P5o_9s5sx7O2WJsGpf0TTCIC5CPnXnUUMa/s200/EPN_475195523_0029a.jpg" width="165" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Segundo Vigil Raber</td></tr>
</tbody></table>
<div style="text-align: justify;">
Trátase dun escudo cuartelado en cruz, co primeiro e cuarto cuarteis igualmente cuartelados e coas armas características de Castela e León; nos cuarteis segundo e terceiro represéntanse as armas de Galiza. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Este brasón, algúns mapas e e armoriais pretenden sinalar que son as armas características de Asturias, mais se analizamos os seus esmaltes e as representacións dos seus mobles heráldicos (tal e como se ve no armorial de Vigil Raber, datado en 1548) ao noso ver son os característicos daqueles tres reinos: Castela, León e Galiza.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Está provisto este escudo de coroa real aberta.</div>
<br /></div>
Héitorhttp://www.blogger.com/profile/01105834622387136218noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4702054487428070294.post-494852217000336302016-12-15T15:43:00.003-08:002016-12-16T10:16:40.982-08:00GALIZA NOS ARMORIAIS DE KONRAD GRÜNEMBERG E NIKOLAUS BERTSCHI<br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgE9E-qA4x6qKnR7yxZtPCbsODu40ep0hcTkKdJZmQ2AV7_v-3tzXsQobuZXuDesio8-tJ_hdCz-9FfaIz5RqP4yjwBapMesa_dN2l73cUOjMrBo9hm1hPzUK2DLAyRRqMtpYSD_qSK7FFQ/s1600/galiza.jpeg" imageanchor="1" style="clear: left; display: inline !important; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: justify;"><img border="0" height="122" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgE9E-qA4x6qKnR7yxZtPCbsODu40ep0hcTkKdJZmQ2AV7_v-3tzXsQobuZXuDesio8-tJ_hdCz-9FfaIz5RqP4yjwBapMesa_dN2l73cUOjMrBo9hm1hPzUK2DLAyRRqMtpYSD_qSK7FFQ/s200/galiza.jpeg" width="200" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Escudos de Galiza e Santiago</td></tr>
</tbody></table>
<div style="text-align: justify;">
Dende o século XIII o escudo do reino galego foi representado sempre en distintos armoriais, con independencia do lugar de procedencia do artista, co emblemático cáliz que lle asignou o carácter -ao seu brasón- de parlante. E isto acontece tanto nas Illas Británicas (véxase o <i>Segar's Roll</i>) ou en territorios franceses (consultemos o <i>Coislin-Séguier</i>, o armorial de <i>Jean V de Bueil</i> e o de <i>Jean Faucquet</i>). Ben o cáliz ou cálices, ben os copóns eucarísticos, estes mobles heráldicos son visíbeis ao longo do medievo para aludir a ese pequeno reino fundado no ano 410 polo pobo suevo que se asenta no norte de Portugal, Galiza, terras de León e Asturies.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Así e todo existe un par de excepcións, sendo a máis importante da que imos a tratar de seguido, na que se observa que houbo quen quixo ver a Galiza sen tales mobles heráldicos.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<h3 style="text-align: justify;">
<span style="color: red;">KONRAD GRÜNEMBERG</span></h3>
<div style="text-align: justify;">
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjB6XJrUSN7dx9Zkb798Mt6-nDyC7gWM-zRqqY_9i3wkp9TT9ugYIQRbjeei-Fn95tTdbCveKEO-lMGJPlgGE3Q_h_q9yGEgG3L03ZdHYb1jO4gRLNY85M7uBUiBTii83aJVv4ts2OhOmRX/s1600/aaaaaa.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjB6XJrUSN7dx9Zkb798Mt6-nDyC7gWM-zRqqY_9i3wkp9TT9ugYIQRbjeei-Fn95tTdbCveKEO-lMGJPlgGE3Q_h_q9yGEgG3L03ZdHYb1jO4gRLNY85M7uBUiBTii83aJVv4ts2OhOmRX/s200/aaaaaa.jpg" width="140" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Armas de Konrad <br />
Grünemberg</td></tr>
</tbody></table>
Konrad Grünemberg nace polo ano 1420, e chega as ser un respectado nobre alemán residente en Constanza (<i>Konstanz</i>, hoxe no estado de Baden-Württemberg, lindeiro con Suíza e Francia). Nesa cidade tense ocupado da súa alcaldía en varias ocasións aínda que, con anterioridade, exerce de mestre construtor e rexedor do concello entre 1454 e 1462. Durante a súa etapa na que está ao servizo de emperador Federico III (1415-1493), logo de 1465, é nomeado cabaleiro dese monarca en 1485, e igualmente da <i>Orde de Santo Sepulcro de Xerusalén</i>.<br />
<br />
Mais estes non serían os seus únicos galardóns. No seu currículo de honores tamén destaca un feito: o de ser membro da Orde da Xerra e a Billa (fundada no Reino de Pamplona), da de Famagusta (Chipre), e da Orde de San Xurxo e Santa Catarina (que crea en Austria o citado rei Federico, proxenitor de Maximiliano de Habsburgo).</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<h3 style="text-align: justify;">
<span style="color: red;">O ARMORIAL DE GRÜNEMBERG OU DE ÖSTERREICH (1483)</span></h3>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh01C9gIGldrOgewWtB8bsb8EGlMP9U9CKiag4YiQCd7B193dtNtEmcSACspSSX_ajM7QcBCCsYamp3tchuSS-g4NzPZlqINNrLpeQccmeK_peKN3enqf57sPNnVDrUJUd2eb2a7Qwu1qvF/s1600/b.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh01C9gIGldrOgewWtB8bsb8EGlMP9U9CKiag4YiQCd7B193dtNtEmcSACspSSX_ajM7QcBCCsYamp3tchuSS-g4NzPZlqINNrLpeQccmeK_peKN3enqf57sPNnVDrUJUd2eb2a7Qwu1qvF/s200/b.jpg" width="143" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Armas de Portugal e Lisboa</td></tr>
</tbody></table>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiMlOll_G6zFfJLKEUuC4TM3uYHV_NyB93Hw_tRfmALJN3Huggu6v7O02MUIfigeTGXF8gxO6TIMb4QMOz87YGdpS76UOWOAEd4hvebhlgMyULZbYrsG_IPGAX_ftnn811TkLXJ1eSQUuBl/s1600/wasserzeichen-projekte.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiMlOll_G6zFfJLKEUuC4TM3uYHV_NyB93Hw_tRfmALJN3Huggu6v7O02MUIfigeTGXF8gxO6TIMb4QMOz87YGdpS76UOWOAEd4hvebhlgMyULZbYrsG_IPGAX_ftnn811TkLXJ1eSQUuBl/s200/wasserzeichen-projekte.jpg" width="144" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Armas de Castela, Vella<br />
Castela, Dúas Sicilias,<br />
Galiza e Santiago</td></tr>
</tbody></table>
<div style="text-align: justify;">
Dúas son as obras máis coñecidas deste aristócrata: O armorial de Österreich (<i><b><span style="color: blue;">Osterreichische Wappenchronik</span></b></i>), e o <i>Caderno de viaxe</i> que realiza tras a súa peregrinación a Xerusalén (datado en 1486). Recomendamos, a este respecto, que se consulte a obra de Carmina G. di Biase, titulada <i><b><span style="color: blue;">Travel and Translation in the Early Modern Period</span></b></i>, na que se dá conta dese periplo espiritual.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
No que concirne ao libro de armas, que se debeu rematar por 1483, é o que máis nos interesa para esta publicación, xa que debemos afirmar con rotundidade que se trata dunha obra fermosísima e cunha calidade na súa elaboración dos brasóns magnífica. Alén diso, podemos subliñar as representacións armeiras dos reinos de Castela, Vella Castela, Dúas Sicilias. Galiza e Santiago de Compostela (ambos na mesma lámina), Aragón e Nápoles (tamén na súa respectiva páxina), Portugal, Vello Portugal e Lisboa (na súa).</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<h3 style="text-align: justify;">
<span style="color: red;">ARMAS DE GALIZA E SANTIAGO</span></h3>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhPtnHg_v4ajRuxO1kc9LStzxGz5QP9Qqdp7yg_ScaysZtt8tI70Av1LHRVz-HT1a0VTIH7tAOAJO8zVj-rsIrmNHtwcA0DvxrUKAK-NRbRjuOasbTwT7Yw_hjfGJnw6_FN-Qem_MWJHi-O/s1600/galiza.jpeg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="122" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhPtnHg_v4ajRuxO1kc9LStzxGz5QP9Qqdp7yg_ScaysZtt8tI70Av1LHRVz-HT1a0VTIH7tAOAJO8zVj-rsIrmNHtwcA0DvxrUKAK-NRbRjuOasbTwT7Yw_hjfGJnw6_FN-Qem_MWJHi-O/s200/galiza.jpeg" width="200" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Armas de Galiza e Santiago</td></tr>
</tbody></table>
<div style="text-align: justify;">
As armerías galegas son, como anticipamos, moi diferentes ás habituais, e estas vense acompañadas das que lle son propias a Santiago. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Para este último territorio o brasón é o seguinte: "en campo de goles, tres cunchas de vieira de prata ben ordenadas".</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Para o caso das de Galiza sería: "de prata, catro barras de azur". Sobre delas hai unha lenda que pon; "Galicia" e sobre aqueloutras "Sannd Iacob".</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<h3 style="text-align: justify;">
<span style="color: red;">O ARMORIAL DE NIKOLAUS BERTSCHI (1515)</span></h3>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj0B6lb0fWOGDQEE25cH2rzB7T1IllFFoUP6b1t8lUh313L21qto09hbmXnYh396qjoEp4h2t0OnyDT07tYkDsL46o75QwqkVWfoWjsCGrRdEa-NIvNbxF3fumedsXut4TNeYME0LaTXssE/s1600/galicia.jpeg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj0B6lb0fWOGDQEE25cH2rzB7T1IllFFoUP6b1t8lUh313L21qto09hbmXnYh396qjoEp4h2t0OnyDT07tYkDsL46o75QwqkVWfoWjsCGrRdEa-NIvNbxF3fumedsXut4TNeYME0LaTXssE/s200/galicia.jpeg" width="155" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Armas de Galiza e Santiago</td></tr>
</tbody></table>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi599grJZmicPvgl-bqQkgqk-0t2B4_OUDIm9pKNqXYte3g-W90XuSnGQbaM7VCfKIw2qg3C9eHzqVJ60bD4JVklVv3Sj1ENgKO1mSy0dAavpiOqoXvUUcknNHt56MO_W6N7quv-Eyb6Ppw/s1600/119.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi599grJZmicPvgl-bqQkgqk-0t2B4_OUDIm9pKNqXYte3g-W90XuSnGQbaM7VCfKIw2qg3C9eHzqVJ60bD4JVklVv3Sj1ENgKO1mSy0dAavpiOqoXvUUcknNHt56MO_W6N7quv-Eyb6Ppw/s200/119.jpg" width="138" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Armas de Francia, España,<br />
Inglaterra e Hungría</td></tr>
</tbody></table>
<div style="text-align: justify;">
Outro armorial a ter presente, aínda que este non está totalmente completo, é aquel realizao polo iluminador e miniaturista Nikolaus Bertschi (<i><b><span style="color: blue;">Wappenbuch besonders deustcher Geschlechter</span></b></i>). O autor, que debeu falecer por 1542, debeu realizar ese armorial polo ano 1515, se ben hai engadidos doutros autores que continúan até 1650.<br />
<br />
Non tan fermoso como o libro do autor anterior, conserva escudos de armas sen rematar, como no caso do galego que, tal e como se percibe, é o mesmo que Konrad Grünember grafara por 1483. Realmente trátase dun bosquexo no que se perciben varias letras (abreviaturas dos metais e esmaltes cos que deberan estar coloreadas as armerías).</div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
No que corresponde a Galiza vemos que sería a mesma representación que no anterior armorial: cinco barras de prata ou brancas (W: <i>weiß ou branco</i>) alternadas con outras catro de azur (B: <i>blau</i> ou azul). Así e todo cumpriría describilas como no de caso das de Österreich, mais realizámolo deste xeito para que sexan máis intuitivas. Enriba do brasón aparece a seguinte lenda: "Königreich Galicia" e de xeito máis suave tamén "K. Gallicia".</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
No que concirne ás armas de Santiago ("S. Iacob"), serían: "en campo de goles (R: <i>rot</i>, ou vermello), tres cunchas ben ordenadas de prata (W: <i>weiß ou branco</i>)</div>
Héitorhttp://www.blogger.com/profile/01105834622387136218noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-4702054487428070294.post-67955131372238267202016-12-06T16:49:00.005-08:002022-07-14T12:44:31.502-07:00NO SÉCULO XV, O ESCUDO DE GALIZA SEMENTADO DE TREVOS<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEif3V8LWs1CUxC3fRD8FOdaX9_0rraZrAmMqP1lViLUnhdO1mKanYSCLDT-ccoouT4mBVm7MiDnN0AqGGHRtSKZD5O5JByi3wiHOJUMvx0lbjyamYilkS1P71H21LpBVRavZWydz27I0kd_/s1600/BBBB.jpeg" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEif3V8LWs1CUxC3fRD8FOdaX9_0rraZrAmMqP1lViLUnhdO1mKanYSCLDT-ccoouT4mBVm7MiDnN0AqGGHRtSKZD5O5JByi3wiHOJUMvx0lbjyamYilkS1P71H21LpBVRavZWydz27I0kd_/s200/BBBB.jpeg" width="186" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Escudo de Galiza no armorial <br />
de Jean Faucquet</td></tr>
</tbody></table>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt;">Como acontece con outros símbolos, a heráldica é tamén
unha ciencia en evolución, de aí que as armerías que hoxe representan a unha
determinada nación outrora tivesen un aspecto diferente. É por isto, tamén, que en
ocasións poidamos falar de brasóns antigos ou modernos daquel ou estoutro territorio. Galiza tampouco se salvou deste feito. Tanto é así que hoxe resulta moi
habitual coñecer as armerías do vello reino –hogano comunidade autónoma e
nacionalidade histórica– provistas de sete cruces en alusión ás súas antigas
provincias. Porén, a súa imaxe non sempre foi así. Nun principio as cruces non existiron, e
cando estas se fan visíbeis será nun campo sementado delas. Entrementres,
houbo numerosas versións, algunhas delas tan fermosas como as existentes en tres
armoriais diferentes dos que agora imos facer mención e, por mágoa, non un detallado estudo.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt;"><br /></span></div>
<h3 style="text-align: justify;">
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12pt; line-height: 107%;"><span style="color: red;">O ARMORIAL DE COISLIN-SÉGUIER</span></span></h3>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi3m5br7emLHXOXGrrxDKOkWu_drXcKAPpY0wCIVnd74smTO2HZ-2m3nk-21LJxjeVta5AfqCQW4j2D9-sVOydFnVPmo-DROKuVpMymjPrIJr4tEhkgP-p8125kxlPb-j9rt1jMQpliLySA/s1600/KALAIKAI.jpeg" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi3m5br7emLHXOXGrrxDKOkWu_drXcKAPpY0wCIVnd74smTO2HZ-2m3nk-21LJxjeVta5AfqCQW4j2D9-sVOydFnVPmo-DROKuVpMymjPrIJr4tEhkgP-p8125kxlPb-j9rt1jMQpliLySA/s200/KALAIKAI.jpeg" width="147" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Escudo do Rei de Galiza, <br />
cara a 1450</td></tr>
</tbody></table>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12pt; line-height: 107%;">O primeiro que debemos citar é aquel denominado <i><span style="background: white;">Armorial Coislin-Séguier</span></i>,
que moi posiblemente procede de </span><i><span face=""arial" , "sans-serif"" lang="GL" style="background: white; color: #252525; font-size: 10.5pt; line-height: 107%;">Lothringen</span></i><span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12pt; line-height: 107%;"> (Lorena) e debeu ser realizado na década de 1450. </span><br />
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12pt; line-height: 107%;"><br /></span>
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12pt; line-height: 107%;">O documento,
que se conserva no Departamento de Manuscritos da <i>Bibliothéque Nationale de France</i> (fr. 18651), ten grafadas nun
lugar de preferencia as armas da casa de <i>Bioncourt</i>
(Lorena), seguidas de preto de mil cincocentos escudos (algúns deles co
campo sen representar). </span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12pt; line-height: 107%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12pt; line-height: 107%;">No folio 2v, e na parte superior esquerda, vese un brasón rotulado coa seguinte lenda: “Le Roy de Galice”. </span><br />
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12pt; line-height: 107%;"><br /></span>
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12pt; line-height: 107%;">De atendermos á imaxe que se representa, a descrición sería a seguinte: “En campo de azur, un
copón de ouro, franqueado por catro trevos de prata, dous a cada costado”.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhOLTuV9wzu1gxRWIeIS1R5KCW2Y3FVsBeozRgERMMb_5-VhSbSvDO1qdcBpa7y8Hny5PFWp_9w58xeuKkwyYBIjzHxncQuTA_9Np8RQ3RbpUofnviD25nn9ddcDwI_es7oc7TzPNusjd0P/s1600/cast.jpeg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="118" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhOLTuV9wzu1gxRWIeIS1R5KCW2Y3FVsBeozRgERMMb_5-VhSbSvDO1qdcBpa7y8Hny5PFWp_9w58xeuKkwyYBIjzHxncQuTA_9Np8RQ3RbpUofnviD25nn9ddcDwI_es7oc7TzPNusjd0P/s320/cast.jpeg" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Escudos de Portugal e Castela (á dereita)</td></tr>
</tbody></table>
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12pt; line-height: 107%;"><br /></span></div>
<h3 style="text-align: justify;">
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12pt; line-height: 107%;"><span style="color: red;">O ARMORIAL DE JEAN V DE BUEIL</span></span></h3>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjAxVU3n-Qh8R3ZxX5jlZCXHPZP47N2byA6zxLon2izwaAuo7GTOfIcfPkLZSXA8RqbnEkYYXBRiQKcPUguBaVEauGum5_fVYD2I-JFS6Xg7au7SHpuqKJJMPe3MByER259cW7eO5fo0zDx/s1600/h%25C3%25A9itor.jpeg" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjAxVU3n-Qh8R3ZxX5jlZCXHPZP47N2byA6zxLon2izwaAuo7GTOfIcfPkLZSXA8RqbnEkYYXBRiQKcPUguBaVEauGum5_fVYD2I-JFS6Xg7au7SHpuqKJJMPe3MByER259cW7eO5fo0zDx/s200/h%25C3%25A9itor.jpeg" width="131" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Escudo do Rei de Galiza, <br />
cara a 1460</td></tr>
</tbody></table>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhdvQQ2HVG4vrQ8JSEfnX-nG9fGVVhuHe85HCvrjENEGQuS7zj7R2M3OG0yNfPthjCkkKnxMoe7PLPxO5W8ofK3AxV1GODxCnyiluXfy1pRyGHL2Ciyj8O3RS7_jY4rlnOvQklP0gCTjCFf/s1600/Armorial_de_Gilles_le_Bouvier_BNF_Fr4985_f33.jpg" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhdvQQ2HVG4vrQ8JSEfnX-nG9fGVVhuHe85HCvrjENEGQuS7zj7R2M3OG0yNfPthjCkkKnxMoe7PLPxO5W8ofK3AxV1GODxCnyiluXfy1pRyGHL2Ciyj8O3RS7_jY4rlnOvQklP0gCTjCFf/s200/Armorial_de_Gilles_le_Bouvier_BNF_Fr4985_f33.jpg" width="134" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Jean V de Bueil,<br />
representado no seu<br />
armorial</td></tr>
</tbody></table>
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12pt; line-height: 107%;">Outro dos manuscritos aparece integrado nunha obra maior na que, Jean V de
Bueil (1406-1477) narra –de xeito autobiográfico– a súa experiencia na </span><i><span style="background: white; color: #252525; font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12pt; line-height: 107%;">Guerre de Cent Ans</span></i><span style="background: white; color: #252525; font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12pt; line-height: 107%;"> ou, o que é o
mesmo, na<i> </i></span><span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12pt; line-height: 107%;">Guerra dos Cen Anos
(1337-1453). </span><br />
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12pt; line-height: 107%;"><br /></span>
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12pt; line-height: 107%;">O armorial –no que se detallan os escudos de boa parte dos
reinos de Europa e doutros lugares, así como de certas casas nobres francesas–
está datado na década de 1460, e no seu folio 157 aparecen nove reinos,
concretamente os de Portugal, Sardeña, Xerusalén, India, Cracovia, Irlanda,
Galiza, Hungría e Mallorca. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12pt; line-height: 107%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12pt; line-height: 107%;">O que se corresponde coa nosa nacionalidade
histórica ten escrito na súa parte superior unha lenda igual á do Armorial
anteriormente citado (“Le Roy de Galice”, e de describirmos as súa armerías teriamos
que sinalar: </span><br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhhxznE9hq8-i5_-2oqZZPr-3ShX_P4CZrPR8lYwP5wzbQdxlmsRajkNsoMzPrvq19s33uHgTiE9LfnLPnovYaCZjxbA_x9rVlaLj2A_hhZpZl3muEvrh8CJUpdAbt5Ni4zZUhQ9y9vTOjl/s1600/castille.jpeg" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhhxznE9hq8-i5_-2oqZZPr-3ShX_P4CZrPR8lYwP5wzbQdxlmsRajkNsoMzPrvq19s33uHgTiE9LfnLPnovYaCZjxbA_x9rVlaLj2A_hhZpZl3muEvrh8CJUpdAbt5Ni4zZUhQ9y9vTOjl/s200/castille.jpeg" width="145" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Armas de Castela</td></tr>
</tbody></table>
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12pt; line-height: 107%;"></span><br />
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12pt; line-height: 107%;"></span>
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12pt; line-height: 107%;">“En campo de azur, sementado de trevos de ouro, un copón do mesmo
metal”.<o:p></o:p></span><br />
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12pt; line-height: 107%;"></span><br />
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12pt; line-height: 107%;"></span>
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12pt; line-height: 107%;">Como acontece con outros armoriais, Galiza aparece diferenciado do reino de Castela, aínda que estivese o primeiro dos territorios gobernado polo mesmo soberano. Subliñemos que este non é un feito puntual.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12pt; line-height: 107%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12pt; line-height: 107%;">Como se observa, esta é unha versión xa algo modificado do brasón anterior,
no que tan só había catro trevos que, ademais, eran de prata. Este manuscrito consérvase, outrosí, na Biblioteca Nacional de Francia (fr. 24381).<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12pt; line-height: 107%;"><br /></span></div>
<h3 style="text-align: justify;">
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12pt; line-height: 107%;"><span style="color: red;">O ARMORIAL DE JEAN FAUCQUET</span></span></h3>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhFZoE8C1WJZ8ymnwrhKpV_JMHz2J0v5qc73xSxuunFztyqYzECcrnfSOAoAy3QXlZIYox-Yr7m0rVD6IozX6XKC1kKVQIO_avgesktv94rym2kxzlmV3HHSx0gjIWYy1Mrw2HMYAQ9Zlng/s1600/casleo.jpeg" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhFZoE8C1WJZ8ymnwrhKpV_JMHz2J0v5qc73xSxuunFztyqYzECcrnfSOAoAy3QXlZIYox-Yr7m0rVD6IozX6XKC1kKVQIO_avgesktv94rym2kxzlmV3HHSx0gjIWYy1Mrw2HMYAQ9Zlng/s320/casleo.jpeg" width="231" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Os tres primeiros brasóns son os propios <br />
de Castela, León, Aragón</td></tr>
</tbody></table>
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12pt; line-height: 107%;">Escrito por Jean Faucquet cara aos últimos anos de século XV, arredor de 1497,
na actualidade custódiase este libro de brasóns na Biblioteca da Universidade
de Yale (ms. 648). Faucquet, que participa na Batalla de <i>Saint-Omer</i> (1479), territorio que tomara a casa de Borgoña, ha ser considerado un heroe e leal ao Emperador
Maximiliano I, polo que ademais de recibir eloxios obtén unha importante
pensión.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12pt; line-height: 107%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12pt; line-height: 107%;">No folio 47v, do seu armorial, concretamente na parte inferior, identifícanse con claridade as amas de “Le
Roy de Galice” coa descrición do mesmo, que parece indicar, no versión francesa daquel entón, o seguinte: </span><br />
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12pt; line-height: 107%;"><br /></span>
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12pt; line-height: 107%;">"Le Roy de Galice porte de geulles, semé de trèffles d'or à bout, Galice de même métal". O que na actualidade sería: "Le Roi de Galice porte de geules, semé de trèfles d'or à bout, Galice du même metal"; e traducido ao noso idioma: " O Rei de Galiza leva de goles, sementado de trevos de ouro con rabo, un cáliz do mesmo metal".</span><span style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt;"> </span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12pt; line-height: 107%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12pt; line-height: 107%;">Merece o noso interese subliñar que o "heraldista" chámalle ao <i>calice </i>(cáliz en francés) <i>galice, </i>non para xogar coa sonoridade e por se tratar de armerías parlantes, senón porque esa forma é a propia do picardo, anglonormando e patois de París. A representación,
neste caso, muda o campo do escudo, e incluso o cáliz está aberto e
non pechado como en anteriores casos (semellándose ás versións máis antigas do
mesmo e, paradoxalmente, ás máis contemporáneas). Con independencia de que o brasón estea sementado de trevos, realmente nesta representación observamos
oito. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12pt; line-height: 107%;"><br /></span></div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgGlBvbAgWdo1YSi08ncmw2eS87uE7T0Q42H_-DCNOrhKYXwM1ur2tX-rNJYQJ_jejT8E2ERgcAKa4CAWDMkKyqRGS12xrYZdW9ovJZcEYAqsFU-Deni14pZnmBkWrcC8fZ5-459g9kVfoa/s1600/aaa.jpeg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="125" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgGlBvbAgWdo1YSi08ncmw2eS87uE7T0Q42H_-DCNOrhKYXwM1ur2tX-rNJYQJ_jejT8E2ERgcAKa4CAWDMkKyqRGS12xrYZdW9ovJZcEYAqsFU-Deni14pZnmBkWrcC8fZ5-459g9kVfoa/s400/aaa.jpeg" width="400" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Escudo do Rei de Galiza, cara a 1500</td></tr>
</tbody></table>
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12pt; line-height: 107%;"><br /></span>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12pt; line-height: 107%;"><span style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt;">Cómpre indicar que esta
é das poucas ocasións nas que podemos ver o escudo de armas do reino galego en campo de
goles, isto é, con fondo vermello.</span></span><br />
<br />
<h3>
<span style="color: red;">O TREVO NAS ILLAS BRITÁNICAS</span></h3>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhsmboP1cOWUXrxeWoHOJf53y8clqpdAJ52JvfR5BymVEAFt77i6onDBkaGiSSUSL_kyWmcJyeKRJ2CXokyLD2XpCr-LJXGYcoM2dy_uB5gR2W8PCXFGsk32dHh_2-wlmQvRkYQ0anpFrmv/s1600/coind.jpeg" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhsmboP1cOWUXrxeWoHOJf53y8clqpdAJ52JvfR5BymVEAFt77i6onDBkaGiSSUSL_kyWmcJyeKRJ2CXokyLD2XpCr-LJXGYcoM2dy_uB5gR2W8PCXFGsk32dHh_2-wlmQvRkYQ0anpFrmv/s200/coind.jpeg" width="198" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Dez xilíns de James I</td></tr>
</tbody></table>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhQnluNPJhznqOchd76m_3ALq2WSZkdMD7NIrNTYY2U-qbkfZxn2lU6jT_G9Jk-Jfb0RJtwkNDv8VV3l3qlRjaTniSLFbigyC8cV_iY5PQFheja4obV2p97GD1dzMWk87TEUEmD6rItA9vL/s1600/gold.jpeg" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhQnluNPJhznqOchd76m_3ALq2WSZkdMD7NIrNTYY2U-qbkfZxn2lU6jT_G9Jk-Jfb0RJtwkNDv8VV3l3qlRjaTniSLFbigyC8cV_iY5PQFheja4obV2p97GD1dzMWk87TEUEmD6rItA9vL/s200/gold.jpeg" width="185" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Detalle do trevo</td></tr>
</tbody></table>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Resulta interesante saber que os trevos son símbolos heráldicos propios da Illas Británicas (obsérvese a decoración actual do escudo do Reino Unido, con cardos e trevos), mais outros territorios -pero non moitos- tamén os empregaron (véxanse neste armorial o folio 24v). A este respecto cómpre facer mención, igualmente, da característica numismática do Reino Unido para facer máis visíbel o feito que vimos de declarar. Parécenos oportuno subliñar os elementos decorativos que contornan algunhas moedas do rei <i><b><span style="color: blue;">Xaime I </span></b></i>(1603-1625). Nesta que á marxe presentamos, de ouro e de 10 xilíns de valor, ten por marca inicial do anverso -na que se inicia a lenda que contorna a moeda- un trevo de tres follas. </div>
<div style="text-align: justify;">
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjFD5IYgapC5TXfqf2GqP2GKttMnp2UmykuBLhTub2Ruo1BryJlQEzNICkVvmSRDTRWQlE8ZHIbMWOkHEXJrvNM0bPB82IwP0H4uGUao3CozohpqEP9ZJcnc0dCuB0eQQSBITGQsTqmzicd/s1600/TREFOIL.JPEG" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjFD5IYgapC5TXfqf2GqP2GKttMnp2UmykuBLhTub2Ruo1BryJlQEzNICkVvmSRDTRWQlE8ZHIbMWOkHEXJrvNM0bPB82IwP0H4uGUao3CozohpqEP9ZJcnc0dCuB0eQQSBITGQsTqmzicd/s200/TREFOIL.JPEG" width="196" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Penique de prata de Henry V<br />
de Lamcaster</td></tr>
</tbody></table>
<span style="text-align: justify;">Así e todo, este non é un caso puntual, pois tamén se manifesta en boa parte da numismática británica medieval. Alén de comentar que non só aparecen trevos de tres follas, senón incluso de catro, podemos recordar nestas liñas aquel penique de prata que se acuñou durante o reinado de <span style="color: blue;"><i><b>Henrique V de Inglaterra e Irlanda</b></i></span> (1413-1422). Nel trazáronse catro trevos, de tres follas (esquematizados en forma de círculos), no reverso da peza numismática. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjHRFIWi9Pzu74i4bgnhOQ9rKg3QCqJfcV04-Ev7g5-ZGbsFBqvvi1lQKKXL6orQ45LaRQ9mptU5QKotFnvV0wBgkTDvXH5iMg9Zgl8y0AVB3h-gAVEYBCDOmEaoKD7-kKBiyii-RO6CLfJ/s1600/penique+de+henry..JPEG" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjHRFIWi9Pzu74i4bgnhOQ9rKg3QCqJfcV04-Ev7g5-ZGbsFBqvvi1lQKKXL6orQ45LaRQ9mptU5QKotFnvV0wBgkTDvXH5iMg9Zgl8y0AVB3h-gAVEYBCDOmEaoKD7-kKBiyii-RO6CLfJ/s200/penique+de+henry..JPEG" width="197" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Penique de Henry II</td></tr>
</tbody></table>
<span style="text-align: justify;"></span><br />
<span style="text-align: justify;"></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="text-align: justify;">E incluso, se facemos unha criva naquelas do século XII, non podemos esquecer os tempos de <span style="color: blue;"><i><b>Henrique II de Platagenet</b></i></span> (1154-1189). Este soberano de Inglaterra, señor de Irlanda, tamén posúe os ducados de Aquitania e Normandía, así como os condados de Maine, Nantes e Anjou. En atención as acuñacións das súas moedas queremos destacar outro penique de prata que, no seu reverso, se </span>perciben catro trevos de catro follas.<br />
<br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjtIPpIJ2TAzJOFWgq86KyhTe-8EaKbaqVvWmOvggMlBT6pTLZdkQM4U_gr4g-2fH0VZ6yQrtmq9o1lHaGxxMUjDoALSlpJDOZHp6Gc2HOdCHe05ZDUos05VE0yOkbzFjuWLZVulN-dF1uy/s1600/patrick.jpg" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjtIPpIJ2TAzJOFWgq86KyhTe-8EaKbaqVvWmOvggMlBT6pTLZdkQM4U_gr4g-2fH0VZ6yQrtmq9o1lHaGxxMUjDoALSlpJDOZHp6Gc2HOdCHe05ZDUos05VE0yOkbzFjuWLZVulN-dF1uy/s200/patrick.jpg" width="98" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Saint Patrick co<br />
seu característico<br />
trevo</td></tr>
</tbody></table>
Estes trevos que aparecen nas moedas medievais e modernas do Reino Unido aluden directamente a Irlanda, pois este é un dos símbolos propios desta nación. Tanto é así que está directamente vinculado á introdución do cristianismo por San Patricio, patrón de Eire e, alén da súa característica cruz, tamén élle un elemento de seu na iconografía o trevo trilobulado. Este vexetal, segundo parece, servíulle para explicar o misterio da Trindade que, coma un trevo, forma parte dun todo pero está conformada por tres persoas distintas (Pai, Fillo e Espírito Santo).<br />
<br />
Na actualidade o Reino Unido continúa a ter no seu brasón, aínda que de xeito decorativo, as Rosas Tudor (como emblemas vexetais de Inglaterra, que tamén se vincula con aquela dinastía), os cardos (que aluden a Escocia) e os trevos irlandeses.</div>
<br />
<h3>
<span style="color: red;">REFLEXIÓN FINAL SOBRE OS TREVOS GALEGOS</span></h3>
De retomarmos o inicio desta publicación, vemos que a representación con trevos para o emblema galego non é un feito puntual (aparece cando menos en tres armoriais distintos) e, por iso case se pode sinalar que este era o xeito de identificar, nas terras francesas na segunda metade do século XV, ao reino de Galiza. En consonacia a isto xorde unha pregunta que non nos resistimos a formular: nos brasóns galegos sementados de trevos, nalgún momento e de forma intencionada, mudáronse tales emblemas vexetais por cruces? Quen sabe. De ser así existe unha clara pretensión de dar conta que se trataba dun "reino cristián", por unha parte; e por outra -se cadra, non o podemos afirmar- de se afastar dun emblema que tambén lle era propio a nación irlandesa.</div>
Héitorhttp://www.blogger.com/profile/01105834622387136218noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4702054487428070294.post-91089667654444985732016-11-30T08:53:00.001-08:002016-12-05T11:46:16.100-08:00CUNTIS NA ÉPOCA ROMANA. A MEMORIA DA AUGA<div style="text-align: justify;">
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgfP_6wnwmrj8pnpxzCSYsz5Kh3biWyWm4-EZaynoRi8ORCk9IC7obce-GPaF2XB4sh4yB8cyXBlIaaPKVHQDcy8t0PsqyiTmaHl0Cfy1YiTzVYjdqpXrmt4Dx9yNOYacWSBr9bfPSHEI9Z/s1600/portada.jpeg" imageanchor="1" style="clear: right; display: inline; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgfP_6wnwmrj8pnpxzCSYsz5Kh3biWyWm4-EZaynoRi8ORCk9IC7obce-GPaF2XB4sh4yB8cyXBlIaaPKVHQDcy8t0PsqyiTmaHl0Cfy1YiTzVYjdqpXrmt4Dx9yNOYacWSBr9bfPSHEI9Z/s200/portada.jpeg" width="140" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Portada do libro</td></tr>
</tbody></table>
Veño de publicar, recentemente, o meu último libro. Titúlase <b><i><span style="color: blue;">Cuntis na época romana</span></i></b>, e formará parte da colección que gustei en chamar <span style="color: blue;"><i>A Memoria da Auga</i></span>. Pretende ser unha obra na que se recompila gran parte dos datos históricos e arqueolóxicos vinculados ao concello Cuntis, facendo fincapé no feito de se tratar dunha "cidade termal" bimilenaria. Botamos man de moita documentación manuscrita, conservada en diversos arquivos galegos (ACL, ACS, AHPPo, Arquivo do Museo de Pontevedra, AHDS, AHUS...) e no resto do Estado (fundamentalmente aquela que se garda na biblioteca da RAH - Madrid).</div>
<br />
<h3>
<span style="color: red;">PARTICIPANTES</span></h3>
<div style="text-align: justify;">
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjUlPINXoWqAFnlQzn0S00TONOysyobFN2Dr7XM_8xtLIYXaud4tVAlsTQMXEMrunQULcT13qB2cc-xKpiCYsCfy62tqQyNlwi0Ktfa9JcDvdliDOK37RKXq0_FGXGxs58k_2YUgtv8tYH0/s1600/C_Cuntis+Epoca+Romana_3_decembro_Cuntis.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="141" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjUlPINXoWqAFnlQzn0S00TONOysyobFN2Dr7XM_8xtLIYXaud4tVAlsTQMXEMrunQULcT13qB2cc-xKpiCYsCfy62tqQyNlwi0Ktfa9JcDvdliDOK37RKXq0_FGXGxs58k_2YUgtv8tYH0/s200/C_Cuntis+Epoca+Romana_3_decembro_Cuntis.jpg" width="200" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Cartaz da presentación do libro<br />
en Cuntis - 3 de novembro de 2016</td></tr>
</tbody></table>
A obra vai prologada por un dos maiores investigadores actuais, <a href="https://www.ua.es/personal/juan.abascal/">Juan Manuel Abascal Palazón</a> (membro correspondente da RAH, igualmente do <i><span style="color: blue;"><b>Deutsches Archaölogisches Institut</b></span></i>, catedrático da Universitat d'Alacant...). El foi o encargado de supervisar os datos e, desinteresadamente, dispensounos con certas orientacións histórico-arqueolóxicas. Carlos Henrique Fernández Coto (arquitecto e Presidente de <span style="color: blue;"><i><b>APATRIGAL</b></i></span> - Asociación para a defensa do Patrimonio Galego) colabora cunha breve introdución ligada ao feito urbanístico cuntiense e, así mesmo, á necesidade e obriga "ética" de salvagardarmos os recursos patrimoniais. Baia Fernández de la Torre continúa cun sucinto pórtico poético e o historiador Suso Novás Andrade da remate a toda a obra cun epílogo no que afonda no concepto do sincretismo (doutros tempos e destes séculos).</div>
<br />
<h3>
<span style="color: red;">COLABORACIÓNS</span></h3>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhoe5w2pCbRtOfInvdQCA-MmJMVjk-wcqfq9HQy5hcmdtt6WIvS3JiQNCQEzrIZjFaGYRPShjZx0Fmv7yic-cHEkqQcYB3Hl07SxDHxArVwe5F4WYoLWftDQ6QwtDOX8HJO1EE_qYPYmaIG/s1600/libro+heitor+03.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhoe5w2pCbRtOfInvdQCA-MmJMVjk-wcqfq9HQy5hcmdtt6WIvS3JiQNCQEzrIZjFaGYRPShjZx0Fmv7yic-cHEkqQcYB3Hl07SxDHxArVwe5F4WYoLWftDQ6QwtDOX8HJO1EE_qYPYmaIG/s200/libro+heitor+03.jpg" width="158" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Artigo de Fernando Salgado<br />
no Diario de Caldas -<br />
Diario de Pontevedra</td></tr>
</tbody></table>
<div style="text-align: justify;">
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjT1EkMD3ayHPeySggyZBDzIcLcK_o5hBIDwhA0Zl6Ha5OC4cWH7PnYWZv5emQghsD9DheRNYDXWC5c8I0E-MSCp84Ldyti9smrfi9Vp_fRFcD2n3YwBI2Ze8K5us6BcTsITuXPy1OKm_rW/s1600/cuntis0003.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjT1EkMD3ayHPeySggyZBDzIcLcK_o5hBIDwhA0Zl6Ha5OC4cWH7PnYWZv5emQghsD9DheRNYDXWC5c8I0E-MSCp84Ldyti9smrfi9Vp_fRFcD2n3YwBI2Ze8K5us6BcTsITuXPy1OKm_rW/s200/cuntis0003.jpg" width="142" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Ara romana do deus indíxena<br />
Setandi Aniegi</td></tr>
</tbody></table>
Tamén puidemos contar coa xenerosa axuda do profesor Manuel Ramírez Sánchez (catedrático na Universidad de las Palmas de Gran Canaria), a do fotógrafo e debuxante arqueolóxico Antón Costa, Vicente Caramés Moreira (arqueólogo e Director do Museo do Mar de Galicia) e Martiño Picallo (que alén de ser o meu irmán, é un dos mellores deseñadores gráficos da actualidade). Este último foi o responsábel do deseño do volume, editado a toda cor, no que as fotografías cuntienses, a cartografía histórica (algunha conservada na biblioteca da RAH), os planos (algúns elaborados por Martiño e outros polo que escribe), os debuxos orixinais de Xosé Cornide Saavedra (datados polo ano 1771, no que se documenta as aras romanas cuntienses dedicadas ás ninfas, que el mesmo atopara en 1768), augatintas da nosa autoría... fan deste libro unha obra -coido eu- amena para a lectura. Ou iso era o noso propósito inicial, ao igual que colaborar na difusión e protección do patrimonio cuntiense (o hidráulico, o arqueolóxico e o arquitectónico).</div>
<br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhkF16VbjfCOWib18QjWs3XZBHd97pPmTBBNgL5xsCx-_A1yVHE3ULAkiXCNPIjAbGq5kJoIhrpTj-AVL-il9tAjPZn_Cxx5CYOTMO0yZgrs4_bGBfUkqSwACXJ-SnlvpRQtiTK6S3xBvbA/s1600/cuntis0006.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhkF16VbjfCOWib18QjWs3XZBHd97pPmTBBNgL5xsCx-_A1yVHE3ULAkiXCNPIjAbGq5kJoIhrpTj-AVL-il9tAjPZn_Cxx5CYOTMO0yZgrs4_bGBfUkqSwACXJ-SnlvpRQtiTK6S3xBvbA/s320/cuntis0006.jpg" width="227" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Augatinta dunha sepultura romana</td></tr>
</tbody></table>
<h3>
<span style="color: red;">ESTRUTURA</span></h3>
Consta de catro capítulos:<br />
<br />
<ul>
<li><i><span style="color: blue;">As augas quentes da nación celena</span></i></li>
<li><i><span style="color: blue;">Divindades na terra das augas</span></i></li>
<li><i><span style="color: blue;">Monumentos para os deuses mortos</span></i></li>
<li><i><span style="color: blue;">As augas das deusas</span></i></li>
</ul>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Igualmente, dispón dunha ampla colección de documentos históricos (concretamente vintesete transcricións), na que se dá conta de achados arqueolóxicos, reflexións históricas, acontecementos, e actas notariais que avisan -por exemplo- de como foron atopadas as máis de 500 moedas romanas que a arqueta e burga Lume de Deus albergou no seu interior até o ano 1908. </div>
<br />
<h3>
<span style="color: red;">DEDICATORIA</span></h3>
<div style="text-align: justify;">
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgHN8fj1m2451o-2zN6thjnkROkFCDuk5ukNSlWIPncIn_2Lid43PBzC36TtFSh_zUtfMcrF2lK9aUtJU7JfdD9qiC9dTCg0qyYGIv1ncg8hNBrXawmNekgBdoMa7XW_Y79w2hb4zgyoiNh/s1600/cuntis0008.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgHN8fj1m2451o-2zN6thjnkROkFCDuk5ukNSlWIPncIn_2Lid43PBzC36TtFSh_zUtfMcrF2lK9aUtJU7JfdD9qiC9dTCg0qyYGIv1ncg8hNBrXawmNekgBdoMa7XW_Y79w2hb4zgyoiNh/s200/cuntis0008.jpg" width="142" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Terceira ara romana cuntiense<br />
atopada na contorna das burgas</td></tr>
</tbody></table>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgczZOWgNy-V1E26XFWwQK2QVURClYzHh88cq-f02_hcutNYseYwF2ofLddbbV9i8GXxX_uO564-Pizk0lZZjvVTBxG7ummh81-n1uLARUs8iW71aKLWcIpPjgANEaKNGgYrN2zGa0hWLJW/s1600/2016-11-08+16.48.20.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgczZOWgNy-V1E26XFWwQK2QVURClYzHh88cq-f02_hcutNYseYwF2ofLddbbV9i8GXxX_uO564-Pizk0lZZjvVTBxG7ummh81-n1uLARUs8iW71aKLWcIpPjgANEaKNGgYrN2zGa0hWLJW/s200/2016-11-08+16.48.20.jpg" width="200" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Montaxe do libro</td></tr>
</tbody></table>
Cuntis na época romana é unha obra que gustei de dedicar a Xesús Rodríguez Castro (activista na defensa dos bens culturais galegos) e á Plataforma Veciñal na Recuperación do Patrimonio Termal (que actúa na salvagarda dos dereitos e bens públicos vinculados ás augas termais, así como á arqueoloxía da auga).</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Para a edición deste libro contouse coa colaboración, así mesmo, do Hotel Fonteverde, o CPI Aurelio Marcelino Rey García, o Concello de Cuntis, APATRIGAL, Martiño Picallo e a Cervexaría A Bolera.<br />
<br />
Imprimiuse en Lugami (Betanzos) e a verdade debo recoñecer que fixeron un gran traballo.<br />
<br />
<h3>
<span style="color: red;">CRÍTICA DOS DEBUXOS ARQUEOLÓXICOS</span></h3>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEicECdwMyjfRqWMFQwAvccUQRq-x4FjkJKHfneg_4zMvuIQxVqu_6HjHEqcGqjem_kS05_wEuNBu9jexVfPI8W7XAMuyED3UedobHQuZhpmq_c8H8V1Pq2qVuI9zk8Z4EoKixOcTMtrU_Bl/s1600/2016-11-08+16.47.25.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEicECdwMyjfRqWMFQwAvccUQRq-x4FjkJKHfneg_4zMvuIQxVqu_6HjHEqcGqjem_kS05_wEuNBu9jexVfPI8W7XAMuyED3UedobHQuZhpmq_c8H8V1Pq2qVuI9zk8Z4EoKixOcTMtrU_Bl/s200/2016-11-08+16.47.25.jpg" width="200" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">En Lugami, a piques de ser rematado</td></tr>
</tbody></table>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhg35ZF37GNhj14aeDcCyZIKb3RHjZi5Boj4IDbx3M-G5NQAubCMJJRcTEc_W7C-J-KQZ38afBYYQP7aTnr9bqX948FFoymVPTiUi0PX7Dd3Mq9MSOm8JW5YqLUYp4bOcBq6KOkBiYqIrEm/s1600/IMG_2180.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhg35ZF37GNhj14aeDcCyZIKb3RHjZi5Boj4IDbx3M-G5NQAubCMJJRcTEc_W7C-J-KQZ38afBYYQP7aTnr9bqX948FFoymVPTiUi0PX7Dd3Mq9MSOm8JW5YqLUYp4bOcBq6KOkBiYqIrEm/s200/IMG_2180.JPG" width="200" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Álgunhas das ilustracións realizadas<br />
para o libro</td></tr>
</tbody></table>
Un dos mellores críticos da arte galegos, <span style="color: blue;"><b><a href="https://gl.wikipedia.org/wiki/Xos%C3%A9_Carlos_L%C3%B3pez_Bern%C3%A1rdez">Carlos López Bernárdez</a></b></span>, tira nas páxinas do Faro de Vigo, concretamente no Faro da cultura, un artigo sobre o debuxo arqueolóxico galego, titulado: 'Debuxando o patrimonio. Arquitecturas para a identidade'. Nel indica: "A tradición do debuxo arqueolóxico non é para nada allea ao noso presente e ten cultivadores como Alfredo Erias Martínez, director do Museo das Mariñas de Betanzos e da revista Anuario Brigantino, ou Héitor Picallo, tamén invetigador e debuxante, ambos notabilísimos herdeiros da tradición histórica do debuxo arqueolóxico".<br />
<br />
<span style="font-size: x-small;">(<b><i><span style="color: blue;">Faro de Vigo</span></i></b> - 1 de decembro de 2016- Faro da Cultura, p. 3)</span></div>
Héitorhttp://www.blogger.com/profile/01105834622387136218noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4702054487428070294.post-65585951655603887462016-10-28T12:57:00.002-07:002016-10-28T14:48:54.025-07:00ANTONIO CORRADINI<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEisQoI1kGvurtl_trWz81uKcwZmps5IUjilNtiQPYQZbBYUx9Mna4FGzIo0Bgxt4G4VfVl7p5lvN1BwFPsmnYo2OydFkySFX_eoHfWy4tFjUkYSCjBNg2uzoNPk8gAnzzIdLo8ddSYpWCnL/s1600/corradini.jpg" imageanchor="1" style="background-color: transparent; clear: left; display: inline; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEisQoI1kGvurtl_trWz81uKcwZmps5IUjilNtiQPYQZbBYUx9Mna4FGzIo0Bgxt4G4VfVl7p5lvN1BwFPsmnYo2OydFkySFX_eoHfWy4tFjUkYSCjBNg2uzoNPk8gAnzzIdLo8ddSYpWCnL/s200/corradini.jpg" style="cursor: move;" width="156" /></a><span style="background-color: white; color: #4b4f56; font-family: "helvetica" , sans-serif; font-size: 10.5pt;">Desta volta quero bosquexar unhas liñas sobre un dos meus
escultores favoritos... Coñecín algunhas pezas súas cando -hai anos- fun a
Italia. Dende que o coñecín (polas súas obras, el xa finara había máis de dous séculos) sempre estivo presente nas miñas devocións. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: white; color: #4b4f56; font-family: "helvetica" , sans-serif; font-size: 10.5pt;"><br /></span></div>
<h3 style="text-align: justify;">
<span style="background-color: white; font-family: "helvetica" , sans-serif; font-size: 10.5pt;"><span style="color: red;">ANTONIO CORRADINI</span></span></h3>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgosiQlRYTwSvf65guvuIzIl6bhNOlp3CUAZ7x8GrZ59as8yjtxLCJJKSv9hQYNf_bPE4YW8lfdvH-Oo1XtQhSt4lICYpIdEwaw7R9TM4IYK6RhtdTblNZoKxnXnauO7Txthg2PJeeQ8hL8/s1600/DSC_9246.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgosiQlRYTwSvf65guvuIzIl6bhNOlp3CUAZ7x8GrZ59as8yjtxLCJJKSv9hQYNf_bPE4YW8lfdvH-Oo1XtQhSt4lICYpIdEwaw7R9TM4IYK6RhtdTblNZoKxnXnauO7Txthg2PJeeQ8hL8/s200/DSC_9246.jpg" width="132" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjLb87Q84x84M_ahs6RZBoIgygM8qPBBDonTbwfK-onKidQVzxrb9-O9GUCmLAM6H-Z9JJr3DI6hkc6gCIXnpQRFPxNQxEsVgFFQoFQeqczCY7DtKYkEoaacUX9eLB5YR6rAdUUp_6g4mT8/s1600/Immagine_d%2527insieme_2%252C_Cappella_Sansevero.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjLb87Q84x84M_ahs6RZBoIgygM8qPBBDonTbwfK-onKidQVzxrb9-O9GUCmLAM6H-Z9JJr3DI6hkc6gCIXnpQRFPxNQxEsVgFFQoFQeqczCY7DtKYkEoaacUX9eLB5YR6rAdUUp_6g4mT8/s200/Immagine_d%2527insieme_2%252C_Cappella_Sansevero.jpg" width="200" /></a><span style="background-color: white; color: #4b4f56; font-family: "helvetica" , sans-serif; font-size: 10.5pt;"><a href="https://it.wikipedia.org/wiki/Antonio_Corradini">Antonio Corradini</a>, que era así como se chamaba, nace en Padua en 1668 (no seo dunha familia de poucos haberes e bastantes padeceres) e fina en Napoles en 1752... As súas primeiras pezas coñecidas datan de 1709, concretamente aquelas </span><span style="background-color: white; color: #4b4f56; font-family: "helvetica" , sans-serif; font-size: 10.5pt;">que elabora para igrexa de San Stae (ou San Eustaquio, en Venecia). Titulábanse A Fe <i>(La Fede</i>), </span><span style="background-color: white; color: #4b4f56; font-family: "helvetica" , sans-serif; font-size: 10.5pt;">O Redentor (<i>Il Redentore</i>) e </span><span style="background-color: white; color: #4b4f56; font-family: "helvetica" , sans-serif; font-size: 10.5pt;">A Esperanza (<i>La Speranza</i>). </span><span style="background-color: white; color: #4b4f56; font-family: "helvetica" , sans-serif; font-size: 10.5pt;">Resulta ser un verdadeiro especialista no tratamento dos panos, isto é, na elaboración -co cicel- de panos, veos e tecidos. Velaí que o seu nome estea plenamente ligado a esta disciplina. Obras del pódense ver nos museos do <i>Louvre </i>(París) e </span><span style="background-color: white; color: #4b4f56; font-family: "helvetica" , sans-serif; font-size: 10.5pt;">de <i>Correr </i>(Venecia), na catedral de San Vito en </span><span style="background-color: white; color: #4b4f56; font-family: "helvetica" , sans-serif; font-size: 10.5pt;">Praga, concretamente no sepulcro de San Xoán Nepomuceno... Esta obra está cualificada como mestra no que atinxe á arte funeraria e no seu interior deposítanse os restos cinerarios daquel santo checo (1340-1393), patrón da zona da Bohemia, que seica sofre martirio por gardar o segredo da confesión.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhlYt3OhIMOCB9f_-dRUXciVdIK374ABAAsJQrb9-ETfmbZVoiQFe0_1mI2338qG5jV_3zdfX-c5l25E-r8_Uyx6_IXHxTRvnXRW3kxH6Txchm6pbHuhcQD0oFSC3biYLWvjfsGSwTD3Phu/s1600/antonio-corradini_lapudicizia_04.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhlYt3OhIMOCB9f_-dRUXciVdIK374ABAAsJQrb9-ETfmbZVoiQFe0_1mI2338qG5jV_3zdfX-c5l25E-r8_Uyx6_IXHxTRvnXRW3kxH6Txchm6pbHuhcQD0oFSC3biYLWvjfsGSwTD3Phu/s200/antonio-corradini_lapudicizia_04.jpg" width="177" /></a><span style="background-color: white; color: #4b4f56; font-family: "helvetica" , sans-serif; font-size: 10.5pt;"><br /></span></div>
<h3 style="text-align: justify;">
<span style="color: red; font-family: "helvetica" , sans-serif;"><span style="background-color: white; font-size: 14px;">A VERDADE VELADA</span></span></h3>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhnhFJIKQMPoWoMT2ukl862dNvhRzLOdKMuEo8H57fSJDJgaO8Z6FSzRNZRhzAOdFVojA8Dx4w4ZjeyYjKgAkXXCWl5TSzr3l53LoG9UM8_u20W8_vY7sAzT4tCiI6x037aV1ymuuqg6gSZ/s1600/Raimondo_de_Sangro.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhnhFJIKQMPoWoMT2ukl862dNvhRzLOdKMuEo8H57fSJDJgaO8Z6FSzRNZRhzAOdFVojA8Dx4w4ZjeyYjKgAkXXCWl5TSzr3l53LoG9UM8_u20W8_vY7sAzT4tCiI6x037aV1ymuuqg6gSZ/s200/Raimondo_de_Sangro.jpg" width="128" /></a><span style="background-color: white; color: #4b4f56; font-family: "helvetica" , sans-serif; font-size: 10.5pt;">Un ano
antes da súa morte confecciona unha peza escultórica única, case perfecta na elaboración de tecidos. Refírome á "Verdade Velada", obra esculpida
en mármore e que se localiza na <i>Cappella Sansevero de Nápoles</i>, formando parte dun
monumento funerario que sufraga o masón e ilustrado <i>Raimondo di Sangro</i> (VII Principe di Sansevero) co obxecto de
homenaxear a súa falecida nai. Esta dicíase <i>Cecilia Gaetani dell'Aquila d'Aragona Sanseverino</i> e foi nobre dama do principado de Piedimonte. O seu óbito
chega o 26 de decembro de 1710. A peza remátase,
como dixemos, en 1751.</span><br />
<span style="background-color: white; color: #4b4f56; font-family: "helvetica" , sans-serif; font-size: 10.5pt;"><br /></span>
<iframe allowfullscreen="" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/_vJKfYgu4S0/0.jpg" frameborder="0" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/_vJKfYgu4S0?feature=player_embedded" style="clear: right; float: right;" width="320"></iframe><span style="background-color: white; color: #4b4f56; font-family: "helvetica" , sans-serif; font-size: 10.5pt;"><br /></span>
<br />
<span style="background-color: white; color: #4b4f56; font-family: "helvetica" , sans-serif; font-size: 10.5pt;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<o:p></o:p></div>
Héitorhttp://www.blogger.com/profile/01105834622387136218noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4702054487428070294.post-72488675967974457232016-10-05T10:21:00.000-07:002016-10-19T09:55:04.948-07:00A PROPÓSITO DE FRANCISCO XOSÉ DE CALDAS TENORIO<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjGZowbRSvA3sOdm6A6BX8sEl1Kvfb0SsmCedK77GIl3RXkcO9wTcN-7ilwnnEfC8q1pSD2U6ukmN9awV2KEOz6fygJcNzKjo8jqKkjr6b44Gva2UdtuwfCSeaPlniBgtHzMPTyL7K78KMK/s1600/caldas_francisco_jose_2.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjGZowbRSvA3sOdm6A6BX8sEl1Kvfb0SsmCedK77GIl3RXkcO9wTcN-7ilwnnEfC8q1pSD2U6ukmN9awV2KEOz6fygJcNzKjo8jqKkjr6b44Gva2UdtuwfCSeaPlniBgtHzMPTyL7K78KMK/s200/caldas_francisco_jose_2.jpg" width="190" /></a><span style="text-align: justify; text-indent: 0cm;"><span style="font-size: x-small;">E comezamos indicando que foi concretamente en 2004 cando publiquei as miñas primeiras pescudas biográficas sobre Francisco Xosé de Caldas Tenorio, un dos ilustrados máis interesantes da América Latina que, curiosamente, tiña as súas orixes no couto xurisdicional de Arcos da Condesa (hogano Entidade Local Menor que se integra no Concello de Caldas de Reis). Esas primeiras investigacións, vertidas no Diario de Arousa (6 de xuño de 2004) e reescritras novamente no Diario de Pontevedra (2016), serviron para dar a coñecer o feito de que Francisco Xosé de Caldas tivese a súas orixes no territorio caldense. Incluso por aquel artigo publicado no Diario de Arousa e outros máis que ven a luz no mesmo medio concedéuseme o II Premio Periodístico Máximo Sar (2005). Tempo máis tarde, o 15 de xaneiro de 2016 fun convidado pola asociación <i>Lúa na Forza</i> (de Arcos da Condesa) para dar a coñecer este e outros feitos históricos do antigo couto xurisdicional. Velaquí, o artigo do veño a facer mención, agora que se vai conmemorar os dous séculos do seu pasamento (acontecido o 28 de outubro de 1816) e o 248 aniversario da súa nacenza (4 de outubro de 1768).</span></span><br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 0cm;">
<span lang="PT-BR" style="text-indent: 14.2pt;"></span></div>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjlTWQsNb_Ry_bNFwJdzuODQ3VFczvqXv3IgBlORAXUYUJQ61ugy04JAQLccZ4M9Jd1kocz9EOw5KIufS6aqjGMSRH9zkCYWuxc_7XG0BWJkROnslaZf5x1sYq6IZtxPIQqVttYmKIg75Hn/s1600/RIAL.jpeg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjlTWQsNb_Ry_bNFwJdzuODQ3VFczvqXv3IgBlORAXUYUJQ61ugy04JAQLccZ4M9Jd1kocz9EOw5KIufS6aqjGMSRH9zkCYWuxc_7XG0BWJkROnslaZf5x1sYq6IZtxPIQqVttYmKIg75Hn/s320/RIAL.jpeg" width="197" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Escudo da casa do Rapeira (Moraña). <br />
Debuxo de Héitor Picallo</td></tr>
</tbody></table>
<div style="text-align: justify;">
Dous caldeiros pendurados das pólas dun tronco, esculpidos sobre pedra nunha labra armeira, dan conta da presenza do apelido Caldas no predio da Rapeira, na
xeografía parroquial de Sta. <span lang="ES-TRAD" style="text-indent: 14.2pt;">Xusta de Moraña (outrora
adscrita á xurisdición de Penaflor). Mobles heráldicos que acompañan a
aqueloutros neste escudo son os propios dos Buceta —un brazo armado cunha
maceta de canteiro, en acción de golpear, e emparellados de tres cipreses—.
Mais nalgunha outra ocasión estas árbores aproximadas a un piñeiro (como o que
aí tamén se distingue) analisadas en conxunto, e non tendo en consideración a
división cuartelada, poderían significar se cadra os heraldos dos Gasco (malia
levar por habituais esta familia un piñeiro xunto a catro cipreses, e non a
tres): aquí queda a interrogante. Recórdannos estes brasóns, así logo, que nos
presentamos diante dun fogar fidalgo que lle é propio á liñaxe dos Caldas e que
tivo por parentesco (próximo ou afastado) a citada outra xinea, de destacada
difusión pola xeografía do Salnés (Buceta).</span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 0cm;">
<span lang="ES-TRAD" style="text-indent: 14.2pt;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 14.2pt;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgq3v9iL7VizRYEQgvZKWE8pyGoi2ofaJjoyhJqRlkyOwHFeMgyet5W_AOnkBixip5rUg8lT6XGztFkYqCklyi4c0UJHGOJhTZhitWjvSe_2H2s7DowX_VecRTmjNSwruaW2KaVH_QARupl/s1600/observatoriocald.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgq3v9iL7VizRYEQgvZKWE8pyGoi2ofaJjoyhJqRlkyOwHFeMgyet5W_AOnkBixip5rUg8lT6XGztFkYqCklyi4c0UJHGOJhTZhitWjvSe_2H2s7DowX_VecRTmjNSwruaW2KaVH_QARupl/s200/observatoriocald.jpg" width="177" /></a><span lang="ES-TRAD">Xa dende o solpor da Baixa Idade
Media a familia (ou familias) dos Caldas ofrecen a súa sona por diferentes
recunchos das demarcacións pontevedresas, caldenses e do contorno do <i>Mar da Arousa</i>. Escoitábase logo falar do
escudeiro Vasco López de Caldas aló polo ano 1433 no territorio de Sta.
María de Asados (segundo se observa nun documento custodiado no Arquivo Ducal
de Medinaceli, Sevilla), como así dera conta igualmente da súa vinculación coa
vila de Caldas de Reis xa en 1421: a súa muller (María Afonso) tiña instituídas
na freguesía de Sta. María un grupo de obras pías. Outros representantes desta
liñaxe dende o S. XVI dan creto da súa favorecida condición polas terras de
(Caldas de) Cuntis, logo de ser prebendados pola Igrexa Compostelá cos dereitos
de padroado do beneficio curado de Sta. Baia da Portela (do que eles
conformaban un tronco presenteiro).<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 14.2pt;">
<span lang="ES-TRAD"><br /></span></div>
<h3 style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 14.2pt;">
<span style="color: blue;">OS ANTEPASADOS DE FRANCISCO XOSÉ DE CALDAS</span></h3>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 14.2pt;">
<span lang="ES-TRAD"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 14.2pt;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhuTxxkxee66XQr06NnZNSeWFwNvwuIyv1l2J0SRJBrpawMejDJfdzll3ze_ldgloXmR9eNEnu7e3qzWT31PnzFIJJeCzci4tRROZDapWRX9GeBECS7RQtHt6Yja5UiMy7nGHLfZFPuiNVL/s1600/555BA4178.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="100" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhuTxxkxee66XQr06NnZNSeWFwNvwuIyv1l2J0SRJBrpawMejDJfdzll3ze_ldgloXmR9eNEnu7e3qzWT31PnzFIJJeCzci4tRROZDapWRX9GeBECS7RQtHt6Yja5UiMy7nGHLfZFPuiNVL/s200/555BA4178.jpg" width="200" /></a><span lang="ES-TRAD">En relación arestora coa casa da
Rapeira é merecedora de comentario, esquematicamente, a biografía de Gregorio de Caldas e Crestar, que nacera na susodita freguesía de Sta. Xusta e
fora unxido cos óleos sacramentais o 15 de marzo de 1660. Era fillo de <span style="color: red;"><b>Miguel
de Caldas</b></span> (descendente á súa vez de Bieito de Caldas e María Vidal) e de <span style="color: red;"><b>Águeda
Crestar</b></span>; persoas das que se nos fai sospeitar unhas ostensibles orixes na
pequena nobreza local (ou comarcal). </span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 14.2pt;">
<span lang="ES-TRAD"></span></div>
<h3 style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 14.2pt;">
<span style="text-indent: 14.2pt;"><span style="color: blue;">OS PROXENITORES DE FRANCISCO XOSÉ DE CALDAS</span></span></h3>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 14.2pt;">
<span lang="ES-TRAD"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 14.2pt;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjxRefK-F43E5SgY5yi_DPMTkvGDW_K9gyf9klc0DonfaeiQxbxtAvFDxRikAmQM1xhueG35SB6Rx1_JDhQaQXCF5v2MX-tjKfwmGzUC-r3Fr5rjNzHE_7DqqTkaYuz6HiHTuuq4IXLxUNW/s1600/olarga.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjxRefK-F43E5SgY5yi_DPMTkvGDW_K9gyf9klc0DonfaeiQxbxtAvFDxRikAmQM1xhueG35SB6Rx1_JDhQaQXCF5v2MX-tjKfwmGzUC-r3Fr5rjNzHE_7DqqTkaYuz6HiHTuuq4IXLxUNW/s200/olarga.jpg" width="158" /></a><span lang="ES-TRAD">Da proxenie igualmente de Miguel e Águeda
é <span style="color: red;"><b>Xoán de Caldas</b></span>, que establece alianzas sacramentais con <span style="color: red;"><b>María
Fentáns</b></span>. responsables do tronco desta liñaxe no couto de Sta. Mariña de Arcos
da Condesa, e bisavós daquel que se chamou <span style="color: red;"><b>Xosé de Caldas e Rodríguez de
Camba</b></span>, quen, logo de cruzar o Atlántico e establecerse en Colombia (<i>Vicerreinado de Nueva Granada</i>), lograría
os cargos de Alférez da Compañía de Forasteiros da cidade de Santafé, Tenente
de Milicianos Montañeses de Popayán (capital do departamento de Cauca), así
como alcalde e rexedor perpetuo desta última cidade. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 14.2pt;">
<span style="text-indent: 14.2pt;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 14.2pt;">
<span lang="ES-TRAD">Froito do matrimonio de D. Xosé
coa súa dona, <span style="color: red;"><b>Vicenta Tenorio e Arboleda</b></span>, e por conseguinte oriúndo asemade por
liña paterna das terras de Arcos da Condesa, foi o xeógrafo neogranadino,
inventor, naturalista e prócer na independencia colombiana <span style="color: red;"><b>D. Francisco Xosé de
Caldas e Tenorio</b></span>. </span></div>
<h3 style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 14.2pt;">
<span style="color: blue;"><b>BREVE BOSQUEXO BIOGRÁFICO</b></span></h3>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 14.2pt;">
<span lang="ES-TRAD"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 14.2pt;">
<span lang="ES-TRAD">Nado en Popayán en 1768 e autor de obras tan senlleiras como <i>Memoria sobre la nivelación de las plantas
que se cultivan en la vecindad de Ecuador </i>(1801) e <i>Estado de la geografía del virreinato de Santa Fe de Bogotá</i> (1807);
ocuparía o cargo de director do <i>Semanario
del Nuevo Reino de Granada</i> (1807, do que foi fundador), así como os de
redactor e subdirector do <i>Diario Político
de Santafé</i> (1810). <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 14.2pt;">
<span lang="ES-TRAD"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-indent: 14.2pt;">
<span lang="ES-TRAD"><!--[if gte vml 1]><v:shape id="_x0000_i1025"
type="#_x0000_t75" style='width:382.5pt;height:195pt'>
<v:imagedata src="file:///C:\Users\Heitor\AppData\Local\Temp\msohtmlclip1\01\clip_image003.jpg"
o:title="Colombia 409 d"/>
</v:shape><![endif]--><!--[if !vml]--><!--[endif]--><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 14.2pt;">
<!--[if gte vml 1]><v:shape id="_x0000_s1026"
type="#_x0000_t75" style='position:absolute;left:0;text-align:left;
margin-left:6.1pt;margin-top:158.8pt;width:203.25pt;height:270.75pt;z-index:-251659264'
wrapcoords="-80 0 -80 21540 21600 21540 21600 0 -80 0">
<v:imagedata src="file:///C:\Users\Heitor\AppData\Local\Temp\msohtmlclip1\01\clip_image005.jpg"
o:title="Caldas_estatua_en_plaza_de_Las_Nieves" blacklevel="6554f"/>
<w:wrap type="tight"/>
</v:shape><![endif]--><!--[if !vml]--><!--[endif]--><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgXhNmF-FVI9g_Hb1G51IpWn9F8Ji5zN2_ZE20q0FXb7w6ylf-CXkQOSun_TcsLjBZSZx4ROvDWUQ031VbhAG-PEI6wW8Do-e4VZxoVqWRq0G0Clumc0wPNY7jkf0bDHQJUXIgwdCOIY5FM/s1600/francisco_jose_de_caldas.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgXhNmF-FVI9g_Hb1G51IpWn9F8Ji5zN2_ZE20q0FXb7w6ylf-CXkQOSun_TcsLjBZSZx4ROvDWUQ031VbhAG-PEI6wW8Do-e4VZxoVqWRq0G0Clumc0wPNY7jkf0bDHQJUXIgwdCOIY5FM/s200/francisco_jose_de_caldas.jpg" width="191" /></a><span lang="PT-BR">Debido ás comprometidas actitudes do
polifacético D. Francisco Xosé —independentistas con respecto aos estados
españois e federalistas no tocante ao antigo <i>Vicerreinado de Nueva Granada</i>, posicións que, logo dun consello de
guerra, lle custarían o seu fusilamento na cidade de Bogotá o 29 de outubro de
1816—, o goberno do seu país decide crear en 1905 un departamento territorial
na súa honra e memoria, de aproximadamente 7283 quilómetros cadrados (case que
a mesma extensión cá provincia de Ourense), denominado Caldas e con capital na
cidade de Manizales. Esta n</span><span lang="ES-TRAD">ova, cun velo
alegórico, aínda suspira hoxe polas terras de Cuntis, mesturada con confusión,
esaxeración, romanticismo... e vincúlase coa historia da Casa da Garboa
—outrora do <i>Agrobó</i>—, construción
propia dos fidalgos da liñaxe dos Caldas cuntienses, mais con todo abondo
relacionada e emparentada coa da Rapeira —segundo puidemos esculcar na documentación de diversos arquivísticos galegos— razón que xustifica este pensamento
<i>quasi</i> que mítico (popular).</span></div>
<h3 style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 14.2pt;">
<span style="color: blue;"><b>OUTROS PARENTESCOS</b></span></h3>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhwFNeaoirP0UZ9UfNsUjdAhhwMuXpHDRRt1_50qHErNBLPofAyE5XyswVbzI7Uw8bVcLEdZfmCzLIyzXM6wcEK2ye3G6aAvwZpDey55JfcuEIi-lR3JPoXUp7oqDTt2khFPi0cSx62p28z/s1600/rapeira.jpeg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="263" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhwFNeaoirP0UZ9UfNsUjdAhhwMuXpHDRRt1_50qHErNBLPofAyE5XyswVbzI7Uw8bVcLEdZfmCzLIyzXM6wcEK2ye3G6aAvwZpDey55JfcuEIi-lR3JPoXUp7oqDTt2khFPi0cSx62p28z/s320/rapeira.jpeg" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Escudo da casa da Rial (Moraña). Debuxo de <br />
Héitor Picallo</td></tr>
</tbody></table>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 14.2pt;">
<span lang="PT-BR"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 14.2pt;">
<span lang="PT-BR">Retornando
das nosas singraduras históricas e transoceánicas ao espazo morañés e aos
tempos de finais do S. XVII diremos que o xa mencionado D. Gregorio, cónxuxe de
Dª. María de Gasco García de Monroy e Deza (que veu ao mundo na cidade
madrileña de <i>Getafe</i> en 1662, froito
das alianzas de Ignacio Gasco e Isabel García de Monroy), desempeñaría oficios
de importancia capital na xurisdición de Penaflor: destacaron os de escribán
numerario e xuíz daquelas terras, así como os de familiar e notario do Santo
Oficio da Inquisición do Reino de Galiza. </span><span lang="ES-TRAD">A partir
destes esponsais de D. Gregorio con Dª. María os Caldas pasaban a acadar unha
reputación de sobra máis destacada, dicíase que os Gasco (liñaxe da que gustaba
de resaltar Dª. María) eran xentes vinculadas coa alta nobreza e con
parentescos directos cos Marqueses de Alcañices (quen, titulándose asemade
tamén de Montaos e Condes de Grajal, administraron case na totalidade o señorío
e xurisdición de Penaflor).<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 14.2pt;">
<span lang="ES-TRAD"><br /></span></div>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjo8ghZLkpQqy2YUOhstXB0Y-zdGxJ641TNLuwFtiVocdjDFss59wGos7v6vPkDBAwYOdD8VfzsjOLnGpCQTGiHF_aq7V5Hf9DaHF3L8-kxmbclYwPHESquQNgArr9MflGGoFHN4M5GRG51/s1600/4.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjo8ghZLkpQqy2YUOhstXB0Y-zdGxJ641TNLuwFtiVocdjDFss59wGos7v6vPkDBAwYOdD8VfzsjOLnGpCQTGiHF_aq7V5Hf9DaHF3L8-kxmbclYwPHESquQNgArr9MflGGoFHN4M5GRG51/s200/4.jpg" width="200" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Sepultura de Francisco Xosé de Caldas</td></tr>
</tbody></table>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 14.2pt;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgqOlSvSr0AtmVJCg5lbJ3snKl_GCKI-YPpxEI_DVeyU4zVVJuv37J2-OzE-J1ObGb4gw4VY0Dd2u02FBGI3vS75-cLRLFDCenjaAhSRnYWnoEAX-JU7tdH4buuU39QnWef4sjsl7-BeXlE/s1600/sello5.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgqOlSvSr0AtmVJCg5lbJ3snKl_GCKI-YPpxEI_DVeyU4zVVJuv37J2-OzE-J1ObGb4gw4VY0Dd2u02FBGI3vS75-cLRLFDCenjaAhSRnYWnoEAX-JU7tdH4buuU39QnWef4sjsl7-BeXlE/s200/sello5.jpg" width="184" /></a><span lang="ES-TRAD">De D. Gregorio e Dª. María
posuímos noticias de dúas das súas fillas; unha delas, a que se chamou Dª.
Isabel de Caldas Gasco, casaría cun dos fillos dos señores da casa morañesa do
Rial, D. Alberte Alonso de Chan e Díaz; e a outra, natural de Sta Xusta de
Moraña, nada en 1706 e bautizada co nome de Dª. Rosa Madalena de Caldas Gasco
García de Monroy, faríao con D. Francisco de Soto e Ruibal (que chegara ao
mundo das nupcias de Gregorio de Soto e Águeda Ruibal en 1698). Deste último
enlace nacerían numerosos fillos, mais o que maior prestixio acadaría sería D.
Xosé Ambrosio de Soto e Caldas (nado en S. Salvador de Saiáns), quen logo de
trasladarse a vivir ao <i>Vicerreinado
de Perú</i> encargaríase dos desempeños
de Capitán das Milicias de Trujillo (1766), Sarxento Maior do seu Rexemento
(1769), rexedor (1776) e alcalde ordinario da mesma cidade.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 14.2pt;">
<span lang="ES-TRAD"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify; text-indent: 14.2pt;">
<span lang="ES-TRAD">Observamos con estas notas que o
verdadeiro valor que radicaba nas labras heráldicas era, antano, anunciar as
liñaxes vinculadas ao inmoble (civil, eclesiástico ou militar), mais para a
contemporaneidade serven non como un mero atractivo material no senso da súa
antigüidade, remota en maior ou menor medida, senón por atender a un
recordatorio histórico, artístico e cultural para quen se detén a contemplar,
valorar e analisar.<o:p></o:p></span><br />
<span lang="ES-TRAD"><br /></span>
<span lang="ES-TRAD">Ata aquí aquel artigo que se publicou no Diario de Arousa e no de Pontevedra, mais a continuación completo e desmoucho toda a súa xenealoxía.</span><br />
<span lang="ES-TRAD"><br /></span>
<br />
<h3>
<span lang="ES-TRAD" style="color: blue;">XENEALOXÍA GALEGA DE FRANCISCO XOSÉ DE CALDAS TENORIO</span></h3>
<span lang="ES-TRAD"><br /></span>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 14.2pt; text-indent: -14.2pt;">
<span lang="ES-TRAD" style="font-family: inherit; font-size: 12pt;">(<b>xeración
1</b>): <span style="color: red;"><b>Bieito de Caldas</b></span>, que casa con <span style="color: red;"><b>María Vidal</b></span> (veciños da Choza, Moraña).
Ten por fillo a:<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 14.2pt; text-indent: -14.2pt;">
<span style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="ES-TRAD" style="font-family: inherit; font-size: 12pt;">(<b>xeración 2</b>): <span style="color: red;"><b>Miguel de
Caldas</b></span>, que casa con <span style="color: red;"><b>Águeda Crestar</b></span>, da que son coñecidos un par de fillos:<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoListParagraph" style="margin-left: 32.2pt; text-indent: -18pt;">
<!--[if !supportLists]--><span style="font-family: inherit;"><span lang="ES-TRAD" style="font-size: 12pt;">a)<span style="font-stretch: normal; line-height: normal;">
</span></span><!--[endif]--><span lang="ES-TRAD" style="font-size: 12pt;">Xoán de Caldas (co
que continuamos a xenealoxía)<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 35.45pt; text-indent: -21.25pt;">
<span style="font-family: inherit;"><span lang="ES-TRAD" style="font-size: 12pt;">b) Gregorio de Caldas, que nace en Sta. Xusta
de Moraña no ano 1660. Exerce como Escribán do Rei e de Número da xurisdición
de Penaflor, Notario e familiar do Santo Oficio da Inquisición do Reino de Galiza.
Contrae alianzas sacramentais con María de Gasco e García de Monroy, filla de
Ignacio Gasco e Dª. Isabel García.</span><span lang="ES-TRAD" style="font-size: 11pt;"><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 14.2pt; text-indent: -14.2pt;">
<span style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 14.2pt; text-indent: -14.2pt;">
<span lang="ES-TRAD" style="font-family: inherit; font-size: 12pt;">(<b>xeración 3</b>): <b><span style="color: red;">Xoán de Caldas</span></b>,
casado con <span style="color: red;"><b>María Fentáns</b></span>, ten por fillo a:<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 14.2pt; text-indent: -14.2pt;">
<span style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 14.2pt; text-indent: -14.2pt;">
<span lang="ES-TRAD" style="font-family: inherit; font-size: 12pt;">(<b>xeración 4</b>): <span style="color: red;"><b>Francisco de
Caldas Crestar</b></span>, o que se une en sacramento a <b><span style="color: red;">María de <st1:personname productid="la Peña Reboredo" w:st="on">la Peña Reboredo</st1:personname></span></b>. Do
matrimonio nacen:<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 14.2pt;">
<span lang="ES-TRAD" style="font-family: inherit; font-size: 12pt;">a) Antón
de Caldas, marido de María Maquieira e proxenitor de Antón de Caldas (veciño de
Cartagena de Indias e logo de Lambayeque, que aínda está vivo por 1788,<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 14.2pt;">
<span lang="ES-TRAD" style="font-family: inherit; font-size: 12pt;">b) D.
Paulo de Caldas<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 14.2pt; text-indent: -14.2pt;">
<span style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 14.2pt; text-indent: -14.2pt;">
<span lang="ES-TRAD" style="font-family: inherit; font-size: 12pt;">(<b>xenealoxía 5</b>): <span style="color: red;"><b>Paulo de
Caldas e de la Peña Reboredo</b></span>, Escribán da Súa Maxestrade no couto xurisdicional de Arcos da Condesa,
contrae matrimonio con <span style="color: red;"><b>Francisca Rodríguez de Camba e Magariños</b></span>, filla do notario Xosé
Bieito Rodríguez de Camba (soterrado en Arcos da Condesa o 10 de abril de 1763) e Sabela Magariños de Castro. Nese couto serán vecinos, concretamente do lugar de Badoucos.
Logo do seu pasamento, Francisca é soterrada na igrexa parroquial desa
freguesía, concreamente o 21 de xullo de 1771. Velaquí a partida da súa
defunción:<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 1cm;">
<span style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 1cm;">
<span lang="ES-TRAD" style="font-family: inherit; font-size: 12pt;">“<span style="color: blue;">En
veintiuno de julio de mil setecientos setenta y uno se dio sepultura en esta parroquia
de Santa Marina de Arcos de Condesa a Doña Josefa Rodríguez de Camba, muger que
fue de Don Pablo de Caldas, vecino de ella. Socorrida con todos los
sacramentos, hizo testamento por ante Rafael do Porto Barreyro, escribano y
vecino de la feligresía de Santa María de Caldas. No dejó obra pía ni
fundación, mandó asistiesen a su entierro y más actos fúnebres seis señores
sacerdotes, incluso el párroco, y se le digesen por su alma, obligaciones y
devociones, cinquenta y quatro misas rezadas, y una de ánima. Para que conste
lo firmo ut supra. Antonio Villa y Sanz</span>”.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 14.2pt; text-indent: -14.2pt;">
<span style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 14.2pt; text-indent: 14.15pt;">
<span lang="ES-TRAD" style="font-family: inherit; font-size: 12pt;">Paulo será soterrado no mesmo templo ca súa muller o 18 de febrero de
1773. Así quedou rexistrado:<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 14.2pt; text-indent: -14.2pt;">
<span style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 1cm;">
<span lang="ES-TRAD" style="font-family: inherit; font-size: 12pt;">“<span style="color: blue;">En diez
y ocho de febrero de mil setecientos y setenta y tres se dio sepultura en esta
parroquia de Santa Marina de Arcos de Condesa, a Don Pablo de Caldas, vecino de
ella, viudo de Doña Francisca Rodríguez de Camba, socorrido con el Santo
Sacramento de la Extremaución. No testó. Asistimos a su entierro y actos cinco
sacerdotes, y se le dijeron por su alma veinte misas rezadas y más una de
ánima. Para que conste, lo firmo ut supra. Antonio Villa y Sanz</span>”.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 14.2pt; text-indent: -14.2pt;">
<span style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 14.2pt; text-indent: -14.2pt;">
<span lang="ES-TRAD" style="font-family: inherit; font-size: 12pt;">Do matrimonio Caldas-Rodríguez de Camba é coñecida a seguinte proxenie:<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 35.45pt; text-indent: -21.25pt;">
<span lang="ES-TRAD" style="font-family: inherit; font-size: 12pt;">a) María Xosefa (bautizada en Arcos da Condesa o 1 de novembro de 1729,
sendo o seu padriño o cirurxán Xosé da Erosa),<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 35.45pt; text-indent: -21.25pt;">
<span lang="ES-TRAD" style="font-family: inherit; font-size: 12pt;">b) Xertrude (bautizada na mesma parroquia o 1 de maio de 1731, sendo o
seu padriño Francisco Suárez de Camba),<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 35.45pt; text-indent: -21.25pt;">
<span lang="ES-TRAD" style="font-family: inherit; font-size: 12pt;">c) Xosé (pai de Francisco Xosé de Caldas Tenorio), recibe o sacramento
do bautismo en Arcos da Condesa, concretamente o 20 de febrero de 1731. Velaquí
a súa partida:<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 35.45pt; text-indent: -21.25pt;">
<span style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 1cm;">
<span lang="ES-TRAD" style="font-family: inherit; font-size: 12pt;">“<span style="color: blue;">En
veinte de febrero de mill setecientos y treinta y cinco, yo, Don Domingo Barrera,
cura propio desta feligresía de Arcos, bapticé solemnemente y puse los óleos a
Joseph, hijo lexítimo de Pablo de Caldas, Escribano de Su Magestad, y Francisca
Rodríguez de Camba, vezinos de dicha feligresía y lugar de Badoucos. Fue su
padrino Juan Suárez, vezino de San Salbador de Sayáns y lugar de Sabadín, al
que advertí las obligaciones de padrino, según dispone el Santo Concilio.
Fírmolo utt supra para que conste. Domingo Barrera</span>”.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 35.45pt; text-indent: -21.25pt;">
<span style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 35.45pt; text-indent: -21.25pt;">
<span lang="ES-TRAD" style="font-family: inherit; font-size: 12pt;">d) Francisca Antonia (nada o 25-II-1738, e bautizada en Arcos da Condesa
o día 27, sendo o seu padriño Don Francisco Antón Magariños, presbítero e
veciño de San Fins das Estacas)<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 35.45pt; text-indent: -21.25pt;">
<span lang="ES-TRAD" style="font-family: inherit; font-size: 12pt;">e) Lourenzo, que o bautizan tamén en Arcos da Condesa o 19 de setembro
de 1740 (día no que nace), e sendo o seu padriño Lourenzo da Maquieira.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 35.45pt; text-indent: -21.25pt;">
<span lang="ES-TRAD" style="font-family: inherit; font-size: 12pt;">f) Paulo Caetano (nado o 25 de abril 1744, e bautizado ao día seguinte).
Xemelgo co seguinte, terá por padriño a Caetano de Ocampo Aboy (Avogado dos
Reais Estados, veciño de Arcos da Condesa, concretamente do lugar de San
Martiño).<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 35.45pt; text-indent: -21.25pt;">
<span lang="ES-TRAD" style="font-family: inherit; font-size: 12pt;">g) Manuel Antón, bautizado o 26-IV-1744, xemelgo con Paulo Caetano,
sendo o seu padriño Manuel Antonio Gamallo (veciño da Amil)<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 35.45pt; text-indent: -21.25pt;">
<span lang="ES-TRAD" style="font-family: inherit; font-size: 12pt;">h) Anxo Diego, nado 28 de febreiro de 1746 e bautizado o día 2 do seguinte
mes. O seu padriño foi Don Francisco López, do Souto de Marán (Arcos da
Condesa).<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 14.2pt; text-indent: -14.2pt;">
<span style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 14.2pt; text-indent: -14.2pt;">
<span lang="ES-TRAD" style="font-family: inherit; font-size: 12pt;">(<b>xeración 6</b>):<b><span style="color: red;"> Xosé de Caldas de la Peña e Rodríguez de Camba </span></b>casa <b><span style="color: red;">María Vicenta Tenorio e Arboleda</span></b> (filla de Mariana Arboleda e Vergara e Juan Tenorio Torijano). Con María Vicenta ten a seguinte unha
numerosísima proxenie, concretamente 15 fillos:<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 42.55pt; text-indent: -1cm;">
<span lang="ES-TRAD" style="font-family: inherit; font-size: 12pt;">a) Tareixa de Caldas e Tenorio (nada en Popayán e muller de Antón
Sánchez Rodríguez de Arellano) <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 42.55pt; text-indent: -1cm;">
<span lang="ES-TRAD" style="font-family: inherit; font-size: 12pt;">b) María Manuela de Caldas e Tenorio (nada en Popayán)<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 42.55pt; text-indent: -1cm;">
<span lang="ES-TRAD" style="font-family: inherit; font-size: 12pt;">c) María Nicolasa de Caldas e Tenorio (nada o 6 de decembro de 1765) e
que sería monxa da Encarnación<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 42.55pt; text-indent: -1cm;">
<span lang="ES-TRAD" style="font-family: inherit; font-size: 12pt;">d) Gregoria de Caldas e Tenorio, que se une en sacramento a Gregorio de
Angulo<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 42.55pt; text-indent: -1cm;">
<span lang="ES-TRAD" style="font-family: inherit; font-size: 12pt;">e) Francisco Xosé de Caldas e Tenorio<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 42.55pt; text-indent: -1cm;">
<span lang="ES-TRAD" style="font-family: inherit; font-size: 12pt;">f) Mariano Alberto Camilo de Caldas e Tenorio (nado en 1769)<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 42.55pt; text-indent: -1cm;">
<span lang="ES-TRAD" style="font-family: inherit; font-size: 12pt;">g) Sabela de Caldas e Tenorio (nada o 3 de xuño de 1771) que casa con Manuel
Ignacio Torres e Tenorio<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 42.55pt; text-indent: -1cm;">
<span lang="ES-TRAD" style="font-family: inherit; font-size: 12pt;">h) Rosalía de Caldas e Tenorio, cónxuxe de Xosé María del Campo
Larraondo<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 42.55pt; text-indent: -1cm;">
<span lang="ES-TRAD" style="font-family: inherit; font-size: 12pt;">i) Lino Rafael de Caldas e Tenorio, marido de Xoaquina Grueso e Rodríguez<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 42.55pt; text-indent: -1cm;">
<span lang="ES-TRAD" style="font-family: inherit; font-size: 12pt;">l) Xosé de Caldas e Tenorio (solteiro)<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 42.55pt; text-indent: -1cm;">
<span lang="ES-TRAD" style="font-family: inherit; font-size: 12pt;">m) Gabriela de Caldas e Tenorio, dona de Xoán Antón Ibarra<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 42.55pt; text-indent: -1cm;">
<span lang="ES-TRAD" style="font-family: inherit; font-size: 12pt;">n) Vicenzo de Caldas e Tenorio, que contrae nupcias con Ana María
Pacheco<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 42.55pt; text-indent: -1cm;">
<span lang="ES-TRAD" style="font-family: inherit; font-size: 12pt;">ñ) Baltasara de Caldas e Tenorio (nada en 1784), muller do doutor inglés Jorge Wallis<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 42.55pt; text-indent: -1cm;">
<span lang="ES-TRAD" style="font-family: inherit; font-size: 12pt;">o) Xosé Xoaquín de Caldas e Tenorio, marido de Vicenta Villaquirán<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 42.55pt; text-indent: -1cm;">
<span lang="ES-TRAD" style="font-family: inherit; font-size: 12pt;">p) Xosé Antón de Caldas e Tenorio (segundo parece, célibe)<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 14.2pt; text-indent: -14.2pt;">
<span style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<span lang="ES-TRAD" style="font-family: inherit;">
</span><br />
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 14.2pt; text-indent: -14.2pt;">
<span lang="ES-TRAD" style="font-family: inherit; font-size: 12pt;">(<b>xeración 7</b>): <span style="color: red;"><b>Francisco Xosé
de Caldas e Tenorio</b></span>, nado en Popayán o 4 de outubro de 1768, e marido de
<span style="color: red;"><b>María Manuela Barahona e Barona</b></span> (filla de Manuel Félix Barahona Escobar e María Xosefa Barahona e Hurtado). Son fillos deles:</span><br />
a) Ignacia de Caldas Barahona<br />
b) Xiana de Caldas Barahona<br />
c) Dores de Caldas Barahona, que casa con Miguel Caldas Caicedo (fillo de Miguel Caldas Pacheco e María das Dores Caicedo Quinteiro)<br />
d) Liborio María de Caldas Barahona<br />
e) <span style="text-indent: -14.2pt;">Ana María de Caldas Barahona (nada en 1816, antes de ser fusilado o seu pai)</span><br />
f) <span style="text-indent: -14.2pt;">Calota Caldas</span><br />
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 42.55pt; text-indent: -1cm;">
<br /></div>
<span lang="ES-TRAD" style="font-family: inherit; font-size: 12pt;"></span><br />
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 42.55pt; text-indent: -1cm;">
<span style="font-family: inherit; font-size: 12pt; text-indent: -14.2pt;"><br /></span>
<span style="font-family: inherit; font-size: 12pt; text-indent: -14.2pt;"><br /></span></div>
</div>
</div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-indent: 0cm;">
<br /></div>
Héitorhttp://www.blogger.com/profile/01105834622387136218noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4702054487428070294.post-2836130884485924152016-09-15T09:39:00.003-07:002016-09-15T10:57:39.159-07:00O DEUS GALAICO VESTIO ALONIECO<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
Dúas foron as aras romanas atopadas na zona de Lourizán (Pontevedra) que dan conta da existencia, en épocas ben pretéritas, dun deus bautizado co nome de Vestio.<br />
<br />
Clasificábel dentro do grupo dos cenunnos (ou sexa, aquelas divindades antropomorfas provistas de cornos) poderíase vincular este ser mítico con esoutros existentes en Centroeuropa (tal e como indica André Pena Granha).</div>
<br />
<h3>
<span style="color: red;">APROVEITADAS COMO MATERIAL CONSTRUTIVO</span></h3>
<div style="text-align: justify;">
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjzzu2kVy3s7oQ5E3lNvm3YrR0E7xYKw-7mN2wBGik1khZKvQsozDB8L0SPWFUTF4Iwduz9j_UPQ5KAgXyG0UagR4KQ_BV7V816s_PTbE-6TnrjAW6tzk9mQOEzoWz2X4jnpsuX2vDC9XkP/s1600/vestio02.jpeg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="281" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjzzu2kVy3s7oQ5E3lNvm3YrR0E7xYKw-7mN2wBGik1khZKvQsozDB8L0SPWFUTF4Iwduz9j_UPQ5KAgXyG0UagR4KQ_BV7V816s_PTbE-6TnrjAW6tzk9mQOEzoWz2X4jnpsuX2vDC9XkP/s320/vestio02.jpeg" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Relevo do deus Vestio Alonieco. Augatinta de Héitor Picallo</td></tr>
</tbody></table>
Ambas aras votivas, dedicadas a Vestio Alonieco, foron empregadas como material construtivo dun valado granítico. Rescatadas dese pouco apropiado lugar en 1944, na actualidade deposítanse nas instalacións do Museo de Pontevedra.<br />
<br />
Cabo delas apareceu unha outra peza, realmente un relevo, no que unha figura antropomorfa, provista de cornas (de apéndices curvos) podería representar supostamente ao mítico ser adorado nesa zona do Lérez. A lousa granítica ten unhas dimensións de 67 cm de longo por 47 de alto.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<h3 style="text-align: justify;">
<span style="color: red;">A DESCRICIÓN DUN DEUS</span></h3>
<div style="text-align: justify;">
Vestio, de ser o deus representado, alén da prominente cornamenta, caracterízase por ter un queixo aguzado e de certa longura, uns ollos afundidos e forma arredondada, un lixeiro bosquexo de nariz (insinuado con dúas leves incisións na rocha granítica) e a boca que se arquea cara a arriba. Os brazos son amplos e nácenlle detrás do queixo (pois a efixie non posúe nin pescozo nin ombreiros), polo que a súa posición gusta quizais de atemorizar, de infundir medo ou ben de pretender apreixar a alguén. Destaca por posuír unhas mans de dedos longos, de diferentes tamaños e cuns polgares grafados en posición non natural (ou invertidos), isto é, orientados cara a abaixo en vez de cara a arriba (como sería o máis lóxico). Percíbese, logo así, un claro esquematismo antropolóxico, coma os debuxos que as crianzas elaboran con pouca destreza. O torso é totalmente recto, sen detelles anatómicos que se destaquen.<br />
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj70NPeM1EhnLDAm-a803Qq-TRv6iqwACNmi7YUnv0z8u4EGjocAzP2NUcJqZ65_i5iGbhY9JTaIr7MoJkk71TizVKCmRPxEN4kymRiBLML18FyC6dnnXhlVAnQzSb4Nr9nprvSxI95-fYC/s1600/vestio01.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="205" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj70NPeM1EhnLDAm-a803Qq-TRv6iqwACNmi7YUnv0z8u4EGjocAzP2NUcJqZ65_i5iGbhY9JTaIr7MoJkk71TizVKCmRPxEN4kymRiBLML18FyC6dnnXhlVAnQzSb4Nr9nprvSxI95-fYC/s320/vestio01.jpeg" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Á dereita de todo, ara ao deus Vestio e, enriba dela, <br />
o baixorrelevo do suposto deus indíxena galaico<br />
(Museo de Pontevedra)</td></tr>
</tbody></table>
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
Florentino López Cuevillas considerou que esta podía ser unha representación do deus Lugh, porén hai quen considera que igual ten vinculación co -tamén indíxena- Berobreo, do que existen multitude de aras romanas atopadas no Facho de Donón (Cangas). Francisco Calo Lourido, pola contra, sinala o seguinte: </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
"<i>Con respecto á de A Igrexa (Lourizán), coñecida como 'Vestio Alonieco' polas dúas aras aparecidas a pouca distancia da peza, seguindo o traballo de Benoit (1959) concluín considerándoa un Mercurio ctónico, psicopompo, tantas veces representado nos medios europeos romanizado</i>".</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
Héitorhttp://www.blogger.com/profile/01105834622387136218noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4702054487428070294.post-16447286527505111052016-09-13T12:11:00.000-07:002016-09-14T07:27:06.694-07:00CEDOFEITA, UN CASTELO ÁS PORTAS DE PONTEVEDRA<div style="text-align: justify;">
<div style="text-align: right; text-indent: 23.8px;">
<span style="color: blue;">(Estes apuntamentos históricos foron publicados no xornal</span></div>
<div style="text-align: right; text-indent: 23.8px;">
<span style="color: blue;"><i>Galicia Hoxe</i> en varias edicións:</span></div>
<div style="text-align: right; text-indent: 23.8px;">
<span style="color: blue;">os días 11, 18 e 25 de setembro de 2005)</span></div>
</div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="text-indent: 17.85pt;"></span><br />
<h3 style="tab-stops: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: red;">NOS ALBORES DO SÉCULO XI</span></h3>
</div>
<div style="text-align: justify;">
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh0tLtCTGovESN4XrG_LVKlcs6610PKn5JU43FaAoXPZ0eT9stF8ntbtjP6ZVZ6gk3aTez00ZwawHHLvERsNgIGUw-WZGQdFx3b2sOhbabLX-MMF5SWH74DR2-AS_T0yZI6sAz78v7O4Hkx/s1600/Codex_Calixtinus.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh0tLtCTGovESN4XrG_LVKlcs6610PKn5JU43FaAoXPZ0eT9stF8ntbtjP6ZVZ6gk3aTez00ZwawHHLvERsNgIGUw-WZGQdFx3b2sOhbabLX-MMF5SWH74DR2-AS_T0yZI6sAz78v7O4Hkx/s320/Codex_Calixtinus.jpg" width="225" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">San Iago Apóstolo no Códice Calixtino</td></tr>
</tbody></table>
<span style="text-indent: 17.85pt;">Unha
candea permanece acesa ao pé do bieito mosteiro, alumeando o sacro cáliz do
Lérez e deixando tras de si o perecedoiro fume do tempo. Alí, ao seu carón,
repousan as biografías de ilustres pedras que, moldeadas na amorfa materia con
reflexión e habilidade polo anónimo artífice, confeccionaron presenza
arquitectónica como torre e castelo. </span><br />
<span style="text-indent: 17.85pt;"><br /></span>
<span style="text-indent: 17.85pt;">O artesán delimitara no espazo a súa
particular idea (o seu oficio): a “res cogitans” (o coñecemento) mudaba en “res
extensa” (realidade), para o gusto de quen a quixo ver e desprezo de todos os
que a ignoraron ou temeron, así como en verdadeiro pracer dos que a gozaron e
en lembranza dos que remexemos na historia.
Descansa aí o cansazo tamén dos arghinas que labraron con punteiros e
macetas as castrenses formas graníticas, humedecidas pola suor gremial e os
aires das fragas, do río, da ría e do mar. As olorosas fragrancias e as
percepcións visuais avísannos de que nos introducimos nunha xeografía de
transición, entre as atlánticas mareas e as montañas bretemosas: velaí o val do
Lérez, mutante en paisaxes e historias.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 17.85pt;">
<span lang="GL"></span><br />
<span lang="GL"></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 17.85pt;">
<span lang="GL">Cedofeita foi a denominación coa que se identificou aquel castelo e,
por extensión, o seu xiro; concepto este último do que se ten noticia xa nos
primeiros anos do S. XI, cando o monarca galego Afonso V e o bispo Vistruario
están a investigar cales son os dereitos que lle pertencen á igrexa
apostólica nos diversos condados (<i>conmisos</i>) e noutras
terras. Estas pescudas, segundo A. López Ferreiro e M. Lucas Álvarez, igual
tivesen que ver coa necesidade de matizar os lugares concretos das herdanzas
por existiren ao mellor certos obstáculos e trabas con algúns dos condes, e –<i>por ende</i>– reclamando o pontífice se cadra a protección dos seus patrimonios
eclesiásticos. Dátase este documento a 30 de marzo de 1019 e está redactado na
“urbe” compostelá, e nel parece nidia a afirmación na que se expresa que son da Mitra
varias “villae” localizadas no “giro Citofacta”, e que explicitamente se
denominaban <i>Serpenciones </i>(S. Vicenzo de Cerponzóns), <i>Sancta Maria de
Elva </i>(Alba), <i>Sancta Maria de Maurenti</i> (Mourente), “Villa de Fonte”,
“Anserizi” e Godegildi (este último termo facilmente identificable co lugar de
Guxilde, na susodita freguesía de Alba). De continuarmos coa análise diremos que tamén se
dilucida que tal xiro fora ergueito en tempos do prelado Sisnando (II), quen desenvolvera o seu labor pastoral así como o goberno da Igrexa de Iria entre os
anos 952 e 968. Durante o seu pontificado –segundo as consideracións de López Ferreiro– debeuse alzar a mesma fortaleza de Cedofeita, e de ser veraz a afirmación, atopámonos cun conxunto
fortificado do S. X e cunha estilística construtiva propia do prerrománico. Esta, salvando as distancias debidas ás situacións orográficas, poderíase
comparar coa do propio castelo da Lanzada, que igualmente se erguera nese
mesmo pontificado de Sisnando II. Mais onde tivo asento concreto a fortaleza?
Rastrexando a toponimia maior do norte do actual Concello de Pontevedra,
observamos que é realmente significativo o lugar do Castelo, localizado no
occidente de S. Salvador de Lérez (raiando coa freguesía de Alba), o que nos dá
en crer que puido ser alí o antigo predio deste recinto castrense, se ben é
certo que se amosa igualmente moi atractivo o topónimo da Torre (sito neses
mesmos termos parroquiais).</span><br />
<span lang="GL"></span><br />
<span lang="GL"></span>
<span lang="GL"></span>
<br />
<h3 style="text-indent: 0px;">
<span style="color: red;">NA ÉPOCA DO REI FERNANDO II</span></h3>
<div style="text-indent: 0px;">
<span style="text-indent: 17.85pt;">Seguindo coa historia, cómpre subliñar que con posterioridade algúns
destes patrimonios da parte norte de Pontevedra han ser usurpados por mans
laicas (aló nas primeiras décadas do S. XII, aproximadamente). Concretamente
fórono o sinalado lugar de Guxilde e a freguesía de Alba, os cales
pouco os deberon gozar os delincuentes, xa que a </span><i style="text-indent: 17.85pt;">Historia Compostelana</i><span style="text-indent: 17.85pt;">,
cando se refire ao primeiro dos bens citados, indica que en tempos do prelado
Xelmírez permanecía esa facenda totalmente descoidada (“desolada e abandonada
por falta de labradores, e que estaba cuberto por completo por unha inmensa e
espesa maleza”). E isto é unha mágoa para os eclesiásticos non só pola súa
perda ou a súa hipotética rendibilidade, senón igualmente por ser o entorno de
verdadeira fermosura (era unha “amena paraxe xunto ao Lérez”).</span></div>
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 17.85pt;">
<span lang="GL"></span><br />
<span lang="GL"></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 17.85pt;">
<span lang="GL">Cedofeita como castelo, aínda intuíndoselle unhas orixes no S. X, será
citada por primeira vez como recinto fortificado, segundo as nosas pescudas,
no momento en que Fernando II lle traspasa a súa propiedade ao metropolitano
Pedro Gudesteiz, a 18 de marzo de 1169 e logo de tela rescatada das milicias
portuguesas, as cales invadiran asemade boa parte dos territorios do sur de
Galiza (entre outras áreas, particularmente a xeografía de Toroño). Era esta
intromisión e violación do territorio polas tropas lusas un intento de despistar
con caviladas estratexias ao monarca galego-leonés e tamén, se frutificasen, de
agrandar un pouco máis o incipiente reino portugués que buscaba saídas cara ao
nacente e cara ao setentrión segundo os mandados do autonomista Afonso I
Henriques, aquel que trocara de xeito moi produtivo a súa coroa condal por
outra de mellor materia (a real). Alén diso, as diferenzas entre as monarquías
xa se dirimiran na “Paz do Lérez”, estabelecidas o 30 de abril de 1165 (segundo Rodríguez
Figueiredo), e en Celanova acordárase o contrato nupcial (e político, como non!) entre o rei galego e Urraca Afonsi, filla do
lusitano. </span><br />
<span lang="GL"><br /></span>
<span lang="GL">Cedofeita continúa ata 1169 no poder daqueles que proceden alén
do Miño. Así e todo ao rei Fernando non lle custa demasiado conquistar
esta fortaleza pontevedresa, como se dá fe na documentación no <i>Tombo A</i>
do ACS: “os deuses” estaban da súa parte, ou mellor dito un dos “fillos do
trono”, o cabaleiro e apóstolo Santiago desencadea unha boa tormenta que
auxilia ás mesnadas galegas. Tanta foi a graza “divina” que nin tan sequera
se derrama unha soa pinga de sangue, unicamente os regos que flúen cara
ao Lérez son o produto da choiva. Procede deste feito “milagreiro” a
devoción ao Santiaguiño de Lérez e, por extensión, a orixe da súa hermida?<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoBodyTextIndent" style="text-indent: 17.85pt;">
<span style="text-indent: 17.85pt;">Despois da
entrega do castelo ás dignidades eclesiásticas, Compostela atrae para si non
só aquel recinto fortificado, senón ademais todos os seus termos (antigos e
novos), os patrimonios reguengos, os seus dereitos e as sete igrexas
que a Cedofeita pertencen, a “iurisdictione et reverentia monasterii Sancti
Iohannis de Podio et monasterii de Sacti Salvatoris de Lerze”.</span><br />
<span style="text-indent: 17.85pt;"><br /></span>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="text-indent: 17.85pt;">Antes incluso de que Fernando II
tivese recuperado Cedofeita, o monarca permanece algún tempo polo reino
arranxando asuntos de tipo político e colaborando en proxectos relixiosos e de mecenado. A
23 de febreiro de 1168 concédelle ao mestre Mateu, que daquela comeza a
enxergar O Pórtico da Gloria, unha pensión
vitalicia de 100 marabedís anuais; a 4 de marzo aseguráralle ao cenobio de
Sobrado dos Monxes, tamén para cada ano, 10 “marchas argenti ad opus Sante
Marie”, igrexa conventual que se está a erguer durante ese tempo e sendo
Exidio Xil o seu abade; así como igualmente a 9 de abril estima oportuno
darlle ao arcebispo de Santiago a vila de Noia. De aí a pouco parte de
Galiza, á que retorna para intervir no citado conflito cos
portugueses. Logo de ter dirimidas as diferenzas e conquistado o
castelo de Cedofeita, a 29 de marzo de 1169 e dentro deses recintos castrenses
subscribe un documento onde lle facilita ao mosteiro da Armenteira (Meis) un
determinado patrimonio que lle viña de marabilla para don Ero, abade santo que
ideara a empresa de erguer debaixo do Castrove o seu románico recinto monacal.
Neste agasallo, que se corresponde coas tres cuartas partes da igrexa
de S. Salvador de Lantaño (“in terra Luparia”), asinan varias persoas
principais que acompañan ao monarca, un bo número de condes e os prelados
galegos Pedro Gudestéiz de Santiago, Xoán de Lugo, Pedro Seguín de Ourense e
Xoán de Tui.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="text-indent: 17.85pt;"></span><br />
<span style="text-indent: 17.85pt;"></span></div>
<div class="MsoBodyTextIndent" style="text-align: justify;">
<span lang="GL">Escasos días despois, sendo o primeiro de abril, e visitando a xeografía setentrional de Lugo, Fernando ha dispensar igualmente a súa axuda ao mosteiro de Santa María de Meira, que comeza a aleitarse coas viandas patrimoniais que lle tiñan servido, e
servirían, algúns monarcas e nobres da contorna (entre estes últimos os condes
de Sarria). Daquela, por 1169, o máximo responsable desta familia cisterciense
é o abade Vidal e o privilexio real que se lle concede ten que ver coa
virtude de recadar os décimos do portádego do lugar de Valcárcel.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoBodyTextIndent" style="text-align: justify;">
<span lang="GL"></span><br />
<span lang="GL"></span></div>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg3eviS6jEkjV0pMJVppscWA0h-43ja0mj9PAWSIXr3P51fSLnZ_aTlCfLIE3IPqvXnkvRXHSNL6CFHT59mTLtw3RBQvJABkeAv1GDjeaLAyY-YZUwsNQchnZqs1DAbZ2l_jIFKUnwDTD_-/s1600/TumboA_ferdinand.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="250" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg3eviS6jEkjV0pMJVppscWA0h-43ja0mj9PAWSIXr3P51fSLnZ_aTlCfLIE3IPqvXnkvRXHSNL6CFHT59mTLtw3RBQvJABkeAv1GDjeaLAyY-YZUwsNQchnZqs1DAbZ2l_jIFKUnwDTD_-/s320/TumboA_ferdinand.jpg" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Fernando II de Galiza</td></tr>
</tbody></table>
<div class="MsoBodyTextIndent" style="text-align: justify;">
<span lang="GL">O curioso de todos estes documentos,
do mesmo xeito que ocorre noutros de datas anteriores e posteriores, é que o
propio Fernando II os está a asinar coa autocondecoración de “Rex
Hispanorum” pola graza de Deus, respondendo isto ao seu propósito de se
responsabilizar da titoría do seu sobriño Afonso VIII de Castela (logo do
pasamento do seu “desexado” irmán Sancho III en 1158, co que estivera en
inimizade), e quizais igualmente con obxectivos de goberno para con esta coroa. Esta intención que nunca triunfaría pese a que si tería asexado as súas gadoupas
galego-leonesas na política daquelas terras. Cómpre sinalar que este rei ten por sucesor a Afonso VIII, aquel que Anselmo López Carreira indica que foi </span><span style="text-indent: 17.85pt;">“arbitraria e malintencionadamente chamado Afonso IX pola
historiografía española moderna, pois polo seu tempo había outro Afonso de
Castela, e cando decidiron inventar a suposta lista dos reis de España, meteron
no mesmo caixón de xastre aos de Galiza cos de Castela, nese afán por agachar
totalmente a existencia do noso Reino (...) pero botando as contas ao dereito,
logo se comproba que é o oitavo”.</span></div>
<div class="MsoBodyTextIndent" style="text-align: justify;">
<span style="text-indent: 17.85pt;"><br /></span></div>
<div class="MsoBodyTextIndent" style="text-align: justify;">
<span lang="GL"></span></div>
<h3 style="text-align: justify; text-indent: 0px;">
<span style="color: red;">CANDO AFONSO VIII OCUPA O TRONO</span></h3>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhVmYX8terRXv9HzAtk3cgj1DbgxHQOI5VbPRVn92ncIUiwswCoACoV0mKo5-XcKYFDTW_SqelyBNCxZBIS6qotDszGZ9cAyJOFY8GYQOC9jfzRWarsnOa7ReNdZCe4e5r3jp718-9qoLNc/s1600/Adefonsus_legio_galle.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhVmYX8terRXv9HzAtk3cgj1DbgxHQOI5VbPRVn92ncIUiwswCoACoV0mKo5-XcKYFDTW_SqelyBNCxZBIS6qotDszGZ9cAyJOFY8GYQOC9jfzRWarsnOa7ReNdZCe4e5r3jp718-9qoLNc/s320/Adefonsus_legio_galle.jpg" width="221" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Afonso VIII de Galiza</td></tr>
</tbody></table>
<div class="MsoBodyTextIndent" style="text-align: justify;">
<span lang="GL">Aclarado isto, debemos achegar que
logo de cabalgada a monarquía de Fernando II ocúpase das súas coroas o
declarado seu fillo, axudado nos primeiros momentos do seu goberno pola
súa lusitana nai Urraca. É con estas cando a 4 de maio de 1188 o flamante
Afonso VIII, contando aproximadamente con 17 anos de idade e acompañado da
citada súa proxenitora e dende a cidade de Zamora, comeza a confirmarlle todos
aqueles privilexios, herdanzas, exencións e dereitos que os seus antepasados
lle tiñan realizado á Igrexa Metropolitana de Compostela. No elenco patrimonial
cítanse as terras de “Decia, Salnes, Citofactam, burgum quod dicitur de Ponte
Veteri, cum ecclesia et terra que dicitur de valle Moracium, terra que dicitur
Montes, in qua est castellum Cutubade”,... Mais esta ratificación de
propiedades estaba de sobra asegurada. Anos atrás o Sumo Pontífice Alexandre
III, aquel que con tanta forza se aferrou a defender a supremacía do papado
sobre o Sacro Imperio Romano Xermánico, xa tiña ben consolidados estes e outros
activos eclesiásticos. A pouco máis de ano e medio de que Fernando II entregase
Cedofeita o bispo de Roma dá conta daquela saborosa doazón real.
Concretamente realiza a confirmación na cidade de Anagni (na terra do
Lacio) e a 27 de setembro de 1170. Aparece, logo así, o castelo de “Citofactum” coas
súas “septem ecclesie”. O mesmo Papa volve a actuar en prol da confirmación
patrimonial o 28 de xullo de 1174 (dende a mesma urbe), o 20 de marzo de
1178 (dende Letrán, lugar no que un ano máis tarde preside o III Concilio
do mesmo nome) e o 25 de xuño de 1181 (estando na cidade de Viterbo).</span><br />
<span style="text-indent: 17.85pt;"><br /></span>
<span style="text-indent: 17.85pt;">Logo do pontífice Alexandre actúan de xeito análogo o seu sucesor na tiara de Roma, Inocencio III, e concretamente
no ano 1199, tal e como tamén procede o 26 de marzo de 1225 o Sumo Pontífice
Honorio III dende Letrán. Entre as posesións aquí confirmadas aparece unha boa
lista de cenobios, dos que podemos citar os de S. Martiño de Fóra (Pinario), S. Paio de Antealtares, Sta. María do Sar, Sta. María de Conxo e S.
Pedro de Fóra, todos no circuíto compostelán; Luaña (Lousame),
Sobrado (na xeografía do mesmo nome), Acibeiro (Forcarei), Codeseda (A
Estrada), Sta. María de Mezonzo (Vilasantar), Sta. María de Monfero, S.
Salvador de Bergondo, S. Pedro de Soandres (A Laracha), S. Xoán de Caaveiro (A
Capela), S. Xiao de Moraime (Muxía), S. Martiño de Ozón (Muxía) S. Xoán de
Poio, S. Salvador de Lérez (Pontevedra), Sta. María de Armenteira (Meis), Sta.
Mariña de Arcos da Condesa (Caldas de Reis), S. Xoán da Cova (Ponte Ulla,
Vedra), S. Breixo (Arcos de Furcos, Cuntis), S. Tomé de Piñeiro (Marín) e
Santiago de Ermelo (Bueu),... No que atinxe aos castelos menciona os de “Honestum” (Torres do Oeste, Catoira), Sta. María da
“Lanceata” (A Lanzada, O Grove), “Ciria” (Cira, Silleda), Lupparia (Lobeira,
Vilanova de Arousa), “Sancti Pellagii de Luto” (Ponte Sampaio, Pontevedra), “Daravon” (Darbo, Cangas), Cotobade, “Citofacta”
(Cedofeita)...</span></div>
<div class="MsoBodyTextIndent" style="text-align: justify;">
<span lang="GL"><br /></span></div>
<div class="MsoBodyTextIndent" style="text-align: justify;">
<span lang="GL"></span></div>
<h3 style="text-align: justify; text-indent: 0px;">
<span style="color: red;">ÚLTIMOS APUNTAMENTOS QUE RESCATAMOS</span></h3>
<h3 style="text-align: justify; text-indent: 0px;">
<br /><span style="color: red;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh1D5e0QQ1VDV2sl3rNjYmLWEhzKIy0Nyv31UyMAn4K2ctCO1FLGpY1xjumOKyCUjZVu3RGIGXL0pDXABThCiwFG9VtejLqBu-0MLppUsrh3DIzJ14SS7xckUo8dhQUHns-71mR88SnpzWg/s1600/Cantigas_Santa_Maria.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="190" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh1D5e0QQ1VDV2sl3rNjYmLWEhzKIy0Nyv31UyMAn4K2ctCO1FLGpY1xjumOKyCUjZVu3RGIGXL0pDXABThCiwFG9VtejLqBu-0MLppUsrh3DIzJ14SS7xckUo8dhQUHns-71mR88SnpzWg/s400/Cantigas_Santa_Maria.jpg" width="400" /></a></div>
</span></h3>
<div class="MsoBodyTextIndent" style="text-align: justify;">
<span lang="GL">Pouco produtivo sería, abofé, que
algún cabaleiro ou rico home da comarca pretendese furtar a morada de
Cedofeita; ben prendido quedaba o inmoble entre as liñas de tinta dos pergameos
de propiedade e as confirmacións papais. A curia gardaba, con ansia arreo, de
que os froitos non os vendimasen outros que non fosen senón os seus membros
eclesiásticos ou aquel por eles consentido. E tanta houbo ser a protección cara
ao exterior que pouco a pouco, co paso do tempo necesario, o castelo ha
podrecer no propio cesto, sen conservar aquel continuo uso que desempeñara
durante os albores do baixomedievo. Expomos isto, máis que nada, debido a que o
edificio non se entregaría en mercé enfitéutica, que teñamos coñecemento, a
membros da aristócrata local (pese a que a liñaxe dos Chariño si gravaría a súa
pegada neste territorio cando menos entre os séculos XIII e XIV), nin incluso
deberon residir asiduamente aí os mitrados da diocese. Despréndese deste declive,
ademais, un feito moi simbólico: que aquel famoso xiro que tivera por nome o do
propio recinto castrense comezaría paseniño a se esfumar, tanto que a
denominación de Cedofeita ha ser trocada na época moderna pola de Lérez, espazo
reputado tan só polo mosteiro bieito que nesa freguesía se localiza.</span></div>
<div class="MsoBodyTextIndent" style="text-align: justify;">
<span style="text-indent: 17.85pt;"><br /></span></div>
<div class="MsoBodyTextIndent" style="text-align: justify;">
<span style="text-indent: 17.85pt;">Regresando de novo ao edificio
cumpriría divulgar algún que outro apuntamento que recompilamos sobre a súa
historia. Un deles constata que os cregos e reitores de S. Vicenzo de
Cerponzóns, a 1 de maio de 1278, outorgaban a </span><i style="text-indent: 17.85pt;">Didaco Petri de Vascoes</i><span style="text-indent: 17.85pt;"> e
á súa muller María Ramírez, o foro perpetuo da herdade dos Tallos (sita na
veiga de </span><i style="text-indent: 17.85pt;">Vascoes de Susoo</i><span style="text-indent: 17.85pt;">), a da Fonte e a cortiña de </span><i style="text-indent: 17.85pt;">Coirado</i><span style="text-indent: 17.85pt;">,
localizadas todas á sombra maxestosa da fortificación de Cedofeita. De aproximar
tamén nos é aquela nova que asegura que entre os anos 1432 e 1437 desempeñaba
importantes cargos na capital do Lérez un persoeiro que, co seu “alcume”,
recordaba o renome que outrora posuíron (e posuían?) os arrabaldes e as terras
do setentrión pontevedrés. Chamábase D. Roi Fernández de </span><i style="text-indent: 17.85pt;">Çedofeita</i><span style="text-indent: 17.85pt;"> e as
súas ocupacións urbanas xiraban en torno ao seu exercicio administrativo nunha
procuradoría así como tamén nunha escribanía ou notaría real.</span></div>
<div class="MsoBodyTextIndent" style="text-align: justify;">
<span style="text-indent: 17.85pt;"><br /></span></div>
<div class="MsoBodyTextIndent" style="text-align: justify;">
<span style="text-indent: 17.85pt;">Pouco tempo despois o desconcerto
chega ao contemplarmos a non presenza desta fortaleza no elenco daquelas que
foran derrubadas pola catapulta irmandiña, o que non pretende asegurar que se
ausentase de sufrir tal violación; ademais é mester dar memoria de que este
edificio foi un dos de maior relevancia nos patrimonios catedralicios.
Rastrexando a súa topografía resólvese facilmente o porqué da súa calidade
estratéxica, posto que se ben lle proporcionou auxilio ao couto monástico de
Lérez, recollía igualmente dende as súas estruturas unha boa percepción do que
sucedía nas beiras do río así como do paso de transeúntes e mercadorías por
unha ruta principal deste reino, a cal na súa polivalencia (ademais de
comunicar as terras lusas coas zonas altas de Galiza) aproveitábase para a
peregrinación xacobea, documentada como existente cando menos dende o S. XII,
verbo do que nos achega o xeógrafo musulmán Al Idrisi. Velaí nace agora unha
hipótese que busca dar resposta a aquela cuestión sobre a súa non explícita
mención no catálogo de derrubas irmandiñas. Sería obvio sospeitar que este
edificio xa estivese maltratado polo paso dos continuos almanaques na súa
biografía e debido, máis que nada, a que a súa función de residencia ocasional
dos arcebispos e do seu capítulo non se lle observaba dende había longo tempo.
De confirmarmos isto, o normal parece que a ausencia de morada coadxuvase á
caducidade dos seus materiais perecedoiros (madeiras e teitumes, basicamente)
para quedar logo os lenzos de pedra á sorte do “furtivismo construtivo”.</span></div>
<div class="MsoBodyTextIndent" style="text-align: justify;">
<span style="text-indent: 17.85pt;"><br /></span></div>
<div class="MsoBodyTextIndent" style="text-align: justify;">
<span style="text-indent: 17.85pt;">Pasada aquela centuria, e batendo nas
décadas iniciais do S. XVI, Pontevedra comeza a dar resplandores de
florecemento socioeconómico e por ende relucindo os seus caprichos artísticos.
Polo ano 38 ao prestixioso Cornielles de Holanda acórdanlle a elaboración dun
retábulo para a igrexa conventual de Sta. Clara, tres anos despois o mesmo
escultor –axudado do “manuelino” João Noble– ha configurar o novo aspecto
renacentista para a fachada principal da basílica de Sta. María, así como nese
mesmo 1541 o abade de Lérez teralle encargado outro retábulo para o seu templo
monástico. En troques, sobre o castelo non alcanzamos novas documentais ata o
ano 1562, cando o metropolitano Gaspar de Zúñiga e Avellaneda lle concede a
Pedro González de Cedofeita e á súa dona, </span><i style="text-indent: 17.85pt;">Duranza </i><span style="text-indent: 17.85pt;">de Deus, a metade do
lugar do Castelo de Cedofeita, segundo deu testemuño de verdade Pedro Agulla,
escribán daquel couto. Como breve paréntese observemos aquí que esta propia
xeografía dispoñía dun determinado corpo administrativo, tal e como se confirma
nos expedientes de títulos desta escribanía numeraria. De volta xa deste
inciso, dicirmos tamén polo lugar do Castelo (asignado incluso en dote por un
Xoán de Deus á súa mencionada filla </span><i style="text-indent: 17.85pt;">Duranza</i><span style="text-indent: 17.85pt;">) debíase pagar anualmente a
cantidade de 9 celamíns de pan aos celeiros pontificios.</span></div>
<div class="MsoBodyTextIndent" style="text-align: justify;">
<span style="text-indent: 17.85pt;"><br /></span></div>
<div class="MsoBodyTextIndent" style="text-align: justify;">
<span style="text-indent: 17.85pt;">Con posterioridade, o susodito
contrato enfitéutico halle ser novamente ratificado polo podatario do arcebispo
don Xoán de Sanclemente (en 1588), cun renda de 38 celamíns de pan, ao neto
daquel Xoán de Deus, quen se dicía chamar Xoán González; mais nesta ocasión no
outorgamento entraba a totalidade do casal do Castelo –non unha das metades–,
de aí tamén a suba da contía tributaria. Entre outros beneficiarios deste lugar
serán coñecidos en datas posteriores os nomes dos irmáns Tareixa e Antón de
Deus, cuxas orixes deberiámolas procurar na descendencia do arriba mencionado
Xoán González, e que estaban obrigados a satisfacer ás artesas compostelás 37
celamíns de pan mediado no caso do varón e 6 da mesma especie no da susodita
Tareixa.</span></div>
<div class="MsoBodyTextIndent" style="text-align: justify;">
<span style="text-indent: 17.85pt;"><br /></span></div>
<div class="MsoBodyTextIndent" style="text-align: justify;">
<span style="text-indent: 17.85pt;">Despois do achegado pouco ma</span><span style="text-indent: 17.85pt;">is cómpre
sinalar, tan só que o recinto castrense houbo perecer da realidade e case que
tamén da memoria, porén as súas cinsas continúan no nicho arqueolóxico –en
ignorada camuflaxe– e á espreita de seren</span><span style="text-indent: 17.85pt;"> algún día exhumadas para o estudo dos
seus esqueletos pétreos. A raíz deles coñeceriamos algo máis das orixes, da súa vitalidade e derruba en senectude.</span></div>
</div>
<div class="MsoBodyTextIndent" style="text-indent: 17.85pt;">
<span lang="GL"><br /></span>
<span lang="GL"><br /></span></div>
Héitorhttp://www.blogger.com/profile/01105834622387136218noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4702054487428070294.post-62930405854026171322016-09-09T04:04:00.003-07:002016-09-09T05:59:53.061-07:00NOVECENTOS ANOS DA DOAZÓN DO MOSTEIRO DE SAN XIAO DE CALDAS DE CUNTIS<div style="text-align: right;">
<span style="color: blue;">(Publicado no <i>Diario de Pontevedra</i> - <i>Diario de Caldas</i>,</span></div>
<div style="text-align: right;">
<span style="color: blue;">6 de setembro de 2016, p. 3)</span><br />
<span style="color: blue;"><br /></span></div>
<h3 style="tab-stops: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: red;">A REDACCIÓN DO DOCUMENTO REAL: 8 DE MAIO DE 1116</span></h3>
<div style="text-align: right;">
<span style="color: blue;"><br /></span></div>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhXFWJhadllezurEhHEaWvAhI7wVOu6-5cLVBRINMVxFccog6hVcwv2UrESmvZd29N9tBP6Pk6SRx-yloZaKECQDpOrQS_-Dv1QMk5Q-_FmzoQzVo0wVWS7HRHHulta4i9rD-P83ZO1o0-M/s1600/Urraca+Condesa+de+Galiza%252C+Ra%25C3%25AD%25C3%25B1a+de+Le%25C3%25B3n.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhXFWJhadllezurEhHEaWvAhI7wVOu6-5cLVBRINMVxFccog6hVcwv2UrESmvZd29N9tBP6Pk6SRx-yloZaKECQDpOrQS_-Dv1QMk5Q-_FmzoQzVo0wVWS7HRHHulta4i9rD-P83ZO1o0-M/s320/Urraca+Condesa+de+Galiza%252C+Ra%25C3%25AD%25C3%25B1a+de+Le%25C3%25B3n.jpg" width="221" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Urraca, raíña leonesa e condesa de Galiza, <br />
no Tombo A da Catedral de Santiago</td></tr>
</tbody></table>
<div class="MsoNormal" style="tab-stops: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-size: 12pt;">Cando Fernán
Pérez –notario da raíña Urraca, soberana de León e titular do Condado da
Galiza– comeza a redactar o documento, están presentes como testemuñas un
número escolleito de próceres e príncipes galegos. Entre eles vemos a Xoán
Díaz, señor do castelo de Orcellón (Ourense); Fernán Eáns, que goberna Ponte
Sampaio (Pontevedra) e Guntado Díaz. Ambos confirman o documento rexio, sendo testemuñas
habituais nos pergameos da citada señora e outrosí do seu fillo Afonso VII. Gustaron
de estampar tamén os seus nomes tres dos condes máis destacados do país: Pedro
Fróilaz, da Casa de Traba; Munio Pelaez, da Monterroso; e Roi Vélaz, titular do
Condado de Sarria. Incluso fica unha representación do estamento eclesiástico
galego, velaí subscriben e confirman a dádiva da raíña leonesa os bispos de Mondoñedo,
Tui e Ourense; nomeadamente Munio, Afonso e Diego.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="tab-stops: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-size: 12pt; text-indent: 1cm;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="tab-stops: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-size: 12pt; text-indent: 1cm;">O documento, do que ignoramos o lugar no que se asina (aínda que
consideramos que debera ser nalgún territorio do reino galego) leva data do 8
de maio de 1116. Nel percíbese que a raíña busca gañar a confianza de Diego
Xelmírez (co que mantén non poucas desavinzas). E aínda que as recentes comezan
en 1115, certo é que as máis importantes teñen que ver co feito de que a
aristocracia galega –civil e eclesiástica– lideradas polo conde Traba e o bispo
Xelmírez –respectivamente– non gustase de aceptala como soberana do territorio
galego, senón ao seu fillo Afonso Raimúndez, o </span><i style="font-size: 12pt; text-indent: 1cm;">neno</i><span style="font-size: 12pt; text-indent: 1cm;"> </span><i style="font-size: 12pt; text-indent: 1cm;">rexio</i><span style="font-size: 12pt; text-indent: 1cm;">, aquel que
seica nacera en Caldas de Reis o 1 de marzo de 1105. Por iso Urraca lle entrega
ao prelado compostelán o mosteiro de San Xiao de Caldas de Cuntis (</span><i style="font-size: 12pt; text-indent: 1cm;">Sancti Iuliani de Caldas Contines</i><span style="font-size: 12pt; text-indent: 1cm;">), ou
das </span><i style="font-size: 12pt; text-indent: 1cm;">Termas</i><span style="font-size: 12pt; text-indent: 1cm;"> </span><i style="font-size: 12pt; text-indent: 1cm;">de</i><span style="font-size: 12pt; text-indent: 1cm;"> </span><i style="font-size: 12pt; text-indent: 1cm;">Contes</i><span style="font-size: 12pt; text-indent: 1cm;">, segundo a </span><i style="font-size: 12pt; text-indent: 1cm;">Historia Compostelá</i><span style="font-size: 12pt; text-indent: 1cm;">. Nese libro
asegúrase que logo de desacordos e unha posterior avinza entre a raíña e o
bispo, aquela “concedeulle ao bispo Termas de Contes, que entón era do xuro
real, posto que o desexaba para aumentar o señorío de Santiago, e selou a súa
doazón con privilexio escrito que se conserva até o día de hoxe no arquivo da
igrexa de Santiago”. O orixinal quizais se perdeu nos recunchos dalgunha gabeta,
pero unha copia do mesmo reprodúcese no marabilloso Tombo A da Catedral de
Santiago. Nel certifícase que Urraca lle entrega a Xelmírez a devandita igrexa,
mais esta forma parte dunha infraestrutura monacal. Tal feito despréndese ao entendermos
que ademais do templo a raíña entrega a casa abadenga: </span></div>
<div class="MsoNormal" style="tab-stops: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-size: 12pt; text-indent: 1cm;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="tab-stops: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="ES-TRAD" style="font-size: 12pt; text-indent: 1cm;">"Ego Urraca,
gratia Dei, Hispanie regina, piisimi regis domini Adefonsi filia, vobis domno
Didaco ecclesie Sancti Iacobi secundo episcopo et omnibus canonicis eiusdem
ecclesie facio scripturam firmitatis de ecclesia Sancti Iuliani de Caldas
Contines, cum casa de abbate, cum testationibus et hominibus et hereditate que
ad ipsam casam abbatengan pertinet</span><span lang="GL" style="font-size: 12pt; text-indent: 1cm;">”.</span><span lang="ES-TRAD" style="font-size: 12pt; text-indent: 1cm;"></span></div>
<div class="MsoNormal" style="tab-stops: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="GL" style="font-size: 12pt; text-indent: 1cm;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="tab-stops: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="GL" style="font-size: 12pt; text-indent: 1cm;">Segundo este parágrafo confírmase que talas instalacións conventuais son de
propiedade rexia. Porén, isto non é así no que concirne ao tamén mosteiro de
Santa María de Caldas de Cuntis e á igrexa de San Vicenzo –citados no mesmo
documento– xa que ambos son do xuro de Pedro Gutiérrez (abade de Santa María),
do xuíz Gundesindo e dos seus herdeiros; isto é, dunha familia nobre local.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="tab-stops: 0cm; text-align: justify;">
<span style="text-indent: 1cm;"><br /></span></div>
<h3 style="tab-stops: 0cm; text-align: justify;">
<span style="text-indent: 1cm;"><span style="color: red;">AS ORIXES DE AFONSO VII</span></span></h3>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjzuqnjBMwGdApUcY9VnE7gNDcFhd0xWeUS69b5MEzlSoqJmSvQ4U_SiMrNBcKh6bguWxVNPxVdWpeIqCrs4JLk8jywCaiOQgKfksj-bbT-K4Hy9IVJkAD5GDfsjF5QOdTEBvOyJ4ZOmp59/s1600/afonso+VII.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjzuqnjBMwGdApUcY9VnE7gNDcFhd0xWeUS69b5MEzlSoqJmSvQ4U_SiMrNBcKh6bguWxVNPxVdWpeIqCrs4JLk8jywCaiOQgKfksj-bbT-K4Hy9IVJkAD5GDfsjF5QOdTEBvOyJ4ZOmp59/s320/afonso+VII.jpg" width="157" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Afonso VII, rei de Galiza e<br />
logo Emperador</td></tr>
</tbody></table>
<div class="MsoNormal" style="tab-stops: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-size: 12pt; text-indent: 1cm;">Cando acontece a doazón do mosteiro de San Xiao goberna Galiza –como
dixemos– o Afonso VII. Este monarca, que o é dende 1111, nace das alianzas
sacramentais estabelecidas entre Urraca –que se di emperatriz de toda Galiza– e
o seu primeiro marido, Raimundo de Borgoña, prócer que gustara de nomear a
Xelmírez como notario e secretario seu (1093).</span></div>
<div class="MsoNormal" style="tab-stops: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-size: 12pt; text-indent: 1cm;"></span><br />
<span style="font-size: 12pt; text-indent: 1cm;"></span></div>
<div class="MsoNormal" style="tab-stops: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-size: 12pt; text-indent: 1cm;">Certo é Afonso Raimúndez procede de dúas importantísimas familias. Por liña
materna descende dos reis de León, Castela e Galiza así como dos condes de
Bourgogne e dos reis de Francia; pola paterna, dos condes de Besançon,
Bourgogne e Mâcon. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="tab-stops: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-size: 12pt; text-indent: 1cm;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="tab-stops: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-size: 12pt; text-indent: 1cm;">E de querermos entrar en detalles podemos sinalar que o cativo
é sobriño de Etienne I, conde de Mâcon et Vienne;, de Clemence, Gisèle e
Ermentrude, condesas consortes de Flandres, Saboia e Montbéliar,
respectivamente; Matilda, duquesa de Bourgogne; Étiennette, señora de
Royans; Bertha, muller de Afonso VI, e polo tanto raíña consorte de Castela e
León; Eudes, conde de Bourgogne;, Renaud II, titular dos condados de
Bourgogne, Mâcon, Vienne e Oltingen;, Octavien, frade de Pavía e futuro Santo
Octavio; Hugue, arcebispo de Besançon; e Guy, Callistus II, Papa de Roma.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="tab-stops: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-size: 12pt; text-indent: 1cm;"></span><br />
<span style="font-size: 12pt; text-indent: 1cm;"></span></div>
<h3 style="tab-stops: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-size: 12pt; text-indent: 1cm;"><span style="color: red;">1117: CANDO ISPEN NO OBRADOIRO Á RAÍÑA URRACA</span></span></h3>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg5bA-v7_u-TPE7vmBc4wOFqvW7EDc41l71N0GwyejC55GLzCv4hHFUDzejpKDcKyvX0NHe0MZRhEKRN5EGyph6lMJc2UE0ucjYqnUTGuZShwgjtEjKqnKbTq3tefFfk2qjyeJqAbYKpwgu/s1600/Urracasign.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="146" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg5bA-v7_u-TPE7vmBc4wOFqvW7EDc41l71N0GwyejC55GLzCv4hHFUDzejpKDcKyvX0NHe0MZRhEKRN5EGyph6lMJc2UE0ucjYqnUTGuZShwgjtEjKqnKbTq3tefFfk2qjyeJqAbYKpwgu/s320/Urracasign.jpg" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Sinatura de Urraca</td></tr>
</tbody></table>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgrFJzGfzkO1Ua1ZCy8zQGOO3IPeK7O1w-5FxX0CRqNxp3VlNOKPjBedvOeXqIZC661FI3646W6nXGn0d9WPDv5IDaxkdIAkVJnNaZv7YEcWHaaVA_EjNSCGebI6pdRDKi5iMpqXiXyqNVs/s1600/xelm%25C3%25ADrez.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="232" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgrFJzGfzkO1Ua1ZCy8zQGOO3IPeK7O1w-5FxX0CRqNxp3VlNOKPjBedvOeXqIZC661FI3646W6nXGn0d9WPDv5IDaxkdIAkVJnNaZv7YEcWHaaVA_EjNSCGebI6pdRDKi5iMpqXiXyqNVs/s320/xelm%25C3%25ADrez.jpg" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Xelmírez (de pé) nunha miniatura do Tombo de Toxosoutos</td></tr>
</tbody></table>
<div class="MsoNormal" style="tab-stops: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-size: 12pt; text-indent: 1cm;">Alén diso, cómpre lembrar que cando se doa o mosteiro de Xiao de Caldas de
Cuntis a cidade de Compostela segue convulsa con Urraca. Ela dirixírase até a
urbe en varios momentos, mais ao ano seguinte, en 1117, Compostela estoupa. Disque
os burgueses de Santiago a aldraxaran en público –pois seica se sentían ofendidos
pola soberana leonesa. Refuxiada co bispo no seu pazo, a burguesía préndelle
lume ao seu acubillo, Xelmírez agatuña polos tellados da catedral e logo entra
en oración, mentres deixan á raíña totalmente núa xunto o Obradoiro. Deste
xeito aparece na </span><i style="font-size: 12pt; text-indent: 1cm;">Historia Compostelá</i><span style="font-size: 12pt; text-indent: 1cm;">: </span></div>
<div class="MsoNormal" style="tab-stops: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-size: 12pt; text-indent: 1cm;"></span><br />
<span style="font-size: 12pt; text-indent: 1cm;"></span></div>
<div class="MsoNormal" style="tab-stops: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-size: 12pt; text-indent: 1cm;">“(...) saíu a raíña da torre. Cando a turba a viu saír, abalanzáronse sobre
dela, collérona e botárona en terra nun lameiro, raptárona coma lobos e
desgarraron os seus vestidos; co corpo espido dende o peito até abaixo e diante
de todos quedou en terra durante moito tempo de xeito vergoñento. Tamén moitos
quixeron lapidala e entre eles unha vella compostelá feriuna gravemente cunha
pedra na meixela”.</span></div>
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt;"><br /></span>
<br />
<h3 style="text-align: justify;">
<span style="color: red; font-family: "times new roman" , serif;">O TRASLADO DA CABEZA DO APÓSTOLO SANTIAGO "O ALFEO"</span></h3>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj2oBywurkcfCdief8MRftqjTKHZ5hcDuKWaQGI8qZM7llu2-wJYu7Xf-VidlX4t5-8d3mx9dHfmKKqsmxuQTN4gcuHLowQ9eksnFM1W-ny99cbRBBLpo54q7PmeYQT5831sr0gikJy6s6s/s1600/2354352BC82653AA41981F53AA3A89.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj2oBywurkcfCdief8MRftqjTKHZ5hcDuKWaQGI8qZM7llu2-wJYu7Xf-VidlX4t5-8d3mx9dHfmKKqsmxuQTN4gcuHLowQ9eksnFM1W-ny99cbRBBLpo54q7PmeYQT5831sr0gikJy6s6s/s320/2354352BC82653AA41981F53AA3A89.jpg" width="205" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Relicario do cranio de Santiago Alfeo</td></tr>
</tbody></table>
<div style="text-align: justify;">
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt;">O máis curioso é que tal
suceso acontece logo de que Urraca lle entregase ao bispo Xelmírez unha
reliquia apostólica. Maurice Bourdin, bispo de Coimbra (1099-1108), futuro
Gregorio VIII “O Antipapa”, viaxara non había moito a Xerusalén, e disque alí
bate co cranio de Santiago, que traslada cara á Península en “piadoso
latrocinio”. Tal feito supuña en bo grao, no caso de que fose a cabeza do fillo
do Zebedeo (ao final disque era a de Santiago Alfeo), derrubar o prestixio de
Compostela. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span lang="GL" style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt;">Alén disto, e tal e como os peregrinos viaxan aos santos lugares,
as reliquias tamén fan o seu periplo co gallo de promover e consolidar este ou
aqueloutro santuario. Dende Xerusalén, a cabeza furtada vai até o templo de San
Zoilo de Carrión, de aí a igrexa leonesa de Santo Isidoro e, por último, Urraca
obtena e entrégalla a Diego Xelmírez en 1116, data que coincide coa doazón do mosteiro
de San Xiao de Caldas de Cuntis, feitos dos que este ano se celebra o 900
aniversario.</span></div>
Héitorhttp://www.blogger.com/profile/01105834622387136218noreply@blogger.com0